Εδώ και μερικούς μήνες με έπιασε μια μικρή μανία με τις ιταλικές b-movies των δεκαετιών '60 και '70! Αναφέρομαι σε είδη όπως το giallo (ταινίες τρόμου ιταλικού τύπου), ρομαντικές ταινίες, κωμωδίες, αλλά και sexploitation (προσχηματικές ταινίες με έμφαση στο μαλακό πορνό). Για αυτές τις ταινίες έγραψαν μουσική παγκόσμια καταξιωμένοι συνθέτες όπως ο Ennio Morricone, αλλά και συνθέτες των οποίων η φήμη δεν εξαπλώθηκε τόσο πέρα από σύνορα της Ιταλίας: ονόματα όπως ο Umiliani, o Cipriani και ο Piccioni.
Η μανία για τις ταινίες μου πέρασε (δεν είδα και πολλές άλλωστε), η μουσική όμως έμεινε! Αναμνήσεις μιας άλλης πιο αθώας κι αισιόδοξης εποχής, αλλά κι ένα γοητευτικό κοκτέιλ μουσικών ρυθμών και στιλ της εποχής: jazz, ψυχεδέλια, progressive ήχοι, bossanova, ερωτικές φωνές με παρέσυραν για αρκετό καιρό με τα ακούσματά τους στις πιο χαλαρές μου στιγμές.
Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα άλμπουμ-soundtracks δευτεροκλασάτων κυρίως ιταλικών ταινιών αυτών των δεκαετιών, και ίσως και το καταστάλαγμα όλης μου της "έρευνας", είναι το ακόλουθο:
(http://www.amazon.com/Easy-Tempo-Vol-Various-Artists/dp/B00007KMX4)
Περιέχει 20 αντιπροσωπευτικά κομμάτια του ιταλικού κινηματογραφικού lounge του 1960-70, από συνθέτες όπως ο Morricone, Nicolai, Umiliani, Cipriani.
Την αρχή την κάνει έξοχα ο παραγωγικότατος Umiliani με το θέμα της ταινίας 5 Bambole Per una Luna d'Agosto, κομμάτι που δίνει τον τόνο αλλά και συνοψίζει όλα όσα θα ακολουθήσουν. Μια 7λεπτη σύνθεση που αλλάζει διαρκώς ύφος: φλάουτα και τα χαρακτηριστικά ηλεκτρικά όργανα της εποχής μπερδεύονται υπέροχα με γυναικείες φωνές, ψυχεδελικές κιθάρες, bossanova, και στο τέλος easy listening τρομπέτες. Θα αποκαλούσα αυτό το κομμάτι progressive easy listening !
Στα άλλα highlights συγκαταλέγεται η παγκόσμια επιτυχία Meglio Stasera (του Henri Mancini σε διασκευή εδώ Morricone), το "On voit ce soir" του Philippe Sarde που φέρει έντονα τη μελαγχολία της ταινίας "Οι ομπρέλες του Χερβούργου", το Gassman Blues (πάλι του Umiliani) που μας υπενθυμίζει μια από τις καλύτερες ιταλικές κωμωδίες που βγήκαν ποτέ: τον Κλέψαντα του Κλέψαντος!
Επίσης, το χαρακτηριστικό ιταλικό, εκρηκτικό, ερωτικό 60s πάθος του "Qualcosa Piu Grande di Noi", τα instrumental easy listening κομψοτεχνήματα "Face To Face" και "Mary's Theme" ενός άλλου μεγάλου συνθέτη της εποχής και του είδους, του Stelvio Cipriani.
Μια από τις καλύτερες sexploitation ταινίες της εποχής είναι το Femina Ridens, που είναι διάσημο και για τη μουσική του Cipriani. To ομώνυμο τραγούδι με τα φεμινιστικά λόγια, την περίεργη αλλά σαγηνευτική αγγλική προφορά της τραγουδίστριας και το πιασάρικο θέμα πρέπει να αποτέλεσε μικρή επιτυχία εκείνο τον καιρό.
Το καλύτερο όμως ανήκει δικαιωματικά στο Μαέστρο: το "Metti una Sera Cena" είναι μια θαυμάσια 8λεπτη διασκευή του Piero Piccioni στη μελωδία του Morricone. Πάνω σε ένα επίμονο αργό βάσιμο σαν passacaglia και μια γυναικεία φωνή που τραγουδά επαναλαμβανόμενα ένα σύντομο μοτίβο μπαίνουν σταδιακά χάλκινα πνευστά τα οποία δυναμώνουν σε ένταση και αρμονική ποικιλία μέχρι να φτάσουν σε μια κορύφωση (καλά, μη φανταστείτε και την 4η του Brahms :smile
. Μετά από την κορύφωση είναι η σειρά των ρυθμών bossanova και της easy listening μαγείας να κλείσουν το τραγούδι χωρίς λόγια.
Το τελικό και εντελώς ανάλαφρο Pupa del Gangster μας κλείνει περιπαικτικά το μάτι και μας υπενθυμίζει ότι το επόμενο καλοκαίρι δεν είναι μακρυά...
Να λοιπόν μια πιο "ανάλαφρη" μουσική επιλογή, την παρουσίασα και την έβγαλα από μέσα μου! Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν τα παραλέω. Πόσο όμως ελαφρύ είναι το ελαφρύ; Μήπως τελικά όχι και τόσο όσο αρχικά ακούγεται;
Η μανία για τις ταινίες μου πέρασε (δεν είδα και πολλές άλλωστε), η μουσική όμως έμεινε! Αναμνήσεις μιας άλλης πιο αθώας κι αισιόδοξης εποχής, αλλά κι ένα γοητευτικό κοκτέιλ μουσικών ρυθμών και στιλ της εποχής: jazz, ψυχεδέλια, progressive ήχοι, bossanova, ερωτικές φωνές με παρέσυραν για αρκετό καιρό με τα ακούσματά τους στις πιο χαλαρές μου στιγμές.
Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα άλμπουμ-soundtracks δευτεροκλασάτων κυρίως ιταλικών ταινιών αυτών των δεκαετιών, και ίσως και το καταστάλαγμα όλης μου της "έρευνας", είναι το ακόλουθο:
(http://www.amazon.com/Easy-Tempo-Vol-Various-Artists/dp/B00007KMX4)
Περιέχει 20 αντιπροσωπευτικά κομμάτια του ιταλικού κινηματογραφικού lounge του 1960-70, από συνθέτες όπως ο Morricone, Nicolai, Umiliani, Cipriani.
Την αρχή την κάνει έξοχα ο παραγωγικότατος Umiliani με το θέμα της ταινίας 5 Bambole Per una Luna d'Agosto, κομμάτι που δίνει τον τόνο αλλά και συνοψίζει όλα όσα θα ακολουθήσουν. Μια 7λεπτη σύνθεση που αλλάζει διαρκώς ύφος: φλάουτα και τα χαρακτηριστικά ηλεκτρικά όργανα της εποχής μπερδεύονται υπέροχα με γυναικείες φωνές, ψυχεδελικές κιθάρες, bossanova, και στο τέλος easy listening τρομπέτες. Θα αποκαλούσα αυτό το κομμάτι progressive easy listening !
Στα άλλα highlights συγκαταλέγεται η παγκόσμια επιτυχία Meglio Stasera (του Henri Mancini σε διασκευή εδώ Morricone), το "On voit ce soir" του Philippe Sarde που φέρει έντονα τη μελαγχολία της ταινίας "Οι ομπρέλες του Χερβούργου", το Gassman Blues (πάλι του Umiliani) που μας υπενθυμίζει μια από τις καλύτερες ιταλικές κωμωδίες που βγήκαν ποτέ: τον Κλέψαντα του Κλέψαντος!
Επίσης, το χαρακτηριστικό ιταλικό, εκρηκτικό, ερωτικό 60s πάθος του "Qualcosa Piu Grande di Noi", τα instrumental easy listening κομψοτεχνήματα "Face To Face" και "Mary's Theme" ενός άλλου μεγάλου συνθέτη της εποχής και του είδους, του Stelvio Cipriani.
Μια από τις καλύτερες sexploitation ταινίες της εποχής είναι το Femina Ridens, που είναι διάσημο και για τη μουσική του Cipriani. To ομώνυμο τραγούδι με τα φεμινιστικά λόγια, την περίεργη αλλά σαγηνευτική αγγλική προφορά της τραγουδίστριας και το πιασάρικο θέμα πρέπει να αποτέλεσε μικρή επιτυχία εκείνο τον καιρό.
Το καλύτερο όμως ανήκει δικαιωματικά στο Μαέστρο: το "Metti una Sera Cena" είναι μια θαυμάσια 8λεπτη διασκευή του Piero Piccioni στη μελωδία του Morricone. Πάνω σε ένα επίμονο αργό βάσιμο σαν passacaglia και μια γυναικεία φωνή που τραγουδά επαναλαμβανόμενα ένα σύντομο μοτίβο μπαίνουν σταδιακά χάλκινα πνευστά τα οποία δυναμώνουν σε ένταση και αρμονική ποικιλία μέχρι να φτάσουν σε μια κορύφωση (καλά, μη φανταστείτε και την 4η του Brahms :smile
. Μετά από την κορύφωση είναι η σειρά των ρυθμών bossanova και της easy listening μαγείας να κλείσουν το τραγούδι χωρίς λόγια.Το τελικό και εντελώς ανάλαφρο Pupa del Gangster μας κλείνει περιπαικτικά το μάτι και μας υπενθυμίζει ότι το επόμενο καλοκαίρι δεν είναι μακρυά...
Να λοιπόν μια πιο "ανάλαφρη" μουσική επιλογή, την παρουσίασα και την έβγαλα από μέσα μου! Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν τα παραλέω. Πόσο όμως ελαφρύ είναι το ελαφρύ; Μήπως τελικά όχι και τόσο όσο αρχικά ακούγεται;
