During his 18-year tenure as president of Blue Note records,
Bruce Lundvall has had an open-door policy for new talent. Anyone can call up the legendary jazz label, schedule an appointment and play him a demo. Lundvall has heard thousands of tapes,
but only twice has a relative unknown walked into his office and walked out with a record deal. The first, in 1994, was
Rachelle Ferrell, who possesses a dazzling 6 1/2-octave vocal range. The second was a tiny wisp of a singer named
Norah Jones. "Norah doesn't have one of those over-the-top instruments," says Lundvall. "It's just a signature voice, right from the heart to you. When you're lucky enough to hear that, you don't hesitate. You sign it."
Α ωραία, τώρα θα τα πούμε μια χαρά...........
Αφού λοιπόν όλοι συμφωνούμε και είμαστε μια χαρά (στο παρελθόν έχω μιλήσει για την Rachelle), τότε να σας ρωτήσω το άλλο.
Γιατί ο κύριος Charlie που εκτίμησε τα χαρίσμτα της Nora (to "h" δεν το θεωρώ απαραίτητο), δεν συνεργάζεται και με την Rachelle?
H απάντηση είναι απλή!Ποιός καλός μουσικός θέλει να τον καπελώσει με την φωνάρα της μία τραγουδίστρια.
Ετσι τι απομένει στις καημένες τις φωνάρες?
Να τις κυνηγούν οι εταιρείες και να τις κάνουν Whitney....Για την ακρίβεια όσο πιο φωνάρα είσαι τόσο πιο Whitney σε κάνουν.
Και επειδή ο κόσμος βαριέται να ακούει συνηθισμένες φωνές (που είναι τόσο πολλές), τρέχει (και καλά κάνει ) και αγοράζει δίσκους.Ετσι χτίζονται τα εκατομμύρια πωλήσεις....
Ελεος πια με την παντοδυναμία των μουσικών
Και η φωνή όργανο είναι!
Τέλος
Φωνή
και
:flipout::flipout::flipout::flipout::flipout::flipout:
..
