Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα (όσο μπορούμε).
Να αναφέρω κάποια αδιαμφισβήτητα γεγονότα, για προβληματισμό:
- Το περιοδικό βγήκε το 1973, από τα πρώτα στην Eυρώπη και τον κόσμο, σε μια αγορά που δεν είχε ειδικό τύπο και το εγχείρημα για τα δεδομένα της εποχής ήταν παράτολμο και πρωτοποριακό.
- Οι συνεργάτες του περιοδικού, συντάκτες, ριβιουερς και μουσικοκριτικοί, (οι άνθρωποι πάντα κάνουν τη διαφορά) βοήθησαν στη διαμόρφωση και την εδραίωση της αγοράς οπτικοακουστικών συσκευών και προήγαγαν τον πολιτισμό με την πλούσια θεματολογία σε πολιτιστικά θέματα κλπ.
- Τα συμφέροντα και οι εσφαλμένες επιλογές του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, μέσα στο γνωστό πρόσφορο κλίμα των τελευταίων δεκαετιών, οδήγησαν στη κρίση των εκδόσεων και στα προβλήματα με τους εργαζομένους.
- Οι εργαζόμενοι στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας έχουν συγκεκριμένους τρόπους διεκδικήσεων και πάλης.
ΟΜΩΣ, την πλήρη εικόνα για τα γεγονότα την έχουν λίγοι, δηλαδή αναγνώστες του περιοδικού από τη δεκαετία του '70, με βιώματα της τότε εποχής, της αγοράς και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, παρακολούθηση των επιχειρηματικών κινήσεων και εσωτερική πληροφόρηση. Αυτό επιτρέπει στους γνωρίζοντες και ΜΗ να προσεγγίζουν το θέμα συναισθηματικά, άλλοι ορθολογικά, άλλοι ιδεολογικά, άλλοι αδιάφορα, άλλοι...
ΓΙΑ όσους, βέβαια, ενδιαφέρει το δια ταύτα, όπως εγώ και απεχθάνονται να αναλίσκονται αποκλειστικά σε αναλύσεις και διαπιστώσεις, θα ήθελα να εξετάσουμε τις πιθανές λύσεις/ενέργειες στις οποίες οφείλουμε να προβούμε σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες.
Φοβούμαι, ότι όσον αφορά τους εργαζόμενους, θα είναι οι ίδιες που υιοθετήθηκαν με τους ασφαλισμένους της χρεοκοπημένης ASPIS ή με τους απολυμένους του ταξιδιωτικού γραφείου MANOS, για να αναφέρω δύο περιπτώσεις που τυγχάνει να γνωρίζω απο πρώτο χέρι... Για το περιοδικό τώρα και δεδομένης της διαμορφωμένης κατάστασης, οικονομικής κρίσης και κάλυψη πληροφόρησης από το διαδίκτυο, το εγχείρημα της επανέκδοσης σήμερα ΜΠΟΡΕΙ να υποκρύπτει ΑΠΟ ρομαντικό δονκιχωτισμό ΕΩΣ κάποιας μορφής ιδιοτελικής και ωφελιμιστικής σκοπιμότητας. Πιθανότατα κάποιος να γνωρίζει το πραγματικό λόγο, αλλά προσωπικά δεν είναι κάτι που θα ερευνήσω.
Εκείνο που πραγματικά με απασχολεί, είναι εάν ΕΜΕΙΣ είμαστε έτοιμοι για πραγματικές ρίξεις και ανατροπές, Ή ολοκληρώνουμε τις προσπάθειές μας με την άρνηση αγοράς ενός χρεοκοπημένου περιοδικού; Μόνο εντάξτε στη λίστα σας και το γάλα του ελληνικού καρτέλ, τα δήθεν εμφιαλωμένα νερά, τα αλλαντικά με τα αντιβιοτικά, τις φράουλες της ντροπής, το κινητό της Foxconn, το αυτοκίνητο και το χειροποίητο χαλί σας. Σχεδόν σε ότι καταναλώνουμε, υπάρχει από πίσω και μια ιστορία εκμετάλλευσης και ντροπής. Είναι σαφές ότι το περιοδικό όσοι έχουν λόγους (τους όποιους λόγους) να το αγοράσουν, θα το κάνουν και το αντίθετο.
ΥΓ. Τσιφ, μερικές φορές γίνεσαι πολύ αινιγματικός και η αποκρυπτογράφηση είναι δύσκολη εως ανέφικτη...
