Σίγουρα είχε λιγότερο κόσμο και μεγαλύτερες ηλικίες από την προηγούμενη. Πρώτη φορά κάθισα αρκετή ώρα σε πολλά δωμάτια με 2 άτομα μέσα και άκουσα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα.
Ένα θέμα που πάντα ισχύει και θα ισχύει είναι ότι τα γούστα διαφέρουν και μάλιστα πολύ.
Έχει αναφερθεί σετάπ που άρεσε πολύ σε δύο τρεις φίλους που γουστάρω, το οποίο απλά δεν ακουγόταν. Ίσως το χειρότερο ματσάρισμα της έκθεσης. Αλλά αυτά είναι γούστα.
Το συμπέρασμα ,το οποίο δεν είναι τωρινό αλλά μετράει κάποια χρόνια είναι πως το NeoHi-End (όπως το λέω) δεν με αφορά πια. Και μιλάω για την τάση των κατασκευαστών να φτιάχνουν μηχανήματα ψιλο-Αλάσκα.
Πολύ τσίκι-τσίκι, υπεραναλύσεις για Depon Maximum, παγερά, στεγνά, ακόμη και λάμπες που παίζουν σαν krell, τσιριχτά, χειρουργικά εργαλεία κ.τ.λ.
Σίγουρα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, δεν τα τσουβαλιάζω αλλά όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύουν. Βέβαια γερνάω και παραξενεύω αυτό είναι γεγονός.
Αλλά βλέπω μεγάλες εταιρείες του παρελθόντος να έχουν τελειώσει ηχητικά μια για πάντα. Καλύτερα να μη γράψω ποιες (AR).
Σήμερα το απόγευμα άκουσα έναν Marantz 8b με κάποιες κόρνες και με επιβεβαίωσα.
Μακάρι να γινόταν μία έκθεση με μηχανήματα κατασκευής πριν από το 1980. Θα είχε την πλάκα της (και τις κατσαρίδες της).
Η Tune audio ξεχώρισε γιατί απλά είχε γήινο ήχο, φυσικό. Μου έλειψαν τα Lamm ΠΟΛΥ. Μου έλειψαν τα Harbeth και η απλότητα στην προσέγγιση του αντιπροσώπου τους.
Μου άρεσε το δέσιμο του επίσης γήινου Τσακιρίδη με τα Proac.
Bέβαια για να είμαι δίκαιος άκουσα μπάσα σφιχτά, κρυστάλλινα πρίμα, μεσαίες καθορισμένες, ταχύτητες , αναλύσεις στο θεό αλλά πολύ λίγη μουσική.
Πάντως ήταν μία έκθεση που διασκέδασα σφόδρα.
