Πριν αναφερθηκε το όνομα του Ταραντίνο. Τον αντιπαθούσα κι εγώ, μέχρι που βλεποντας το Inglourious Basterds μου ήρθε επιφοίτηση: Στη σκηνή που ο Daniel Bruhl συναντά την πρωταγωνίστρια (δε θυμάμαι πως τη λένε), είναι έξω από το σινεμά, φαίνεται η ταινία που παίζει και το ονομα του σκηνοθέτη: Henri Georges Clouzot. Αμέσως κατάλαβα με τι έχουμε να κάνουμε εδώ: όχι με ένα σκηνοθέτη, σεναριογράφο, δημιουργό γενικά, αλλά με ένα φανατικό του σινεμά, καλή ώρα όπως ο Λύμπε. Ένα φίλο του σινεμά που αγαπάει ΟΛΑ τα είδη, βλέπει Orson Welles, Eric Rommer αλλά και ταινίες καράτε και γουέστερν σπαγγέτι. Ένα μεγάλο παιδί που κάνει πραγματικότητα το παιχνίδι που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί, που λέγαμε, "τι θα γινόταν αν εκεί που τρώει το ξύλο ο Τζων Γουέιν μπούκαρε ο Λοχίας Σώντερς (της Μάχης) και καθάριζε όλους τους κακούς ινδιάνους με το Τόμυγκαν" και τέτοια παλαβά. Φτιάχνει λοιπόν κι αυτός μια ταινία όπου ο Χίτλερ δολοφονείται μέσα σε ένα σινεμά στο Παρίσι. Γιατί; Γιατί του άρεσε η ιδέα, πολύ απλά! Δε μου αρέσει πάντα το αποτέλεσμα, αλλά το σέβομαι.