- 30 November 2017
- 23
Θυμάμαι τον προεφηβικό εαυτό μου να έχει εκείνη τη μανία του ψαχουλέματος να χώνομαι εκεί που δε με σπέρνουν. Ήταν ένα απόγευμα Μαίου του ''11 που ανακάλυψα κάτι CD του πατέρα μου, μου φάνηκαν πολύ περίεργα και αλλόκοτα γιατί απεικόνιζαν δύο πελώρια κεφάλια ένα τρίγωνο με πολύχρωμες οριζόντιες γραμμές, ένα εργοστάσιο με ένα ιπτάμενο γουρούνι, δύο τυπάδες να κάνουν χειραψία στην οποία ο ένας φλέγονταν, ένα αφτί, μια αγελάδα, ξαφνιάστηκα! Αμέσως έτρεξα να τα βάλω και να δω περί τίνος πρόκειται έβαλα θυμάμαι αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, το τρίγωνο. Όσο ξαφνιάστηκα με τα εξώφυλλα άλλο τόσο και παραπάνω ξαφνιάστηκα με αυτό που άκουγα. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για το πως ένιωσα ο καθένας μπορεί να με καταλάβει κάνοντας ένα πέρασμα του εαυτού του στον τότε δικό μου οποιοδήποτε ήταν το παρθενικό του άκουσμα. Η μία μπάντα έφερε την άλλη το ένα είδος έφερε το άλλο, όπως καταλαβαίνετε πρώτα κολυμπάμε στα ρηχά κι έπειτα στα βαθιά, ακούμε τη μουσική καλύτερα από ότι την ακούγαμε, πάντα θα συμβαίνει αυτό γιατί ωριμάζουμε συνεχώς και αυτό οφείλεται σε έναν βαθμό στα γούστα μας, την μάθηση που πήραμε μέσα από αυτά. Το κάθε άκουσμα κάτι μας δίνει. Θυμάμαι μουσική παιδεία αντλούσαμε μέχρι αρχές λυκείου από το blues bar, αυτά που έπαιζαν για εμάς δεν βρίσκονταν σε κανένα youtube το κάθε τι ήταν ένα καινούριο μονοπάτι. Βγαίνω στο συμπέρασμα τα ερεθίσματα που παίρνουμε για την ακρόαση της τάδε μουσικής κυρίως μας τα προσφέρει ο ίδιος μας ο εαυτός η ελευθερία της επιλογής και καμιά φορά οι άλλοι. Πλέον είμαστε φοιτητές νιώθουμε πιο σίγουροι και ανεξάρτητοι αλλά και αποδεκτοί στο τι ακούμε. Πορευόμαστε με τις μουσικές μας φάσεις όσο αυτές κρατήσουν. Ξέρουμε ότι θα έρθουν καινούριες, γιατί η μουσική δε τελειώνει ποτέ.
Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε τις σκέψεις και τα πιστεύω σας.
Θα χαρώ πολύ να μοιραστείτε τις σκέψεις και τα πιστεύω σας.