Όταν ήμουν έφηβος πέρασαν αρκετά γατιά απο το σπίτι μας. Δυστυχώς δε μακροημέρευσε κανένα, γιατί μένουμε σε δρόμο με μεγάλη κίνηση και καταλαβαίνετε. Πρώτη απώλεια ήταν η Ζοζεφίνα, μια υπέροχη γάτα, διασταύρωση κλασικής κεραμιδόγατας με γάτα αγκύρας. Ως αποτέλεσμα είχε ένα απίστευτα μακρύ τρίχωμα, αλλά σε απόχρωση γκρίζο-τιγρέ. Δε μπορούσαμε να βρούμε πιο ταιριαστό όνομα απο αυτό μιας αυτοκράτειρας.
Ήταν απίστευτα παιχνιδιάρα και έξυπνη, η μόνη γάτα μας που έμαθε να ανοίγει πόρτα (πηδούσε, πιανόταν απο το πόμολο με τα μπροστινά της πόδια και το κατέβαζε). Μερικές φορές μας άκουγε να ανεβαίνουμε τη σκάλα, κρυβόταν πίσω απο την πόρτα και μας ξάφνιαζε πηδώντας ξαφνικά και χτυπώντας μας απαλά με τις πατούσες.
Δεν έκλεισε ούτε χρόνο: Ένα απόγευμα η αδερφή μου γύριζε απο το φροντιστήριο, και η Ζοζεφίνα όρμησε στην αγκαλιά της, με αίμα να τρέχει απο τη μύτη και τα αυτιά της... και ξεψύχισε. Η αδερφή μου έλιωσε στο κλάμα. Ποτέ δε μάθαμε τι έγινε.
Τώρα έχουμε τη Φιόνα που μας υιοθέτησε στην Ελλάδα, μας ακολούθησε στη Γερμανία και έχει κλείσει αισίως τα 14. Ξέρω ότι είναι πλέον γιαγιά, και μου σφίγγεται η καρδιά όταν σκέφτομαι ότι θα μας αφήσει κάποια στιγμή. Αυτή τη στιγμή την τρέμω...