Είμαι ένας απο αυτούς που έχουν "συλλογές". Και βινύλια και CD. Και βιβλία (αλλά δεν είναι το θέμα μας). Ξεκινώντας απο τη δεκαετία του '70.
Και αυτές δεν δημιουργήθηκαν ως αυτοσκοπός, αλλά απλά απο τη ανάγκη να ακούς τη μουσική που θέλεις, τη στιγμή που θέλεις. Πως αλλιώς θα γινόταν δηλαδή; Και όσο μεγάλωνε το ενδιαφέρον και πλάταιναν οι ορίζοντες, τόσο μεγάλωνε η "συλλογή", απλά πράγματα...
Απλά είπα;
Γράψτε λάθος!
Η αγορά αυτής της μουσικής τουλάχιστον για ένα μεγάλο αρχικό στάδιο ως πιτσιρής, γινόταν απο το υστέρημα, όχι απο το περίσσευμα, μετά απο ποδαρόδρομο και ψάξιμο σε όλο το κέντρο της Αθήνας για να βρείς (αν έβρισκες) αυτό που ήθελες . Και μετά, μία βδομάδα νηστεία, προσευχή και ακροάσεις γιατί για τσιγάρο και καφέ δεν είχε μείνει σάλιο!
Και όσο για "φορητότητες" , "βολικότητες" και "ευκολίες" θα πω μόνο το εξής;
Δεκαοκτώ χρονών, αμετανόητος πλέον μουσικόφιλος, κουβάλησα μια κούτα που χώρεσε εξήντα βινύλια, το πικάπ με τα ηχεία, δυό βαλίτσες συν το μικρό μου αδερφάκι, τα φόρτωσα στο καράβι τρίτη θέση, έφτασα στο νησί, τα μεταφόρτωσα διαδοχικά σε τρία υπεραστικά λεωφορεία μέχρι τον τελικό προορισμό, για να έχω μουσική όλο το καλοκαίρι. Να ακούς και να κοιτάζεις τα εξώφυλλα, ξανά και ξανά, να πλάθεις ιστορίες όσο καταλάβαινες τους στίχους, να προσπαθείς να "ζωντανέψεις" με το νού σου το άκουσμα, πως να έμοιαζαν άραγε, πως να κινούνταν πάνω στη σκηνή, τέτοια...
Και όσο μάθαινα , τόσο μεγάλωνε και πλήθαινε η "συλλογή". Και έφτασε και ως στις μέρες μας, καλά νά'μαι ο "χομπίστας" να την χαίρομαι.
Απο μηχανήματα, λίγα πράγματα, πέρασαν καμμιά 25αριά χρόνια μέχρι που άλλαξα κάτι, αλλά αυτό αποδείχτηκε πολύ ενδιαφέρον και μου γέννησε όρεξη για νέες περιπέτειες και περισσότερες μουσικές. Αλλά μεγαλώνοντας. παραξενεύω. Υπάρχουν εγγραφές που με εξοργίζουν, ενώ παλιά έλεγα "δε βαριέσαι..."
Είναι ωραία περίπτωση να "προσεγγίζεις" αυτό που υπάρχει γραμμένο στο δίσκο και τόσα χρόνια αγνοούσες, γιατί δεν μπορούσες τεχνικά να το αναπαράξεις.
Καλά να είμαστε και είσαστε, να συνεχίσουμε να γουστάρουμε...
