1921.
Oλοκληρωνεται το Τρίτο Κοντσέρτο γιά πιάνο τού Prokofiev.
1967.Η νεαρή τότε Martha Αrgerich συνεργάζεται με τόν Claudio Abbado και τήν Φιλαρμονική τού Βερολίνου.Prokofiev 3rd,Ravel in G mazor και Gaspard de la nuit(Ravel γιά σόλο πιάνο).
Eνα κλαρινέτο ´ανοίγει´το κοντσέρτο με μιά γλυκειά μελωδία.Η Ορχήστρα ακολουθεί...
Καί ξαφνικά:To πιάνο ´εισβάλλει´ορμητικά διαλύοντας τήν μελωδία ,χορεύοντας έναν ´διαβολικό´ρυθμό.
Η Ορχήστρα ´αγκομαχά ´αλλά ακολουθεί συνδιαλεγόμενη όπως μπορεί με το όργανο..
Επιστροφή σέ ένα πιό ήρεμο andante και κλείσιμο τού πρώτου μέρους μέ ένα γεμάτο αδρεναλίνη allegro.
To δευτερο μέρος περιέχει 5 παραλλαγές σέ ένα κεντρικό θέμα..
Πιανιστικό ´παραλήρημα´,καλπασμός,αποδόμηση σχεδόν jazz,ενδοσκόπηση και πάλι αποδόμηση λές και παρακολουθείς μέσα απο το τζάμι επιλεγμένες σταγόνες βροχής απο μιά καταιγίδα..
Το τρίτο μέρος αναπαράγει μιά σταθερή ´διαμάχη´πιάνου και ορχήστρας...
Σαρκασμός,υπερθέρμανση τών πλήκτρων,προσπάθεια ´συνεύρεσης´σε μιά κοινή μελωδία ,πάλι σαρκασμός και ένα κυριολεκτικά απογειωτικό εν παραλλήλω φινάλε...
Εργο κλάσεως όπου η νεαρή τότε Argerich γεμάτη φωτιά το αποδίδει με έναν τρόπο πού ούτε η ίδια κατόρθωσε να επαναλάβει..
Παρά την απαράμιλλη τεχνική της δέν καταφευγει σέ ακροβατισμούς και στην ουσία ουδέποτε υπερβαίνει το μέτρο....
Mιά μοναδική ερμηνεία πού όχι μόνον αντέχει στον χρόνο αλλά τον υπερβαίνει κιόλας.
Oλοκληρωνεται το Τρίτο Κοντσέρτο γιά πιάνο τού Prokofiev.
1967.Η νεαρή τότε Martha Αrgerich συνεργάζεται με τόν Claudio Abbado και τήν Φιλαρμονική τού Βερολίνου.Prokofiev 3rd,Ravel in G mazor και Gaspard de la nuit(Ravel γιά σόλο πιάνο).
Eνα κλαρινέτο ´ανοίγει´το κοντσέρτο με μιά γλυκειά μελωδία.Η Ορχήστρα ακολουθεί...
Καί ξαφνικά:To πιάνο ´εισβάλλει´ορμητικά διαλύοντας τήν μελωδία ,χορεύοντας έναν ´διαβολικό´ρυθμό.
Η Ορχήστρα ´αγκομαχά ´αλλά ακολουθεί συνδιαλεγόμενη όπως μπορεί με το όργανο..
Επιστροφή σέ ένα πιό ήρεμο andante και κλείσιμο τού πρώτου μέρους μέ ένα γεμάτο αδρεναλίνη allegro.
To δευτερο μέρος περιέχει 5 παραλλαγές σέ ένα κεντρικό θέμα..
Πιανιστικό ´παραλήρημα´,καλπασμός,αποδόμηση σχεδόν jazz,ενδοσκόπηση και πάλι αποδόμηση λές και παρακολουθείς μέσα απο το τζάμι επιλεγμένες σταγόνες βροχής απο μιά καταιγίδα..
Το τρίτο μέρος αναπαράγει μιά σταθερή ´διαμάχη´πιάνου και ορχήστρας...
Σαρκασμός,υπερθέρμανση τών πλήκτρων,προσπάθεια ´συνεύρεσης´σε μιά κοινή μελωδία ,πάλι σαρκασμός και ένα κυριολεκτικά απογειωτικό εν παραλλήλω φινάλε...
Εργο κλάσεως όπου η νεαρή τότε Argerich γεμάτη φωτιά το αποδίδει με έναν τρόπο πού ούτε η ίδια κατόρθωσε να επαναλάβει..
Παρά την απαράμιλλη τεχνική της δέν καταφευγει σέ ακροβατισμούς και στην ουσία ουδέποτε υπερβαίνει το μέτρο....
Mιά μοναδική ερμηνεία πού όχι μόνον αντέχει στον χρόνο αλλά τον υπερβαίνει κιόλας.