Άκρατος ενθουσιασμός! [The Blues Project]

[grio]

Δεν μπορώ να μη βάλω τα κλάματα​

Δεν μπορώ να συγκρατήσω το κλάμα μερικές φορές​

Η μάνα είναι νεκρή και απούσα​

Και ξέρω ότι είμαι ολομόναχος​

Δεν μπορώ να συγκρατήσω το κλάμα μερικές φορές​

Νωρίς το πρωί, τη χαραυγή​

Γονατίζω και προσεύχομαι​

Σκέφτομαι τη γυναίκα μου, που έχει φύγει εδώ και καιρό​

​

Αργότερα το βράδυ​

Βλέπω τον ήλιο να πέφτει​

Σκέφτομαι τη γυναίκα μου​

Αλλά η γυναίκα μου, Κύριε, δεν είναι γύρω​

Η καρδιά μου είναι γεμάτη θλίψη​

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα​

Δεν μπορώ να συγκρατήσω το κλάμα μερικές φορές​

... - I Can't Keep From Crying (Blind Willie Johnson, Willie B. Harris)​

​

Οι Blues Project απ' τη στιγμή που εμφανίστηκαν, στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, στη Νέα Υόρκη το 1965, προσπάθησαν να υποδηλώσουν την παρουσία τους με όποιο τρόπο διέθεταν. Έμπλεξαν τις επιρροές τους, από την αμερικάνικη παράδοση μέχρι τις σύγχρονες μουσικές τάσεις και εξοπλισμένοι με τις αναντίρρητα πλούσιες ικανότητές τους άρχισαν να εμφανίζονται στα κλαμπ της Νέας Υόρκης αλλά και στους συναυλιακούς χώρους του Σαν Φρανσίσκο. Σίγουρα η αγωνία τους να γνωστοποιήσουν όλες τις μουσικές προτάσεις και να ξετυλίξουν τις πτυχές του ταλέντου τους, σαν να μην υπήρχε αύριο, συντέλεσαν στο να είναι η μουσική τους, ένα παζλ από στυλ που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, αφού τίποτα δεν επαναλαμβάνεται στα άλμπουμ τους και η έκπληξη καιροφυλακτεί σε κάθε στροφή.

Το πλαίσιο, βέβαια, στο οποίο λειτούργησαν ήταν η "άνετη" Νέα Υόρκη, εν μέσω της φολκ σκηνής, που γεννήθηκε από τύπους σαν τους Dave Van Ronk, Ramblin' Jack Elliott και Eric Von Schmidt (συν τις νέες αφίξεις Bob Dylan, Phil Ochs κ.ά.), με πολλούς τζαζίστες ακόμη τριγύρω και μπλουζ παίκτες να παρεπιδημούν. Κανονική πρωτοπορία, δηλαδή, που εκφραζόταν μέσα από την αντεργκράουντ αισθητική, αφού σαφώς ακόμη δεν είχε την ευρύτερη απήχηση, για να μπορούμε να μιλήσουμε για γνήσια προοδευτικότητα. Η ψυχεδέλεια, υπήρχε σαν άρωμα και με την έννοια του πειραματισμού και της καλειδοσκοπικής ανάπτυξης των κομματιών, και όχι σαν την καλιφορνέζικη εκδοχή του αυτοσκοπού και της νοητικής διεύρυνσης.

​

Η διαφορετική αυτή εκφραστική προσέγγιση, μεταξύ της ανατολικής και δυτικής ακτής, είναι φανερή και στην αισθητική της τεχνοτροπίας των πόστερ, που σας παρουσιάζουμε, τρία από το θρυλικό νάιτ-κλαμπ Cafe au Go Go του Γκρίνουιτς Βίλατζ και άλλα τρία από το Avalon και Matrix του Σαν Φρανσίσκο, όλα από εμφανίσεις των Blues Project, το 1966. Όμως, όπου και αν βρισκόσουν τότε ή τα ακούσματα σε παρέπεμπαν, το ταξίδι ήταν μεθυστικό, οι στιγμές μαγικές, μια μουσική πανδαισία σε όλες τις αποχρώσεις, πραγματική πρόκληση για τις αισθήσεις, ανεκτίμητη προσφορά για τα ανήσυχα πνεύματα... Από τη "Δύση που συναντά την Ανατολή", με την μπάντα του Butterfield να δημιουργεί σχολή στο ψυχεδελικό τζαμάρισμα, μέχρι την μπολιασμένη φολκ με τις μπλουζ και τζαζ "Προβολές", των Blues Project, να προλειαίνει το έδαφος σε επίδοξους αναθεωρητές, όλα ενέτειναν σ' ένα οργασμό ευφάνταστων επιμειξιών και διερευνητικών μεταλλάξεων.

​

 

[grio]

​

Εδώ, θα παραθέσω, από τα μακρινά πρώιμα '80ς, ένα κείμενο του καλού μου Κώστα με τις δικές του σκέψεις και το χου ιζ χου της μπάντας, επιφυλάσσοντας για το μέλλον και άλλες εκπλήξεις με κείμενά του, από το αρχείο μου.

Κι ενώ η Καλιφόρνια αργοξυπνάει θολωμένη, μη αναγνωρίζοντας στον καθρέφτη την παραμορφωμένη, εξωπραγματική, πρωτόγνωρη πλανευτική εικόνα της, υπέροχα αισθησιακή και συνάμα ασύλληπτα τρομαχτική σε βαθμό που να της κόβει την ανάσα, στη Νέα Υόρκη αναδεύεται το underground δίνοντας τα πρώτα του νηπιακά λακτίσματα. Αβέβαια και διστακτικά στην αρχή, περισσότερο συντονισμένα -ώριμα- υπολογισμένα και οδυνηρά στη συνέχεια, ξέφρενα μέσα στο μεθύσι του θριάμβου τους καθώς χορεύουν πανηγυρικά το παρανοϊκό βαλς της τελικής τους επικράτησης πάνω στα ερείπια της ψυχεδελικής αισθητικής πού, στο τέλος, κατέλυσαν.

​

Είναι τέλη του '65 όταν ο μεγαλύτερος -ή τουλάχιστον ένας απ' τους μεγαλύτερους- φολκ κιθαρίστες της Αμερικής, ανακαλύπτει να του συμβαίνει σιγά σιγά κάτι αλλόκοτο και αρκετά αστείο -αν και όχι και τόσο σπάνιο στους φολκ κύκλους εκείνη την εποχή. Ναι, είν' αλήθεια: ο Danny Kalb ερωτεύεται την ηλεκτρική μουσική. Το επόμενό του βήμα μας το μαρτυρά η πυρακτωμένη - λαμπερή οξύτητα πού ξεχύνεται απ' το όργανο που παίζει ο Αλ Κούπερ, το μπάσο του Κάλμπεργκ, τα τύμπανα του Μπλούμενφελντ, την κιθάρα του Στιβ Κατζ, τα καταπληκτικά φωνητικά του Τόμι Φλάντερς και τη φρενιτιώδη lead του ίδιου του Καλμπ στο "LIVE AT THE CAFE AU GO-GO". Με βασικούς πυρήνες τους Κούπερ και Καλμπ, οι Blues Project ήταν οι πρώτοι πού έκαναν τον μέσο φολκ φαν να βάζει καλά στο μυαλό του, ότι η ηλεκτρική μουσική δεν σημαίνει απαραίτητα ένα ξεπούλημα στην εμπορικότητα και το Tin Pan Alley. Κι ήταν οι πρώτοι πού θα μπορούσαν να παίξουν σ' ένα τζαζ ή φολκ ή ροκ φεστιβάλ μέσα σε μιά βδομάδα, όντας και στα τρία καταπληκτικοί. Με το δεύτερο άλμπουμ τους βρίσκουμε να έχουν ήδη εκπαραθυρώσει τον Τόμι Φλάντερς καθώς ο Κούπερ κι ο Καλμπ θέλουν να κάνουν μόνοι τους όλα τα φωνητικά. Το LP αυτό στέκει σαν η μεγαλύτερη στιγμή τους ("PROJECTIONS"). Αγγίζοντας όλους τους χώρους της φολκ, της κάντρι, του μπλουζ και του ροκ, με τον Κάλμπεργκ και τον Στιβ Κατζ ν' αναδεικνύονται σε μεγάλους συνθέτες κι εκτελεστές, φαίνεται ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να ανακόψει το δρόμο τους. Δύο μεγάλες προσωπικότητες όμως σ' ένα γκρουπ είναι πάντα πολλές. Ο Καλμπ μετά την ηχογράφηση ενός τρίτου λάιβ άλμπουμ αποχωρεί κι ο Κούπερ μετά από διαδοχικές παλινδρομήσεις αποφασίζει κι αυτός ότι το σχήμα του γκρουπ δεν τον χωράει. Στα αποχαιρετιστήρια jams στο Go-Go φέρνει μιά section από πνευστά κι όλα δείχνουν να λειτουργούν ρολόι. Μαζί με τον Κατζ και τους Κολόμπι και Φίλντερ, ο Κούπερ δημιουργεί τους Blood, Sweat & Tears. Οι Κάλμπεργκ και Μπλούμενφελντ φτιάχνουν μαζί με τρεις φίλους τους Seatrain. Κι ο Ντανι Καλμπ μένει έξω απ' όλα καθώς κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκεται ή με τι ασχολείται. Ήταν η εποχή πού άρχισαν να -κάνουν την εμφάνισή τους στο Village Voice αγγελίες του τύπου "Όποιος γνωρίζει οτιδήποτε για τον Ντανι Καλμπ ας επικοινωνήσει μαζί μου, τηλ...". Μαζί με τους Blues Project τελειώνει η περίοδος της αθωότητας του Νεοϋορκέζικου ροκ."

​

 

[grio]

Ξύπνα με, κούνα με​

The Blues Project - Projections (Νοέμβριος 1966, Verve Folkways)

​

Τραγούδια: A1 I Can't Keep From Crying (διασκευή Al Kooper) - 4:25, A2 Steve's Song (Steve Katz) - 4:55, A3 You Can't Catch Me (Chuck Berry) - 4:14, A4 Two Trains Running (McKinley Morganfield) - 11:20, B1 Wake Me, Shake Me (διασκευή Al Kooper) - 5:15, B2 Cheryl's Going Home (Bob Lind) - 2:35, B3 Flute Thing (Al Kooper) - 5:58, B4 Caress Me Baby (Jimmy Reed) - 7:12, B5 Fly Away (Al Kooper) - 3:30
Μουσικοί: Danny Kalb (ληντ κιθάρα, φωνητικά), Al Kooper (πλήκτρα, φωνητικά), Steve Katz (κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά, μπάσο: B3), Andy Kulberg (μπάσο, φλάουτο), Roy Blumenfeld (τύμπανα)
Παραγωγή / Μηχανικός / Φωτογραφία: Tom Wilson, Marcus James: B3, B5 / Val Valentin / Jim Marshall

​

Οι Blues Project ήταν μια από τις σπουδαίες, σχετικά αφανείς μπάντες της δεκαετίας του '60 και το Projections υπήρξε το αριστούργημά τους.
Είναι γεγονός ότι οι μουσικοί -Danny Kalb (1942), Al Kooper (1944), Steve Katz (1945), Andy Kulberg (1944-2002), Roy Blumenfeld (1944)- ήταν εξαιρετικά ταλαντούχοι, με ανοιχτά αυτιά σε οτιδήποτε νέο, αλλά ήταν επίσης σίγουρο ότι οι προσωπικές τους μουσικές ανησυχίες, που διαφαίνονται σ' αυτό το άλμπουμ, θα τους οδηγούσαν σύντομα σε αναζήτηση άλλων σχημάτων για να επιχειρήσουν και να αναπτύξουν τις φιλοδοξίες τους. Ωστόσο το Projections τους βρίσκει στο απόγειο της σύνθεσης και μουσικότητας και μαζί με τα άλλα αριστουργήματα του 1966 (Revolver, Pet Sounds, Blonde on Blonde, Blues Breakers with Eric Clapton, Freak Out!, Da Capo, Sunshine Superman, Fifth Dimension, Aftermath, Fresh Cream, Animalization, για να αναφερθούν μερικά) στέκει σαν μια αντιπροσωπευτική και συγκλονιστική μαρτυρία της εποχής που έχει όμως ακόμη τη δύναμη να συναρπάζει.

Όλοι τότε εξεπλάγησαν με το Projections, ακούγοντας όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ που οι Blues Project αναμείγνυαν. Ένα άλμπουμ που είχε απ' όλα, φολκ, ροκ, τζαζ, μπλουζ και κάθε κομμάτι παρουσίαζε κάτι νέο. Ο ήχος τους ήταν συναρπαστικός, και για κάποιους τότε λόγω της εκλεκτικότητας του υλικού τους, το LP θεωρήθηκε ανάλογο του συγκαιρινού Aftermath, αν και δε διέθεταν ένα τραγουδιστή τόσο χαρισματικό όσο ο Μικ Τζάγκερ, ειδικά μετά την αποχώρηση του Tommy Flanders (1944). Οι συνθέσεις και διασκευές ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο με προεξέχον το ταλέντο του Kooper, ένα ποπ συγκέρασμα, με το Ντυλανικό φολκ-ροκ και μ' ένα τζαζ άγγιγμα.

​

Το "I Can't Keep From Crying" του Kooper, ξεκινά το άλμπουμ με ένα πιασάρικο ριφ μπάσου και στη συνέχεια εκτρέπεται με την απαραίτητη δόση ψυχεδέλειας. Ακολουθεί το "Steve's Song", το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ από τον Κατζ, ένα γκρουβάτο φολκ με αχνές φαζ πινελιές, που διαθέτει μπαρόκ εισαγωγή με φλάουτο από τον Andy Kulberg και τον Kooper στο Ondioline. Το "You Can't Catch Me" του Chuck Berry, είναι άριστο και ο Danny Kalb αναλαμβάνει να επιδείξει τις κιθαριστικές ικανότητές του στο εντεκάμιση λεπτών, επικό μπλουζ, "Two Trains Running" του Muddy Waters, με τη γρήγορη τεχνική του και "φορτώνοντάς" το με το ανάλογο δράμα, δημιουργώντας μια αξέχαστη στιγμή.

Στην αρχή της δεύτερης πλευράς, ο Κούπερ ξαναδουλεύει το γκόσπελ θέμα του "Wake Me, Shake Me" μετατρέποντάς το, σε γκαράζ ύμνο, ενώ στο επόμενο "Cheryl's Going Home" ξεχωρίζει το ριφ του Καλμπ με την ανατολίτικη χροιά. Στο σπουδαίο "Flute Thing" του Kooper, το εξαιρετικό τζάζι φλάουτο από τον Kulberg, οι "μαχαιριές" από το όργανο και οι ψυχεδελικές νότες της κιθάρας εκτοξεύουν το κομμάτι και τη διάθεσή μας στο διάστημα. Το μπλουζ επιστρέφει στο "Caress Me Babe" του Jimmy Reed, δημιουργώντας ατμόσφαιρα και ενθουσιασμό και ο επίλογος του "Fly Away", πραγματικά μας πετά μακρυά και δεν μας κάνει καρδιά να "προσεδαφιστούμε"...

Ορόσημο!

(*****, πηγές: εξώφυλλο, wikipedia)

​

 

[grio]

- The Blues Project · Projections [Playlist] -

 

[Γιώργος Κουν.]

Πάρα πολύ καλό άλμπουμ :a0210:

 

[Cicadelic Ranger]

Μετα τους Butterfield Blues Band και ακομα πιο μετα απο τους Canned Heat...Blues Project ηταν απαραιτητο για να γινει το full του ασσου.

Καταπληκτικά τα αλμπουμς τους και το λαϊβ τους απο τα καλυτερα ζωντανα...

 

[grio]

Πιάσε τον άνεμο​

The Blues Project - Live At The Cafe Au Go Go (Μάρτιος 1966, Verve Folkways)

​

Τραγούδια: A1 Goin' Down Louisiana (Muddy Waters) - 4:03, A2 You Go, And I'll Go With You (Willie Dixon) - 3:45, A3 Catch The Wind (Donovan) - 3:04, A4 I Want To Be Your Driver (Chuck Berry) - 2:23, A5 Alberta (Traditional) - 4:10, A6 The Way My Baby Walks (Andy Kulberg) - 3:10, B1 Violets Of Dawn (Eric Andersen) - 2:55, B2 Back Door Man (Dixon, Burnett) - 3:16, B3 Jelly Jelly Blues (Billy Eckstine, Earl Hines) - 4:45, B4 Spoonful (Dixon) - 5:30, B5 Who Do You Love (Ellas McDaniel) - 5:30
Μουσικοί: Danny Kalb (ληντ κιθάρα, φωνητικά: A1, A2, A5, A6), Al Kooper (όργανο, πλήκτρα, φωνητικά: A4), Steve Katz (ρυθμική κιθάρα, φυσαρμόνικα, φωνητικά), Roy Blumenfeld (τύμπανα), Andy Kulberg (μπάσο, φλάουτο), Tommy Flanders (φωνητικά: B1, B2, B4, B5)
Παραγωγή, Σημειώσεις εξωφύλλου / Μηχανικός: Jerry Schoenbaum / Val Valentin

Ηχογραφήθηκε στις 24-27 Νοεμβρίου του 1965 και τον Ιανουάριο του 1966 στον χώρο του Cafe Au Go Go, Νέα Υόρκη

Α-Δ Tommy Flanders, Roy Blumenfeld, Steve Katz, Andy Kulberg, Danny Kalb και Al Kooper, στο Cafe Au Go Go το 1965​

«Οι Verve/Folkways και ο Howard Solomon, επιχειρηματίας του Cafe Au Go Go στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, παρουσίασαν μια τετραήμερη σειρά συναυλιών που ονομάζονταν "Blues Bag". Οι βραδιές της 24ης Νοεμβρίου έως τις 27 στο Cafe Au Go Go αποδείχτηκαν ένα από τα πιο συναρπαστικά γεγονότα κατά τη διάρκεια ενός πολυάσχολου Σαββατοκύριακου φολκ και τζαζ συναυλιών.

Το γκρουπ των Blues Project πρωτοστάτησε σε μια μεγάλη παράσταση που ήταν γεμάτη ταλαντούχους και συναρπαστικούς ερμηνευτές. Όχι μόνο καθήλωσαν το κοινό τους, αλλά προκάλεσαν κραυγές, "κι' άλλο, κι' άλλο, κι' άλλο", μετά από κάθε μπιζάρισμα. Ευτυχώς, η Verve/Folkways αποφάσισε να ηχογραφήσει και τις τέσσερις νύχτες. Ενώ τα ηλεκτρονικά όργανα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ηχογραφηθούν ζωντανά, καταφέραμε να καταγράψουμε όλο τον ενθουσιασμό που δημιούργησαν αυτοί οι νεαροί. Το μουσικό εύρος των Blues Project είναι ευρύ, λόγω της ευελιξίας τους ως μουσικών και της εμβέλειας των μουσικών τους ενδιαφερόντων.

Τα τραγούδια τους καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα: φολκ, φολκ-ροκ, σκληρό ροκ εντ ρολ, ρυθμ εντ μπλουζ και απαλές μπαλάντες. Ο Tom Flanders, ο κύριος τραγουδιστής, έκτοτε αποχώρησε από την μπάντα και θα ηχογραφηθεί σόλο από τη Verve/Folkways στο εγγύς μέλλον. Η μπάντα έχει εξαιρετικούς τραγουδιστές, τους Steve, Danny και Al. Αυτό, μαζί με τις ικανότητές τους να ντουμπλάρονται σε όργανα όπως πιάνο, όργανο, φυσαρμόνικα, βιμπράφωνο, φλάουτο και σιτάρ, δίνει στους Blues Project τεράστιες δυνατότητες.

Ο καλύτερος τρόπος για να ολοκληρωθούν αυτές οι σημειώσεις είναι να αναφερθεί το σχόλιο του Robert Shelton, κριτικού των New York Times:

"Σχεδόν μια πληθώρα από κομμάτια παρήλασαν στο Cafe Au Go Go για τέσσερις νύχτες και αποτέλεσαν το πιο ασυνήθιστο και ίσως το πιο ικανοποιητικό πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου. Αυτό το σέσιον ζωντανής ηχογράφησης για τη Verve/Folkways Records ήταν μια μελέτη σχετικά με τις διαφορετικές εκφράσεις των μπλουζ.

Από τις ηλεκτρικές μπάντες στο 'The Blues Bag', καμιά δεν εντυπωσίασε περισσότερο από τους Blues Project, πιθανώς το πιο πυρακτωμένο συγκρότημα στο φολκ-ροκ σήμερα. [Είναι.] Με την ευρηματική ηλεκτρική κιθάρα του Danny Kalb, το εκρηκτικό ηλεκτρικό πιάνο του Alan Kooper και τις φωνητικές ρουκέτες του Tommy Flanders".»

- Jerry Schoenbaum​

​

 

[grio]

Βιολέτες της αυγής​

Ένα πλήθος έξω από το κλαμπ Cafe Au Go Go, στο Greenwich Village της Νέα Υόρκη, γύρω στο 1965.
Ο τραγουδιστής και μπλουζ μουσικός John P. Hammond (γνωστός και ως John Hammond Jr.) βρίσκεται στο κέντρο αριστερά, φορώντας μπότες.
Το διαφημιζόμενο πρόγραμμα περιλαμβάνει μεταξύ πολλών εκλεκτών και τους Hammond, Paul Butterfield Blues Band,
Danny Kalb και Tommy Flanders των Blues Project, Mike Bloomfield, Richie Havens, Eric Andersen και τους Lovin' Spoonful.​

«...[στο Greenwich Village] Ήταν μετα-μπήτνικ, προ-χίπι καιροί - αρχές της δεκαετίας του '60. Τα φολκ κλαμπ ήταν το The Gaslight Cafe και το Gerde's Folk City. Τα κύρια τζαζ κλαμπ ήταν το Village Gate και το Village Vanguard. Υπήρχε καταπληκτική μουσική κάθε βράδυ κάπου στο Village και σε όλο το Μανχάταν.

Οι παραστάσεις στο Cafe Au Go Go ήταν, φυσικά, καταπληκτικές. Τα τζαμαρίσματα ήταν απίστευτα. Συμμετείχαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ροκ εκείνη την εποχή - από τον B.B. King στους Grateful Dead, ήταν μια ασταμάτητη διασκέδαση. Και το αστείο, εκ των υστέρων, ήταν ότι το Cafe Au Go Go δεν σέρβιρε ποτά. Αλλά το κοινό πάντα τρελαινόταν...»

- Steve Katz​

Κατά τη διάρκεια τετραήμερων εμφανίσεων, τον Νοέμβριο του 1965, στο σεβαστό κλαμπ Cafe Au Go Go του Greenwich Village, μια μπάντα μπλουζ μουσικών με έδρα τη Νέα Υόρκη ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ. Το κλαμπ, το οποίο ήταν ο πρώτος χώρος της Νέας Υόρκης για τις εμφανίσεις των Grateful Dead, παρουσίαζε επίσης μια συχνά εβδομαδιαία παράσταση από ταλαντούχους μπλουζ καλλιτέχνες, με όνομα Blues Project.

Τα τρία βασικά μέλη των Blues Project ήταν οι κιθαρίστες Danny Kalb (επίσης φωνητικά), Steve Katz και ο οργανίστας Al Kooper. Ο Tommy Flanders συνεισέφερε στα φωνητικά, και η μπάντα επίσης περιελάμβανε τον Andy Kulberg στο μπάσο και τον Roy Blumenfeld στα ντραμς. Ο Al Kooper ήταν σέσιον μουσικός και στην πραγματικότητα εντάχθηκε στο γκρουπ μετά την αποτυχημένη ακρόασή του για την Columbia Records και αφού του άρεσε αυτό που άκουσε στις πρόβες με το γκρουπ. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για την μπάντα να εξασφαλίσει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Verve Records και να ηχογραφήσει το πρώτο της άλμπουμ.

Το ντεμπούτο τους, είναι ένα λαμπερό παράδειγμα εξελικτικής μπλουζ μουσικής της δεκαετίας του '60, που προκάλεσε τη διάδοση του είδους στην Αμερική. Αυτές οι διασκευές ήταν φρέσκες και εμπνευσμένες, καθώς και αρκετοί Βρετανοί μπλουζ μουσικοί θα ερχόταν επίσης να καλύψουν αυτά τα τραγούδια με παρόμοια ικανότητα. Μαζί με τους Paul Butterfield Blues Band, οι Blues Project ήταν μια από τις πρώτες αμερικάνικες μπάντες που αποτελούνταν από νεαρούς λευκούς που έπαιζαν τη μουσική των μαύρων και ανέκοψαν τη μονοπώληση των Βρετανών στην αναβίωση του μπλουζ, που είχαν ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα.

Το Live At The Cafe Au Go Go, παρουσιάζει τον ήχο του γκρουπ στο πιο ακατέργαστο και άγριό του, αντλώντας αναπόφευκτες αναλογίες με τους Yardbirds, που επίσης παρουσιάστηκαν μέσω ενός καυτού ζωντανού σέσιον το 1964. Οι Blues Project ήταν μια μπάντα τζαμαρισμάτων στο αποκορύφωμά της, με το άλμπουμ τους να είναι στην πραγματικότητα μια περικοπή σε σχετικά σύντομα, συμπαγή κομμάτια λόγω των εγγενών περιορισμών του βινυλίου.

​

Εκτός από το οργανικό "The Way My Baby Walks" του Andy Kulberg, όλα τα άλλα κομμάτια είναι διασκευές και ως επί το πλείστον, οι Blues Project προβλέψιμα διασκευάζουν... τα μπλουζ. Υλικό από το Σικάγο από τον Muddy ("Goin' Down Louisiana") και τον Howlin' Wolf ("Back Door Man"), με λίγο από Bo Diddley ("Who Do You Love") και Chuck Berry ("I Want To Be Your Driver") να μπαίνουν για επιπλέον ενέργεια και ένα κομμάτι που είχε ερμηνεύσει παλιότερα ο Bobby Bland ("Jelly Jelly Blues") για λίγο ψυχαγωγία...

Από την άλλη πλευρά, από τη στιγμή που βρισκόμαστε στο Greenwich Village, είναι φυσικό η επικράτεια της μπάντας να εκτείνεται προς την κατεύθυνση της φολκ, αλλά με μια κάπως περίεργη μοντερνίστικη κλίση, προτιμώντας να διασκευάζουν το εισαγόμενο "Catch The Wind" του Donovan, και από τη γειτονιά τους, το "Violets Of Dawn" του Eric Andersen, καθώς και να ξανακάνουν το παραδοσιακό φολκ-μπλουζ κομμάτι "Alberta" («...άφησε τα μαλλιά σου να κρέμονται χαμηλά...» και όλα τα σχετικά) σε κατάσταση συναισθηματικής φολκ μπαλάντας, με ίσως κάποιο ίχνος χαλαρής τζαζ.

Αυτό σίγουρα τους δίνει μια δική τους διάσταση, αφού ακόμη και ο Paul Butterfield, για να μην αναφέρουμε τους Yardbirds, προτιμούσε να μένει μακριά από το κλίμα της φολκ μπαλάντας - αλλά οι Blues Project, από την αρχή, έδειξαν ότι δεν πρόκειται να επιμείνουν, παίρνοντας το όνομά τους πολύ στα σοβαρά.

Τα φωνητικά, μοιρασμένα μεταξύ Kalb και Flanders, αλλά επίσης και με τον Al να τραγουδάει στη διασκευή του Chuck Berry, είναι παραπάνω από ικανοποιητικά, αλλά πιο ενδιαφέρουσα είναι η "μονομαχία τιμής" ανάμεσα στο όργανο του Al που ροκάρει και το επιδεικτικό ταχύτατο στυλ παιξίματος στην κιθάρα του Danny, στην άλλη πλευρά του Eric Clapton. Τα μέρη του Kalb είναι εκφραστικά, διασκεδαστικά και τεχνικά εκπληκτικά για τα τέλη του '65, δείχνοντας ένα σαφές ενδιαφέρον για την τζαζ σχολή παιξίματος, καθώς και τα αναμενόμενα μαθήματα των Σικάγο μπλουζ. Αυτή, λοιπόν η άκρως συναρπαστική αλληλεπίδραση των Kalb / Kooper, η διασκευαστική ικανότητα των μπλουζ της μπάντας και τελικά η άποψή της για τον εμπλουτισμό και την επικαιροποίηση του ιδιώματος, σίγουρα συνεισέφερε στο βαθμό που της αναλογούσε στην εξέλιξη της μουσικής που αγαπάμε!

Ένας κλασικός δίσκος με όλη τη σημασία της λέξης, που η αντεργκράουντ υπόστασή του δεν τον έκανε ευρύτερα γνωστό και βέβαια αυτό του στέρησε τη διάκριση, ως ενός από τους καλύτερους ζωντανούς δίσκους όλων των εποχών.

Στον 'Γάλλο' της παρέας μας!

...Καταπληκτικά τα αλμπουμς τους και το λαϊβ τους απο τα καλυτερα ζωντανα...

(*****, πηγές: εξώφυλλο, Jerry Schoenbaum, psychedelicbabymag.com, musiccourtblog.com)

Al Kooper (αριστερά) και Danny Kalb (δεξιά), το 1965​

 

[grio]

- The Blues Project · Live At The Cafe Au Go Go [Playlist] -

 

[Δημήτρης Ιωάννου]

Εξαιρετικό Γρηγόρη ,εκπληκτικό λάιβ,εκπληκτική παρουσίαση.

Του '15 είναι η πρώτη αναφορά,τότε που δεν θυμάμαι τι σκ@τ@ έκανα εδώ μέσα και έχανα τις παρουσιάσεις σας.Το έχω ξαναπεί: Τι έκανα το '15 ???

 

[Cicadelic Ranger]

Στον 'Γάλλο' της παρέας μας!

...Καταπληκτικά τα αλμπουμς τους και το λαϊβ τους απο τα καλυτερα ζωντανα...

Ευχαριστω Γρηγορη και γα την αφιερωση, και για το αφιερωμα σε αυτο το μεγαλο γκρουπ που εκανε τοσα και τοσο γρηγορα.

Καθε αφιερωμα σου να ξερεις ειναι γα μενα μια ευκαιρια γα να ξανβαζω δισκους και να ταξιδευω.

Καθε φορα που ακουω αυτες τις μουσικες αισθανομαι μια μεγαλη απολαυση οπως νιωθω τον αινθουσιασμο που οταν ημουν πιτσιρικας, αλλα ταυτοχρονα με πιανει και μια μεγαλη θλιψη σημερινη προχωροντας στον σχιζοειδη 21ο.

Οποτε καθε αναφορα σου ειναι παροτρυνση για ακροασεις.
Να σαι καλα.