Yo la Tengo / I am not afraid of you and I will beat your ass ( CD / Matador /2006 )
Tα πολλά λόγια είναι φτώχεια . Αυτό στην μουσική θα μπορούσε να σημαίνει πως φτώχεια είναι οι πολλές φιοριτούρες και οι Yo la Tengo το ξέρουν και το εστερνίζονται . Οπότε στο δωδέκατο κατά σειράν πόνημα τους , μας πιάνουν από τα μαλλιά, μας κόβουν τον βήχα από την αρχή , μας πετάνε στο καναβάτσο , όταν πριν καλά -καλά συνειδητοποιήσουμε τι έγινε , το δεκάλεπτο εναρκτήριο “Pass the hatchet , I think I ‘m goodkind» κάνει μια άνευ προηγουμένου επίθεση κιθαριστικού θορύβου με feedback και noise , τόσου όσο τραβάει η ψυχή κάθε σοβαρού ροκ εν ρολ φαν και για μια ακόμη φορά δηλώνουν περήφανα ότι οι Velvets ήταν το μεγαλύτερο ροκ εν ρολ συγκρότημα όλων των εποχών , τελεία και παύλα .
Από κει και μετά υπάρχουν και οι Byrds ως επιρροή ( “The race is on again” , “Bangbang chair”) , υπάρχουν και βιολιά και σαξόφωνα και όλα τα καλούδια που μπορεί να επιθυμήσει ένας indie fan , το χορευτικό Mr Tough με τα φάνκι πνευστά του και τα φαλτσέτο φωνητικά του, η αμερικάνικη φόλκ , η ψυχεδέλεια ( “Τhe room got heavy” ) , γλυκειές 60’ς μελωδίες ( “Sometimes I don’t get you “) , ακόμη και απόηχοι των Deep freeze Mice – ξέρετε εκείνοι με το τρελλαμένο οργανάκι και την ξεχαρβαλωμένη ποπ τους - ( “I should have known better”) . Και για το τέλος , ένας εντεκάλεπτος ομοίως κιθαριστικός , εκλεκτικός ηλεκτρισμός με το The Story of Yo la Tengo να κλείνει το cd το ίδιο θριαμβευτικά όπως άρχισε . ( 9/10 )
Παναγιωτίδη , άστο καλύτερα . Ούτε οι Sonic σου άρεσαν , ούτε αυτό θα σου αρέσει μάλλον .
