Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Ενημέρωση (συναυλίες, ειδήσεις) - Νέες παραγωγές
Ετσι κάνουν όλες ( άτιμες ) ... στο ΜΜΘ
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="Δημήτρης Ν." data-source="post: 75088" data-attributes="member: 79"><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Ομολογώ ότι ξεκίνησα προκατειλημμένος . Η όπερα είναι ένα είδος με το οποίο δεν είμαι εξοικειωμένος . Την προκατάληψη αυτή επέτεινε και η άποψη ενός συναδέλφου ο οποίος σήμερα το πρωϊ μου είπε , ούτε λίγο ούτε πολύ , ότι η παράσταση δεν έχει σκηνικά , μα ούτε και κουστούμια – «φορούν τα πουλοβεράκια τους» ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε , την ίδια ώρα που μια φίλη της γυναίκας μου της έλεγε το ίδιο πράγμα , το οποίο μάλιστα την ώθησε στο να φύγει μόλις έκανε διάλειμμα . Ετσι λοιπόν μέσα μου , ήδη προτού φτάσω στο ΜΜΘ , είχα αρχίσει να γράφω το κείμενο , ή τουλάχιστον τον τίτλο «Μozart στο ΜΜΘ ή πήγε ο Εβραίος εκδρομή κι έτυχε η μέρα Σάββατο» , υπονοώντας την απογοήτευση που a priori είχε δοκιμάσει. </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Εισήλθαμε λοιπόν μετά της συζύγου και με βαρειά καρδιά , έχοντας συμφωνήσει ότι αν δεν μας αρέσει θα φύγουμε κι εμείς στο διάλειμμα και καθήσαμε στις ωραίες θέσεις μας – 8η σειρά στο κέντρο. Όταν χαμήλωσαν τα φώτα και άνοιξε η αυλαία , αφού η ορχήστρα είχε ήδη πάρει τη θέση της , ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα απλό και απολύτως αφαιρετικό σκηνικό . Στο κέντρο της σκηνής δέσποζε μια ξύλινη πλατφόρμα ανισοϋψής σε κάθε πλευρά , ενώ από πάνω κρεμόταν από το ταβάνι ένα τεράστιο ξύλινο τελάρο , σχηματίζοντας γωνία με το δάπεδο , αλλά χωρίς να εφάπτεται με αυτό . Στο φόντο , ένα μπλέ χρώμα . Με το που εμφανίστηκαν οι δυο ερωτοχτυπημένοι νέοι με το Ντον Αλφόνσο να συζητούν , διαπιστώσαμε ότι πράγματι οι πρωταγωνιστές φορούσαν απλά καθημερινά ρούχα – ακομη και η ολόμαυρη στολή του ντον Αλφόνσο ήταν απλή αν εξαιρέσει κανείς την μακριά επίσης μαύρη μπέρτα του. Συγχρόνως στο μεν αιωρούμενο τελάρο , προβάλλονταν εικόνες με αφηρημένα θέματα , πρόσωπα , φύση , θάλασσα , ενώ οι φωτισμοί δημιουργούσαν ενδιαφέρουσες σκιές και χρώματα . Παράλληλα στην επικλινή κατασκευή προβάλλονταν επίσης εικόνες , άλλοτε ίδιες με αυτές του τελάρου και άλλοτε διαφορετικές . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Ηταν αυτό σκηνικό για όπερα ; Ηταν αυτά κοστούμια για όλες αυτές που κάνουν έτσι; Ε ναι . Ηταν . Και ήταν μαγικά . Γιατί αφαιρώντας κάθε μπαρόκ διάκοσμο , κάθε αναμενόμενη πολυτέλεια και χλιδή , κάθε βαρυφορτωμένο σκηνικό και κάθε χιλιοποίκιλτο κοστούμι , όλο το σκηνικό λειτουργούσε υπέρ της μουσικής και του τραγουδιού . Η καθημερινή σχεδόν , απλότητα των κοστουμιών , το απόλυτα λιτό σχεδόν δωρικό σκηνικό και οι εμπνευσμένοι φωτισμοί και τα παιχνιδίσματα τους , έκαναν μια οπερα 200 ετών περίπου , να φαντάζει σύγχρονη , μοντέρνα , σημερινή . Και βοηθούσαν τον θεατή να επικεντρωθεί στην μουσική και στο κείμενο , να αισθανθεί πιο οικεία , να μπορέσει να γελάσει χωρίς ενοχές και να απολαύσει μια κωμική υπόθεση , αμπαλαρισμένη σε μια γευστική μουσική , γεμάτη συμμετρία , ομορφιά , ένταση , συγκίνηση , πάθος . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Ολοι οι συντελεστές της παράστασης ήταν εξαιρετικοί , διαθέτοντες υπέροχες φωνές και ωραία σκηνική παρουσία , που στην περίπτωση του <strong>Γιάννη Γιαννίση </strong>( Ντόν Αλφόνσο ) και ιδίως της <strong>Θεοδώρας Μπάκα </strong>( Δέσποινας ) έφτανε τα όρια του πληθωρικού . Μεγάλες οι ερμηνευτικές ικανότητες της σοπράνο <strong>Beatrix Fodor </strong>( Φιορντιλίτζι ) και της <strong>Μαίρης – Ελεν Νέζη</strong> ( Ντοραμπέλα ) , διακρίθηκαν και επιβεβαιώθηκαν ιδιαίτερα στις άριες και τα ρετσιτατίβι. Ο <strong>Κύρος Πατσαλίδης </strong>( Γκουλιέλμο ) και ο <strong>Stefano Fer</strong>rari ( Φεράντο ) συμπλήρωνα με χάρι , ένα ολοκληρωμένο και υψηλών ερμηνευτικών και φωνητικών ικανοτήτων καστ .</span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Αψογη η συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης υπό την διεύθυνση του <strong>Νίκου Αθηναίου </strong>διατήρησε με ευκολία μέχρι τέλους το παιγνιώδες τέμπο και την ανάλαφρη αέρινη διάθεση που χρειάζεται η μουσική του Mozart για να αποδοθεί σωστά . </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Για την ιστορία η σκηνοθεσία ήταν του <strong>Daniele Abbado </strong>και τα σκηνικά και τα κοστούμια του <strong>Giovani Carluccio</strong>. Εν κατακλείδι ήταν μια καθηλωτική παράσταση , αρκετά διαφορετική και συνάμα αρκούντως γοητευτική στην διαφορετικότητα της , τουλάχιστον για έναν άνθρωπο που δεν έχει και μεγάλη επαφή με τις παραστάσεις όπερας . Μού άρεσε . Το φχαριστήθηκα ( στο διάλειμμα κοίταξα την γυναίκα μου και της είπα "Εγώ πάντως δεν φεύγω" ."Ούτε κι εγω" ήταν αμέσως η απάντηση της </span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px"></span></span></p><p><span style="font-family: 'Times New Roman'"><span style="font-size: 12px">Υ.Γ.1 Οσο περισσότερο πάω στο μέγαρο , τόσο περισσότερο πείθομαι ότι μάλλον Μagnepan χρειαζόμαστε για μια σωστή αναπαράσταση σπίτι μας ( αλλά όχι τα πειραγμένα του Κακαλιού :flipout: )</span></span></p></blockquote><p></p>
[QUOTE="Δημήτρης Ν., post: 75088, member: 79"] [FONT="Times New Roman"][SIZE="3"]Ομολογώ ότι ξεκίνησα προκατειλημμένος . Η όπερα είναι ένα είδος με το οποίο δεν είμαι εξοικειωμένος . Την προκατάληψη αυτή επέτεινε και η άποψη ενός συναδέλφου ο οποίος σήμερα το πρωϊ μου είπε , ούτε λίγο ούτε πολύ , ότι η παράσταση δεν έχει σκηνικά , μα ούτε και κουστούμια – «φορούν τα πουλοβεράκια τους» ήταν οι λέξεις που χρησιμοποίησε , την ίδια ώρα που μια φίλη της γυναίκας μου της έλεγε το ίδιο πράγμα , το οποίο μάλιστα την ώθησε στο να φύγει μόλις έκανε διάλειμμα . Ετσι λοιπόν μέσα μου , ήδη προτού φτάσω στο ΜΜΘ , είχα αρχίσει να γράφω το κείμενο , ή τουλάχιστον τον τίτλο «Μozart στο ΜΜΘ ή πήγε ο Εβραίος εκδρομή κι έτυχε η μέρα Σάββατο» , υπονοώντας την απογοήτευση που a priori είχε δοκιμάσει. Εισήλθαμε λοιπόν μετά της συζύγου και με βαρειά καρδιά , έχοντας συμφωνήσει ότι αν δεν μας αρέσει θα φύγουμε κι εμείς στο διάλειμμα και καθήσαμε στις ωραίες θέσεις μας – 8η σειρά στο κέντρο. Όταν χαμήλωσαν τα φώτα και άνοιξε η αυλαία , αφού η ορχήστρα είχε ήδη πάρει τη θέση της , ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα απλό και απολύτως αφαιρετικό σκηνικό . Στο κέντρο της σκηνής δέσποζε μια ξύλινη πλατφόρμα ανισοϋψής σε κάθε πλευρά , ενώ από πάνω κρεμόταν από το ταβάνι ένα τεράστιο ξύλινο τελάρο , σχηματίζοντας γωνία με το δάπεδο , αλλά χωρίς να εφάπτεται με αυτό . Στο φόντο , ένα μπλέ χρώμα . Με το που εμφανίστηκαν οι δυο ερωτοχτυπημένοι νέοι με το Ντον Αλφόνσο να συζητούν , διαπιστώσαμε ότι πράγματι οι πρωταγωνιστές φορούσαν απλά καθημερινά ρούχα – ακομη και η ολόμαυρη στολή του ντον Αλφόνσο ήταν απλή αν εξαιρέσει κανείς την μακριά επίσης μαύρη μπέρτα του. Συγχρόνως στο μεν αιωρούμενο τελάρο , προβάλλονταν εικόνες με αφηρημένα θέματα , πρόσωπα , φύση , θάλασσα , ενώ οι φωτισμοί δημιουργούσαν ενδιαφέρουσες σκιές και χρώματα . Παράλληλα στην επικλινή κατασκευή προβάλλονταν επίσης εικόνες , άλλοτε ίδιες με αυτές του τελάρου και άλλοτε διαφορετικές . Ηταν αυτό σκηνικό για όπερα ; Ηταν αυτά κοστούμια για όλες αυτές που κάνουν έτσι; Ε ναι . Ηταν . Και ήταν μαγικά . Γιατί αφαιρώντας κάθε μπαρόκ διάκοσμο , κάθε αναμενόμενη πολυτέλεια και χλιδή , κάθε βαρυφορτωμένο σκηνικό και κάθε χιλιοποίκιλτο κοστούμι , όλο το σκηνικό λειτουργούσε υπέρ της μουσικής και του τραγουδιού . Η καθημερινή σχεδόν , απλότητα των κοστουμιών , το απόλυτα λιτό σχεδόν δωρικό σκηνικό και οι εμπνευσμένοι φωτισμοί και τα παιχνιδίσματα τους , έκαναν μια οπερα 200 ετών περίπου , να φαντάζει σύγχρονη , μοντέρνα , σημερινή . Και βοηθούσαν τον θεατή να επικεντρωθεί στην μουσική και στο κείμενο , να αισθανθεί πιο οικεία , να μπορέσει να γελάσει χωρίς ενοχές και να απολαύσει μια κωμική υπόθεση , αμπαλαρισμένη σε μια γευστική μουσική , γεμάτη συμμετρία , ομορφιά , ένταση , συγκίνηση , πάθος . Ολοι οι συντελεστές της παράστασης ήταν εξαιρετικοί , διαθέτοντες υπέροχες φωνές και ωραία σκηνική παρουσία , που στην περίπτωση του [B]Γιάννη Γιαννίση [/B]( Ντόν Αλφόνσο ) και ιδίως της [B]Θεοδώρας Μπάκα [/B]( Δέσποινας ) έφτανε τα όρια του πληθωρικού . Μεγάλες οι ερμηνευτικές ικανότητες της σοπράνο [B]Beatrix Fodor [/B]( Φιορντιλίτζι ) και της [B]Μαίρης – Ελεν Νέζη[/B] ( Ντοραμπέλα ) , διακρίθηκαν και επιβεβαιώθηκαν ιδιαίτερα στις άριες και τα ρετσιτατίβι. Ο [B]Κύρος Πατσαλίδης [/B]( Γκουλιέλμο ) και ο [B]Stefano Fer[/B]rari ( Φεράντο ) συμπλήρωνα με χάρι , ένα ολοκληρωμένο και υψηλών ερμηνευτικών και φωνητικών ικανοτήτων καστ . Αψογη η συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης υπό την διεύθυνση του [B]Νίκου Αθηναίου [/B]διατήρησε με ευκολία μέχρι τέλους το παιγνιώδες τέμπο και την ανάλαφρη αέρινη διάθεση που χρειάζεται η μουσική του Mozart για να αποδοθεί σωστά . Για την ιστορία η σκηνοθεσία ήταν του [B]Daniele Abbado [/B]και τα σκηνικά και τα κοστούμια του [B]Giovani Carluccio[/B]. Εν κατακλείδι ήταν μια καθηλωτική παράσταση , αρκετά διαφορετική και συνάμα αρκούντως γοητευτική στην διαφορετικότητα της , τουλάχιστον για έναν άνθρωπο που δεν έχει και μεγάλη επαφή με τις παραστάσεις όπερας . Μού άρεσε . Το φχαριστήθηκα ( στο διάλειμμα κοίταξα την γυναίκα μου και της είπα "Εγώ πάντως δεν φεύγω" ."Ούτε κι εγω" ήταν αμέσως η απάντηση της Υ.Γ.1 Οσο περισσότερο πάω στο μέγαρο , τόσο περισσότερο πείθομαι ότι μάλλον Μagnepan χρειαζόμαστε για μια σωστή αναπαράσταση σπίτι μας ( αλλά όχι τα πειραγμένα του Κακαλιού :flipout: )[/SIZE][/FONT] [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Μουσική - Κινηματογράφος - Τηλεόραση - Πολιτισμός
Μουσική
Ενημέρωση (συναυλίες, ειδήσεις) - Νέες παραγωγές
Ετσι κάνουν όλες ( άτιμες ) ... στο ΜΜΘ
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…