Tελευταια ειδα τα εξης Ευρωπαϊκα...
Η πρωτη ειναι
η Χαβρη
Ορθοπολιτικη μουφα ολκης, με δακρυβρεχτο τελος για επιβαρυνση "ευαισθησιοποιησης"... σε περιπτωση που δεν ειχες καταλαβει οτι ειμαστε και θνητοι κλπ αλλα και παλι, αλλα πραματα μετρανε περισσοτερο ... α! εχει και σκυλακι...
Για τους πεπεισμενους του ειδους θα ειναι ταμαμ. Για τους αλλους απλα μουφα.
..........................................................................................
Ο Μπρακαλεονε παει στις Σταυροφοριες... ταινια του 1970, οχι κομμωδια αλλα περισσοτερο φαρσα. Μπορεις και να διασκεδασεις και να γελασεις με την πολυ πετυχημενη καρικατουρα του δημιουργου και αν εχεις και καποια affinity με τον Ιταλικο Πολιτισμο θα απολαυσεις τους διαλογους και τις αττακες σε στιχους με ριμα. Εγω το απολαυσα. Με ενα Βιτοριο Γκασμαν ξεχασα να πω, σε πρωτο ρολο οτι κι'αν λεει αυτο.
/img-hapi.canalplus.pro:80/ServiceImage/ImageID/69611322)
Το είδα τελικά. Δεν ήθελα γιατί είχα διαβάσει παλιά το βιβλίο σα φοιτητής και δε μου άρεσε καθόλου. Βασικά με έκανε να αντιπαθήσω το συγγραφέα τόσο πολύ που δεν ξανάγγιξα βιβλίο του για χρόνια. Ο λόγος ήταν ότι βρήκα το βιβλίο υπερβολικά τεχνητό, ένα τέλειο έργο τέχνης τόσο γεμάτο συμβολισμούς και αναφορές, τόσο κατασκευασμένο που τελικά δεν φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα έμπνευσης αλλά μαθηματικών εξισώσεων.
View attachment 185555
Η ταινία είναι η απόλυτη μεταφορά λογοτεχνικού έργου στην οθόνη. Δεν ακολουθεί πιστά την πλοκή, αλλά μεταφέρει 100% το πνεύμα του βιβλίου: Είναι τέλεια από κάθε άποψη, ένα τόσο τέλειο έργο τέχνης που δεν έχει πλέον καμία σχέση με την πραγματική ζωή, οι χαρακτήρες δεν είναι πραγματικοί άνθρωποι αλλά πλατωνικά αρχέτυπα και κάθε πλάνο τόσο άψογο στη σύνθεση όσο ένας αναγεννησιακός πίνακας. Τίποτα φυσικό, τίποτα αφημένο στην τύχη, τίποτα αυθόρμητο. Όλα έχουν ξεπηδήσει από το μυαλό του σκηνοθέτη όπως η πάνοπλη Αθηνά από το κεφάλι του Δια. Προσωπικά ένιωσα να πνίγομαι.
Πηρα το κουραγιο μου μεσα στα χερια μου και Το ξαναειδα (οπως σου ειχα πει οτι θα εκανα καποτε). Το εκανα γρηγοροτερα απ'οτι πιστευα.
Τι να πω... περιπου οπως και συ. "Πνιγομαι". Πνιγεσαι ιδιως αν εισαι γενους αρσενικου νομιζω, και αν φερεις στο μυαλο σου το πως μπορει να καταντησει ενα ανδρας περασμενης ηλικιας που πλεον οι δυναμεις της φυσης δεν τον χαρακτηριζουν και πεφτει σε μια περιδυνη μια υπαρξιακη και ηθικη καταπτωση... τουλαχστον ο ηρωας του φιλμ οπως και του βιβλιου ειναι συνειδητος της καταστασης που τον βρισκει.
Θλιψη απερααντη που εξ'αλλου καταληγει που λεμε σημερα, περνοντας απο την ντροπη και την αρνηση τοθ ιδιου σου του εαυτου που περικλεινει. Αλλα ταυτοχρονα μεγαλη μαεστρια καλιτεχνικη και τεχνικη που ισως κανει ολο το εργο ακομα πιο αποπνικτικο. Αλλα ειναι και η αναζητηση του συγγραφεα νομιζω. (που ηταν ηδη απο φυση και βιο καταθλιπτικος).
Κινηματογραφικα ειναι ενα αριστουργημα δεν υπαρχει τιποτα να πεις επ'αυτου. Μετα ειδα και ενα ντοκυμαντερ προς αναζητηση του αγγελου εκεινου ( το αγορι που ουσιαστικα μεσα στο απολυτο νεναικο καλος του προαναγγελει τον θανατο του "προφεσορ" γιατι οσο και να μας ερχεται στο νου, το φιλμ δεν ειναι βαμπιρ, δεν παει ετσι και δεν σωνεται)...Το ντοκυμανταιρ δειχνε λοιπον αυτο το παιδι, "το πιο ομορφο αγορι του κοσμου" που ελεγε τοτε ολος ο τυπος απο μιλανο μεχρι Τοκυο, και πως κατεληξε....
Μου φερε ακομα περισσοτερο συναισθημα πνιγμου.
θα το ξαναδω σε καμμια τριανταρια χρονια ζωη να χουμε.
Αισθητικα αγγιζει την τελειοτητα και ο Ερως που αποπνεει ειναι καθαρα Πλατωνικος καθως ο θανατος ειναι λυτρωτικος...
