Είναι γεγονός ότι οι Βόρειοι φίλοι μας σ' όλη την Σκανδιναβία είχαν πάντοτε μιά μεγάλη αγάπη προς την jazz αλλά κι έναν δικό τους τρόπο να την δείχνουν. Τα τελευταία δέκα χρόνια πάντως έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα διαφορετικό όραμα από αυτών των λοιπών Ευρωπαίων και βέβαια των Αμερικανών , γι' αυτό που θα μπορούσε να αποκληθεί "Future Jazz" μιά μουσική που από την jazz κρατά στις περισσότερες περιπτώσεις μόνον τον αυτοσχεδιασμό ως βασικό χαρακτηριστικό και το πνεύμα της ως guidelines - αγνοώντας όλα τα στυλ bob , neo bop , hard bop , post bop - και τον πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα , αναμιγνύοντας τον αφ' ενός μεν με την electronica , αφ' ετέρου δε με την κουλτούρα των clubs - χωρίς αυτό να είναι αξιοκατάκριτο αφ' εαυτού.
Σήμερα η κυριότερη έκφραση αυτής της τάσης βρίσκεται στην Νορβηγία , τόσο με τους πρωτοπόρους και ανοιχτούς μουσικούς της , όσο και με την εταιρία Jazzlands records που ίδρυσε ο Bugge Wesseltoft και που υπόσχεται μιά "νέα αντίληψη της jazz "( a new conception of jazz ) και μάλλον μέχρι στιγμής τα καταφέρνει .
Φυσικά κανείς από τους μουσικούς που αποτελούν τα μέρη αυτής της σκηνής δεν είναι τυχαίος , δεν φύτρωσε ξαφνικά από το πουθενά γιά να αποδομήσει την jazz με ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια . Ο Nils Petter Molvaer , επί παραδείγματι , που γεννήθηκε μόλις το 1960 , έχει παιξει με τον Arild Andersen στους Mesqualero , ενώ ο Bugge Wesseltoft έχει προλάβει να συνεργασθεί με τον Garbarek , τον Terje Rypdal , ακόμη και με το Billy Cobham.
Κοινός άξονας όλων αυτών των καλλιτεχνών είναι αφ' ενός μεν η αγάπη γιά την jazz , χωρίς όμως τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και τα βαρίδια των "καθαρών" αφ' ετέρου η απόλυτη επαφή με το σήμερα . Είναι καπως σαν οι Autechre να συνάντησαν τον Hank Mobley ή ακόμη καλύτερη τον Miles Davis και να τζαμάρουν μαζί . " Καθώς προέρχομαι από μιά γενιά που δεν μεγάλωσε με τα παραδοσιακά στάνταρ , αυτή είναι η δικιά μου εκδοχή γιά την παράδοση" λέει κάπου ο Nils Petter Molvaer και σ' αυτή του τη φράση συμπυκνώνει το νόημα και τις επιδιώξεις όλων των συμμετεχόντων.
Ο Molvaer λοιπόν , μετά την θητεία του στους Masqualero εμφανίζεται ως band leader με το Khmer που κυκλοφόρησε στην ECM το 1997 . Ο δίσκος είναι ένα πετυχημένο κράμα αυτοσχεδιασμού και υπνωτικών beats καθώς συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία τα ambient ηχοτοπία με την house , τα breakbeats με την jazz και την electronica . Ο ήχος τη τρομπέτας του ακούγεται σαν τον Jon Hassell ( αν και όχι τόσο πειραγμένος ) καθώς κινείται με ευελιξία τόσο ανάμεσα στα drum'n' bass breakbeats όσο και στα soundscapes , χαλαρωμένος τόσο , όσο και δυναμικός , εκστατικός όσο και εκστασιασμένος .
Το ίδιο στυλ ακολουθεί και τα δύο επόμενα έργα του το Solid Ether ( 2000) και το NP3 του 2002 . Στο τελευταίο μάλιστα η electronica έχει πάρει το πάνω χέρι και τα ηχοτοπία του πλησιάζουν προς την trance jazz .
Το ίδιο σημαντικός , ενδιαφέρων και έξοχος πειραματιστής είναι κι ο μόνιμος κιθαρίστας του Eivind Aaarset του οποίου τον δίσκο "Electronique Noir" οι New York Times αλλά και τα περιοδικά Jazz Times και Jazzwise χαρακτήρισαν ως το καλύτερο post - Miles ηλεκτρικό jazz αλμπουμ . Φυσικά οι κιθάρες δίνουν και παίρνουν σ' αυτό το μετα - jazz χαρμάνι δημιουργώντας μιά νέα τάξη jazz ήχων και tribal ρυθμών . "Εκείνο που με ελκύει σ' αυτή την μουσική είναι οι υπνωτισκοί ρυθοί κι η στυλιστική ελευθερία . Δεν υπάρχουν καθιερωμένοι αξιωματικοί κανόνες σ' αυτό που κάνω , ούτε παράδοση . Ο ρυθμός είναι το κέντρο της μουσικής , το τοπίο όπου ταξειδεύει ο σολίστας."
Ο προαναφερθείς Bugge Wesseltoft κινείται κι αυτός στα ίδια χνάρια , ερμηνεύοντας όμως τα πράγματα με μιά πιό jazz άποψη που στο live "A New Conception of Jazz" , σε κάτι 20λεπτους αυτοσχεδιασμούς γκρουβάρει με την βοήθεια καλεσμένων όπως o John Sofield , θυμίζοντας fusion ή jazz rock σχήματα οργανικών πανδαισιών .
Επίσης αξιοπρόσεκτοι είναι και οι Wibutee των οποίων το δεύτερο αλμπουμ "Playmachine" στην jazzland records το 2004 , κινείται ανάμεσα στο glitch και την δομική αυστηρότητα του "On the corner" του Davis , θυμίζοντας το ιδιότροπο εκείνο groove που το χαρακτήριζε .
Σήμερα η κυριότερη έκφραση αυτής της τάσης βρίσκεται στην Νορβηγία , τόσο με τους πρωτοπόρους και ανοιχτούς μουσικούς της , όσο και με την εταιρία Jazzlands records που ίδρυσε ο Bugge Wesseltoft και που υπόσχεται μιά "νέα αντίληψη της jazz "( a new conception of jazz ) και μάλλον μέχρι στιγμής τα καταφέρνει .
Φυσικά κανείς από τους μουσικούς που αποτελούν τα μέρη αυτής της σκηνής δεν είναι τυχαίος , δεν φύτρωσε ξαφνικά από το πουθενά γιά να αποδομήσει την jazz με ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια . Ο Nils Petter Molvaer , επί παραδείγματι , που γεννήθηκε μόλις το 1960 , έχει παιξει με τον Arild Andersen στους Mesqualero , ενώ ο Bugge Wesseltoft έχει προλάβει να συνεργασθεί με τον Garbarek , τον Terje Rypdal , ακόμη και με το Billy Cobham.
Κοινός άξονας όλων αυτών των καλλιτεχνών είναι αφ' ενός μεν η αγάπη γιά την jazz , χωρίς όμως τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και τα βαρίδια των "καθαρών" αφ' ετέρου η απόλυτη επαφή με το σήμερα . Είναι καπως σαν οι Autechre να συνάντησαν τον Hank Mobley ή ακόμη καλύτερη τον Miles Davis και να τζαμάρουν μαζί . " Καθώς προέρχομαι από μιά γενιά που δεν μεγάλωσε με τα παραδοσιακά στάνταρ , αυτή είναι η δικιά μου εκδοχή γιά την παράδοση" λέει κάπου ο Nils Petter Molvaer και σ' αυτή του τη φράση συμπυκνώνει το νόημα και τις επιδιώξεις όλων των συμμετεχόντων.
Ο Molvaer λοιπόν , μετά την θητεία του στους Masqualero εμφανίζεται ως band leader με το Khmer που κυκλοφόρησε στην ECM το 1997 . Ο δίσκος είναι ένα πετυχημένο κράμα αυτοσχεδιασμού και υπνωτικών beats καθώς συνδυάζει με απόλυτη επιτυχία τα ambient ηχοτοπία με την house , τα breakbeats με την jazz και την electronica . Ο ήχος τη τρομπέτας του ακούγεται σαν τον Jon Hassell ( αν και όχι τόσο πειραγμένος ) καθώς κινείται με ευελιξία τόσο ανάμεσα στα drum'n' bass breakbeats όσο και στα soundscapes , χαλαρωμένος τόσο , όσο και δυναμικός , εκστατικός όσο και εκστασιασμένος .
Το ίδιο στυλ ακολουθεί και τα δύο επόμενα έργα του το Solid Ether ( 2000) και το NP3 του 2002 . Στο τελευταίο μάλιστα η electronica έχει πάρει το πάνω χέρι και τα ηχοτοπία του πλησιάζουν προς την trance jazz .
Το ίδιο σημαντικός , ενδιαφέρων και έξοχος πειραματιστής είναι κι ο μόνιμος κιθαρίστας του Eivind Aaarset του οποίου τον δίσκο "Electronique Noir" οι New York Times αλλά και τα περιοδικά Jazz Times και Jazzwise χαρακτήρισαν ως το καλύτερο post - Miles ηλεκτρικό jazz αλμπουμ . Φυσικά οι κιθάρες δίνουν και παίρνουν σ' αυτό το μετα - jazz χαρμάνι δημιουργώντας μιά νέα τάξη jazz ήχων και tribal ρυθμών . "Εκείνο που με ελκύει σ' αυτή την μουσική είναι οι υπνωτισκοί ρυθοί κι η στυλιστική ελευθερία . Δεν υπάρχουν καθιερωμένοι αξιωματικοί κανόνες σ' αυτό που κάνω , ούτε παράδοση . Ο ρυθμός είναι το κέντρο της μουσικής , το τοπίο όπου ταξειδεύει ο σολίστας."
Ο προαναφερθείς Bugge Wesseltoft κινείται κι αυτός στα ίδια χνάρια , ερμηνεύοντας όμως τα πράγματα με μιά πιό jazz άποψη που στο live "A New Conception of Jazz" , σε κάτι 20λεπτους αυτοσχεδιασμούς γκρουβάρει με την βοήθεια καλεσμένων όπως o John Sofield , θυμίζοντας fusion ή jazz rock σχήματα οργανικών πανδαισιών .
Επίσης αξιοπρόσεκτοι είναι και οι Wibutee των οποίων το δεύτερο αλμπουμ "Playmachine" στην jazzland records το 2004 , κινείται ανάμεσα στο glitch και την δομική αυστηρότητα του "On the corner" του Davis , θυμίζοντας το ιδιότροπο εκείνο groove που το χαρακτήριζε .