Η Τέχνη της αναβίωσης: Το Τραγούδι της Γης

[Δημοκηδής]

... και ομολογώ ότι γοητεύθηκα από την συσχέτιση της ατμόσφαιρας του ''αντίο'' με την αίσθηση που αφήνουν οι συγκεκριμένοι στίχοι του Keats ... μέχρι που για κάποια (αρκετή) ώρα είχα μείνει αποσβολωμένος από την συγκίνηση ...

.....να ξεκαθαρίσω πάντως ότι ουδόλως θεωρώ πως ο Μάλερ βλέπει, στο συγκεκριμένο σημείο, τον θάνατο easeful, painless, ή in ecstasy ... ίσα ίσα ξεχειλίζει η πίκρα και για την μέχρι τότε συμπεριφορά της τύχης, όσο και για την μη συμμετοχή σε μελλοντικές απολαύσεις (παρότι η Άνοιξη θα έρχεται κάθε φορά καινούρια) ....

Μωρή κουφάλα Νικόλαε Εμμανουήλ με έχεις βάλει στο λούκι (η παρούσα φράση έχει την σημειολογία της ... δεν θέλω οι τυχόν επισκέπτες να μας σκέφτονται σαν ιντελλεκτιουέλ αδελφές που ερωτοτροπούν πνευματικά, καλοκαιριάτικα) ...

 

[Brucknerian]

Μωρή κουφάλα Νικόλαε Εμμανουήλ με έχεις βάλει στο λούκι (η παρούσα φράση έχει την σημειολογία της ... δεν θέλω οι τυχόν επισκέπτες να μας σκέφτονται σαν ιντελλεκτιουέλ αδελφές που ερωτοτροπούν πνευματικά, καλοκαιριάτικα) ...

Έχουμε δηλώσει "πυροβολημένοι" ας δηλώσουμε και "αρσενικοί" (αν και το θεωρώ υπερβολή να ομιλούμε για δεδομένα).

Τώρα που το θυμήθηκα, άντε να ετοιμάζεις τις γκετούλες, σου 'ρχονται τα μπαλέτα, γιατί από μπάσκετ δεν μετράς, κάποια θέματα με αστραγάλους από ότι μαθαίνω... :flipout::flipout::flipout:

Υ.Γ.: Βρήκα και άλλο 2πλό αλλά σκέφτομαι να βάλω φαιδρό κουίζ και όποιος κερδίσει...

 

[Δημοκηδής]

Βάλτο σε κουίζ να έχει ενδιαφέρον ....

Υπενθυμίζω ότι καριέρες τεράστιων αθλητών τελείωσαν λόγω τραυματισμών ... απλά συμπληρώνω την υπόψη αλυσίδα ....

 

[amadeus webern]

Εγώ πάλι δεν ενοχλούμαι καθόλου με την υποκειμενικότητα του Bernstein, είναι το στοιχείο του που τον διακρίνει. Ήταν και συνθέτης εξάλλου και είχε και μια ευρύτατη παιδεία. Μην πω ότι η υποκειμενικότητα και αυτό που ειπώθηκε ότι "χάνει το μέτρο", είναι που με γοητεύει ενώ άλλους κάλλιστα τους δυσαρεστεί (αλλιώς δεν θα ήταν υποκειμενικό). Μια διαπίστωση που έχω κάνει είναι πως μπορείς να αναμένεις αντικειμενικότητα και ποια είναι αυτή; Η τέχνη και οι ερμηνείες της δεν θα είχαν αλλιώς λόγο ύπαρξης.

Η οποιαδήποτε "αντικειμενικότητα" συνίσταται στο να μείνεις μέσα στα πλαίσια που έχει θέσει ο συνθέτης, όσο στενά ή πλατιά είναι αυτά, αντί να αρχίσεις να μιλάς για τον Κήτς, την παιδική σου ηλικία ή το ηλιοβασίλεμα που είδες όταν ήσουν 18 χρονών. Και αν ο Κητς, η παιδική σου ηλικία ή το ηλιοβασίλεμα που είδες όταν ήσουν 18 χρονών έχουν κάποια συνάφεια με το έργο, αυτά θα βγουν μέσα από την ερμηνεία σου. Και μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, το να βγαίνει ο κάθε ένας και να λέει τον πόνο του...

Κι όταν μιλάω για αντικειμενικότητα δεν εννοώ να μείνεις στα στενά πλαίσια μιας παρτιτούρας, αλλά να μπεις βαθειά μέσα σ' αυτή.

 

[Brucknerian]

Η οποιαδήποτε "αντικειμενικότητα" συνίσταται στο να μείνεις μέσα στα πλαίσια που έχει θέσει ο συνθέτης, όσο στενά ή πλατιά είναι αυτά, αντί να αρχίσεις να μιλάς για τον Κήτς, την παιδική σου ηλικία ή το ηλιοβασίλεμα που είδες όταν ήσουν 18 χρονών. Και αν ο Κητς, η παιδική σου ηλικία ή το ηλιοβασίλεμα που είδες όταν ήσουν 18 χρονών έχουν κάποια συνάφεια με το έργο, αυτά θα βγουν μέσα από την ερμηνεία σου. Και μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, το να βγαίνει ο κάθε ένας και να λέει τον πόνο του...

Κι όταν μιλάω για αντικειμενικότητα δεν εννοώ να μείνεις στα στενά πλαίσια μιας παρτιτούρας, αλλά να μπεις βαθειά μέσα σ' αυτή.

Τα πλαίσια που έχει θέσει ο συνθέτης είναι ο αγώνας του κάθε ερμηνευτή. Απλά διαφοροποιούνται από ερμηνευτή σε ερμηνευτή. Τα βιώματα του καθενός όπου μπορούν να έχουν κάποια ταύτιση ή συνάφεια με το έργο του είναι αυτό που ορίζει τον Bernstein ως μαέστρο και ως συνθέτη (το 2ο πάρα πολύ σημαντικό). Πρωτίστως με τις ερμηνείες του μας έχει πείσει. Το γεγονός ότι μοιράστηκε πολύ πιο δημόσια τις σκέψεις του (αυτές οι κινήσεις είναι δίκοπο μαχαίρι και το θεωρώ πολύ τολμηρό αυτό που έκανε-είχε και ένα status, μην κοιτάς εμάς που παπαρολογούμε), παρουσίαζε την άποψη του, ήρθε μετά και... δεν το βρίσκω κακό, ακόμα και αν το εκμεταλλεύτηκε, μας δίνει έναν επιπλέον λόγο να προχωρήσουμε, συμφωνήσουμε ή και να διαφωνήσουμε. Από την άλλη πιστεύω ότι βούτηξε στο έργο τόσο βαθιά όσο κανένας άλλος. Μου έκανε εντύπωση ότι ενώ έδειχνε να γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες που έχει πει ο Mahler για τις ερμηνείες έργων, δεν ντράπηκε να πει ότι τελικά αυτές οι υποδείξεις τον περιόρισαν!

Προσωπικά πιστεύω ότι κανένας άλλος δεν βούτηξε τόσο βαθιά στο έργο του Mahler, όσο ο Bernstein. Πολλές φορές τρομάζω όταν ακούω τις ερμηνείες του , όταν βγάζει πράγματα, ιδέες ακόμα και ήχους που το δικό μου το μυαλό (και πολλών άλλων θέλω να πιστεύω) δεν θα μπορούσε να τα σκεφτεί. Αυτό τον κάνει "δύσκολο" και πολύ εύκολα απορριπτέο (μιλάω πάντα από τις ίδιες εμπειρίες). Ο Mahler του Bernstein είναι για "δύσκολους" Μαλερικούς, παρά το γεγονός ότι πάντα θα αποτελεί αναφορά για σχεδόν όλους τους ερμηνευτές.

@Δημοκηδή παιδί μου, γιατί έχω την εντύπωση ότι και σαν αθλητής είσαι ιντελλεκτιουέλ (το ουσιαστικό δεν το λέω, συ είπας).

 

[amadeus webern]

Ο αγώνας του κάθε ερμηνευτή; Ας μείνουμε στην παρτιτούρα. Ό,τι χρειάζεται ο κάθε ερμηνευτής είναι εκεί. Και θα ήταν και καλύτερα αν οι παρτιτούρες ήταν "ανώνυμες" για να μην έχουμε όλη αυτή την τεράστια φιλολογία-παραφιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από τη ζωή του κάθε συνθέτη, τον "πόνο" του κάθε συνθέτη, την τραγωδία του κάθε συνθέτη και όλα τα σχετικά. Πολλές φορές η μουσική του κάθε συνθέτη (και ιδιαίτερα στην περίπτωση των μεγάλων συνθετών), ελάχιστη σχέση έχει με τη ζωή τους. Δεν χρειαζόμαστε τα βιογραφικά του κάθε συνθέτη για να πλησιάσουμε τη μουσική τους. Αρκεί μόνο αυτή.

Όσο για τον Μπερνστάιν, εγώ νομίζω ότι τον εξιδανικεύεις. Υπάρχουν πολύ καλύτεροι στον Μάλερ απ' αυτόν.

 

[Brucknerian]

Η προσέγγιση σου είναι πολύ Τοσκανινική, ως τα περί παρτιτούρας κ.λπ κ.λπ. Πολλά πράγματα υπάρχουν και πίσω από τις νότες, όπου για να τα αποκαλύψεις χρειάζεται να ξέρεις πάρα πολύ καλά τις νότες. Αυτός είναι πραγματικός αγώνας. Και είχε το δίκιο του ο Toscanini γιατί πολλοί αγνοούσαν το κείμενο (ακραίος υπερομαντισμός) και του άλλαζαν τα φώτα (πρέπει όμως να έχεις ταλέντο σε αυτό και φυσικά άριστη γνώμση του κειμένου, μουσικότητα κ.λπ). Συγνώμη δεν συμμερίζομαι την άποψη σου ότι ο Bernstein δεν ασχολήθηκε με αυτό, ότι δεν ασχολήθηκε με την παρτιτούρα. Ίσως ασχολήθηκε πιο πολύ από όλους. Η ενασχόληση του ήταν δια βίου και αυτό είναι γνωστό. Πήγε και παρακάτω και αν δεν μας αρέσει, δεν μας αρέσει, τι να κάνουμε. Δεν βρίσκω ενοχλητικό την δημοσιότητα που έδινε, η οποία τελικά σε αρκετές περιπτώσεις τον εξέθετε στα μάτια αρκετών (ειδικά σε αυτούς που έχουν μια πιο κοντινή σχέση με την κλασσική, καθόλου δεν άρεσε αυτή η προσέγγιση). Δεν πρόκειται όμως για κάποιον που αγνοούσε το κείμενο. Αυτό είναι πολύ εύκολη δικαιολογία.

Δεν εξιδανίκευσα τον Bernstein. Τον θεωρώ ξεχωριστή και αυτόνομη κατηγορία όπου είτε σου αρέσει, είτε δεν σου αρέσει. Εξηγώ ότι μου πήρε αρκετό καιρό να αρχίσω να τον εκτιμώ. Δεν αγνοώ καθόλου τους άλλους. Απλά εγώ δεν πρόκειται να μπω στην λογική, στο συγκεκριμένο θέμα, να κάνω σύγκριση και να πω ότι υπάρχουν πολύ καλύτεροι ή και χειρότεροι.

Όσο για τον συνθέτη την ζωή και τον πόνο του κ.λπ, δεν τα έθετα ποτέ ως βασικό κριτήριο, σε μένα ως ακροατή (την είπα την άποψη μου και στον Haydn). Είναι δευτερεύοντα στοιχεία γιατί στο καθένα μας ένα έργο τέχνης μπορεί να μιλήσει διαφορετικά. Πιστεύω ότι αυτό ισχύει τόσο στους ερμηνευτές όσο και τους ακροατές. Ο Bernstein απλά μίλησε περισσότερο από κάθε άλλον για αυτό και δεν νομίζω ότι ήθελε να επιβάλει την γνώμη του. Από εκεί και πέρα, αφού βάλεις την μουσική (και τον λόγο ή τον χορό αν υπάρχει κάποια συνοδεία) μπορείς να πας και παρακάτω. Και αυτή είναι η ομορφιά των "αναπαραγόμενων" τεχνών (θέατρο, μουσική, χορός). Είναι κάθε φορά διαφοροποιημένοι και διαφορετικοί, ενώ είναι το ίδιο πράγμα.

 

[Δημοκηδής]

Ωραία συζήτηση .... δεν έχω χρόνο τώρα... θα προσπαθήσω να συμμετέχω αργότερα ....

 

[Δημοκηδής]

Κάποιες σκέψεις :

Πόσο τυχεροί είμαστε σε σχέση με τον μουσικόφιλο, ας πούμε, του 1890 .... αυτός θα έπρεπε ίσως να διασχίσει με άμαξα 300 μίλια, για να ακούσει μία φορά στην ζωή του, το χ έργο, σε κάποια συναυλία της εποχής ... εμείς τα έχουμε όλα, σε βινύλια, σε συμπαγείς δίσκους και ακόμη καλύτερα/ευκολότερα πλέον, στην άκρη του ποντικιού ... σε αυτήν την πραγματικότητα, όπου πχ. εγώ έχω 15 δεύτερες, μου αρέσει να ακούσω και τον 'αιρετικό' αυτό που γύρισε κωλοτούμπα την παρτιτούρα .... αλλιώς γιατί να ξανακούσω κάποια 2η .... μένω στον Κλέμπερερ και καθάρισα ... όμως δεν θα ανακάλυπτα τον Jurowski και την 2η του που με άφησε ένα ολόκληρο βράδυ άυπνο τις προάλλες ...

 

[Δημοκηδής]

...είχα γράψει παλαιότερα :

''....Σημαντικό προτέρημα της μουσικής σε σχέση με άλλες τέχνες είναι η δυνατότητα του ακροατή να αντανακλά δικές του σκέψεις και συναισθήματα πάνω σε αυτά που αρχικά (πιθανώς) θα ήθελε να εκφράσει ο συνθέτης /δημιουργός, ακόμη και αν τα πρώτα είναι συχνά κάθε άλλο παρά ‛συμφασικά’ με τα δεύτερα, ή και τελείως ασυνάρτητα, ασύμβατα και αντιφατικά….

Εκεί που προφανώς ο δημιουργός εκφράζει οδύνη, θλίψη, απελπισία, εμείς μπορεί να αρεσκόμεθα να αντλούμε αξιοπρέπεια για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας, εκεί που εκφράζεται καταστροφική μανία, εμείς θέλουμε να βλέπουμε ασύλητο ερωτικό πάθος, φιλήδονες εκμυστηρεύσεις, και υπογάστρια που κοχλάζουν, υπαγορεύοντας στο αίμα τους χτύπους και ‛τρόπους’ παγανιστικών χορών…..

Αυτή η ‛ελευθεριότητα’ ερμηνείας και μετάφρασης των κωδικών των δημιουργών επιτρέπει στις μουσικές φράσεις να πυροβολούν λυσσωδώς το συναισθηματικό μου ολόγραμμα, κομματιάζοντας το σε άλλοτε πολύχρωμες άλλοτε μαύρες ξεφτισμένες λουρίδες, σύρματα και ηλεκτρικά ψίχουλα, που αρέσκομαι να επανασυνθέτω σε σάρκινες κορδέλες και κομφετί , για να δημιουργήσω το δικό μου παζλ, που θα μου επιτρέψει να ερμηνεύσω και κατανοήσω την δική μου πραγματικότητα. ...''

... σ´αυτά τα πλαίσια, ουδόλως ενδιαφέρομαι, κατά την ακρόαση ενός έργου, για την ζωή, τον πόνο, κλπ. του συνθέτη ... αυτά με ενδιαφέρουν, και πολύ μάλιστα, αργότερα, μετά την ακρόαση, όταν θα επιχειρήσω να αναλύσω και να συνθέσω κάποιο δικό μου νοητικό οικοδόμημα για να μπορέσω να ερμηνεύσω κατά πρώτον οικεία πράγματα και να καταννοήσω, κατά δεύτερον κάποια ζητούμενα του δημιουργού....

Κατά την ακρόαση θέλω να συνδιαλλαγώ με το έργο, άρα κάθε ματιά του ερμηνευτή που θα με βοηθήσει να βρω κάποιες γωνίες που δεν είχα επισκεφθεί, είναι για μένα ενδιαφέρουσα ....

 

[Δημοκηδής]

Τώρα, κατά πόσον πχ. ο Σούμπερτ ήταν ένας ταλαντούχος στυλίστας, και δύο τρεις μέρες πριν πεθάνει έλεγε :

''....οκ, ας γράψω ακόμη μία σονάτα... μμμμ ,ένα γρήγορο, ένα αργό, ένα γρήγορο μέρος ... φύγαμε ... ''

είναι κάτι που όσο και αν το σκέπτομαι, όσες συζητήσεις και αν κάνω, άκρη δεν βγάζω ... θυμάμαι τον Θέμη τον Ζαφειρόπουλο, που όταν ανέλυα το πάθος και την ερωτική λύσσα κάποιων έργων του Μπραμς, μου έλεγε ότι αυτά είναι στο μυαλό μας και αν ρωτούσαμε τον ίδιο τον Μπραμς τι σκεπτόταν/ένοιωθε όταν συνέθετε τα συγκεκριμένα, αυτός κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσε : ''...τίποτε...''

 

[Brucknerian]

Ναι έχεις δίκιο... σε αυτό το σημείο και εγώ συμφωνώ. Γενικά συμφωνώ ότι τα έργα είναι πολύ σημαντικότερα από τους δημιουργούς ειδικά στις συνθέσεις των λεγόμενων "κλασσικών". Λίγο πολύ όλοι θα δώσουμε τις δικές μας ερμηνείες και γιατί όχι και οι ερμηνευτές (που να λέμε και την αλήθεια πρέπει να σεβαστούμε την μεγάλη ευθύνη που έχουν σε αυτό τον τομέα, της ερμηνείας δηλαδή).

Καλή η 2η με τον Jurowski, ε; Αναρωτιέμαι... ποιος στο διάολο σου είπε για αυτή... :ernaehrung004:

Από αύριο έχω δουλεία αρκετή. Κοινώς εξαφανίζομαι... Οπότε σταματάω εδώ

 

[amadeus webern]

Η προσέγγιση σου είναι πολύ Τοσκανινική, ως τα περί παρτιτούρας κ.λπ κ.λπ. Πολλά πράγματα υπάρχουν και πίσω από τις νότες, όπου για να τα αποκαλύψεις χρειάζεται να ξέρεις πάρα πολύ καλά τις νότες.

Δεν εξιδανίκευσα τον Bernstein. Τον θεωρώ ξεχωριστή και αυτόνομη κατηγορία όπου είτε σου αρέσει, είτε δεν σου αρέσει. Εξηγώ ότι μου πήρε αρκετό καιρό να αρχίσω να τον εκτιμώ. Δεν αγνοώ καθόλου τους άλλους. Απλά εγώ δεν πρόκειται να μπω στην λογική, στο συγκεκριμένο θέμα, να κάνω σύγκριση και να πω ότι υπάρχουν πολύ καλύτεροι ή και χειρότεροι.

Δεν ξέρω αν είναι Τοσκανινική, είναι σίγουρα ρεαλιστική και η μόνη που σέβεται το κείμενο και όχι την παραφιλολογία τύπου Κοσμοπόλιταν. Όσο για τον Μπερνστάιν, όχι δεν μου πήρε καιρό για να αρχίσω να τον εκτιμώ. Αρκετά από τα έργα του τα εκτίμησα εξαρχής. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να τα εκτιμήσω όλα.

 

[Δημοκηδής]

Καλή η 2η με τον Jurowski, ε; Αναρωτιέμαι... ποιος στο διάολο σου είπε για αυτή... :ernaehrung004:

Κοίτα, είχα διαβάσει πολλά, αλλά θεωρούσα ότι είναι το hype της εποχής, έχει και ωραία κόμμωση ο τύπος, κλπ. κλπ.

Ομολογώ ότι όταν την προσυπέγραψες και συ, και μάλιστα σε αντι-Μάλερ φάση, πείσθηκα ... Μετά ήρθε και ο Ντέμιαν με θετικότατα σχόλια, οπότε ....

 

[Δημοκηδής]

Δεν ξέρω αν είναι Τοσκανινική, είναι σίγουρα ρεαλιστική και η μόνη που σέβεται το κείμενο και όχι την παραφιλολογία τύπου Κοσμοπόλιταν. Όσο για τον Μπερνστάιν, όχι δεν μου πήρε καιρό για να αρχίσω να τον εκτιμώ. Αρκετά από τα έργα του τα εκτίμησα εξαρχής. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να τα εκτιμήσω όλα.

...μα δεν σου επιβάλλεται οιοδήποτε ανάλογο ... με την πολυτέλεια της εποχής, μπορείς να κρατήσεις ότι θέλεις ...

 

[Δημοκηδής]

Καλή η 2η με τον Jurowski, ε; Αναρωτιέμαι... ποιος στο διάολο σου είπε για αυτή... :ernaehrung004:

...οι άτιμοι δεν την έβγαλαν σε sacd ....

 

[Brucknerian]

Δεν ξέρω αν είναι Τοσκανινική, είναι σίγουρα ρεαλιστική και η μόνη που σέβεται το κείμενο και όχι την παραφιλολογία τύπου Κοσμοπόλιταν.

Περί Κοσμοπόλιταν είχα πει και εγώ ως προς γεγονός των συνθέσεων συνθέτων (για τον Haydn ήταν ο λόγος τότε) που την αγνοούμε για αυτό τον λόγο. Διαφοροποιούμαι από την θέση σου, διότι αν ήταν έτσι, αντικειμενικά θα υπήρχε μόνο μια ερμηνεία και τα πράγματα θα ήσαν μονοδιάστατα. Ακόμα η ίδια πιστή μελέτη στο κείμενο θα φέρει τέτοια αποτελέσματα, το πιστεύω αυτό. Μια διάσταση στις ερμηνείες, όσο γνωρίζω δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα και αν υπάρχει, εξαιρέστε με, δεν μπορώ να το ανακαλύψω ή να το αποκαλύψω. Και θα επιμείνω στην ερμηνεία (των έργων και όχι των αναλύσεων) του Bernstein δεν υπάρχει παραφιλολογία. Οι αναλύσεις του είναι ένα βήμα ακόμα, το οποίο μπορείς και να το αγνοήσεις. Αυτές οι αναλύσεις του, δεν ήταν το κριτήριο της αξιολόγησης του ως ερμηνευτή, τουλάχιστο για μένα. Αλλά είναι μια πρόταση μια εισήγηση πέρα από αυτό που μας έδωσε ως ερμηνευτής. Επιπλέον είναι μια ένδειξη και της τρέλας και της αγάπης που είχε για την μουσική (εδώ προσθέτουμε και το PR του Δημοκηδή για να είμαστε κομπλέ). Με τέτοια τρέλα προσωπικά δεν έχω πρόβλημα, μην πω ότι το βρίσκω πολύ οικείο (αλίμονο!).

 

[Brucknerian]

...οι άτιμοι δεν την έβγαλαν σε sacd ....

Κοίτα, είχα διαβάσει πολλά, αλλά θεωρούσα ότι είναι το hype της εποχής, έχει και ωραία κόμμωση ο τύπος, κλπ. κλπ.

Όλα της LPO είναι απλά CD, τουλάχιστο ότι έχω πάρει εγώ. Έχω μερικά πάρα πολύ καλά. Ότι είχαν από Tenstedt, πρώτα πήρα Bruckner (4,7,8) και Mahler (2,5,6) αλλά και μια καταπληκτική 9η του Beethoven. Πήρα και την 10η του Shostakovich με τον Haitink (ζωντανή) η οποία ίσως να είναι και ότι καλύτερο έχω ακούσει στο έργο αυτό (και σε σχέση με τον εαυτό του στο studio).

Περί κριτηρίων κόμης, προσκυνώ... :worshippy::worshippy:

 

[amadeus webern]

Διαφοροποιούμαι από την θέση σου, διότι αν ήταν έτσι, αντικειμενικά θα υπήρχε μόνο μια ερμηνεία και τα πράγματα θα ήσαν μονοδιάστατα. Ακόμα η ίδια πιστή μελέτη στο κείμενο θα φέρει τέτοια αποτελέσματα, το πιστεύω αυτό.

Αυτό φίλε Μπρουκνέριαν είναι αδύνατο. Από κάθε άποψη. Μόνο με υπολογιστή και midi μπορεί να υπάρχει μόνο μία ερμηνεία.

Δημοκηδή, δεν είπα ποτέ ότι μου επιβάλλεται. Ο Βρουκνέριος είπε ότι του πήρε αρκετό καιρό για να τον εκτιμήσει κι εγώ ξεκαθάρισα ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε για μένα.

 

[Brucknerian]

Αυτό φίλε Μπρουκνέριαν είναι αδύνατο. Από κάθε άποψη. Μόνο με υπολογιστή και midi μπορεί να υπάρχει μόνο μία ερμηνεία.

Δημοκηδή, δεν είπα ποτέ ότι μου επιβάλλεται. Ο Βρουκνέριος είπε ότι του πήρε αρκετό καιρό για να τον εκτιμήσει κι εγώ ξεκαθάρισα ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε για μένα.

Να που συμφωνούμε και η απόλυτη πιστότητα φέρνει διαφοροποίηση. Ακόμα και στα midi υπάρχει διαφοροποίηση θα σου πω εγώ, εξαρτιούνται από τα VST που χρησιμοποιούνται και με ποιόν τρόπο (άσχετον αλλά από την μικρή εμπειρία που είχα της Wiener Symphoniker είναι τα καλύτερα). Διαφωνούμε μάλλον στο κατά πόσο πήγε με το κείμενο πιστά ο Bernstein.

Εμένα μου πήρε χρόνο, εσένα δεν σου πήρε. Αντικειμενικά μιλώντας, δεν είναι υποκειμενικά το πως λειτουργούν στο καθένα τα πράγματα. Αυτό πάει παντού, δεν μπορούμε να το απαιτήσουμε να μην ισχύει στους ερμηνευτές; Θα είχε μια πλήξη το θέμα πιστεύω. Από εκεί και πέρα, το πως εκτιμά ο καθείς τα πράγματα, τοποθετούμενος αντικειμενικά, είναι μάλλον υποκειμενικό.