Ξαναγυρίσαμε το θέμα στην προσφιλή μας κολοκυθόπιτα.
Κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει γι´ αυτήν. Μιλάμε πάντοτε για προσωπικά γούστα, τα οποία θα συμφωνήσω ότι όσο δεν ενοχλούν, δεν μπορούν να είναι σημείο κριτικής πόσο μάλλον κατακριτέα.
Εκεί που εγώ αντιμετωπίζω πρόβλημα, είναι όταν κάποιος προσπαθεί να περάσει τεχνηέντως την κολοκυθόπιτα ως συμβουλή / παρότρυνση, δηλαδή ως την λογική και καταλληλότερη επιλογή.
Στο παράδειγμα του Ηλία π.χ. ο κύριος με τον Qualia εάν μου παρουσιαστεί ως έχει, δηλαδή «άσχετος» με το H/C, και μου αιτιολογήσει την αγορά του ως απόφαση που του υποδείχθηκε –καθότι άσχετος - βάσει του Brand name, αιχμή της τεχνολογίας κ.λ.π. – κανένα πρόβλημα.
Αν όμως – αιτιολογώντας την αγορά - μου αρχίσει: τα «ε... για να επενδύσω τόσα χρήματα, κάτι ξέρω», τότε –IMHO- υπάρχει πρόβλημα.
Ή στο παράδειγμα του Βαγγέλη π.χ. αν ρωτήσω τι την θέλεις στην ηλικία σου την Ferrari και εισπράξω σαν απάντηση το ότι μ´ αυτή κάνω την «τέλεια διαδρομή» στην ..... Θηβών, τότε κάτι δεν παει καλά.
Αν μάλιστα προσπαθήσει να με πείσει ότι αυτή θα πρέπει να είναι και η δικιά μου επιλογή, προκειμένου να κάνω κι εγώ «τέλειες διαδρομές» χωρίς να ρωτηθώ καν που στο καλό κινούμαι καθημερινά, τότε παμε χειρότερα.
Να εξηγήσω και γιατί επιμένω τόσο.
Προσωπική μου διαπίστωση είναι ότι κάποιοι συλλογισμοί περί HighEnd, που είχαν θέση αξιωμάτων στο σκεπτικό μου, χρήζουν επανεξέτασης.
Όπως το ότι π.χ. κάτοχος = γνώστης.
Κάποιες φορές είναι πράγματι, αλλά κάποιες άλλες όχι.