Σοβαρό καλώδιο το λευκό Belden της φωτό...
Το "βουνίσιο" όμως συνολικά επικράτησε.
Στα υπέρ του Belden ο κατά τι πιο ξεκούραστος ήχος λόγω μίας πάχυνσης κύρια στα μεσαία, στα μεσοχαμηλά και στο χαμηλό.
Σε κάποια samples όμως ήταν έτοιμο για να τραβήξει "ουρές"...
Με το Belden ακούς την μουσική άνετα και ξεκούραστα.
Με το Bedea καταλαβαίνεις την δεξιοτεχνία και την εκτελεστική δεινότητα των εκτελεστών.
Ακούς και λάθη...
Ακούς και λάθη αντεγραμμένων σιντί...
Έτσι ίσως σε απορροφά από το σύνολο του έργου, στα επί μέρους.
Αυτό για άλλους μπορεί να είναι καλό και για άλλους κακό...
Το Bedea για μένα συνολικά δεν παίζεται.
Ευκρίνεια, καθαρότητα, διαύγεια, εστιασμός, καθορισμένα περιγράμματα οργάνων, και στερεοφωνική εικόνα σε άλλο επίπεδο.
Σε δυναμικά και την ατάκα, άπιαστο.
Χαμηλό πεντακάθαρο, στακάτο, ταχύτατο έως κεραυνοβόλο...
Δεν χάνει νότα...
Ακούς άνετα που "κάθεται" ο μπασσίστας για τον λόγο ότι δεν "απλώνει το χαμηλό"
Δεν το "ξεχειλώνει"...
Έτσι όλο και δυναμώνεις το γκάζι όπως έγραψε ο Υπέρηχας.
Το καλώδιο βγάζει άνετα όλη την δύναμη των οργάνων.
Στα δε πνευστά καταλαβαίνεις από τι είναι φτιαγμένα...
Οι "βραχνάδες" τους, το "μέταλλο" που λέμε, ακούγονται αληθοφανέστατα.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις φωνές.
Καταλαβαίνεις την δύναμη της ανθρώπινης φωνής... και τα "παιχνιδίσματά" της.
Ακούς ανετότατα της αντηχήσεις του χώρου ηχογράφησης.
Τα πιατίνια άκρως ψηλαφητά. Ξεχωρίζει το κάθε κτύπημα της μπακέτας...
Με λίγα λόγια το Bedea δεν κρύβει και δεν "κουκουλώνει" τίποτα.
Από κει και πέρα απομένει και μία δοκιμή με το Sonic Frontiers στο σύστημά μου, όπου έχω την υποψία προς ενδεχόμενα τα πράγματα θα γίνουν ακόμα καλύτερα σε σχέση με το ντακ που χρησιμοποιώ...
Κυριακάτικο "καλωδιοπρήξιμο" τέλος!:Banane0: