- 17 June 2009
- 3,594
... κι' όμως, υπάρχουν πιό μακρόσυρτοι τίτλοι....
"The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do" - Fiona Apple(Epic Records 2012)
Αν ήταν ένα αρχιτεκτονικό πόνημα θα ήταν μίνιμαλ, μόνο που κάποιος θα είχε απρόσεκτα τινάξει κόκκινη μπογιά σε ένα κατάλευκο τοίχο.
Αν ήταν ένα θεατρικό έργο, θα ήταν σίγουρα δράμα. Ή θρίλερ.
Ή, δράμα με στοιχεία θρίλερ..
Αν ήταν βιβλίο, θα ήταν κάτι ανάμεσα σε προσωπικό ημερολόγιο και τα Μάτια του Aldapuerta.
Αν ήταν σκόρπιες σκέψεις, θα ήταν γραμμένες σ’ ένα φύλο χαρτί κομένο πρόχειρα από ένα παλιό τετράδιο και ποτέ από μια κόλα Α4.
Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ήταν σίγουρα σε τόνους του γκρίζου μ’ ένα αχνό πράσινο να αναδεικνύεται στο βάθος σαν το χρώμα της μούχλας των υγρών βάλτων την αυγή.
Αλλά είναι ένας δίσκος. Ο τέταρτος για την Fiona Apple μέσα σε 16-17 χρόνια που είναι στο μουσικό χώρο - αν ήταν άντρας θα έλεγα στο κουρμπέτι, αλλά νομίζω καθόλου δεν της ταιριάζει σαν έκφραση- και σε μια εκκωφαντική αντιπαράθεση με τον πρώτο (Tidal) επιλέγει έναν μακρόσυρτο τίτλο για τον οποίο ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία.
Ξεκινώντας με ένα statement (Every single night) για το τι είναι ο δίσκος που κρατάμε στα χέρια μας, ποιά είναι η ίδια, τα θέλω της, όλα αυτά με μια φωνή που άλλοτε θυμίζει μυστηριώδη σκιά κι άλλοτε ένα μικρό κορίτσι με δηλητηριασμένο μυαλό, συνεχίζει με το Daredevil, μια μάχη ενάντια στους μύχιους φόβους της, κι αυτό που φοβάται δεν είναι τίποτ’ άλλο από τον ίδιο τον εαυτό της, κι όλα αυτά με τα κρουστά και το πιάνο να είναι η μοναδική συνοδεία του στρατιώτη στη μάχη, μια μουσική παραλλαγή του little drummer girl, και μέχρι να το καταλάβεις, στο τρίτο κομμάτι, έχει ξαναβρεί τον καλό, πειραχτικό εαυτό της, ή τουλάχιστον αυτό μας αφήνει να νομίζουμε.
Θεωρώ ότι το κάθε κομμάτι του δίσκου έχει τη δική του, πραγματική ιστορία, κι είναι προνόμιο του καθενός να δώσει την δική του ερμηνεία.
Εγώ εν τούτοις, προτιμώ να σταθώ στη φωνή της, που, χωρίς να γνωρίζω ιδιαίτερα από φωνές, έχει την ικανότητα να γίνεται από παιδιάστικη έως απόλυτα ώριμη, από τρυφερή έως αυστηρή, από εύθραυστη έως στήριγμα για άλλες, πιο εύθραυστες, μοιάζει, αν δεν χάνεται μέσα σ' έναν αναστεναγμό ή μια επιτηδευμένη βραχνάδα, διαυγής και κρυστάλλινη.
Μουσικά, ταμπελάκι δεν μπορώ να βάλω, εξάλλου με τα ταμπελάκια δεν το έχω καλά.
Σίγουρα είναι ρυθμικό, κι έτσι κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι ακούω καταθλιπτικούς δίσκους, σίγουρα, σε κάποια σημεία (όπως στα πρώτα λεπτά του Left Alone) είναι επηρεασμένο από την jazz, επίσης σαφώς ΔΕΝ είναι ποπ, ούτε φολκ, αλήθεια, μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνουμε ένα thread για το τι είναι φολκ, μιας και στο «standard dictionary of folklore mythology and legend» γα παράδειγμα, αναφέρονται τουλάχιστον 20 διαφορετικοί ορισμοί και μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφτηκε ακριβώς πριν 40 χρόνια, λοιπόν, δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά αλλά είναι όλα αυτά μαζί, και κυρίως, είναι μια μουσική που τυλίγεται γύρω από τους στίχους όπως ο ιστός της αράχνης για να σε συγκρατήσει να μην πέσεις όταν ζαλιστείς από το ατελείωτο στριφογύρισμα του μυαλού, διότι αυτό ακριβώς είναι το Ηot Knife που κλείνει τον δίσκο.
Μου κράτησε συντροφιά τους δυο τελευταίους μήνες που μη έχοντας πρόσβαση στο διαδίκτυο άκουγα πιό προσεκτικά ότι είχα ήδη στα χέρια μου.
Τελικά, μια χαρά ήταν κι έτσι
, αλλά νομίζω I'm done with the girls....
"The Idler Wheel Is Wiser Than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do" - Fiona Apple(Epic Records 2012)
Αν ήταν ένα αρχιτεκτονικό πόνημα θα ήταν μίνιμαλ, μόνο που κάποιος θα είχε απρόσεκτα τινάξει κόκκινη μπογιά σε ένα κατάλευκο τοίχο.
Αν ήταν ένα θεατρικό έργο, θα ήταν σίγουρα δράμα. Ή θρίλερ.
Ή, δράμα με στοιχεία θρίλερ..
Αν ήταν βιβλίο, θα ήταν κάτι ανάμεσα σε προσωπικό ημερολόγιο και τα Μάτια του Aldapuerta.
Αν ήταν σκόρπιες σκέψεις, θα ήταν γραμμένες σ’ ένα φύλο χαρτί κομένο πρόχειρα από ένα παλιό τετράδιο και ποτέ από μια κόλα Α4.
Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ήταν σίγουρα σε τόνους του γκρίζου μ’ ένα αχνό πράσινο να αναδεικνύεται στο βάθος σαν το χρώμα της μούχλας των υγρών βάλτων την αυγή.
Αλλά είναι ένας δίσκος. Ο τέταρτος για την Fiona Apple μέσα σε 16-17 χρόνια που είναι στο μουσικό χώρο - αν ήταν άντρας θα έλεγα στο κουρμπέτι, αλλά νομίζω καθόλου δεν της ταιριάζει σαν έκφραση- και σε μια εκκωφαντική αντιπαράθεση με τον πρώτο (Tidal) επιλέγει έναν μακρόσυρτο τίτλο για τον οποίο ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία.
Ξεκινώντας με ένα statement (Every single night) για το τι είναι ο δίσκος που κρατάμε στα χέρια μας, ποιά είναι η ίδια, τα θέλω της, όλα αυτά με μια φωνή που άλλοτε θυμίζει μυστηριώδη σκιά κι άλλοτε ένα μικρό κορίτσι με δηλητηριασμένο μυαλό, συνεχίζει με το Daredevil, μια μάχη ενάντια στους μύχιους φόβους της, κι αυτό που φοβάται δεν είναι τίποτ’ άλλο από τον ίδιο τον εαυτό της, κι όλα αυτά με τα κρουστά και το πιάνο να είναι η μοναδική συνοδεία του στρατιώτη στη μάχη, μια μουσική παραλλαγή του little drummer girl, και μέχρι να το καταλάβεις, στο τρίτο κομμάτι, έχει ξαναβρεί τον καλό, πειραχτικό εαυτό της, ή τουλάχιστον αυτό μας αφήνει να νομίζουμε.
Θεωρώ ότι το κάθε κομμάτι του δίσκου έχει τη δική του, πραγματική ιστορία, κι είναι προνόμιο του καθενός να δώσει την δική του ερμηνεία.
Εγώ εν τούτοις, προτιμώ να σταθώ στη φωνή της, που, χωρίς να γνωρίζω ιδιαίτερα από φωνές, έχει την ικανότητα να γίνεται από παιδιάστικη έως απόλυτα ώριμη, από τρυφερή έως αυστηρή, από εύθραυστη έως στήριγμα για άλλες, πιο εύθραυστες, μοιάζει, αν δεν χάνεται μέσα σ' έναν αναστεναγμό ή μια επιτηδευμένη βραχνάδα, διαυγής και κρυστάλλινη.
Μουσικά, ταμπελάκι δεν μπορώ να βάλω, εξάλλου με τα ταμπελάκια δεν το έχω καλά.
Σίγουρα είναι ρυθμικό, κι έτσι κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ότι ακούω καταθλιπτικούς δίσκους, σίγουρα, σε κάποια σημεία (όπως στα πρώτα λεπτά του Left Alone) είναι επηρεασμένο από την jazz, επίσης σαφώς ΔΕΝ είναι ποπ, ούτε φολκ, αλήθεια, μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνουμε ένα thread για το τι είναι φολκ, μιας και στο «standard dictionary of folklore mythology and legend» γα παράδειγμα, αναφέρονται τουλάχιστον 20 διαφορετικοί ορισμοί και μιλάμε για ένα βιβλίο που γράφτηκε ακριβώς πριν 40 χρόνια, λοιπόν, δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά αλλά είναι όλα αυτά μαζί, και κυρίως, είναι μια μουσική που τυλίγεται γύρω από τους στίχους όπως ο ιστός της αράχνης για να σε συγκρατήσει να μην πέσεις όταν ζαλιστείς από το ατελείωτο στριφογύρισμα του μυαλού, διότι αυτό ακριβώς είναι το Ηot Knife που κλείνει τον δίσκο.
Μου κράτησε συντροφιά τους δυο τελευταίους μήνες που μη έχοντας πρόσβαση στο διαδίκτυο άκουγα πιό προσεκτικά ότι είχα ήδη στα χέρια μου.
Τελικά, μια χαρά ήταν κι έτσι
, αλλά νομίζω I'm done with the girls....