- 17 June 2006
- 14,350
Το 1971, ήταν μια 'περίεργη' χρονιά για μένα. Ημουνα 17, ήδη στην 5η Γυμνασίου, το καλοκαίρι, έπρεπε να προετοιμασθώ για το Ακαδημαϊκό. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να μην ακολουθήσω την υπόλοιπη οικογένεια στις καλοκαιρινές διακοπές γιατί …'το παιδί (sic), έχει διάβασμα'. Με το που τέλειωσε η σχολική χρονιά, γράφτηκα σ ένα φροντιστήριο του κέντρου (έμενα τότε στη Ν. Φιλαδέλφεια). Πρέπει να ήταν τέλη Ιουνίου. Πρώτη μέρα που κατέβηκα στο φροντιστήριο πέρασα από ένα δισκάδικο. Με κάτι οικονομίες που είχα, αγόρασα το Pendulum των CCR. Στο φροντιστήριο φυσικά 'μπαινάκης και βγαινάκης' - ανυπομονούσα να πάω σπίτι ν ακούσω το δίσκο. Μέχρι τότε είχα ακούσει απ αυτούς μόλις 2 ή 3 45άρια.
Το άλμπουμ είχε 10 κομμάτια. Αντιπάθησα αμέσως το 'Molina' και δεν μου έκανε καμία εντύπωση το 'Hey Tonight'. Αλλά τα υπόλοιπα 8! Τι ήταν αυτό! Μια αλληλουχία από εκπληκτικά τραγούδια, εξαίσια στην απλότητά τους, οικονομικά στην έκφραση, απέριττα στην εκφορά τους. Η πλειοψηφία τους είχε διάρκεια ανάμεσα στα 2 με 3 λεπτά, μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται είχαν εξαερωθεί. Σαν αφιονισμένος γύρναγες τη βελόνα πίσω να τα ξανακούσεις. Δεν πέταγες τίποτα. Η αίσθηση, το πνεύμα, η Ψυχή αυτής της μουσικής ήταν Ροκ αλλά αλλοιθώριζε προς κάθε κατεύθυνση, προς πολλά από τα πολύχρωμα νήματα που απάρτιζαν το φανταχτερό υφάδι που ήταν τότε για τα μάτια μας η μουσική από την Αμερική. Τα blues, η country, το gospel, το rockabilly, οι μουσικές του βάλτου της Λουιζιάνα…ήταν όλα εδώ. Το κυριότερο: έμοιαζαν να έχουν γραφτεί από τύπους της διπλανής πόρτας, χωρίς image, χωρίς μουτσούνες. Δεν είναι και λίγο πράγμα να είσαι πιτσιρής, παραμυθιασμένος με Διονυσιακούς-Φροϋδικούς τσόγλανους και ξαφνικά να σκάνε κάτι τύποι ντυμένοι απλά, που μύριζαν αγνό βουνίσιο τυρί και να σου λένε, περίπου, 'τι κάθεστε και παιδεύεσθε βρε…Ετσι γίνεται…'.
Ηταν το τελευταίο μεγάλο άλμπουμ των Creedence - μετά, έπεσε φαγούρα ανάμεσα στ αδέλφια για τα δικαιώματα, ο John έκανε πίσω, έδωσε χώρο στον Tom, γεννήθηκε το μετριότατο Mardi Gras που ήταν η επιτύμβια πλάκα του γκρούπ. Γύρισα προς τα πίσω και μάζεψα σιγά σιγά τα προηγούμενα: Green River, Willy & the Poorboys, Cosmo’s Factory, Bayou Country. Tελευταίο αγόρασα το πρώτο τους (Creedence Clearwater Revival). 6 άλμπουμ -εξαιρώ το Mardi Gras- κυκλοφορημένα μέσα σε 4 (!) μόλις χρόνια, στη σύντομη ζωή του γκρούπ, από το 1968 μέχρι το 1972. 55 tracks από τα οποία το 90% ήταν κορυφαία. Λίγο μετά, βρήκα και το The Golliwogs (Pre-Creedence), το άλμπουμ που είχαν ηχογραφήσει πριν πάνε στη Fantasy. Επίσης καλό, είχε το Brown Eyed Girl και, εν σπέρματι, το Walking On The Water που το έβαλαν και στο πρώτο ομότιτλό τους.
Για να μην τα πολυλογώ, το καλοκαίρι του ’71 δεν με άφησε να πάρω ανάσα. Με το που κόλλησα στους Creedence, πέθανε ο Μόριζον (3/8). Πήρα το '13'. Συλλογή. Μετά, θυμάμαι, χτύπησα το The Low Spark Of High Heeled Boys, το Live των Johnny Winter And, το L.A. Woman και φυσικά το Sticky Fingers. Γυρίζω λίγο προς τα πίσω, να και το Let It Bleed,!
Hταν τόσο υπέροχο να είσαι ζωντανός.
Μη με ρωτήσετε πως τα πήγα την επόμενη χρονιά, στο Ακαδημαϊκό.
.
