Johnny Adams
1) Room with a view of the blues (Rounder 1987)
2) Walking on a tightrope (Rounder 1989)
Κάθε φορά που θέλω να παρουσιάσω κάποιον δίσκο, αναρωτιέμαι γιατί αυτόν κι όχι κάποιον άλλον; Γι αυτό και τον ακούω πάλι και πάλι, για να σιγουρευτώ ότι είναι «καλό πράμα»! Έτοιμο πρός βρώσιν και φυσικά να το μοιραστώ μαζί σας.
Και τι έχουμε εδώ; Δύο δίσκους blues, που έχουν κιθάρα, τραγούδι, σαξόφωνα κ.λ.π καλούδια, με τα οποία γεμίζουν οι αξιοπρεπείς ηχογραφήσεις του είδους. Όχι, δεν έχουμε (μόνο) αυτό! Υπάρχει πολύ soul σ’ αυτούς τους δίσκους, ξεχειλίζουν από συναίσθημα και ρυθμό. Ίσως τα πιό απαραίτητα συστατικά, σε μια συνταγή blues. Σαν τη μπεσαμέλ στο παστίτσιο της μαμάς, που χωρίς τά δικά της υλικά, θα έμοιαζε με....κρεμοσάπουνο!
Πρώτα πρώτα, ο Johnny Adams με τη στεντόρια και απεριορίστων δυνατοτήτων φωνή του, έχει τον πρώτο λόγο στό τι θα ακούσουμε. Στό “Room with the view of the blues”, επιλέγει τραγούδια από φίλους, του μεγάλους καλλιτέχνες του R&B. Τραγούδια μεγάλα από μόνα τους, μα που εδώ παίζονται με τον τρόπο του J. Adams και των παληκαριών, που είναι μαζεμένα στο στούντιο. Τον Walter Wolfman Washington (κιθάρα), τον Duke Robillard (κιθάρα), τον Dr. John (πλήκτρα), τον Alv in “Red” Tyler (τενόρο σαξόφωνο) και μερικούς άλλους μόρτες, με τα τσουμπλέκια τους!
Στο «Walking on a tightrope» διαλέγει τραγούδια, από τον μεγάλο κατάλογο του Percy Mayfield. Άλλα γνώστά, (my heart is hanging heavy – never no more – baby please) και άλλα όχι και τόσο, μα κάθε άλλο παρά ανούσια θα έλεγα. Το σετ παραμένει το ίδιο, εκτός του Dr. John και του Alvin Tyler (που παίζανε ζάρια και δεν μπορούσαν), τα υπόλοιπα παιδιά είναι εδώ και οι αντικαταστάτες τους ισάξιοι. Και στους δύο δίσκους, τα blues ξεχύνονται σαν χείμαρρος από το πικάπ, καθώς βοηθάει και η άψογη ηχογράφηση. Η κιθάρα του Duke Robillard – λευκή σταγόνα – στον μαύρο ωκεανό, ακούγεται πιό μαύρη κι απ’ την πίσσα! Τα σόλο του σαξοφώνου, διαφοροποιούν τον ήχο αυτών των blues, από ‛κείνα του Σικάγου, προσεγγίζοντας αυτά της Νέας Ορλεάνης, του Τέξας, με ψίγματα επίσης και από το Κάνσας.
Δύο συγκλονιστικοί δίσκοι, για όσους δεν έχουν χορτάσει να ακούνε τα blues, ή και για εκείνους που δεν έχουν Johnny Adams στη δισκοθήκη τους. Καλή ακρόαση!
1) Room with a view of the blues (Rounder 1987)
2) Walking on a tightrope (Rounder 1989)
Κάθε φορά που θέλω να παρουσιάσω κάποιον δίσκο, αναρωτιέμαι γιατί αυτόν κι όχι κάποιον άλλον; Γι αυτό και τον ακούω πάλι και πάλι, για να σιγουρευτώ ότι είναι «καλό πράμα»! Έτοιμο πρός βρώσιν και φυσικά να το μοιραστώ μαζί σας.
Και τι έχουμε εδώ; Δύο δίσκους blues, που έχουν κιθάρα, τραγούδι, σαξόφωνα κ.λ.π καλούδια, με τα οποία γεμίζουν οι αξιοπρεπείς ηχογραφήσεις του είδους. Όχι, δεν έχουμε (μόνο) αυτό! Υπάρχει πολύ soul σ’ αυτούς τους δίσκους, ξεχειλίζουν από συναίσθημα και ρυθμό. Ίσως τα πιό απαραίτητα συστατικά, σε μια συνταγή blues. Σαν τη μπεσαμέλ στο παστίτσιο της μαμάς, που χωρίς τά δικά της υλικά, θα έμοιαζε με....κρεμοσάπουνο!
Πρώτα πρώτα, ο Johnny Adams με τη στεντόρια και απεριορίστων δυνατοτήτων φωνή του, έχει τον πρώτο λόγο στό τι θα ακούσουμε. Στό “Room with the view of the blues”, επιλέγει τραγούδια από φίλους, του μεγάλους καλλιτέχνες του R&B. Τραγούδια μεγάλα από μόνα τους, μα που εδώ παίζονται με τον τρόπο του J. Adams και των παληκαριών, που είναι μαζεμένα στο στούντιο. Τον Walter Wolfman Washington (κιθάρα), τον Duke Robillard (κιθάρα), τον Dr. John (πλήκτρα), τον Alv in “Red” Tyler (τενόρο σαξόφωνο) και μερικούς άλλους μόρτες, με τα τσουμπλέκια τους!
Στο «Walking on a tightrope» διαλέγει τραγούδια, από τον μεγάλο κατάλογο του Percy Mayfield. Άλλα γνώστά, (my heart is hanging heavy – never no more – baby please) και άλλα όχι και τόσο, μα κάθε άλλο παρά ανούσια θα έλεγα. Το σετ παραμένει το ίδιο, εκτός του Dr. John και του Alvin Tyler (που παίζανε ζάρια και δεν μπορούσαν), τα υπόλοιπα παιδιά είναι εδώ και οι αντικαταστάτες τους ισάξιοι. Και στους δύο δίσκους, τα blues ξεχύνονται σαν χείμαρρος από το πικάπ, καθώς βοηθάει και η άψογη ηχογράφηση. Η κιθάρα του Duke Robillard – λευκή σταγόνα – στον μαύρο ωκεανό, ακούγεται πιό μαύρη κι απ’ την πίσσα! Τα σόλο του σαξοφώνου, διαφοροποιούν τον ήχο αυτών των blues, από ‛κείνα του Σικάγου, προσεγγίζοντας αυτά της Νέας Ορλεάνης, του Τέξας, με ψίγματα επίσης και από το Κάνσας.
Δύο συγκλονιστικοί δίσκοι, για όσους δεν έχουν χορτάσει να ακούνε τα blues, ή και για εκείνους που δεν έχουν Johnny Adams στη δισκοθήκη τους. Καλή ακρόαση!
Last edited by a moderator:
