- 17 June 2006
- 14,350
O Ben Frost γεννήθηκε στη Μελβούρνη το 1980 και, εδώ και λίγα χρόνια, ζεί στο Ρέϋκιαβικ της Ισλανδίας. Πειραματιστής, ένα από τα καμάρια του σύγχρονου ambient, o Frost είναι μουσικός, συνθέτης και παραγωγός που εργάζεται σ ένα ευρύ φάσμα των media: προσωπικά άλμπουμ, μουσική για τον κινηματογράφο, το θέατρο και τον Σύγχρονο Χορό.
Τρία άλμπουμ του, τα Theory Of Machines (2007), By The Throat (2009) και Solaris (2011), στάθηκαν αρκετά για να τραβήξουν την προσοχή πάνω σε αυτό που κάνει. Βασικά πρόκειται για μια μουσική μαστοριά πολύ πέραν του συνηθισμένου, ένα άκουσμα ‘κινηματογραφικό’. Μόνο που, όταν λέω ‘κινηματογραφικό’, μη φαντασθείτε κάτι που να μοιάζει έστω και στο ελάχιστο με τα συντηρητικά σύγχρονα soundtracks: Στην υπόστασή του, στα κύτταρά του, μοιάζει να φυσάει παγερός άνεμος κι ώρες ώρες θυμίζει αυστηρό ασκητικό θρήνο. Βαρύ άκουσμα, γεμάτο από μινιμαλιστικές επιρροές, black metal, post-punk και Θόρυβο το περιγράφουν Εξω αλλά αυτό δεν φτάνει για να περιγράψει αυτό που ακούς: ο Frost, αντίθετα από πολλούς ομότεχνούς του, Δεν είναι ξεναγός σε εξωτικά ηχητικά τοπία: είναι παραποιητής διάθεσης, συναισθηματικά ένοπλος, κουρσάρος αρματωμένος μέχρι τα δόντια – η μουσική του προδίδει μία εσωτερική πορεία φλογερή και λαμπρή, τρυφερή και τραχιά, ευλύγιστη και σαρκική, γεμάτη φαντάσματα που παραπέμπουν από τους Cure στους Swans, από τον Arvo Part στους Fall, ηχητικά κομψοτεχνίματα που ξεκινούν με πιάνο, συνεχίζουν μέ κάτι που θυμίζει κουαρτέτο εγχόρδων πριν ξεσαλώσουν σ ένα πανδαιμόνιο από μεταλλικές κιθάρες
Αδυνατώ να ξεχωρίσω ένα από αυτά τα άλμπουμ: δείχνουν σαν μία ενότητα, μια πορεία τελετουργική, απότιση φόρου τιμής και, μαζί, δοξολογία ενός μέλλοντος που ταλαντεύεται ανάμεσα στην αδυσώπητη απόγνωση και τη Διονυσιακή έκσταση – ένας ακουστικός Λεβιάθαν, μια μουσική που ξέρει κάθε στιγμή επακριβώς τι διακονεί, είναι περήφανη για την κληρονομιά της και σίγουρη για το μέλλον της.
Πηγές: The Wire (December 2009).
