"Crystal meth"...........

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Εξάλλου όλοι λίγο ή πολύ είμαστε συλλέκτες εμπειριών,
Όλοι κάπου με κάποιο τρόπο θα επιθυμούσαμε να δοκιμάσουμε τα όρια του εαυτού μας ,
Η λαγνεία της καταστροφής.......


Θα μπορούσε να είναι και γοητευτική,
Ιδίως αν αυτή συνέβαινε από μέσα προς τα έξω,
Αν κάτι άρχιζε να τρώει σιγά σιγά τα σωθικά σου,
Στην πραγματικότητα?
Όχι!
Αν όλα συνέβαιναν στο είδωλο μας μέσα στον καθρέφτη,


…………………..παρασκευάζεται με αυτοσχέδια εξαιρετικά τοξικά υλικά που κυκλοφορούν ευρέως όπως πχ απορρυπαντικά, αλλά κυρίως από ίζημα υγρών μπαταρίας σε συνδυασμό με εφεδρίνη και αιθανόλη.H Crystal meth, ή όπως αλλιώς είναι γνωστή εδώ και χρόνια ως κοκαΐνη των φτωχών, είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο ναρκωτικό, γιατί συν όλων των άλλων σχετίζεται με παραμορφώσεις κυρίως στο πρόσωπο, λόγω του ότι η εκτεταμένη χρήση της οδηγεί τους χρήστες στη παραίσθηση πως το δέρμα τους κυριεύεται από έντομα!

Φημολογείται, πως μια ρεαλιστική εμπειρία προσομοίωσης του ναρκωτικού crystal meth, ειδικά σχεδιασμένη για να προσελκύει την generation x γενιά, προσέφερε μία επίσης εξαιρετικά δραστική ουσία γνωστή πλέον με το όνομα Black milk!, η χρήση της οποίας αρχικά δημιουργούσε μία ασυνήθιστη εφορία που γρήγορα μεταλλασσόταν σε μία αίσθηση πίεσης στα μηνίγγια, που τελικά κατέληγε στην αφόρητα ασφυκτική αίσθηση πως εκατοντάδες έντομα έχουν βάλει στόχο την διάτρηση του κρανίου σου! Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ουσία νούμερο 8 από 11 συνολικές, που σχετίζονταν όλες με κάποια μορφή εσωτερικής έκρηξης,(πχ η "Dissolved girl" ουσία δημιουργεί σπασμούς και αιμόπτυση, η “Mezzanine” σχετίζεται με σοβαρές διαταραχές του αναπνευστικού συστήματος, η “Angel” με διαταραχές ύπνου, ταχυκαρδίες και κρίσεις πανικού, η “Teardrop “ με επιλόχεια κατάθλιψη, η» "Inertia Creeps" με έμφραγμα, αίσθημα πνιγμού ή κάτι που θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις ως επιληπτικό επεισόδιο, κοκ)

……………….. έπρεπε δε να καταναλωθούν με συγκεκριμένη σειρά, όχι λόγο ψυχαναγκασμού αλλά επειδή ακριβώς κάθε νέα εμπειρία καταστροφής του εαυτό σου στην σωστή σειρά ήταν ταυτόχρονα η θεραπεία της προηγούμενης! Κυκλοφόρησε το 1998, είχε την μορφή οπτικού δίσκου αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων ήχου, και το κυρίως σώμα είχε πορτοκαλί χρώμα!

Έχει λάθος αυτή η άκρως γοητευτική “χειρουργικής ακρίβειας “ προσομοίωση καταστροφής και αναδόμησης του εαυτού σου?! Ναι έχει!. Μία μικρή ουλή με τον κωδικό man next door(ουσία περίπου σε αδράνεια), "παράσημο" από μια αποτυχημένη διάσωση από την προηγούμενη τοξικότατη Dissolved girl, που ήταν, είναι και θα είναι εκεί ακριβώς για να θυμίζει στο κάθε χρήστη πως οι μεγάλες εμπειρίες έχουν και κάποιο κόστος!

Κάτι χρωστάς και εσύ, και όταν ο άλλος μοιράζεται τα κομμάτια του, πρέπει να δώσεις και εσύ κάτι
Απίστευτη γενναιοδωρία των δημιουργών να απαιτήσουν από εσένα μια μικρή ουλή για ένα τόσο μεγάλο δώρο!

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Και με το man next door, να είναι ένα (ένα μόνο!!!!) επίπεδο κάτω από τα υπόλοιπα 10, παραμένει ένα “εξωφρενικά” μεγάλο πεντάρι!

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Μία από τις πιο 'κομβικής' σημασίας κυκλοφορίες της δεκαετίας του '90.
Από την άποψη ότι χαρτογράφησε άγνωστες περιοχές, έπιασε 'περίεργους' άνεμους και τους έκλεισε στο τσουβάλι του Αιόλου, άλλαξε τον τρόπο που πολλοί άνθρωποι άκουγαν μέχρι τότε, άνοιξε παράθυρα στο μέλλον.
Το Mezzanine είναι ένας από εκείνους τους δίσκους που, όταν τους ακούσεις στην εποχή τους, τίποτα δεν είναι ίδιο πια μετά απ αυτούς: περνούν από πάνω σου σαν το ιππικό του Αττίλα.




Τώρα, συγχωρέστε μου το off-topic αλλά, επειδή από αυτό το φλέρτ με την συγκεκριμένη καταστροφή έχω προσωπικές απώλειες, κάποιες από αυτές ιδιαίτερα δυσβάστακτες, παραθέτω το σπαραχτικό κείμενο του Philip K. Dick με το οποίο συνόδευσε τη νουβέλα του A Scanner Darklly.


This has been a novel about some people whowere punished entirely too much for what they did.
They wanted to have a good time, but they were like children playing in the street; they could see one after another of them being killed--run over, maimed,destroyed--but they continued to play anyhow.We really all were very happy for a while, sittinga round not toiling but just bullshitting and playing,but it was for such a terrible brief time, and then the punishment was beyond belief: even when we could see it, we could not believe it. For example, while I was writing this I learned that the person on whomthe character Jerry Fabin is based killed himself. My friend on whom I based the character Ernie Luckmandied before I began the novel. For a while I myself was one of these children playing in the street; I was,like the rest of them, trying to play instead of being grown up, and I was punished. I am on the list below,which is a list of those to whom this novel is dedicated,and what became of each. Drug misuse is not a disease, it is a decision, likethe decision to step out in front of a moving car. You would call that not a disease but an error injudgment. When a bunch of people begin to do it, it is a socialerror,a life-style. In this particular life-style themotto is "Be happy now because tomorrow you are dying," but the dying begins almost at once, and the happiness isa memory. It is, then, only a speeding up, an intensifying, ofthe ordinary human existence. It is not different from your life-style, it is only faster. It all takes placein days or weeks or months instead of years. "Take thecash and let the credit go," as Villon said in 1460. But that is a mistake if the cash is a penny and the credita whole lifetime. There is no moral in this novel; it is not bourgeois; it does not say they were wrong to playwhen they should have toiled;it just tells what the consequences were. In Greek drama they were beginning,as a society, to discover science, which means causal law. Here in this novel there is Nemesis: not fate,because any one of us could have chosen to stop playingin the street, but, as I narrate from the deepest part of my life and heart, a dreadful Nemesis for those whokept on playing. I myself,I am not a character in this novel; I am the novel. So, though, was our entire nation at this time. This novel is about more people than I knew personally. Some we all read about in the newspapers. It was, this sitting around with our buddies and bullshitting while making tape recordings, the bad decision of the decade, the sixties, both in and out of the establishment. And nature cracked down on us. We were forced to stop by things dreadful. If there was any "sin," it was that these people wanted to keep on having a good time forever, and were punished for that, but, as I say, I feel that, if so, the punishment was far too great, and I prefer to think of it only in a Greek or morally neutral way, as mere science,as deterministic impartial cause-and-effect.I loved them all. Here is the list, to whom I dedicate my love:
To Gaylene deceased
To Ray deceased
To Francy permanent psychosis
To Kathy permanent brain damage
To Jim deceased
To Val massive permanent brain damage
To Nancy permanent psychosis
To Joanne permanent brain damage
To Maren deceased
To Nick deceased
To Terry deceased
To Dennis deceased
To Phil permanent pancreatic damage
To Sue permanent vascular damage
To Jerri permanent psychosis and vascular damage. . . and so forth.
In Memoriam.
These were comrades whom I had; there are no better. They remain in my mind, and the enemy will never be forgiven.
The "enemy" was their mistake in playing.
Let them all play again,in some other way, and let them be happy.

 

[Δημοκηδής]

Πρόκειται για έναν εκπληκτικό δίσκο που πρέπει να κοσμεί κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη ... [τρελλαίνομαι με τέτοια κλισεδάκια, αλλά στην περίπτωση μας είναι απόλυτα σωστά... ] ...

 

[Kosh]

Πρόκειται για έναν εκπληκτικό δίσκο που πρέπει να κοσμεί κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη ... [τρελλαίνομαι με τέτοια κλισεδάκια, αλλά στην περίπτωση μας είναι απόλυτα σωστά... ] ...

+1

Τους ειχα ακολουθησει και στον Λυκαβηττο το καλοκαιρι του 2003 μονο και μονο μπας και ακουσω-δω καποια αλλη πτυχη του ασυλληπτου αυτου αλμπουμ. Δεν ηταν κακοι στο Live τους αλλα την μυσταγωγια του αλμπουμ δεν καταφεραν να την δωσουν τοτε.

 

[ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ]

Είναι από τα άλμπουμ που δεν μου έχουν ''τελειώσει'' ούτε 5%. Σίγουρα ορόσημο για την σύγχρονη ηλεκτρονική σκηνή.

 

[Gojakla]

Όλη τους η πορεία είναι καταπληκτική κατά την γνώμη μου. Το συγκεκριμένο άλμπουμ, από τα αγαπημένα.

 

[Δημοκηδής]

Και με το man next door, να είναι ένα (ένα μόνο!!!!) επίπεδο κάτω από τα υπόλοιπα 10, παραμένει ένα “εξωφρενικά” μεγάλο πεντάρι!

μου τα χάλασες .... οι ψυχοτροπικές ιδιότητες του συγκεκριμένου με κάνουν να φαντασιώνομαι ότι στροβιλίζομαι σαν ένα ανθρώπινο καρουσέλ και στα 8-10 χέρια μου σβουρνίζω απ' τα μαλλιά καλέκτυπα της ομορφότερης του κόσμου ...

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

μου τα χάλασες .... οι ψυχοτροπικές ιδιότητες του συγκεκριμένου με κάνουν να φαντασιώνομαι ότι στροβιλίζομαι σαν ένα ανθρώπινο καρουσέλ και στα 8-10 χέρια μου σβουρνίζω απ' τα μαλλιά καλέκτυπα της ομορφότερης του κόσμου ...

Το φαντάστηκα!...έχω βεβαιωθεί πλέον πως για σένα δεν υπάρχει σωτηρία καμιά......:handkiss:
Αλλά προς θεού μην αλλάξει αυτό! Είναι η επιτομή της γοητείας σου….:dancing:

 

[Κάλλη Συνοδινού]

1ον: κέρδισα
2ον: κατάλαβα ότι είχα κερδίσει ακόμα κι όταν προσπάθησες να με κάνεις να πιστέψω ότι έπεσα έξω. Ειδικά τότε.
3ον: ένα τέτοιο τεράστιο σκαθάρι, τεράαααστιο όμως μπήκε προχθές σπίτι μου. They say it's Death, isn't it?

... end of off-topic

4ον: To δώρο, αλλά και τη σημασία του, τα γνώρισα ως γνωστόν μεταχρονολογημένα,τα έχουμε ξαναγράψει αυτά.
Όμως έστω κι έτσι, έστω και - κυριολεκτικά και μεταφορικά - καθυστερημένα, εκείνο το βράδυ στο Λυκαβηττό με την Αλίκη, τη Sylvia, τη Χριστίνα, ήταν αρκετό για να νιώσω τη σημασία του και την αλλαγή που επέφερε σε ότι μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε θεωρείτο up to date. Σίγουρα δεν οφείλεται σε αυτό που λες για τη μουσική μου αντίληψη, μάλλον οφείλεται στο ότι βρίσκομαι μόνιμα σε κατάσταση trans...

George μου, :worshippy:

 

[supersonic]

έχω την εντύπωση ότι ήταν ένα από τα δυό cd που αγόρασα από "έγχρωμους"....
ήταν σε μια εποχή που ήμουν πολύ politically correct για να επενδύσω σε άγνωστα πράγματα...
και να που λενε η τύχη του πρωτάρη.
Εσπευσα γρήγορα να βρώ το πρωτότυπο και να αντικαταστήσω την θλιβερή κόπια, που πάντως ήταν αρκούντως αρκετή για να με ανάψει για τα καλά.
Ακολούθησε, πρωθύστερα, το protection.
καμμία σχέση. Ιδίως με το ανατριχιαστικό light my fire.
Πουλήθηκε σχεδόν άμεσα.
Το mezzanine κρατεί ακόμα την αίγλη του.

καλό είναι να θυμόμαστε λίγο το παρελθόν. Ετσι δεν είναι? Ακόμα κι αν θεωρείται σιγουράντζα...

 

[superfly]

Δεν ξερω γιατι διαολο δεν εχω γραψει εδω εστω δυο αραδες....Πιθανον να το περασα στο ντουκου οταν ο Γιωργος ανεβασε αυτη την παρουσιαση,που παρεμπιπτωντος ειναι καθαρη λογοτεχνεια :worshippy:.
Ντροπη μου.Κυριως γιατι προκειται για ενα δισκο που με στοιχειωσε και με στοιχειωνει ακομα και περασε απο πανω μου,οπως γραφει και ο Κωστας,σαν τις ορδες του Αττιλα..(και του Τζεγκις Χαν και του Ταμερλανου θα συμπληρωσω φιλε...)

Ενας δισκος που με λογοτεχνικους ορους ξεκιναει απο τη Μεταμορφωση του Καφκα,σε περναει απο τον Τοπο των Νεκρων Δρομων του Μπαροουζ και καταληγει στο Δικρανο Ντισνευ του Φιλιπ Ριντλευ και με κινηματογραφικους απο τον Δοκτωρ Καλιγκαρι μεχρι το Eraserhead του David Lynch και το Dead Ringers του Cronenberg.

Δεν νομιζω οτι υπαρχει δισκος που να σημαδεψε τοσο εκεινη την εποχη και που να προλεγει τοσο ευστοχα τα μελλουμενα...

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Superfly, είναι το μόνο cd που όταν και όποτε τακτοποιώ αφήνω πάντα έξω στο τραπεζι του σαλονιού! Εχω πάντα μια αίσθηση οτι μπορεί να το χρειαστώ άμεσα!

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απλά ένας ακόμη ECM-ικού διαμετρήματος δίσκος που πατάει σε μπίτ. Μόνο που το μπίτ δέν τρέχει απλά σαν υποστηρικτική καρότσα αλλά κάνει την άσφαλτο και τα πόδια σου μαζί να ριγούν σά να κοχλάζουν εκατομμύρια χέρια και φωνές νέγρων από τον υπόνομο κάτω. Το πιό σημαντικό απ'όλα όμως είναι πως βρέθηκε μέσα σε κάθε ανυποψίαστο σπίτι.

Καλά, γιά το αρχικό κείμενο θα στέκω μούγκα να το προσκυνώ σάν ζωντανό μνημείο μόρτη μου

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: "Crystal meth"...........

...το σπαραχτικό κείμενο του Philip K. Dick με το οποίο συνόδευσε τη νουβέλα του A Scanner Darklly.

This has been a novel about some people whowere punished entirely too much for what they did.
They wanted to have a good time, but they were like children playing in the street; they could see one after another of them being killed--run over, maimed,destroyed--but they continued to play anyhow.We really all were very happy for a while, sittinga round not toiling but just bullshitting and playing,but it was for such a terrible brief time, and then the punishment was beyond belief: even when we could see it, we could not believe it. For example, while I was writing this I learned that the person on whomthe character Jerry Fabin is based killed himself. My friend on whom I based the character Ernie Luckmandied before I began the novel. For a while I myself was one of these children playing in the street; I was,like the rest of them, trying to play instead of being grown up, and I was punished. I am on the list below,which is a list of those to whom this novel is dedicated,and what became of each. Drug misuse is not a disease, it is a decision, likethe decision to step out in front of a moving car. You would call that not a disease but an error injudgment. When a bunch of people begin to do it, it is a socialerror,a life-style. In this particular life-style themotto is "Be happy now because tomorrow you are dying," but the dying begins almost at once, and the happiness isa memory. It is, then, only a speeding up, an intensifying, ofthe ordinary human existence. It is not different from your life-style, it is only faster. It all takes placein days or weeks or months instead of years. "Take thecash and let the credit go," as Villon said in 1460. But that is a mistake if the cash is a penny and the credita whole lifetime. There is no moral in this novel; it is not bourgeois; it does not say they were wrong to playwhen they should have toiled;it just tells what the consequences were. In Greek drama they were beginning,as a society, to discover science, which means causal law. Here in this novel there is Nemesis: not fate,because any one of us could have chosen to stop playingin the street, but, as I narrate from the deepest part of my life and heart, a dreadful Nemesis for those whokept on playing. I myself,I am not a character in this novel; I am the novel. So, though, was our entire nation at this time. This novel is about more people than I knew personally. Some we all read about in the newspapers. It was, this sitting around with our buddies and bullshitting while making tape recordings, the bad decision of the decade, the sixties, both in and out of the establishment. And nature cracked down on us. We were forced to stop by things dreadful. If there was any "sin," it was that these people wanted to keep on having a good time forever, and were punished for that, but, as I say, I feel that, if so, the punishment was far too great, and I prefer to think of it only in a Greek or morally neutral way, as mere science,as deterministic impartial cause-and-effect.I loved them all. Here is the list, to whom I dedicate my love:
To Gaylene deceased
To Ray deceased
To Francy permanent psychosis
To Kathy permanent brain damage
To Jim deceased
To Val massive permanent brain damage
To Nancy permanent psychosis
To Joanne permanent brain damage
To Maren deceased
To Nick deceased
To Terry deceased
To Dennis deceased
To Phil permanent pancreatic damage
To Sue permanent vascular damage
To Jerri permanent psychosis and vascular damage. . . and so forth.
In Memoriam.
These were comrades whom I had; there are no better. They remain in my mind, and the enemy will never be forgiven.
The "enemy" was their mistake in playing.
Let them all play again,in some other way, and let them be happy.

Σά να ξανάζησα τις άγουρες ηλικίες στο Σκοτεινό Ποτάμι του Eastwood