- 17 June 2006
- 49,351
Donald Fagen - Sunken Condos - 2012
Εχουν περάσει 6 γεμάτα χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο, τον τρίτο του – Morph the cat, ίσως έναν από τους καλύτερους μεταξύ τριών ίσων μέχρι τότε. Δυό χρόνια, από το 2010 τον είχε στο μαγείρεμα ο Donald Fagen που διανύει το 65 έτος του.
Εχουν περάσει 6 επίσης χρόνια που παρουσιάσαμε εδώ με τον Κ.Λ. το Morph the cat πριν σχεδόν κυκλοφορήσει επίσημα, κρατώντας με συγκίνηση στα χέρια δυό από τα πρώτα pre-orders. Ετσι και σήμερα μια ακριβώς εβδομάδα από την κυκλοφορία του στις 16 Οκτώβρη – και αφού έχουν προηγηθεί οι τουλάχιστον 10 απαραίτητες ακροάσεις, σερί πιστέψτε με,- η συγκίνηση είναι ίδια και ίσως μεγαλύτερη.
Μεγαλύτερη διότι, καθώς ο αμείλικτος χρόνος αφήνει το ίχνος του στο διάβα του πάνω στις ράχες μας, είτε είμαστε ακροατές είτε μουσικοί, το πρόδηλο κρίσιμο ερώτημα ξεπηδάει με το αντίκρυσμα του εξωφύλλου:Sunken Condos….Στέκεται άξια μπροστά στις προσδοκίες μας ο Don ? διότι, σημειωτέον δεν μιλάμε για απλές προσδοκίες. Μιλάμε μια κατασπαρακτικές ορέξεις μετά τα 6 χρόνια νηστείας.
Εχουμε λοιπόν έναν δίσκο που κινείται σε έναν ιδιαίτερο χώρο, που όπως είναι αυτονόητο είναι κατάδικός του και προσωπικός του. Μέσα στα χρόνια από τη δύση (αλλά και την αναγέννηση) των Steely Dan και την διαδρομή μέσα στα μέχρι τώρα τρία προσωπικά άλμπουμ του Fagen, το είδος που εκπροσωπεί ξεπερνάει το σπάνιο και αγγίζει τα όρια της μοναδικότητάς του. Ο Fagen παίζει πάντα στο δικό του γήπεδο όπου δεν υπάρχουν όρια να το περικλείσουν, καθώς ο ίδιος πάντα ορίζει τα όρια, τους κανόνες και τους περιορισμούς και φυσικά ο ίδιος έχει το μοναδικό δικαίωμα και προνόμιο να διευρύνει και να επανακαθορίσει. Μου είναι αδύνατον να ονομάσω έναν μουσικό που να κινείται κάπου ανάλογα και φυσικά επίσης αδύνατον να βρεθεί κάποιος ανόητος που να τολμήσει να μιμηθεί ή έστω να πλησιάσει λίγο.
Κυρίαρχος λοιπόν του δικού παιχνιδιού ο Fagen παρουσιάζει έναν δίσκο που από άποψης ύφους κινείται ανάμεσα στο Gaucho (τον τελευταίο δίσκο της πρώτης περιόδου των Steely Dan), το Nightfly (τον πρώτο του προσωπικό) αλλά και των δίσκων της δεύτερης περιόδου των Steely Dan. Πχ το I’m not the same without you θυμίζει κάτι ανάμεσα στο Glamour profession και στο New Frontier ή το New Breed θυμίζει το teahouse on the tracks από το Kamakiriad. Ίσως λοιπόν μια πρώτη εκτίμηση να είναι ότι ο δίσκος είναι μια προέκταση του Nightfly. Οι ομοιότητες πάντως περιορίζονται ακριβώς εκεί στην πρώτη ακρόαση. Οι επόμενες ακροάσεις όπως πάντα αποκαλύπτουν τον πλούτο των λεπτομερειών που βρίσκονται καλά κρυμμένες σε διάφορες στρώσεις κάτω από το γνώριμο ένδυμα.
Τα κομμάτια είναι χτισμένα κύρια πάνω σε μια αποδομημένη jazz-blues αίσθηση, με τέτοιο βαθμό αποδόμησης ώστε να είναι αδύνατον να προσδιορίσει κάποιος αν είναι σε μείζον ή έλασσον κλειδί, ακόμα και την ίδια την τονικότητα. Όλα είναι πάνω σε ελαττωμένα ή επαυξημένα ακόρντα, ενώ άλλες φορές η διαφοροποίηση έρχεται όχι άμεσα δηλαδή να τονίζεται από όλα τα όργανα, αλλά την ίδια την αλλοίωση να προκαλεί ένα όργανο σε σχέση με κάποιο άλλο. Φυσικά όλα αυτά είναι αδιάφορα για τον μέσο ακροατή, ο οποίος εισπράττει ένα ρηλαξαρισμένο σύνολο, σε νωχελικούς αργούς σταθερούς ρυθμούς ή κάπως πιο γρήγορες, αλλά πάντως σε αυστηρά οριοθετημένα πλαίσια, περιπτώσεις αργου funk ή χαλαρού groove.
Τα όργανα είναι όπως πάντα ένας παράξενος συνδυασμός μιάς κατάμαυρης rhythm section που ώρες ώρες φτάνει στα όρια της motown, με jazz προεκτάσεις ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Καλιφόρνια, και πινελιές από λευκά πνευστά ή άλλα αντίστοιχα όργανα. Τα πλήκτρα είναι πολλά, πάρα πολλά, χωρίς όμως να κάνουν ποτέ έντονη την παρουσία τους. Οι μουσικοί ως συνήθως οι καλύτεροι (για την ώρα άγνωστοι) του πλανήτη και τα σχεδόν μόνιμα γυναικεία φωνητικά καρφί στις νότες τους.
Μέσα στο χαλαρό κλίμα του δίσκου γίνεται αμέσως φανερό, γιατί μετά από πολλά χρόνια (Ruby Ruby) ο Donald επιλέγει να διασκευάσει ένα κομμάτι του Isaac Hayes, το Out of the Ghetto. Χωρίς και αυτό να βάζει φωτιά στα πλακάκια, είναι το πιο έντονο ίσως ρυθμικό και funky δείγμα στο δίσκο, κάτι που προσωπικά δεν θα απέδιδα σε αδυναμία του Fagen, αλλά μάλλον στο ότι δεν βρέθηκε σε ανάλογη ψυχική διάθεση ο ίδιος, ώστε να συνεισφέρει την πινελιά αυτή. Αντίθετα όμως υπάρχει το εξαιρετικά σφιχτό Planet D’Rhonda όπου μας προσφέρει το κερασάκι στο κλείσιμο του δίσκου. Ένα δείγμα της τεχνικής ενός σπάνιου κιθαρίστα του Kurt Rosenwinkel, η συμμετοχή του οποίου περιορίζεται σε ένα σόλο σε ολόκληρο το δίσκο. Ο Rosenwinkel είναι Αμερικανός γερμανικής καταγωγής με μια απίστευτη δισκογραφία στο χώρο της jazz σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε συνεργασίες. Στο σόλο αυτό ίσως βλέπουμε μια επέκταση που λέγαμε πιο πριν στο ύφος του Donald Fagen. Μια νέα προσέγγιση στο σόλο της κιθάρας, που αυτή τη φορά ίσως μας δείχνει πού θα πάνε αργότερα τα πράγματα. Μέχρι τώρα είχαμε ενδείξεις, blues, rock, funk με πινελιές jazz. Πλέον η συμμετοχή του Rosenwinkel μας δίνει ένα νέο jazz ϋφος πολύ μπροστά από όσα ξέρουμε και πάνω σε μια αργή funk δομή. Αντίστοιχο δείγμα καθαρής jazz προσέγγισης στην κιθάρα από όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν το Walk between the raindrops από το Nightfly με το εξαιρετικό σολο του Larry Carlton, αλλά εκεί είχαμε μια καθαρή jazz standard σύνθεση.
Εν κατακλείδι, η πρώτη ακρόαση δημιουργεί το αίσθημα της αδιαφορίας και την επιβράβευση της υποψίας «τόξερα, πόσο καιρό μπορεί να κάνει καλούς δίσκους…». Αυτό ανατρέπεται, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αργά και σίγουρα όσο του δίνεις ακούσματα. Ο Donald Fagen πάντα ήξερε να γράφει κομμάτια. Αλλωστε αρχικά προσλήφθηκε στην ABC ως συνθέτης και μετά έφτιαξε συγκρότημα. Και για πολλούς μουσικούς η σύνθεση είναι σαν το ποδήλατο. Αμα το μάθεις δεν το ξεχνάς.
Ακριβό γλυκό λοιπόν ο Donald. Ένα γλυκό, ώριμο, εκλεπτυσμένο, με σωστά δοσμένες αναλογίες φυλαγμένες σε ένα κρυφό χαρτί, ένα γλυκό πού πάντα όσο και να παραλλάσσεται, η γεύση του παραμένει κορυφαία….Εντάξει, όχι τόσο γλυκό, άλλωστε η γλύκα πολλούς τους βλάπτει. Σοκολάτα bitter ίσως….?
To ότι θα χαρακτηρίσει το 2012 ίσως είναι εντελώς περιττό να αναφερθεί....
Εχουν περάσει 6 γεμάτα χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο, τον τρίτο του – Morph the cat, ίσως έναν από τους καλύτερους μεταξύ τριών ίσων μέχρι τότε. Δυό χρόνια, από το 2010 τον είχε στο μαγείρεμα ο Donald Fagen που διανύει το 65 έτος του.
Εχουν περάσει 6 επίσης χρόνια που παρουσιάσαμε εδώ με τον Κ.Λ. το Morph the cat πριν σχεδόν κυκλοφορήσει επίσημα, κρατώντας με συγκίνηση στα χέρια δυό από τα πρώτα pre-orders. Ετσι και σήμερα μια ακριβώς εβδομάδα από την κυκλοφορία του στις 16 Οκτώβρη – και αφού έχουν προηγηθεί οι τουλάχιστον 10 απαραίτητες ακροάσεις, σερί πιστέψτε με,- η συγκίνηση είναι ίδια και ίσως μεγαλύτερη.
Μεγαλύτερη διότι, καθώς ο αμείλικτος χρόνος αφήνει το ίχνος του στο διάβα του πάνω στις ράχες μας, είτε είμαστε ακροατές είτε μουσικοί, το πρόδηλο κρίσιμο ερώτημα ξεπηδάει με το αντίκρυσμα του εξωφύλλου:Sunken Condos….Στέκεται άξια μπροστά στις προσδοκίες μας ο Don ? διότι, σημειωτέον δεν μιλάμε για απλές προσδοκίες. Μιλάμε μια κατασπαρακτικές ορέξεις μετά τα 6 χρόνια νηστείας.
Εχουμε λοιπόν έναν δίσκο που κινείται σε έναν ιδιαίτερο χώρο, που όπως είναι αυτονόητο είναι κατάδικός του και προσωπικός του. Μέσα στα χρόνια από τη δύση (αλλά και την αναγέννηση) των Steely Dan και την διαδρομή μέσα στα μέχρι τώρα τρία προσωπικά άλμπουμ του Fagen, το είδος που εκπροσωπεί ξεπερνάει το σπάνιο και αγγίζει τα όρια της μοναδικότητάς του. Ο Fagen παίζει πάντα στο δικό του γήπεδο όπου δεν υπάρχουν όρια να το περικλείσουν, καθώς ο ίδιος πάντα ορίζει τα όρια, τους κανόνες και τους περιορισμούς και φυσικά ο ίδιος έχει το μοναδικό δικαίωμα και προνόμιο να διευρύνει και να επανακαθορίσει. Μου είναι αδύνατον να ονομάσω έναν μουσικό που να κινείται κάπου ανάλογα και φυσικά επίσης αδύνατον να βρεθεί κάποιος ανόητος που να τολμήσει να μιμηθεί ή έστω να πλησιάσει λίγο.
Κυρίαρχος λοιπόν του δικού παιχνιδιού ο Fagen παρουσιάζει έναν δίσκο που από άποψης ύφους κινείται ανάμεσα στο Gaucho (τον τελευταίο δίσκο της πρώτης περιόδου των Steely Dan), το Nightfly (τον πρώτο του προσωπικό) αλλά και των δίσκων της δεύτερης περιόδου των Steely Dan. Πχ το I’m not the same without you θυμίζει κάτι ανάμεσα στο Glamour profession και στο New Frontier ή το New Breed θυμίζει το teahouse on the tracks από το Kamakiriad. Ίσως λοιπόν μια πρώτη εκτίμηση να είναι ότι ο δίσκος είναι μια προέκταση του Nightfly. Οι ομοιότητες πάντως περιορίζονται ακριβώς εκεί στην πρώτη ακρόαση. Οι επόμενες ακροάσεις όπως πάντα αποκαλύπτουν τον πλούτο των λεπτομερειών που βρίσκονται καλά κρυμμένες σε διάφορες στρώσεις κάτω από το γνώριμο ένδυμα.
Τα κομμάτια είναι χτισμένα κύρια πάνω σε μια αποδομημένη jazz-blues αίσθηση, με τέτοιο βαθμό αποδόμησης ώστε να είναι αδύνατον να προσδιορίσει κάποιος αν είναι σε μείζον ή έλασσον κλειδί, ακόμα και την ίδια την τονικότητα. Όλα είναι πάνω σε ελαττωμένα ή επαυξημένα ακόρντα, ενώ άλλες φορές η διαφοροποίηση έρχεται όχι άμεσα δηλαδή να τονίζεται από όλα τα όργανα, αλλά την ίδια την αλλοίωση να προκαλεί ένα όργανο σε σχέση με κάποιο άλλο. Φυσικά όλα αυτά είναι αδιάφορα για τον μέσο ακροατή, ο οποίος εισπράττει ένα ρηλαξαρισμένο σύνολο, σε νωχελικούς αργούς σταθερούς ρυθμούς ή κάπως πιο γρήγορες, αλλά πάντως σε αυστηρά οριοθετημένα πλαίσια, περιπτώσεις αργου funk ή χαλαρού groove.
Τα όργανα είναι όπως πάντα ένας παράξενος συνδυασμός μιάς κατάμαυρης rhythm section που ώρες ώρες φτάνει στα όρια της motown, με jazz προεκτάσεις ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Καλιφόρνια, και πινελιές από λευκά πνευστά ή άλλα αντίστοιχα όργανα. Τα πλήκτρα είναι πολλά, πάρα πολλά, χωρίς όμως να κάνουν ποτέ έντονη την παρουσία τους. Οι μουσικοί ως συνήθως οι καλύτεροι (για την ώρα άγνωστοι) του πλανήτη και τα σχεδόν μόνιμα γυναικεία φωνητικά καρφί στις νότες τους.
Μέσα στο χαλαρό κλίμα του δίσκου γίνεται αμέσως φανερό, γιατί μετά από πολλά χρόνια (Ruby Ruby) ο Donald επιλέγει να διασκευάσει ένα κομμάτι του Isaac Hayes, το Out of the Ghetto. Χωρίς και αυτό να βάζει φωτιά στα πλακάκια, είναι το πιο έντονο ίσως ρυθμικό και funky δείγμα στο δίσκο, κάτι που προσωπικά δεν θα απέδιδα σε αδυναμία του Fagen, αλλά μάλλον στο ότι δεν βρέθηκε σε ανάλογη ψυχική διάθεση ο ίδιος, ώστε να συνεισφέρει την πινελιά αυτή. Αντίθετα όμως υπάρχει το εξαιρετικά σφιχτό Planet D’Rhonda όπου μας προσφέρει το κερασάκι στο κλείσιμο του δίσκου. Ένα δείγμα της τεχνικής ενός σπάνιου κιθαρίστα του Kurt Rosenwinkel, η συμμετοχή του οποίου περιορίζεται σε ένα σόλο σε ολόκληρο το δίσκο. Ο Rosenwinkel είναι Αμερικανός γερμανικής καταγωγής με μια απίστευτη δισκογραφία στο χώρο της jazz σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε συνεργασίες. Στο σόλο αυτό ίσως βλέπουμε μια επέκταση που λέγαμε πιο πριν στο ύφος του Donald Fagen. Μια νέα προσέγγιση στο σόλο της κιθάρας, που αυτή τη φορά ίσως μας δείχνει πού θα πάνε αργότερα τα πράγματα. Μέχρι τώρα είχαμε ενδείξεις, blues, rock, funk με πινελιές jazz. Πλέον η συμμετοχή του Rosenwinkel μας δίνει ένα νέο jazz ϋφος πολύ μπροστά από όσα ξέρουμε και πάνω σε μια αργή funk δομή. Αντίστοιχο δείγμα καθαρής jazz προσέγγισης στην κιθάρα από όσο μπορώ να θυμηθώ ήταν το Walk between the raindrops από το Nightfly με το εξαιρετικό σολο του Larry Carlton, αλλά εκεί είχαμε μια καθαρή jazz standard σύνθεση.
Εν κατακλείδι, η πρώτη ακρόαση δημιουργεί το αίσθημα της αδιαφορίας και την επιβράβευση της υποψίας «τόξερα, πόσο καιρό μπορεί να κάνει καλούς δίσκους…». Αυτό ανατρέπεται, χωρίς τυμπανοκρουσίες, αργά και σίγουρα όσο του δίνεις ακούσματα. Ο Donald Fagen πάντα ήξερε να γράφει κομμάτια. Αλλωστε αρχικά προσλήφθηκε στην ABC ως συνθέτης και μετά έφτιαξε συγκρότημα. Και για πολλούς μουσικούς η σύνθεση είναι σαν το ποδήλατο. Αμα το μάθεις δεν το ξεχνάς.
Ακριβό γλυκό λοιπόν ο Donald. Ένα γλυκό, ώριμο, εκλεπτυσμένο, με σωστά δοσμένες αναλογίες φυλαγμένες σε ένα κρυφό χαρτί, ένα γλυκό πού πάντα όσο και να παραλλάσσεται, η γεύση του παραμένει κορυφαία….Εντάξει, όχι τόσο γλυκό, άλλωστε η γλύκα πολλούς τους βλάπτει. Σοκολάτα bitter ίσως….?
To ότι θα χαρακτηρίσει το 2012 ίσως είναι εντελώς περιττό να αναφερθεί....
Last edited:
