- 17 June 2006
- 49,351
The animals - Retrospective
Έντονη είναι η ανάμνησή μου από τα τζουκ μποξ.
Πίσω στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 ήταν το απόλυτο. Ο ήχος τους ξεχώριζε (κύρια το μπάσο τους και η δυνατότητα να οδηγούν τα μεγάλα γούφερ οι λαμπάτοι ενισχυτές τους) από 500 και 1000 μέτρα μακρυά. Περπατούσες και βαθεία μέσα στους άλλους ήχους πρώτα ξεχώριζε το μπάσο. Και όσο πλησίαζες τόσο έρχονταν τα ρέστα.
Η υπογραφή κάθε παραθαλάσσιου θέρετρου όπως η Περαία και το Μπαξέ (Τσιφλίκι), αλλά και κάθε άλσους με καφετέριες στην Θεσσαλονίκη.
Μπορεί να ήμουν μικρός σε ηλικία (δεν είχα καν κλείσει τα 10) και το μόνο που μου επιτρεπόταν ίσως ήταν να ρίξω το δίφραγκο μέσα, αλλά τα θυμάμαι καλά.
Το καρουσελ που γύριζε μέχρι να βρεί γράμμα και αριθμό, τα δεκάδες πλήκτρα επιλογής, τα μικρά καρτελάκια με τους κάποιες φορές ανορθόγραφους τίτλους, τα χρωματιστά labels, την δαγκάνα που άρπαζε το 45αράκι και το έχωνε στη σχισμή όπου ήταν ο βραχίονας και η βελόνα.
Πολύ καλά....Wild Thing, Haha said the clown, ticket to ride, satisfaction, I'm a believer, όλα αυτά φύρδην μίγδην με Καζαντζίδη, Αγγελόπουλο, Πάνο Γαβαλά και Ρία Κούρτη....
Και μαζί ....μαζί, στην καρδιά Don'τ bring me down, It's my life, we gotta get out of this place, when I was young.....
Οι animals......Θεε μου τι συγκρότημα ήταν αυτό....
Είχαν και άλλα συγκροτήματα μπασίστα, αλλά τέτοια ριφ σαν του Chas Chandler ....κανείς. Μεγάλο ταλέντο. Και ταλέντο στο να βρίσκει ταλέντα αργότερα όταν ανακάλυψε τον πιό προχωρημένο κιθαρίστα στον πλανήτη.
Είχαν και άλλοι drummers αλλά σαν τον John Steel σκληρό και μπητάτο δεν έβρισκες εύκολα. Είχαν και οι άλλοι κιθαρίστες, αλλά ακόμα το άγριο satisfaction με το fuzzbox και οι troggs δεν πιάνανε μία μπροστά στον Hilton Valentine...Δεν έβγαιναν άλλοι κιθαρίστες μπροστά να το πούν ξεκάθαρα, φοβόντουσαν τα δύσκολα ριφ και μεγάλα θέματα, εξ άλλου θέλανε και ήχο με διάρκεια και σκάψιμο στην πένα.... (και αυτά βγήκαν μετά τη σκηνή του san francisco και μετά τον Jorma)...
Λίγα συγκροτήματα είχαν το Β3 (ή αρμόνιο που το λέγαμε τότε) τόσο μπροστά...όπως ο Alan Price και αργότερα ο επίσης προικισμένος (και για μένα μεγαλύτερος βιρτουόζος) Dave Rawberry που άφησε εποχή στις επιτυχίες τους μεταξύ 65-66.
Και φυσικά κανείς δεν είχε τραγουδιστή με τέτοιο πνευμόνι και τσαγανό όπως ο Eric. Κανείς μα κανείς. Κανείς δεν είχε σπουδάσει τόσο καλά τα μαύρα blues όπως αυτός, κανείς δεν είχε το θάρρος και το θράσος να βγαίνει μπροστά και να στα ρίχνει στη μούρη. Να μην κρύβεται πίσω από το μικρόφωνο ή τον κιθαρίστα. Είμαι εδώ και με λένε Eric B.....Β for Burton. Αντε να δεχτούμε τότε και τον Van the man αν και αυτός δεν είχε την τύχη να συνοδεύεται από ανάλογο σύνολο. Αλλα ο Eric είχε μπάντα πίσω του. Και το εκμεταλλεύτηκε.
Την εποχή εκείνη, που ήμουνα δεν ήμουνα 7-8, και κρεμόμουνα από τα χείλη του αδερφού μου σε ό,τι έλεγε για τα συγκροτήματα και των φίλων και γειτόνων στην ίδια ή μεγαλύτερη ηλικία, οι συζητήσεις για τα ροκ συγκροτήματα (μοντέρνα τα λέγαμε τότε) ήταν κάτι σαν τις ομάδες του ποδοσφαίρου.
Rolling stones εσείς, Beatles εμείς. Troggs εσείς animals εμείς....
Οι animals τότε ήταν κάτι σαν ...ας πούμε όχι mercedes ή rolls ή jaguar....Ήταν ... aston martin. Ήταν το γκρουπ που είχε πρώτους και ισάξιους σολίστες και περφόρμερ. Ήταν αυτό που σέβονταν οι Beatles και οι Stones.
Μεγάλες επιτυχίες μέσα σε λίγα χρόνια.
Λίγοι δίσκοι και οι επιτυχίες σκορπισμένες μέσα.
Σπάνιες οι περιπτώσεις των επιτυχημένων best.
Το The Animals Retrospective είναι ίσως μια τέτοια περίπτωση.
Και μόνο που έχει μέσα το Don't bring me down μου φτάνει. Ακούστε την επαναλαμβανόμενη φράση του B3 πως κορυφώνεται πριν μπεί η κιθάρα και η φωνή, η φωνή σαδιστικά....."when you complain and critisize, I feel I'm nothin' in your eyes.....
Ακούστε το ριφ στο It's my life.... Θρύλος.... It's my life and I'll do what I want.... Το πρώτο ριφ που έμαθα στην κιθάρα, πριν κάν να μάθω κιθάρα.
Ακούστε το When I was young.....I smoke my first cigarette at ten, my father was a soldier then and times were very hard....when I was young.... Wow....... Τι στιχοι...Τα λεξικά γρήγορα ! και μετά το κλάμα της κιθάρας. Και μετά το ξέσπασμα.....
Αν είχε και το I'm gonna change the world θα ήταν το τέλειο. Αλλά...κανείς δεν είναι τέλειος. Τόσες επιτυχίες των animals μαζί, δεν θα βρείτε πουθενά.-
Έντονη είναι η ανάμνησή μου από τα τζουκ μποξ.
Πίσω στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 ήταν το απόλυτο. Ο ήχος τους ξεχώριζε (κύρια το μπάσο τους και η δυνατότητα να οδηγούν τα μεγάλα γούφερ οι λαμπάτοι ενισχυτές τους) από 500 και 1000 μέτρα μακρυά. Περπατούσες και βαθεία μέσα στους άλλους ήχους πρώτα ξεχώριζε το μπάσο. Και όσο πλησίαζες τόσο έρχονταν τα ρέστα.
Η υπογραφή κάθε παραθαλάσσιου θέρετρου όπως η Περαία και το Μπαξέ (Τσιφλίκι), αλλά και κάθε άλσους με καφετέριες στην Θεσσαλονίκη.
Μπορεί να ήμουν μικρός σε ηλικία (δεν είχα καν κλείσει τα 10) και το μόνο που μου επιτρεπόταν ίσως ήταν να ρίξω το δίφραγκο μέσα, αλλά τα θυμάμαι καλά.
Το καρουσελ που γύριζε μέχρι να βρεί γράμμα και αριθμό, τα δεκάδες πλήκτρα επιλογής, τα μικρά καρτελάκια με τους κάποιες φορές ανορθόγραφους τίτλους, τα χρωματιστά labels, την δαγκάνα που άρπαζε το 45αράκι και το έχωνε στη σχισμή όπου ήταν ο βραχίονας και η βελόνα.
Πολύ καλά....Wild Thing, Haha said the clown, ticket to ride, satisfaction, I'm a believer, όλα αυτά φύρδην μίγδην με Καζαντζίδη, Αγγελόπουλο, Πάνο Γαβαλά και Ρία Κούρτη....
Και μαζί ....μαζί, στην καρδιά Don'τ bring me down, It's my life, we gotta get out of this place, when I was young.....
Οι animals......Θεε μου τι συγκρότημα ήταν αυτό....
Είχαν και άλλα συγκροτήματα μπασίστα, αλλά τέτοια ριφ σαν του Chas Chandler ....κανείς. Μεγάλο ταλέντο. Και ταλέντο στο να βρίσκει ταλέντα αργότερα όταν ανακάλυψε τον πιό προχωρημένο κιθαρίστα στον πλανήτη.
Είχαν και άλλοι drummers αλλά σαν τον John Steel σκληρό και μπητάτο δεν έβρισκες εύκολα. Είχαν και οι άλλοι κιθαρίστες, αλλά ακόμα το άγριο satisfaction με το fuzzbox και οι troggs δεν πιάνανε μία μπροστά στον Hilton Valentine...Δεν έβγαιναν άλλοι κιθαρίστες μπροστά να το πούν ξεκάθαρα, φοβόντουσαν τα δύσκολα ριφ και μεγάλα θέματα, εξ άλλου θέλανε και ήχο με διάρκεια και σκάψιμο στην πένα.... (και αυτά βγήκαν μετά τη σκηνή του san francisco και μετά τον Jorma)...
Λίγα συγκροτήματα είχαν το Β3 (ή αρμόνιο που το λέγαμε τότε) τόσο μπροστά...όπως ο Alan Price και αργότερα ο επίσης προικισμένος (και για μένα μεγαλύτερος βιρτουόζος) Dave Rawberry που άφησε εποχή στις επιτυχίες τους μεταξύ 65-66.
Και φυσικά κανείς δεν είχε τραγουδιστή με τέτοιο πνευμόνι και τσαγανό όπως ο Eric. Κανείς μα κανείς. Κανείς δεν είχε σπουδάσει τόσο καλά τα μαύρα blues όπως αυτός, κανείς δεν είχε το θάρρος και το θράσος να βγαίνει μπροστά και να στα ρίχνει στη μούρη. Να μην κρύβεται πίσω από το μικρόφωνο ή τον κιθαρίστα. Είμαι εδώ και με λένε Eric B.....Β for Burton. Αντε να δεχτούμε τότε και τον Van the man αν και αυτός δεν είχε την τύχη να συνοδεύεται από ανάλογο σύνολο. Αλλα ο Eric είχε μπάντα πίσω του. Και το εκμεταλλεύτηκε.
Την εποχή εκείνη, που ήμουνα δεν ήμουνα 7-8, και κρεμόμουνα από τα χείλη του αδερφού μου σε ό,τι έλεγε για τα συγκροτήματα και των φίλων και γειτόνων στην ίδια ή μεγαλύτερη ηλικία, οι συζητήσεις για τα ροκ συγκροτήματα (μοντέρνα τα λέγαμε τότε) ήταν κάτι σαν τις ομάδες του ποδοσφαίρου.
Rolling stones εσείς, Beatles εμείς. Troggs εσείς animals εμείς....
Οι animals τότε ήταν κάτι σαν ...ας πούμε όχι mercedes ή rolls ή jaguar....Ήταν ... aston martin. Ήταν το γκρουπ που είχε πρώτους και ισάξιους σολίστες και περφόρμερ. Ήταν αυτό που σέβονταν οι Beatles και οι Stones.
Μεγάλες επιτυχίες μέσα σε λίγα χρόνια.
Λίγοι δίσκοι και οι επιτυχίες σκορπισμένες μέσα.
Σπάνιες οι περιπτώσεις των επιτυχημένων best.
Το The Animals Retrospective είναι ίσως μια τέτοια περίπτωση.
Και μόνο που έχει μέσα το Don't bring me down μου φτάνει. Ακούστε την επαναλαμβανόμενη φράση του B3 πως κορυφώνεται πριν μπεί η κιθάρα και η φωνή, η φωνή σαδιστικά....."when you complain and critisize, I feel I'm nothin' in your eyes.....
Ακούστε το ριφ στο It's my life.... Θρύλος.... It's my life and I'll do what I want.... Το πρώτο ριφ που έμαθα στην κιθάρα, πριν κάν να μάθω κιθάρα.
Ακούστε το When I was young.....I smoke my first cigarette at ten, my father was a soldier then and times were very hard....when I was young.... Wow....... Τι στιχοι...Τα λεξικά γρήγορα ! και μετά το κλάμα της κιθάρας. Και μετά το ξέσπασμα.....
Αν είχε και το I'm gonna change the world θα ήταν το τέλειο. Αλλά...κανείς δεν είναι τέλειος. Τόσες επιτυχίες των animals μαζί, δεν θα βρείτε πουθενά.-
Last edited:
