Αγαπητέ μου Skakinen,έχω την εντύπωση,κατ´εμέ,ότι οι άνθρωποι μεγαλώνοντας,στίς τέχνες και στην μουσική έχουν ορίσει ένα τόπο σαν Ιθάκη(ευρύ μουσικό τόπο),συνεχίζουν ασφαλώς να αναζητούν,ενθουσιάζονται με νέες ανακαλύψεις,αλλά πετάνε και πετραδάκια στον δρόμο,σαν τον Κοντορεβυθούλη,για να γυρίσουν ´πίσω´ όταν νοιώσουν την ανάγκη.Μια τέτοια μουσική Ιθάκη ,εμένα με ησυχάζει.
:ernaehrung004:
Τέτοια εποχή, γυρίζω ΠΑΝΤΑ στους
Allman Brothers..
Τέτοια εποχή λέγοντας, ούτε πρώϊμη άνοιξη, μα ούτε και ντάλα καλοκαίρι.
Εκείνη τη Δευτέρα που θα προτιμήσω την εξωστρέφεια του Monday Morning των Fleetwood Mac, απο την εσωστρέφεια του Ι don’t like Mondays των Boomtown Rats.
Τότε που το
Φως λούζει τά πάντα, χωρίς ακόμη να τα καίει.
Το
Φως που κάνει τα σχήματα ανάγλυφα, την ατμόσφαιρα διάφανη
Το
Φως που έρχεται απο τα βάθη των αιώνων
Το
Φως που φανερώνει τα Σημάδια του Ταξιδιού πάνω σου
Το
Φως που είναι εξαγνισμός, το
Φως που είναι
Ζωή..
Την ημέρα που θαρρείς πως τα καλά και οι προσμονές είναι όλα μπροστά και έρχονται, οι απολογισμοί και τα βαρύδια εχουν μείνει πίσω λαχανιασμένα.
Την ημέρα που κρατάς και την ανάσα σου να μην χαλάσεις την ομορφιά της
Την ημερα ενός πολυαναμενόμενου Ναι , μιας αποφοίτησης, ενός φύλλου πορείας, της πρώτης σου μηχανής, μιας προσωπικής επιτυχίας, μιας γέννησης, μιας μεγάλης νίκης, της γιατριάς απο μια βαριά αρρώστια, την ημέρα του Είμαι Ακόμα Εδώ....
Αλλά ίσως και της μέρας που δεν θα συμβαίνει τίποτα απ ολα αυτά, απλά θα είσαι υγιής, ζωντανός, μεταξύ ανθρώπων που αγαπάς και σ’αγαπούν . Την ημέρα που, χωρίς να μπορείς να πείς το πως και το γιατί, το
Φως θα σε βγάλει ξαφνικά στο
Δρόμο..
Το
Δρόμο που σου φανερώνεται τόσο ανοιχτός και ελεύθερος που σου κόβεται η ανάσα και σου σφίγγεται η καρδιά.
Το
Δρόμο- Δίαυλο, όχι το οδόστρωμα...
Το
Δρόμο που ένα αρχέγονο ένστικτο σε καλεί να τον τρέξεις, χωρίς συμβάσεις και περιορισμούς, νοιώθωντας τη χαρά δίχως όρια, τη μέθη της απογείωσης και της πτήσης και μια αλαζονική «καταφρόνεση του θανάτου», αδυνατώντας να πιστέψεις πως μπορεί όλα αυτά να είναι αλήθεια....
Με αυτή την τελευταία σκέψη συνήθως, ξαφνικά και απρόσμενα , θα έχεις βρεθεί ήδη σ’έναν παράδρομο, παράλληλο και μη τεμνόμενο με το
Δρόμο και κάθε απόπειρα σου να ξαναμπείς είναι καταδικασμένη. Για λιγο συνεχίζεται δίπλα- δίπλα, μετα στρίβει και χάνεται και χάνεσαι και σύ. Και ύστερα αποζητάς ξανά αυτή την αίσθηση σε
Υποκατάστατα λογής- λογής χωρίς αποτέλεσμα.
Μέχρι την επόμενη φορά, που εντελώς απρόσμενα θα βρεθείς ξανά εκεί...
Μπορεί να πάρει καιρό, τόσο που στο μεταξύ μπορεί νάχεις ξεχαστεί και Ολα τα υπόλοιπα να είναι ξάφνου πιο σημαντικά, πιό σωστά, πιο πρέποντα, πιο χρηστά και το κύριο μέλημα σου να τρέξεις να τα προφτάσεις όλα και ο χρόνος ολοένα να λιγοστεύει...
Και ο
Δρόμος πάντα κάπου εκεί να υπάρχει,
..Because this
Road goes on Forever..
Τέτοια εποχή, γυρίζω ΠΑΝΤΑ στους
Allman Brothers..
H μουσική των Allman Brothers, είναι για μένα συνυφασμένη με το
Φως και το
Δρόμο.
Πρίν το
Eat a Peach, έφυγε ο Duane, πρίν το
Brothers and Sisters, έφυγε o Berry.
Με τραγικό τρόπο και οι δύο.
Αν σας αρέσουν οι
καταραμένοι, ορίστε τους, καλώς ήλθατε!
Μόνο μην περιμένετε εδώ ντουβρουτζάδες και μοιρολόγια, σκοτάδια και συναφή..
Εδώ υπάρχει μουσική Χυμός Ζωής και «καταφρόνεσης του θανάτου»..
Μουσική ψυχικής ανάτασης, μουσική της Μεγάλης Γιορτής.
Οχτώ φορές στις δέκα θα με βάλουν σε
διασταύρωση. Εγγυημένα. Λες και τα τραγούδια τους είναι τα
πετραδάκια που σκόρπισα στην προηγούμενη μου βόλτα.
Για να ξαναμπώ στο
Δρόμο...
Και όσο μπορώ, να τον διατρέχω...
Κι οταν με το καλό κουραστώ :
“..
Pony Boy, carry me Home..”
Dedicated to a Brother
Idlewild South *****
Live at Fillmore East *****
Eat A Peach *****
Brothers and Sisters *****