EPICA είναι μια Ολλανδική symphonic metal μπάντα που ιδρύθηκε από τον Mark Jansen μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα After Forever. Η μπάντα είναι γνωστή για τις symphonic metal καταβολές της καθώς και για τα φωνητικά της front woman Simone Simons και τα brutal φωνητικά του Mark. Η μουσική συντήθεται με συνεργασία όλων των μελών του συγκροτήματος αλλά οι στίχοι επί το πλείστον από τον Mark και την Simone. Η θεματολογία περιλαμβάνει φιλοσοφία, επιστήμη, θρησκεία αλλά και παγκόσμια γεγονότα.
Studio Albums :
· The Phantom Agony
· Consign to Oblivion
· The Divine Conspiracy
· Design Your Universe
· Requiem for the Indifferent
Members :
· Mark Jansen (rhythm guitar, backing vocals) - founder
· Coen Jansen (synthesizer, piano)
· Simone Simons (lead vocals)
· Isaac Delahave (lead guitar, backing vocals)
· Arien van Weesenbeck (drums)
· Rob van der Loo (bass)
The Phantom Agony Review
Το πρώτο album του συγκροτήματος με την Simone Simons στα φωνητικά και την μουσική/στίχους από τον Mark Jansen. To album είναι μια μίξη καλσσικού ύφους φωνητικών ( η Simone είναι mezzo soprano) και brutal φωνητικών, με το αποτέλεσμα να εκπλήσσει ευχάριστα. Η θεματολογία του album πρόερχεται από την καταστροφή της 9/11 όπως έχει αυτή ληφθεί από τον Mark.
Αυτό που ξεχωρίζει είναι τα φωνητικά της Simone τα οποία είναι εξαιρετικά.
Το album ηχογραφήθηκε στο Wolfsburg και η μίξη/παραγωγή είναι από τον Sascha Paeth, πρώην μέλος μιας πρωτοποριακής κατ εμέ μπάντας, των Heaven’s Gate, και η παραγωγή είναι πολύ καλή.
Το ύφος της μπάντας είναι μια μίξη από βαριές κιθάρες, brutal φωνητικά, και νύξεις κλασσικού στύλ. Στο album έχουν χρησημοποιηθεί 3 βιολιά, 2 βιόλες και 2 τσέλλο τα οποία προσθέτουν μια γοτθική ατμόσφαιρα.
Κορυφαίο τραγούδι (κατ εμέ) “Cry for the Moon”
Consign To Oblivion Review
To δευτερο album της μπάντας έχει επηρροές από τον πολιτισμό των Mayas (τον οποίο γνώρισε ο Mark διαβάζοντας ένα βιβλίο σχετικά με τις μεγάλες πόλεις της αρχαιότητας ) και αυτό φαίνεται και από την τετραλογία του δίσκου που έχει σαν θέμα την άνοδο και την πτώση της αυτοκρατορίας των Maya.
Η κλασσική μουσική έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε σχέση με το προηγούμενο album (κάτι που είναι εμφανές από το εισαγωγικό κομμάτι που είναι κατ εξοχήν κλασσικό), παρ όλο που η Simone έχει ελαφρίνει το οπερετικό της ύφος και αυτό φαίνεται στο δεύτερο τραγούδι του album , Dance of Fate.
Dance of Fate λοιπόν με θεματολογία το θάνατο και τί μπορούμε να κάνουμε για να τον αποφύγουμε.
Επόμεο track το Last Crusade, από τα καλύτερα του album και δείγμα της πολύ σοβαρής δουλειάς που έχει γίνει στην παραγωγή όπου η μπάντα, η χορωδία και η ορχήστρα συμβιώνουν αρμονικά.
Επόμενο κομμάτι το Solitary Ground, μια μπαλάντα κατ ουσίαν λειτουργεί σαν μια ανάπαυλα πρίν τα επόμενα κομμάτια, Blank Infinity & Force of The Shore….
Στα οποία η μπάντα επιστρέφει με ένα ποιο heavy metal ύφος και πιο έντονα brutal φωνητικά χωρίς να κουράζουν όμως και με μια ομοιογένεια που λείπει από το προηγούμενο album. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ αποκρυσταλλώνεται και η ταυτότητα της μπάντας σαν ήχο γενικότερα.
Quietus, το επόμενο τραγούδι το οποίο ανοίγει με μια μεσαιωνική μελωδία συνοδευόμενη με τις κιθάρες και τα drums. Εδώ προσοχή δίνουμε στην Simone και στο πώς διαχειρίζεται τα περάσματα από φωνητικά mezzo soprano σε πιο απλές ερμηνίες.
Trois Verge είναι μια συνεργασία μεταξύ της Simone Simons και του Roy Khan από τους Kamelot.
Προτελευταίο κομμάτι το Another Me “In Lack’ech”, που κινείται στο γνώριμο (πλέον) στύλ των τριών πρώτων κομματιών, με την χωροδία να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού.
Τελευταίο κομμάτι το ομόνυμο “Consign To Oblivion”. Ενα επικό τραγούδι μεγάλης διάρκειας (ίσως υπερβολικά μεγάλης αν δεν είναι κάποιος συνηθισμένος στον ήχο αυτής της σχολής) και περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων κομματιών. Είναι heavy,γρήγορο, αργό, μελαγχολικό, χαρούμενο, όλα μαζί και είναι το τελυταίο της τετραλογίας που έχει σαν κατάληξη την πτώση της αυτοκρατορίας των Maya.
Σημειώστε ότι γενικότερα τα drums είναι πιο ρυθμικά από το προηγούμενο album.
Η μίξη/παραγωγή είναι από τους Sascha Paeth & Miro
The Divine Conspiracy Review
Ισως το πιο επιτυχημένο album του συγκροτήματος μέχρι σήμερα, ένας δίσκος που ισορροπεί μεταξύ του aggressive metal από την μια μεριά και του classical power από την άλλη με ίχνη black & progressive metal. Με την Simone στο επίκεντρο αρκετά βελτιωμένη και σίγουρη για τον εαυτό της , ένας δίσκος σταθμός στις female fronted metal μπάντες.
Ο ήχος του είναι πιο βαρύς σε σχέση με τα προηγούμενα albums.
Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια καταπιάνονται με τις αρνητικές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης όπως (απόγνωση, απληστία, εθισμός, λήθη)
Τα τρία επόμενα κομμάτια που μαζί φτιάχνουν την τριλογία “Embrace The Smothers” καταπιάνονται με την θρησκευτική πλευρά του ανθρώπου. Τo “Death Of a Dream” αναφέρεται στις γυναίκες του Ισλάμ που δεν απαλομβάνουν τα ίδια δικαιώματα και σεβασμού όπως οι άντρες. Το “Fools of Damnation” καταπιάνεται με την υποδούλωση του ανθρώπου μέσω της θρησκείας.
Ο ακροατής μπαίνει στο κλίμα του δίσκου από το εξόφυλλο που αναπαριστά την Simone γυμνή ωσάν Εύα με το σώμα της καλλυμένος από ρούνους , το σχήμα των οποίων μεταβάλλεται, μια αναπαράσταση των αλλαγών που σημαδεύουν την ψυχή και το σώμα των ανθρώπων προερχόμενες από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο ίδιος ζεί και αλληλεπιδρά.
Η μίξη/παραγωγή είναι από τους Sascha Paeth & Miro
The Design Your Universe Review
Ο τέταρτος δίσκος της μπάντας, με τον γνώριμο ήχο της μπάντας να έχει ωριμάσει χωρίς να λείπουν και οι πειραματισμοί σε ορισμένα σημεία. Ο ήχος έχει γίνει πιο σύνθετος, πιο δυναμικός, οι συνθέσεις πιο θεατρικές. Η χωροδία και η συμφονική έχουν και εδώ αυξημένη παρουσία αλλά και αναβαθμισμένος ρόλο, καθώς πλαισιώνουν μια Simone Που τολμά και πειραματίζεται. Βέβαια τα brutal φωνητικά δεν λείπουν (στο Martyr of the Free World νομίζεις ότι ακούς Ammon amarth) αλλά ούτε και τα progressive στοιχεία (Το Kingdom of Heaven έχει παραπάνω εμφανείς επηρροές από Dream Theater) για τα οποία η μπάντα φημίζεται.
Κορυφαίο τραγούδι του δίσκου (κατ εμέ) “Tides of Time”
Η μίξη/παραγωγή είναι και εδώ από τους Sascha Paeth & Miro
The Requiem for the Indifferent Review
Ο πέπμτος και πιο σύγχρονος δίσκος της μπάντας. Είναι λιγότερο τραχύ και σαφώς λιγότερο επιθετικό από το προηγούμεο album χωρίς τους σύνηθες πειραματισμούς που μας έχει συνηθίσει η μπάντα μέχρι τώρα αλλά το ίδιο ευχάριστο. Δυστηχώς όμως δεν προσθέτει κάτι παραπάνω στον ήδη γνωστό ήχο του συγκροτήματος. Ολα είναι εκεί βέβαια (η χωροδία,τα εξαιρετικά φωνητικά της Simone, μερικά καλά riffs και solos) , αλλά κάποιος που είναι ήδη γνώριμός με τον ήχο της μπάντας δεν θα βρεί κάτι να τον συγκινήσει τόσο όσο στους πρώτους δίσκους.
Studio Albums :
· The Phantom Agony
· Consign to Oblivion
· The Divine Conspiracy
· Design Your Universe
· Requiem for the Indifferent
Members :
· Mark Jansen (rhythm guitar, backing vocals) - founder
· Coen Jansen (synthesizer, piano)
· Simone Simons (lead vocals)
· Isaac Delahave (lead guitar, backing vocals)
· Arien van Weesenbeck (drums)
· Rob van der Loo (bass)
The Phantom Agony Review
Το πρώτο album του συγκροτήματος με την Simone Simons στα φωνητικά και την μουσική/στίχους από τον Mark Jansen. To album είναι μια μίξη καλσσικού ύφους φωνητικών ( η Simone είναι mezzo soprano) και brutal φωνητικών, με το αποτέλεσμα να εκπλήσσει ευχάριστα. Η θεματολογία του album πρόερχεται από την καταστροφή της 9/11 όπως έχει αυτή ληφθεί από τον Mark.
Αυτό που ξεχωρίζει είναι τα φωνητικά της Simone τα οποία είναι εξαιρετικά.
Το album ηχογραφήθηκε στο Wolfsburg και η μίξη/παραγωγή είναι από τον Sascha Paeth, πρώην μέλος μιας πρωτοποριακής κατ εμέ μπάντας, των Heaven’s Gate, και η παραγωγή είναι πολύ καλή.
Το ύφος της μπάντας είναι μια μίξη από βαριές κιθάρες, brutal φωνητικά, και νύξεις κλασσικού στύλ. Στο album έχουν χρησημοποιηθεί 3 βιολιά, 2 βιόλες και 2 τσέλλο τα οποία προσθέτουν μια γοτθική ατμόσφαιρα.
Κορυφαίο τραγούδι (κατ εμέ) “Cry for the Moon”
Consign To Oblivion Review
To δευτερο album της μπάντας έχει επηρροές από τον πολιτισμό των Mayas (τον οποίο γνώρισε ο Mark διαβάζοντας ένα βιβλίο σχετικά με τις μεγάλες πόλεις της αρχαιότητας ) και αυτό φαίνεται και από την τετραλογία του δίσκου που έχει σαν θέμα την άνοδο και την πτώση της αυτοκρατορίας των Maya.
Η κλασσική μουσική έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε σχέση με το προηγούμενο album (κάτι που είναι εμφανές από το εισαγωγικό κομμάτι που είναι κατ εξοχήν κλασσικό), παρ όλο που η Simone έχει ελαφρίνει το οπερετικό της ύφος και αυτό φαίνεται στο δεύτερο τραγούδι του album , Dance of Fate.
Dance of Fate λοιπόν με θεματολογία το θάνατο και τί μπορούμε να κάνουμε για να τον αποφύγουμε.
Επόμεο track το Last Crusade, από τα καλύτερα του album και δείγμα της πολύ σοβαρής δουλειάς που έχει γίνει στην παραγωγή όπου η μπάντα, η χορωδία και η ορχήστρα συμβιώνουν αρμονικά.
Επόμενο κομμάτι το Solitary Ground, μια μπαλάντα κατ ουσίαν λειτουργεί σαν μια ανάπαυλα πρίν τα επόμενα κομμάτια, Blank Infinity & Force of The Shore….
Στα οποία η μπάντα επιστρέφει με ένα ποιο heavy metal ύφος και πιο έντονα brutal φωνητικά χωρίς να κουράζουν όμως και με μια ομοιογένεια που λείπει από το προηγούμενο album. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ αποκρυσταλλώνεται και η ταυτότητα της μπάντας σαν ήχο γενικότερα.
Quietus, το επόμενο τραγούδι το οποίο ανοίγει με μια μεσαιωνική μελωδία συνοδευόμενη με τις κιθάρες και τα drums. Εδώ προσοχή δίνουμε στην Simone και στο πώς διαχειρίζεται τα περάσματα από φωνητικά mezzo soprano σε πιο απλές ερμηνίες.
Trois Verge είναι μια συνεργασία μεταξύ της Simone Simons και του Roy Khan από τους Kamelot.
Προτελευταίο κομμάτι το Another Me “In Lack’ech”, που κινείται στο γνώριμο (πλέον) στύλ των τριών πρώτων κομματιών, με την χωροδία να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού.
Τελευταίο κομμάτι το ομόνυμο “Consign To Oblivion”. Ενα επικό τραγούδι μεγάλης διάρκειας (ίσως υπερβολικά μεγάλης αν δεν είναι κάποιος συνηθισμένος στον ήχο αυτής της σχολής) και περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία των προηγούμενων κομματιών. Είναι heavy,γρήγορο, αργό, μελαγχολικό, χαρούμενο, όλα μαζί και είναι το τελυταίο της τετραλογίας που έχει σαν κατάληξη την πτώση της αυτοκρατορίας των Maya.
Σημειώστε ότι γενικότερα τα drums είναι πιο ρυθμικά από το προηγούμενο album.
Η μίξη/παραγωγή είναι από τους Sascha Paeth & Miro
The Divine Conspiracy Review
Ισως το πιο επιτυχημένο album του συγκροτήματος μέχρι σήμερα, ένας δίσκος που ισορροπεί μεταξύ του aggressive metal από την μια μεριά και του classical power από την άλλη με ίχνη black & progressive metal. Με την Simone στο επίκεντρο αρκετά βελτιωμένη και σίγουρη για τον εαυτό της , ένας δίσκος σταθμός στις female fronted metal μπάντες.
Ο ήχος του είναι πιο βαρύς σε σχέση με τα προηγούμενα albums.
Τα πρώτα τέσσερα κομμάτια καταπιάνονται με τις αρνητικές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης όπως (απόγνωση, απληστία, εθισμός, λήθη)
Τα τρία επόμενα κομμάτια που μαζί φτιάχνουν την τριλογία “Embrace The Smothers” καταπιάνονται με την θρησκευτική πλευρά του ανθρώπου. Τo “Death Of a Dream” αναφέρεται στις γυναίκες του Ισλάμ που δεν απαλομβάνουν τα ίδια δικαιώματα και σεβασμού όπως οι άντρες. Το “Fools of Damnation” καταπιάνεται με την υποδούλωση του ανθρώπου μέσω της θρησκείας.
Ο ακροατής μπαίνει στο κλίμα του δίσκου από το εξόφυλλο που αναπαριστά την Simone γυμνή ωσάν Εύα με το σώμα της καλλυμένος από ρούνους , το σχήμα των οποίων μεταβάλλεται, μια αναπαράσταση των αλλαγών που σημαδεύουν την ψυχή και το σώμα των ανθρώπων προερχόμενες από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο ίδιος ζεί και αλληλεπιδρά.
Η μίξη/παραγωγή είναι από τους Sascha Paeth & Miro
The Design Your Universe Review
Ο τέταρτος δίσκος της μπάντας, με τον γνώριμο ήχο της μπάντας να έχει ωριμάσει χωρίς να λείπουν και οι πειραματισμοί σε ορισμένα σημεία. Ο ήχος έχει γίνει πιο σύνθετος, πιο δυναμικός, οι συνθέσεις πιο θεατρικές. Η χωροδία και η συμφονική έχουν και εδώ αυξημένη παρουσία αλλά και αναβαθμισμένος ρόλο, καθώς πλαισιώνουν μια Simone Που τολμά και πειραματίζεται. Βέβαια τα brutal φωνητικά δεν λείπουν (στο Martyr of the Free World νομίζεις ότι ακούς Ammon amarth) αλλά ούτε και τα progressive στοιχεία (Το Kingdom of Heaven έχει παραπάνω εμφανείς επηρροές από Dream Theater) για τα οποία η μπάντα φημίζεται.
Κορυφαίο τραγούδι του δίσκου (κατ εμέ) “Tides of Time”
Η μίξη/παραγωγή είναι και εδώ από τους Sascha Paeth & Miro
The Requiem for the Indifferent Review
Ο πέπμτος και πιο σύγχρονος δίσκος της μπάντας. Είναι λιγότερο τραχύ και σαφώς λιγότερο επιθετικό από το προηγούμεο album χωρίς τους σύνηθες πειραματισμούς που μας έχει συνηθίσει η μπάντα μέχρι τώρα αλλά το ίδιο ευχάριστο. Δυστηχώς όμως δεν προσθέτει κάτι παραπάνω στον ήδη γνωστό ήχο του συγκροτήματος. Ολα είναι εκεί βέβαια (η χωροδία,τα εξαιρετικά φωνητικά της Simone, μερικά καλά riffs και solos) , αλλά κάποιος που είναι ήδη γνώριμός με τον ήχο της μπάντας δεν θα βρεί κάτι να τον συγκινήσει τόσο όσο στους πρώτους δίσκους.
