Bill Fay - Life is people (2012)
Ο Bill Fay που πλησιαζει τα εβδομήντα, περίμενε υπομονετικα στη σκιά για πάνω από τριάντα χρόνια μέχρι να του δωθεί η ευκαιρία να λαμψει ξανά και μάλιστα πιο εκτυφλωτικά σε μια ηλικία που πολλοί συνομήλικοί του αντιμετωπίζουν την άνοια.
Οι μοναδικες του κυκλοφορίες ως τώρα ήταν δύο κυκλοφορίες στις αρχές των 70's γνωστές μόνο σε συλλέκτες και τους μυημένους στην εγγλέζικη φολκ-ροκ εκείνης της εποχής. Η καριέρα του έληξε τότε λόγω εμπορικής αποτυχίας, ενώ τα άλμπουμ αυτά επανακυκλοφόρησαν τα τέλη των 90s, μετά από το θαυμασμό που εκδήλωσαν για αυτές διάφοροι διάσημοι από τον Jeff Tweedy, τον David Tibet, τον Nick Cave, μέχρι τον Julian Cope και τον Jim O'Rourke!
Τo Life is People μας υπενθυμίζει εκκωφαντικά αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, δηλαδή οτι ζωή είναι οι άνθρωποι και βρίσκεται σε έναν αένο κύκλο. Το κάνει με ένα αβάσταχτο λυρισμό που έχει χαθεί στις μέρες μας. Τραγουδά με ειλικρίνια για τον πόλεμο, την ανθρώπινη απληστία, τη μόλυνση, τη μοναξιά και την περιθωριοποίηση της ψυχής με ενα τέτοιο πνευματικό τρόπο που αν το έκανε κάποιος άλλος σίγουρα θα φαινόταν αφελής ή κάλπικος. Ο ακροατής κατακλύζεται από μια ατέλειωτη αλληλουχία αισθημάτων εγκατάλειψης, συμπόνιας, προγονικών φόβων, αλλά και της εμπιστοσύνης για τη λύτρωση, που ο μουσικός βασίζει στο Χριστό αλλά χωρίς δογματισμούς: ίσως οι εύθραυστες ελπίδες για την σωτηρία να εναποτίθενται στην ευαισθησία καθενός από εμάς.
Το εκπληκτικό είναι ότι το Life is People δεν απαιτεί κανένα κόπο εκ μέρους του ακροατή: ο μουσικός εξαπολύει τα συναισθήματά του με εξαιρετικά απλό και διάφανο τρόπο σαν μια παγκόσμια γλώσσα που δεν ξεχωρίζει εθνότητες ή ηλικίες. Οι ενορχηστρώσεις είναι εντυπωσιακές, χωρίς ψευδεπίγραφο στόμφο και με μια αρμονική ροή που κόβει την ανάσα. Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε κάθε κομμάτι χωριστά, καθένα έχει το δικό του χαρακτήρα: από τo πνεύμα του Randy Newman, τη μελαγχολία του Nick Drake, την ατμόσφαιρα των cosmic-blues του Roy Buchanan, εκεί που τα blues συναντούν το gospel βουτηγμένα στο όργανο, το πιάνο και τα έγχορδα, τον Ray Davies, τον Leonard Cohen.... Μέχρι και στους Spiritualized παραπέμπουν μερικοί!
Δισκος της χρονιάς για πολλούς, ίσως δικαιολογημένα. Τουλάχιστον για το είδος αυτο συμφωνώ, σίγουρα ανώτερος απο τους περσινους (πολυ καλούς έως εξαιρετικούς) των Dylan και Cohen έτσι για να έχουμε ενα μέτρο σύγκρισης.
