- 14 December 2006
- 4,265
Andy Stott - Luxury Problems (Modern Love 2012)
Ο Andy Stott, από το Manchester, ανήκει στην κατηγορία αυτήν των σύγχρονων dj/παραγωγών που οι ακροατές τις ηλικίας μας (40 και άνω) συνήθως τους αντιμετωπίζουν όπως οι "Ιδιοκτήτες του Μάρκου" ( του σκύλου) της Λένας Πλάτωνος (.......οι ιδιοκτήτες του, τον είχαν τον μισό καιρό δεμένο, τον μισό καιρό λυτό, ούτε και αυτοί ήξεραν από τον Μάρκο τι ζητούσαν..........), ενώ οι σκληροπυρηνικοί κριτικοί μάλλον έχουν την τάση να τον κατασπαράξουν (χωρίς να τον ακούσουν φυσικά καν)
Ταπεινή η καταγωγή του, ντανσας! Δηλαδή, στην λογική μίας ας πούμε πιο εναλλακτικής εκδοχής σύγχρονων house/dub /techno κομματιών, με έντονο προσωπικό στοιχείο όμως, σταθερά βήματα, σοβαρότητα και κυρίως εντιμότητα στις προθέσεις του.Κυκλοφόρησε το 2012 το Luxury Problems με την συμμετοχή της Alison Skidmore (καθηγήτριας πιάνου του Andy) στα φωνητικά.
To Luxury Problems μοιάζει με ένα αλληγορικό παραμύθι με φόντο μια υπόγεια σκοτεινή βιομηχανική πόλη ανάλογη με αυτή του Φριτς Λανγκ στο “Μετρόπολις”! Μια συρραφή φαινομενικά ασύνδετων ιστοριών! Το ταξίδι της φάλαινας στον υπόγειο ωκεανό, ο παράφορος έρωτας του σιδερένιου στρατιώτη για την μπρούτζινη μπαλαρίνα και η εγκατάλειψη του από αυτήν, ο θάνατος ενός μεταναστευτικού πουλιού με ατσάλινα φτερά αλλά με εύθραυστη καρδιά, ο μεταφυσικός διάλογος των τεράστιων σωλήνων που αιωρούνται πάνω από την πόλη, η ορμή μιας κραυγής που εγκλωβίζεται σε ένα τεράστιο γυάλινο κουτί και καταλήγει ψίθυρος, το τεράστιο ρολόι που βρίσκεται πάνω από το μηχανοστάσιο και μετράει ανάποδα τον χρόνο! Ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα και συνδέονται μόνο με τον ήχο ενός υπόγειου σχεδόν εφιαλτικού σφυρίγματος , μία ηχώ που θυμίζει αιώνιο εγκλεισμό!
Μία minimal dub/techno αφήγηση με μία πληθώρα από φλας μπακ. Μνήμες του παρόντος του παρελθόντος και του μέλλοντος . Από την Enya, την Kate Bush και την Laurie Anderson, σε λούπες που θυμίζουν το Ιn a gadda da vida σε ολική επαναφορά από το μέλλον, τους Art of Noise, τους Massive στα hidden τους (Antistar), τον Burial, έως και τον Nino Rota στο εξαιρετικό soundtrack της ταινίας Il Casanova
To noir διαμάντι μίας χρονιάς που μας απογοήτευσε σχεδόν παντού
Περιττό να αναφέρω πως τον θεωρώ τον καλύτερο δίσκο του 2012 ανεξαρτήτως είδους (από αυτούς που κατάφερα να ακούσω), και ένα από τους πιο "καλλιτεχνικούς" επίσης ανεξαρτήτως είδους της τελευταίας πενταετίας
