Την αφορμή για τα παρακάτω την έδωσε η παρακάτω φωτογραφία που πόσταρε πριν καιρό ο chief:
Όχι δεν έχει να κάνει με τον Γουϊλσον, ούτε με τον Βαν Ντάϊκ Πάρκς, ούτε καν με το Σμάϊλ.
Απλά τέτοιες φωτογραφίες μου φέρνουν πάντα στην επιφάνεια το αίσθημα της αμεσότητας.
Μία ηλ. κιθάρα, ένας φορητός ενισχυτής, ο μουσικός καθιστός παίζει κάποια συνήθως απλά ακόρντα και άντε κάποιος να μουρμουράει κάτι από δίπλα. Και περνάς από δίπλα και καταλαβαίνεις ότι γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ακούς σε ένα studio album ή μία συναυλία.
Έχει αποτυπωθεί ποτέ αυτό το συναίσθημα σε δίσκο και πότε;
Η άποψή μου με βάση τις απολύτως περιορισμένες γνώσεις από δίσκους που έχω (δεν έχω ακούσει κομμάτια από την ιστορία της μουσικής που μάλλον θα πρέπει να θεωρούνται προαπαιτούμενα για να έχει κανείς "άποψη"... τέλος πάντων) είναι ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας. Ο εξής:
Το Collossal Youth, το πρώτο (και μοναδικό) LP των Young Marble Giants
Οι Young Marble Giants ήταν ένα γκρούπ από το Κάρντιφ της Ουαλλίας που δραστηριοποιήθηκε από το 1978 μέχρι περίπου το 80.
Μέλη του ήταν οι:
Stuart Moxham Κιθάρα (κατά σύμπτωση Rickenbacker όπως και στη φωτό με τον Γουίλσον)
Philip Moxham Μπάσο
και Alisson Statton Φωνή.
...
Λείπει κάτι;
Φυσικά! Τα ντράμς!
Έχουμε εδώ μία από τις ιδιαιτερότητες που καθορίζουν και τον ήχο του γκρουπ. Η rythm section στα περισσότερα κομμάτια παίζεται από την κιθάρα και το μπάσο πράγμα που δίνει και αυτήν την DIY αίσθηση και αμεσότητα που αναφέρθηκα στην αρχή. Βέβαια υπάρχει και ένα αυτοσχέδιο Drum maschine το οποίο όμως έχει την εντύπωση πως χρησιμοποιείται περισσότερο σαν μετρονόμος μια και ακούγεται περισσότερο στην αρχή και στο τέλος των κομματιών.
Από την άλλη η φωνή της Statton, χωρίς κάποια ιδιαίτερα εντυπωσιακά χαρίσματα, και πολλές φορές μάλιστα με ένα αβέβαιο τρέμουλο και ελαφρύ φάλτσο σαν ντροπαλή μαθήτρια σε πρόβα σχολικής γιορτής, συνεισφέρει με την αμεσότητά της στο συνολικό μινιμαλιστικό αποτέλεσμα.
Τα δεκαπέντε κομμάτια του δίσκου δεν κρατούν συνολικά πάνω από σαράντα λεπτά.
Η διάρκεια του καθενός είναι λίγο πάνω από 2 λεπτά και σπάνια ξεπερνάει το τρίλεπτο. Μερικά κομμάτια είναι instrumental με τη συνδρομή ενός DIY συνθι της εποχής και παρεμβάλλονται σοφά ανάμεσα στα υπόλοιπα σαν ένα είδος διαλείμματος από τον ήχο των κομματιών με φωνή.
Δεν θ'αναφερθώ σε κάθε κομμάτι χωριστά παρότι έχω τις προτιμήσεις μου. Το άλμπουμ φεύγει μονοκοπανιά και απνευστί και θες με τις rythm "συνομιλίες" κιθάρας μπάσσου, θες με τη φωνούλα της Statton, θες με τα γλιστρήματα των δακτύλων στα τάστα που ακούγονται σχεδόν συνέχεια, σε αφήνει κάθε φορά με τη γλυκιά γεύση του "σαν νάσαι εκεί".
Ή όπως είπε ο συγχωρεμένος ο Cobain:"Isn't it weird how, when you hear something like that, you still get excited, even though you know you shouldn't"
Και φυσικά το εξώφυλλο με φωτογραφίες σε στυλ meet the beatles αλλά τρουά κάτρ.
Ένα σχόλιο ακόμη. Παρότι είχα το βινύλιο από το 85 περίπου, πήρα πριν 2-3 χρόνια και το CD. Πέρα από το έξτρα υλικό που έχει (Ένα single, ένα EP και κάποια b sides που είναι και ότι ακόμη έβγαλε το γκρουπ) δίνει ακόμη πιο έντονα μία αίσθηση ότι ακούς από τον ενισχυτή της κιθάρας και του μπάσου των Moxham. Έχει ενδιαφέρον να το πας σε κάποια έκθεση hifi και ν'ακούς τα γούφερ των Γουίλσον να παίζουν σαν γούφερ από Μέσα Μπούγκι :guitarist:
Όχι δεν έχει να κάνει με τον Γουϊλσον, ούτε με τον Βαν Ντάϊκ Πάρκς, ούτε καν με το Σμάϊλ.
Απλά τέτοιες φωτογραφίες μου φέρνουν πάντα στην επιφάνεια το αίσθημα της αμεσότητας.
Μία ηλ. κιθάρα, ένας φορητός ενισχυτής, ο μουσικός καθιστός παίζει κάποια συνήθως απλά ακόρντα και άντε κάποιος να μουρμουράει κάτι από δίπλα. Και περνάς από δίπλα και καταλαβαίνεις ότι γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ακούς σε ένα studio album ή μία συναυλία.
Έχει αποτυπωθεί ποτέ αυτό το συναίσθημα σε δίσκο και πότε;
Η άποψή μου με βάση τις απολύτως περιορισμένες γνώσεις από δίσκους που έχω (δεν έχω ακούσει κομμάτια από την ιστορία της μουσικής που μάλλον θα πρέπει να θεωρούνται προαπαιτούμενα για να έχει κανείς "άποψη"... τέλος πάντων) είναι ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας. Ο εξής:
Το Collossal Youth, το πρώτο (και μοναδικό) LP των Young Marble Giants
Οι Young Marble Giants ήταν ένα γκρούπ από το Κάρντιφ της Ουαλλίας που δραστηριοποιήθηκε από το 1978 μέχρι περίπου το 80.
Μέλη του ήταν οι:
Stuart Moxham Κιθάρα (κατά σύμπτωση Rickenbacker όπως και στη φωτό με τον Γουίλσον)
Philip Moxham Μπάσο
και Alisson Statton Φωνή.
...
Λείπει κάτι;
Φυσικά! Τα ντράμς!
Έχουμε εδώ μία από τις ιδιαιτερότητες που καθορίζουν και τον ήχο του γκρουπ. Η rythm section στα περισσότερα κομμάτια παίζεται από την κιθάρα και το μπάσο πράγμα που δίνει και αυτήν την DIY αίσθηση και αμεσότητα που αναφέρθηκα στην αρχή. Βέβαια υπάρχει και ένα αυτοσχέδιο Drum maschine το οποίο όμως έχει την εντύπωση πως χρησιμοποιείται περισσότερο σαν μετρονόμος μια και ακούγεται περισσότερο στην αρχή και στο τέλος των κομματιών.
Από την άλλη η φωνή της Statton, χωρίς κάποια ιδιαίτερα εντυπωσιακά χαρίσματα, και πολλές φορές μάλιστα με ένα αβέβαιο τρέμουλο και ελαφρύ φάλτσο σαν ντροπαλή μαθήτρια σε πρόβα σχολικής γιορτής, συνεισφέρει με την αμεσότητά της στο συνολικό μινιμαλιστικό αποτέλεσμα.
Τα δεκαπέντε κομμάτια του δίσκου δεν κρατούν συνολικά πάνω από σαράντα λεπτά.
Η διάρκεια του καθενός είναι λίγο πάνω από 2 λεπτά και σπάνια ξεπερνάει το τρίλεπτο. Μερικά κομμάτια είναι instrumental με τη συνδρομή ενός DIY συνθι της εποχής και παρεμβάλλονται σοφά ανάμεσα στα υπόλοιπα σαν ένα είδος διαλείμματος από τον ήχο των κομματιών με φωνή.
Δεν θ'αναφερθώ σε κάθε κομμάτι χωριστά παρότι έχω τις προτιμήσεις μου. Το άλμπουμ φεύγει μονοκοπανιά και απνευστί και θες με τις rythm "συνομιλίες" κιθάρας μπάσσου, θες με τη φωνούλα της Statton, θες με τα γλιστρήματα των δακτύλων στα τάστα που ακούγονται σχεδόν συνέχεια, σε αφήνει κάθε φορά με τη γλυκιά γεύση του "σαν νάσαι εκεί".
Ή όπως είπε ο συγχωρεμένος ο Cobain:"Isn't it weird how, when you hear something like that, you still get excited, even though you know you shouldn't"
Και φυσικά το εξώφυλλο με φωτογραφίες σε στυλ meet the beatles αλλά τρουά κάτρ.
Ένα σχόλιο ακόμη. Παρότι είχα το βινύλιο από το 85 περίπου, πήρα πριν 2-3 χρόνια και το CD. Πέρα από το έξτρα υλικό που έχει (Ένα single, ένα EP και κάποια b sides που είναι και ότι ακόμη έβγαλε το γκρουπ) δίνει ακόμη πιο έντονα μία αίσθηση ότι ακούς από τον ενισχυτή της κιθάρας και του μπάσου των Moxham. Έχει ενδιαφέρον να το πας σε κάποια έκθεση hifi και ν'ακούς τα γούφερ των Γουίλσον να παίζουν σαν γούφερ από Μέσα Μπούγκι :guitarist:
