Βλεφαρίσματα...

[Κάλλη Συνοδινού]

Portland Cello Project play Beck Hansen's Song Reader (2012-Kill Rock Stars)

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια Μουσική Εταιρεία: Portland Cello Project.
Νομίμως συσταθείσα και νομίμως εκπροσωπούμενη.
Αντιγράφω από το Καταστατικό:

Scope:

1. To bring the cello to places you wouldn't normally hear it. - Everywhere from nightclubs to symphony halls, from sports bars to loading docks, from libraries to halftime at Portland Trailblazers games...
2. To play music on the cello you wouldn't normally hear played on the instrument. - Everything from Bach to Kanye to Pantera...
3. To build bridges across all musical communities by bringing a diverse assortment of musical collaborators on stage with them.

Οι Portland Cello Project, ηχογράφησαν χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, το άλμπουμ αυτό μέσα σε λίγες ημέρες, με την σύμπραξη αρκετών νέων καλλιτεχνών του Portland και όχι μόνον.

Ένα γκρουπ που συνήθως αποτελείται από 6-8 τσέλλα και φτάνει στην πιο επική και οργασμική εκδοχή του τα 12, συνεπικουρούμενα από πνευστά, έγχορδα και χορωδίες, πειράζοντας με άπειρο σεβασμό όλα τα μουσικά είδη, από την κλασσική έως το hip hop, δείχνοντας μας μουσικές και ακούσματα που δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι μπορούν να ακούσει από ένα τσέλλο.

Ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο όταν ο Beck, εξέδωσε στον Οίκο McSweeney’s το “Song Reader” και αρνήθηκε να το ηχογραφήσει ο ίδιος.
Τα τραγούδια, που γράφτηκαν μέσα στην τελευταία δεκαετία, και που το άκουσμά τους μοιάζει σαν μια βουτιά μέσα στο χρόνο όντας ταυτόχρονα τόσο ταιριαστό με το σήμερα, μουσική γραμμένη με τόση επιμέλεια και σχολαστικότητα, βρίσκει τον ιδανικό ερμηνευτή στους PCP και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος μαγευτικός σαν παραμύθι και νοσταλγικός σαν παλιά ταινία.
Ένας δίσκος που ανοίγει με τρυφερά blues, συνεχίζει με τραγούδια που θυμίζουν την εποχή του μεσοπολέμου και της ποτοαπαγόρευσης, γίνεται διακριτικά ερωτικός, χαριτωμένα σατιρικός, σε ελάχιστες στιγμές ανατριχιαστικά σκοτεινός και στο τέλος σχεδόν σημερινός – σχεδόν…. Αν και νομίζω ότι ο χρόνος έχει σταματήσει κάπου στα ‛90s.
Η Jolie Holland, με φωνή που φέρνει φευγαλέα στο νου την Billie Holiday, η Patti King Και η Lizzy Ellison, κορίτσια που είναι παντελώς άγνωστα στην από ‛δω πλευρά του ωκεανού, ο Chanticleer Tru, ο Adam Shearer o Collin Oldham , μαζί με μια τρομπέτα, ένα φλάουτο, πιατίνια και σκουπάκια, τρεμοπαίζουν παιχνιδιάρικα τα βλέφαρα και κλείνουν πονηρά το μάτι στον χρόνο.
Music is our only friend. Until the End.

 

[supersonic]

καλώς τηνε......:FSGSFGS4:



-bye-

 

[Κάλλη Συνοδινού]

http://www.youtube.com/watch?v=if8-oLD_SjM

 

[ecodrifter]

Ενδιαφερον Καλλη
Εκεινο ομως που ειναι ιδαιτερο ειναι οτι ο Beck ουσιαστικα χαρισε δικο του πρωτοτυπο υλικο στους συναδελφους του μουσικους αντι να το κυκλοφορησει ο ιδιος.
Αν σκεφτει κανεις οτι ειναι πολυ αξιολογο υλικο προκειται για μια κινηση γενναιοδωριας σπανιας στις μερες μας

 

[Κάλλη Συνοδινού]

Ενδιαφερον Καλλη
Εκεινο ομως που ειναι ιδαιτερο ειναι οτι ο Beck ουσιαστικα χαρισε δικο του πρωτοτυπο υλικο στους συναδελφους του μουσικους αντι να το κυκλοφορησει ο ιδιος.
Αν σκεφτει κανεις οτι ειναι πολυ αξιολογο υλικο προκειται για μια κινηση γενναιοδωριας σπανιας στις μερες μας

Κατά κάποιο τρόπο Eco, το σκεπτικό του φαίνεται εδώ:
"I realized early on that the songs would have to be different, definitely. When you write for your own voice, you have certain constraints you become accustomed to; when you’re asking other people to learn songs they’ve never heard, that puts a different kind of pressure on what the songs should be. I thought a lot about whether these songs should be simple singalongs or more esoteric pieces that would make for better reading on the page for non-musicians, whether they should be written in older styles or if that would make them dismissable as a nostalgic whim. Eventually I decided that attempting, in my own limited way, to get to some idea of what songwriting is at heart—attempting to work from that place—would, at least conceptually, help give the songs a direction. Writing for the page puts everything you come up with under a giant microscope. It was a very different sort of discipline than writing for a recorded project"

(http://www.mcsweeneys.net/articles/a-qa-with-beck-hansen-author-of-song-reader/?preview=force)

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

Τα επίπεδα ανισότητας του δίσκου ξεπερνούν κάθε φαντασία.....

Μεσοπόλεμος, μία υποψία φρικαρίσματος που όμως δεν φρικάρει ποτέ, τσέλα σε καταστολή, εκπληκτικές ερμηνείες, κακόφωνες ερμηνείες, post_ψευτο θλίψη, original γοητεία αλλού, κλεψιές του κερατά αλά girls don't cry for louie και λοιπά ανορθόδοξα και αντιφατικά συνθέτουν το σκηνικό ενός δίσκου που έρχεται να μου υπενθυμίσει τον λόγο που προτιμώ την synth pop από την art pop. Απλά επειδή το ίδιο μέτριο προς καλό αποτέλεσμα και περίπου με το ίδιο feeling μπορεί να γίνει και με δύο κουτιά με κουμπάκια!!!!! Κατώτερος των προσδοκιών ο δίσκος σχεδόν αποδεικνύει για μία ακόμα φορά πως οι πολλές σπουδές σε χέρια συντηρητικών μουσικών νεκρώνουν τα κύτταρα των γεννητικών οργάνων.

Δίσκος ο οποίος με όρους κριτικής θα μπορούσε να βαθμολογηθεί από το 0, ειδικά όπου κάνει την παρουσία της η Θλιβερή Patti King (το Heaven s Ladder είναι το χειρότερο κομμάτι του δίσκου) που κινδυνεύει να πνιγεί στην δεύτερη οκτάβα, που ταυτόχρονα είναι μονίμως αγχωμένη εκτός κλίματος και απόλυτα ασύμβατη με το project (ως εδώ με αυτήν...), έως και 5 στο εκπληκτικό Rough on Rats που είναι κομμάτι που θα μπορούσες να φτιάξεις ολόκληρο δίσκο πάνω του( αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ο Beck είχε μία συνάντηση με τον Tom Waits και συζήταγαν για πιθανή συνεργασία στο συγκεκριμένο ή ακόμα και για ολοκληρωμένη δουλειά)

Η παρουσία της Jolie Holland (διαφωνώ πως θυμίζει έστω και φευγαλέα την Billie), κρίνεται επί του συνόλου θετική, αν και εδώ υπάρχουν διακυμάνσεις από την post καταστροφή του America Here s my boy( εδώ πάει η ψευτο_θλίψη) έως και το Why did you make me care του οποίου η απλότητα, η γοητεία, η ελαφριά ειρωνεία, και μία ανεπαίσθητα γατίσια έκφραση το εκτοξεύουν στην κορυφή! Το Δεύτερο πάρα πολύ καλό κομμάτι του δίσκου, για μένα πάντα!
Γνώμη μου
Ο Beck δεν έπρεπε να δώσει έτσι αυτό το υλικό
Και!,
Όπως πολύ εύστοχα είπε και η Κάλλη ηχογράφησαν το project χωρίς φόβο και με πολύ πάθος! Όμως κάποιες φορές καλό είναι να έχεις και λίγο φόβο!

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

http://www.youtube.com/watch?v=T2jnFE_9Jsk

Εδώ το Rough on Rats σε live εκτέλεση , αρκετά πιο "καλλιτεχνική" από την original studio version.....
παραμένει και έτσι "κορυφαίο" βέβαια.......