STEVEN WILSON-The Raven That Refused To Sing (And other stories) ^2013
Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ του εξωφύλλου που παραπέμπει σε μια σκοτεινότερη ίσως εκδοχή του The Scream ,του Νορβηγου Εξπρεσιονιστή Edvard Munch,βρέθηκα αντιμέτωπος με τoν όχι και τόσο λιτοδίαιτο κόσμο του Steven Wilson....
To progressive με την παραδοσιακή έννοια έχει πεθάνει προ πολλού...Όσοι προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα,με τον καιρό έριξαν τόσο νερό στο κρασί τους που κατέληξαν να προσφέρουν στο ευρύ κοινό νεράκι του θεού,πλασάροντάς το σαν κρασί πολυτελείας...
Οι καιροί άλλαξαν,το ίδιο και οι καταστάσεις...
Ο Steven Wilson κακά τα ψέμματα είναι εκ των πραγμάτων ένας πανέξυπνος άνθρωπος που ξέρει να προσαρμόζεται στην εκάστοτε εποχή φιλτράροντας παράλληλα τα πάντα μέσα από το δικό του,καλαίσθητο κόσμο συναισθημάτων,κάτι το οποίο λειτούργησε ευεργετικά για τον ίδιο από την αρχή της καριέρας του..
Πολυπράγμων προσωπικότητα,σχεδόν από την αρχή της μουσικής του σταδιοδρομίας,διατηρεί πάμπολλα project,διαφορετικής μουσικής κατεύθυνσης...
Ξεκινώντας σαν αποπαίδι (στα μάτια των πολλών) των Pink Floyd στις αρχές των 90's εξελίχθηκε σε έναν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του progressive rock,από καταβολής του..
Και όχι μόνον..
Ο μπαξές έχει απ' όλα...Μινιμαλ και ατμοσφαιρικά τριπ με τους No-Man τα cd των οποίων ήταν σπάνια πριν λίγο καιρό μέχρι να έρθει η kscope και να τα επανακυκλοφορήσει,σοβαρές pop μελωδίες για 'αρχαριους' με τους Blackfield σε συνεργασία με τον αστέρα του Ισραηλ τον Aviv Geffen,επιμέλεια μουσικών παραγωγών,με σημαντικότερες ίσως αυτές των Σουηδών Opeth στους οποίους σε κάποια άλμπουμ είχε ενεργό ρόλο (κάποια σόλο από δω,λίγο πιανακι απο κει,συμβουλές σχετικά με την κατεύθυνση και το στήσιμο των φωνητικών γραμμών κ.α)...
Παρεμπιπτόντως,αν τσεκάρετε λίγο το line up της Kscope,θα δείτε πως έχει μαζέψει πολλές αξιόλογες μπάντες όπως οι Anathema,οι Pineapple Thief,οι No-man,οι Ιταλοι Nosound (οι οποίοι ανασύρουν τα ''νιάτα'' των Porcupine Tree με τις ατμοσφαιρικές τους ''μπαλάντες''),οι Νορβηγοι Gazpacho (εχουμε αναφερθεί παλαιότερα σε αυτούς),οι Ulver,φιλοξενεί δουλειές μελών των Porcupine Tree αλλά και οι ίδιοι οι Porcupine Tree οι οποίοι και λειτουργούν σαν κράχτης της εταιρείας...
Στο δια ταύτα τώρα..
Έχοντας περιπλανηθεί στις προηγούμενες δουλειές του, όπως το Grace for Drowning, το οποίο κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα του Steven Wilson,η αλήθεια είναι ότι περίμενα διαφορετικά πράγματα...Περίμενα ένα αργόσυρτο και συνάμα σκοτεινό εγχείρημα παρόμοιο με αυτά που είχαν προηγηθεί...
Διαψεύστηκα... Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Steven Wilson ξεπερνά και τον ίδιο του τον εαυτό...
Με αφετηρία τους κολοσσούς των 70's δημιουργεί ένα άλμπουμ με αξεπέραστη ροή,φτιαγμένο με τόση υπομονή που θαρρεί κανείς ότι ξεπήδησε από την δουλειά μιας ολόκληρης ζωής...
Οι συνεργάτες του τώρα μπορούν να χαρακτηριστούν σαν γυρολόγοι του jazz-prog με χαρακτηριστικότερη ίσως την περίπτωση του Marco Minnemann που βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα ο οποίος εκτός από την πλούσια δισκογραφία του,έχει και αρκετές συμμετοχές σε μπάντες διαφορετικής μουσικής κατεύθυνσης..(μέχρι και στους Necrophagist έχει παίξει,μια extreme μπάντα που κινείται στον χώρο του death metal)...
Κατά τα αλλά ο Guthrie Govan στις κιθάρες,μέλος στους Asia για κάποια χρόνια,ο Theo Travis στο φλάουτο ο οποίος (όπως διάβασα στο βιογραφικό του),αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Manchester,εξειδικευμένος κατά κάποιο τρόπο πάνω στις δουλειές του μεγάλου κλασσικού Shostakovich...
Το κάστινγκ συμπληρώνουν οι Nick Beggs στο μπάσο,ο Adam Holzman στα πλήκτρα,και φυσικά ο Steven Wilson σαν άνθρωπος ορχήστρα..
Αξίζει να σημειωθεί οτι πίσω απο την παραγωγή 'κρύβεται' ο Alan Parsons γνωστός για την παραγωγή του σπουδαιότερου ίσως (μετά το The Final Cut :Banane0
άλμπουμ των Pink floyd, το The Dark Side Of The Moon....
Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για υπερπαραγωγή....
Ήδη πολλοί κάνουν λόγο για το Ιn the court of the crimson king part ii...Εδώ που τα λέμε,δεν έχουν και άδικο...
5/5 από μένα...
Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ του εξωφύλλου που παραπέμπει σε μια σκοτεινότερη ίσως εκδοχή του The Scream ,του Νορβηγου Εξπρεσιονιστή Edvard Munch,βρέθηκα αντιμέτωπος με τoν όχι και τόσο λιτοδίαιτο κόσμο του Steven Wilson....
To progressive με την παραδοσιακή έννοια έχει πεθάνει προ πολλού...Όσοι προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα,με τον καιρό έριξαν τόσο νερό στο κρασί τους που κατέληξαν να προσφέρουν στο ευρύ κοινό νεράκι του θεού,πλασάροντάς το σαν κρασί πολυτελείας...
Οι καιροί άλλαξαν,το ίδιο και οι καταστάσεις...
Ο Steven Wilson κακά τα ψέμματα είναι εκ των πραγμάτων ένας πανέξυπνος άνθρωπος που ξέρει να προσαρμόζεται στην εκάστοτε εποχή φιλτράροντας παράλληλα τα πάντα μέσα από το δικό του,καλαίσθητο κόσμο συναισθημάτων,κάτι το οποίο λειτούργησε ευεργετικά για τον ίδιο από την αρχή της καριέρας του..
Πολυπράγμων προσωπικότητα,σχεδόν από την αρχή της μουσικής του σταδιοδρομίας,διατηρεί πάμπολλα project,διαφορετικής μουσικής κατεύθυνσης...
Ξεκινώντας σαν αποπαίδι (στα μάτια των πολλών) των Pink Floyd στις αρχές των 90's εξελίχθηκε σε έναν από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του progressive rock,από καταβολής του..
Και όχι μόνον..
Ο μπαξές έχει απ' όλα...Μινιμαλ και ατμοσφαιρικά τριπ με τους No-Man τα cd των οποίων ήταν σπάνια πριν λίγο καιρό μέχρι να έρθει η kscope και να τα επανακυκλοφορήσει,σοβαρές pop μελωδίες για 'αρχαριους' με τους Blackfield σε συνεργασία με τον αστέρα του Ισραηλ τον Aviv Geffen,επιμέλεια μουσικών παραγωγών,με σημαντικότερες ίσως αυτές των Σουηδών Opeth στους οποίους σε κάποια άλμπουμ είχε ενεργό ρόλο (κάποια σόλο από δω,λίγο πιανακι απο κει,συμβουλές σχετικά με την κατεύθυνση και το στήσιμο των φωνητικών γραμμών κ.α)...
Παρεμπιπτόντως,αν τσεκάρετε λίγο το line up της Kscope,θα δείτε πως έχει μαζέψει πολλές αξιόλογες μπάντες όπως οι Anathema,οι Pineapple Thief,οι No-man,οι Ιταλοι Nosound (οι οποίοι ανασύρουν τα ''νιάτα'' των Porcupine Tree με τις ατμοσφαιρικές τους ''μπαλάντες''),οι Νορβηγοι Gazpacho (εχουμε αναφερθεί παλαιότερα σε αυτούς),οι Ulver,φιλοξενεί δουλειές μελών των Porcupine Tree αλλά και οι ίδιοι οι Porcupine Tree οι οποίοι και λειτουργούν σαν κράχτης της εταιρείας...
Στο δια ταύτα τώρα..
Έχοντας περιπλανηθεί στις προηγούμενες δουλειές του, όπως το Grace for Drowning, το οποίο κυκλοφόρησε κάτω από το όνομα του Steven Wilson,η αλήθεια είναι ότι περίμενα διαφορετικά πράγματα...Περίμενα ένα αργόσυρτο και συνάμα σκοτεινό εγχείρημα παρόμοιο με αυτά που είχαν προηγηθεί...
Διαψεύστηκα... Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο Steven Wilson ξεπερνά και τον ίδιο του τον εαυτό...
Με αφετηρία τους κολοσσούς των 70's δημιουργεί ένα άλμπουμ με αξεπέραστη ροή,φτιαγμένο με τόση υπομονή που θαρρεί κανείς ότι ξεπήδησε από την δουλειά μιας ολόκληρης ζωής...
Οι συνεργάτες του τώρα μπορούν να χαρακτηριστούν σαν γυρολόγοι του jazz-prog με χαρακτηριστικότερη ίσως την περίπτωση του Marco Minnemann που βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα ο οποίος εκτός από την πλούσια δισκογραφία του,έχει και αρκετές συμμετοχές σε μπάντες διαφορετικής μουσικής κατεύθυνσης..(μέχρι και στους Necrophagist έχει παίξει,μια extreme μπάντα που κινείται στον χώρο του death metal)...
Κατά τα αλλά ο Guthrie Govan στις κιθάρες,μέλος στους Asia για κάποια χρόνια,ο Theo Travis στο φλάουτο ο οποίος (όπως διάβασα στο βιογραφικό του),αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο του Manchester,εξειδικευμένος κατά κάποιο τρόπο πάνω στις δουλειές του μεγάλου κλασσικού Shostakovich...
Το κάστινγκ συμπληρώνουν οι Nick Beggs στο μπάσο,ο Adam Holzman στα πλήκτρα,και φυσικά ο Steven Wilson σαν άνθρωπος ορχήστρα..
Αξίζει να σημειωθεί οτι πίσω απο την παραγωγή 'κρύβεται' ο Alan Parsons γνωστός για την παραγωγή του σπουδαιότερου ίσως (μετά το The Final Cut :Banane0
άλμπουμ των Pink floyd, το The Dark Side Of The Moon....Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για υπερπαραγωγή....
Ήδη πολλοί κάνουν λόγο για το Ιn the court of the crimson king part ii...Εδώ που τα λέμε,δεν έχουν και άδικο...
5/5 από μένα...
