- 17 June 2009
- 3,594
Alvarious B. – Alvarius B. (Abduction 2012)
Alvarius B.: Κατά κόσμον Alan Bishop, Uncle Jim, κυρίως όμως, η γενεσιουργός δύναμη (μαζί με τον αδελφό του Sir Richard και τον Charles Gocher) πίσω από τους Sun City Girls.
Πίσω από αυτήν την ιδιόρρυθμη αλλά ταυτόχρονα με έναν παράξενο τρόπο αξιαγάπητη φιγούρα, κρύβεται ένας Μαγγελάνος της μουσικής, που δεν διστάζει να σατιρίσει το ροκ, να πειραματιστεί με την φολκ, ακόμα και να παραφράσει με τον δικό του, εντελώς ωμό τρόπο τα αγαπημένα του Ιταλικά Soundtracks, ακόμη και να παντρέψει το Αμερικανοθρεμένο surf με ήχους της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Το συνονόματό του “Alvarius B.” που κυκλοφόρησε προς τα τέλη της περσινής χρονιάς, είναι επανέκδοση του διπλού βινυλίου του 1998.
Είναι επίσης αρκετά ανισόρροπο ώστε να μην συστήνεται ως ιδανικός για ακρόαση εν όψει τριημέρου, μοιάζει μάλλον σαν αναπαράσταση της καθημερινότητας ενός βαθύτατα εξαρτημένου, - τα ερεθίσματα οξύνονται σε τέτοιο βαθμό που γίνονται παραισθήσεις, οικεία αντικείμενα μοιάζουν σα να ζωντανεύουν και να σαλεύουν μυστικά -.
Αυτό που ακούς σου φέρνει στο νου στιγμές οικείες, στιγμές ομορφιάς και νοσταλγίας, δοσμένες με ένταση και με παράνοια που τις καθιστά ανυπόφορα επώδυνες.
Ο Alvarius B. είναι κιθαρίστας. Σ’ αυτό, το γκροτέσκ, αλλόκοτο άλμπουμ, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην αρχική του έκδοση, φωνητικά, ίσως όμως να ήταν προτιμότερο να μην το είχε κάνει.
Η σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη μελωδίας σε συνδυασμό με την παράξενη, βραχνή φωνή του, τα διάσπαρτα ουρλιαχτά που ξαφνιάζουν από τα πρώτα λεπτά, μεταφέρουν τον ακροατή σε ένα σκηνικό βγαλμένο από το Γυμνό Γεύμα του Μπάροοουζ.
«Ξαφνικά, νιώθεις παγιδευμένος σε αυτό το σιωπηρό, υποβρύχιο, σπηλαιώδες δωμάτιο, ξεκομμένος από οποιαδήποτε πηγή ζεστασιάς ή βεβαιότητας. Το είδωλο του εαυτού σου στέκεται ακίνητο, ήρεμο, σε εγρήγορση, λες κι η ζωτική του ενέργεια δραπετεύει από το κορμί σου για να αναμιχθεί με την γαλακτώδη γκρίζα ουσία του δωματίου.»
Παράξενοι στίχοι, διεστραμμένοι τίτλοι τραγουδιών, θόρυβος, ειρωνεία, στριγγλιές, ουρλιαχτά,
«… ο χρόνος πηδάει σαν χαλασμένη γραφομηχανή, τα’ αγόρια έχουν πλέον γίνει γέροι, σφριγηλά οπίσθια που άλλοτε ριγούσαν κι έτρεμαν από νεανικούς ερωτικούς σπασμούς χαλαρώνουν, γίνονται πλαδαρά, χυμένα πάνω σε υπαίθριες χέστρες, σε παγάκια, σ’ έναν πέτρινο τοίχο κάτω από την Ισπανική λιακάδα, σε κρεβάτι επιπλωμένου δώματος, τα ελατήρια πεταμένα, μαύρη σκόνη δέρνει ηλιοκαμμένα, λεπτοκαμωμένα κορμιά, .... τινάζονται και τρέμουν μέσα στα βρώμικα εσώρουχά τους, ψάχνουν να βρουν φλέβα μέσα στην πρωινή χαρμάνα, μουρμουρίζουν με τα σάλια τους να τρέχουν μέσα σε Αραβικό καφενείο, οι Άραβες ψιθυρίζουν ‛Μετζούμπ’ κι απομακρύνονται…..»….. αφήνοντάς σε να περιφέρεσαι στις ασπρόμαυρες φτωχογειτονιές μιας ψυχικά διαταραγμένης λήθης.
Παράξενα γοητευτικός μέσα στην παράνοιά του.
Δεν τον προτείνω ανεπιφύλακτα, τον συστήνω όμως σε ανήσυχα ώτα.
ΥΓ. Στα εισαγωγικά, σκόρπιες φράσεις δανεισμένες από το "Γυμνό Γεύμα", γιατί απ' την πρώτη στιγμή που άκουσα τον δίσκο, βρέθηκα Εκεί.
Alvarius B.: Κατά κόσμον Alan Bishop, Uncle Jim, κυρίως όμως, η γενεσιουργός δύναμη (μαζί με τον αδελφό του Sir Richard και τον Charles Gocher) πίσω από τους Sun City Girls.
Πίσω από αυτήν την ιδιόρρυθμη αλλά ταυτόχρονα με έναν παράξενο τρόπο αξιαγάπητη φιγούρα, κρύβεται ένας Μαγγελάνος της μουσικής, που δεν διστάζει να σατιρίσει το ροκ, να πειραματιστεί με την φολκ, ακόμα και να παραφράσει με τον δικό του, εντελώς ωμό τρόπο τα αγαπημένα του Ιταλικά Soundtracks, ακόμη και να παντρέψει το Αμερικανοθρεμένο surf με ήχους της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.
Το συνονόματό του “Alvarius B.” που κυκλοφόρησε προς τα τέλη της περσινής χρονιάς, είναι επανέκδοση του διπλού βινυλίου του 1998.
Είναι επίσης αρκετά ανισόρροπο ώστε να μην συστήνεται ως ιδανικός για ακρόαση εν όψει τριημέρου, μοιάζει μάλλον σαν αναπαράσταση της καθημερινότητας ενός βαθύτατα εξαρτημένου, - τα ερεθίσματα οξύνονται σε τέτοιο βαθμό που γίνονται παραισθήσεις, οικεία αντικείμενα μοιάζουν σα να ζωντανεύουν και να σαλεύουν μυστικά -.
Αυτό που ακούς σου φέρνει στο νου στιγμές οικείες, στιγμές ομορφιάς και νοσταλγίας, δοσμένες με ένταση και με παράνοια που τις καθιστά ανυπόφορα επώδυνες.
Ο Alvarius B. είναι κιθαρίστας. Σ’ αυτό, το γκροτέσκ, αλλόκοτο άλμπουμ, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην αρχική του έκδοση, φωνητικά, ίσως όμως να ήταν προτιμότερο να μην το είχε κάνει.
Η σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη μελωδίας σε συνδυασμό με την παράξενη, βραχνή φωνή του, τα διάσπαρτα ουρλιαχτά που ξαφνιάζουν από τα πρώτα λεπτά, μεταφέρουν τον ακροατή σε ένα σκηνικό βγαλμένο από το Γυμνό Γεύμα του Μπάροοουζ.
«Ξαφνικά, νιώθεις παγιδευμένος σε αυτό το σιωπηρό, υποβρύχιο, σπηλαιώδες δωμάτιο, ξεκομμένος από οποιαδήποτε πηγή ζεστασιάς ή βεβαιότητας. Το είδωλο του εαυτού σου στέκεται ακίνητο, ήρεμο, σε εγρήγορση, λες κι η ζωτική του ενέργεια δραπετεύει από το κορμί σου για να αναμιχθεί με την γαλακτώδη γκρίζα ουσία του δωματίου.»
Παράξενοι στίχοι, διεστραμμένοι τίτλοι τραγουδιών, θόρυβος, ειρωνεία, στριγγλιές, ουρλιαχτά,
«… ο χρόνος πηδάει σαν χαλασμένη γραφομηχανή, τα’ αγόρια έχουν πλέον γίνει γέροι, σφριγηλά οπίσθια που άλλοτε ριγούσαν κι έτρεμαν από νεανικούς ερωτικούς σπασμούς χαλαρώνουν, γίνονται πλαδαρά, χυμένα πάνω σε υπαίθριες χέστρες, σε παγάκια, σ’ έναν πέτρινο τοίχο κάτω από την Ισπανική λιακάδα, σε κρεβάτι επιπλωμένου δώματος, τα ελατήρια πεταμένα, μαύρη σκόνη δέρνει ηλιοκαμμένα, λεπτοκαμωμένα κορμιά, .... τινάζονται και τρέμουν μέσα στα βρώμικα εσώρουχά τους, ψάχνουν να βρουν φλέβα μέσα στην πρωινή χαρμάνα, μουρμουρίζουν με τα σάλια τους να τρέχουν μέσα σε Αραβικό καφενείο, οι Άραβες ψιθυρίζουν ‛Μετζούμπ’ κι απομακρύνονται…..»….. αφήνοντάς σε να περιφέρεσαι στις ασπρόμαυρες φτωχογειτονιές μιας ψυχικά διαταραγμένης λήθης.
Παράξενα γοητευτικός μέσα στην παράνοιά του.
Δεν τον προτείνω ανεπιφύλακτα, τον συστήνω όμως σε ανήσυχα ώτα.
ΥΓ. Στα εισαγωγικά, σκόρπιες φράσεις δανεισμένες από το "Γυμνό Γεύμα", γιατί απ' την πρώτη στιγμή που άκουσα τον δίσκο, βρέθηκα Εκεί.
