- 14 December 2006
- 4,265
but I have a highly developed sense of taste and smell.......
Τον Adrian Younge το έχουμε συναντήσει και πάλι στο forum το 2009! Από τότε ο "μικρός αγαπημένος" με την αφέλεια ενός εφήβου, δεν φαίνεται να μεγάλωσε και πολύ παρά μόνο ηλικιακά! Ήταν και φυσικά συνεχίζει να είναι ένας αυτοδίδακτος μουσικός λίγο αφελής κάποιες φορές αλλά παθιασμένος και επικεντρωμένος στο στόχο του! Μερικές φορές απλά τον παρατηρείς άλλες τον ζηλεύεις, κυρίως αυτήν την απίστευτη άνεση που έχει όντας το παιδί της διπλανής πόρτας, να παραγκωνίζει όλους τους τενεκέδες της σύγχρονης υποτιθέμενης soul ή άλλους φιλόδοξους διαβασμένους τύπους που ασχολούνται με “διατριβές πάνω στην black consciousness” ( μια ιστορία που θυμίζει πατάτες τηγανητές χωρίς αλάτι χωρίς πιπέρι ´παραλίγο και χωρίς πατάτες δηλαδή:ADFAD2
Ο Adrian μοιάζει με ένα καλό αλλά κάπως ασυνήθιστα εσωστρεφές παιδί, που κατασκευάζει δικά του αρμόνια, πειραματίζεται με τεχνικές ηχογράφησης, στήνει δισκοπωλεία που δεν πουλάνε δίσκους αλλά ο κόσμος παρευρίσκεται εκεί για να ακούσει μουσική και να συζητήσει τις κάποιες φορές περίεργες θεωρίες του για την επιρροή των Crimson και των Ευρωπαϊκών soundtrack της δεκαετίας του 70 στην hip hop κουλτούρα, ή ακόμα και για να δουν τους δίσκους που απλά ο Adrian αγοράζει επειδή του έκανε εντύπωση το εξώφυλλο “Όταν βλέπεις στο οπισθόφυλλο μια καρέκλα στην οποία δε κάθεται κανείς, ε τότε ναι αυτός είναι ένας δίσκος που πρέπει να αγοράσεις” …
Το τελευταίο του εγχείρημα υπήρξε όχι απλά φιλόδοξο αλλά και για κάποιους άτυχη και ενδεχομένως επικίνδυνη επιλογή, μιας και όλη η ιδέα ξεκίνησε στην λογική ενός καινούργιου δίσκου των Delfonics που όμως θα κατάφερνε να βγάλει όλη την κρυμμένη σκοτεινιά και όλο το underground που είχαν οι ηχογραφήσεις των Delfonics δεκαετίες πίσω, κάτι ελαφρώς ακατανόητο μιας και οι Delfonics ακόμα και στους φανατικούς φίλους τους δεν έβγαζαν ποτέ κάτι ακριβώς underground ή σκοτεινό έστω!
Ο δίσκος κυκλοφόρησε και τα μουσικά έντυπα τον υποδέχτηκαν με σχετικά καλές βαθμολογίες αλλά και με κάποιο δισταγμό μιας και ο δίσκος των Delfonics δεν μοιάζει και πολύ με δίσκο των Delfonics τελικά….
Δεν μας ενοχλεί και πολύ αυτό! …αρκεί που ο Adrian μαζί με τον William Hart συντονίζονται σε 13 prog_soul στιγμιότυπα, δεκατρία bittersweet τσεκούρια, απόγονους του Tears of a clown. O "μικρός αφελής" χαμογελάει καθώς κρατάει στα χέρια του το Dummy!!!! Ήθελε να φτιάξει έναν δίσκο που να μοιάζει με δίσκο των Portishead αλλά με soul περιτύλιγμα και με φωνητικά από τον William Hart!...οπότε κάπου εκεί στα μουσικά κολέγια κάποιοι ήδη έχουν αρχίσει να κλαίνε…..
Food always comes to those who love to cook.
Τον Adrian Younge το έχουμε συναντήσει και πάλι στο forum το 2009! Από τότε ο "μικρός αγαπημένος" με την αφέλεια ενός εφήβου, δεν φαίνεται να μεγάλωσε και πολύ παρά μόνο ηλικιακά! Ήταν και φυσικά συνεχίζει να είναι ένας αυτοδίδακτος μουσικός λίγο αφελής κάποιες φορές αλλά παθιασμένος και επικεντρωμένος στο στόχο του! Μερικές φορές απλά τον παρατηρείς άλλες τον ζηλεύεις, κυρίως αυτήν την απίστευτη άνεση που έχει όντας το παιδί της διπλανής πόρτας, να παραγκωνίζει όλους τους τενεκέδες της σύγχρονης υποτιθέμενης soul ή άλλους φιλόδοξους διαβασμένους τύπους που ασχολούνται με “διατριβές πάνω στην black consciousness” ( μια ιστορία που θυμίζει πατάτες τηγανητές χωρίς αλάτι χωρίς πιπέρι ´παραλίγο και χωρίς πατάτες δηλαδή:ADFAD2
Ο Adrian μοιάζει με ένα καλό αλλά κάπως ασυνήθιστα εσωστρεφές παιδί, που κατασκευάζει δικά του αρμόνια, πειραματίζεται με τεχνικές ηχογράφησης, στήνει δισκοπωλεία που δεν πουλάνε δίσκους αλλά ο κόσμος παρευρίσκεται εκεί για να ακούσει μουσική και να συζητήσει τις κάποιες φορές περίεργες θεωρίες του για την επιρροή των Crimson και των Ευρωπαϊκών soundtrack της δεκαετίας του 70 στην hip hop κουλτούρα, ή ακόμα και για να δουν τους δίσκους που απλά ο Adrian αγοράζει επειδή του έκανε εντύπωση το εξώφυλλο “Όταν βλέπεις στο οπισθόφυλλο μια καρέκλα στην οποία δε κάθεται κανείς, ε τότε ναι αυτός είναι ένας δίσκος που πρέπει να αγοράσεις” …
Το τελευταίο του εγχείρημα υπήρξε όχι απλά φιλόδοξο αλλά και για κάποιους άτυχη και ενδεχομένως επικίνδυνη επιλογή, μιας και όλη η ιδέα ξεκίνησε στην λογική ενός καινούργιου δίσκου των Delfonics που όμως θα κατάφερνε να βγάλει όλη την κρυμμένη σκοτεινιά και όλο το underground που είχαν οι ηχογραφήσεις των Delfonics δεκαετίες πίσω, κάτι ελαφρώς ακατανόητο μιας και οι Delfonics ακόμα και στους φανατικούς φίλους τους δεν έβγαζαν ποτέ κάτι ακριβώς underground ή σκοτεινό έστω!
Ο δίσκος κυκλοφόρησε και τα μουσικά έντυπα τον υποδέχτηκαν με σχετικά καλές βαθμολογίες αλλά και με κάποιο δισταγμό μιας και ο δίσκος των Delfonics δεν μοιάζει και πολύ με δίσκο των Delfonics τελικά….
Δεν μας ενοχλεί και πολύ αυτό! …αρκεί που ο Adrian μαζί με τον William Hart συντονίζονται σε 13 prog_soul στιγμιότυπα, δεκατρία bittersweet τσεκούρια, απόγονους του Tears of a clown. O "μικρός αφελής" χαμογελάει καθώς κρατάει στα χέρια του το Dummy!!!! Ήθελε να φτιάξει έναν δίσκο που να μοιάζει με δίσκο των Portishead αλλά με soul περιτύλιγμα και με φωνητικά από τον William Hart!...οπότε κάπου εκεί στα μουσικά κολέγια κάποιοι ήδη έχουν αρχίσει να κλαίνε…..
Food always comes to those who love to cook.
Last edited:
