The Next Day ( as simple as that)

[by proxy]

Κλισέ σύνηθες στον χώρο του rock : “too old to rock’n’ roll , too young to die”.

Κλισέ σύνηθες στα δελτία τύπου και στις ανάλαφρες, δημοσιογραφικές παρουσιάσεις δίσκων νο. 1 : «Μετά από δέκα χρόνια απουσίας , ο ….. επιστρέφει και μας χαρίζει έναν από τους καλύτερους δίσκους του».

Κλισέ σύνηθες στις παρουσιάσεις δίσκων σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας νο. 2 « Τις τελευταίες βδομάδες ο καινούργιος δίσκος του τάδε δεν λέει να αφήσει το πλατώ ή την συρταριέρα».

Ε λοιπόν, ο μόνος που θα μπορούσε να κονιορτοποιήσει το πρώτο κλισέ και να επιβεβαιώσει περίτρανα το δεύτερο και τρίτο ,δεν είναι άλλος από τον David Bowie, τον 66χρονο καλλιτέχνη που με το The Next Day έχει βαλθεί να μας τρελλάνει ( κλισέ; )

Η αλήθεια είναι ότι το The Next Day” είναι ο καλύτερος δίσκος του Bowie από την εποχή του «Scary Monsters and Super Creeps» (1981) και τουλάχιστον εφάμιλλος . Μπορεί ο πολύς Robert Fripp να μην δέχτηκε να παίξει κιθάρα για πολλοστή φορά σε δίσκο του, όμως δέχθηκαν προθύμως και ασμένως οι David Torn, Tony Levin, Earl Slick. Σιγά μην κολλούσε στον Fripp.

14 τραγούδια, τα 13 από πολύ καλά έως εξαιρετικά, ( το “If you can see me” είναι απλώς unlistenable) , τα πρώτα έξη ακούγονται μονορούφι ξανά και ξανά και ξανά, οι μνήμες από «Ziggy Stardust», «Heroes», «Scary Monsters» ακόμα και «The Man who sold the world» ξεπηδούν διαρκώς, εδώ κι εκεί bits and pieces που ενώνουν ένα ένδοξο παρελθόν με ένα εξ ίσου ένδοξο παρόν, μεγάλη συνθετική φλέβα, κομψότητα στην έκφραση, υψηλή αισθητική, έξοχο γκρούπ.

Συστήνεται ; Ανεπιφύλακτα, με κλειστά μάτια , αβλεπί και sans voir.

ΥΓ. Το closin track "Heat" θυμίζει τον Scott Walker των πρόσφατων χρόνων ( εάν ο τελευταίος είχε ταλέντο) !!!!

 

[grio]

Λοιπόν η προκατάληψη, δικαιολογημένη ή/και αδικαιολόγητη είναι κακός σύμβουλος, τουλάχιστον για μένα. Όταν είδα το εξώφυλλο του The Next Day το μυαλό μου πήγε στο Heroes του 1977. Η τριλογία του Βερολίνου με τα σύνθια του Eno δεν ήταν από τις αγαπημένες μου φάσεις του Bowie. Προτιμούσα την προηγούμενη glam περίοδό του. Έτσι δεν μπήκα καν στο πειρασμό να ακούσω έστω και δείγματα την νέας δουλειάς του.

Έλα όμως που έχω εμπιστοσύνη στο μουσικό κριτήριο του by proxy, γιατι συμφωνώ σε πάρα πολλά που έχει γράψει για παλαιότερα ή νεότερα ακούσματα. Βέβαια για να πούμε την αλήθεια έχει και τις παρεκλίσεις του σε κάτι Wilson και Walker, αλλά κανείς αλάθητος. :flipout:

Άκουσα αμέσως δείγματα του νέου αλμπουμ και βάζω άμεσα παραγγελία. Οπότε επανέρχομαι για τις τελικές εντυπώσεις.
:ernaehrung004:

 

[by proxy]

Λοιπόν η προκατάληψη, δικαιολογημένη ή/και αδικαιολόγητη είναι κακός σύμβουλος, τουλάχιστον για μένα. Όταν είδα το εξώφυλλο του The Next Day το μυαλό μου πήγε στο Heroes του 1977. Η τριλογία του Βερολίνου με τα σύνθια του Eno δεν ήταν από τις αγαπημένες μου φάσεις του Bowie. Προτιμούσα την προηγούμενη glam περίοδό του. Έτσι δεν μπήκα καν στο πειρασμό να ακούσω έστω και δείγματα την νέας δουλειάς του.

Έλα όμως που έχω εμπιστοσύνη στο μουσικό κριτήριο του by proxy, γιατι συμφωνώ σε πάρα πολλά που έχει γράψει για παλαιότερα ή νεότερα ακούσματα. Βέβαια για να πούμε την αλήθεια έχει και τις παρεκλίσεις του σε κάτι Wilson και Walker, αλλά κανείς αλάθητος. :flipout:

Άκουσα αμέσως δείγματα του νέου αλμπουμ και βάζω άμεσα παραγγελία. Οπότε επανέρχομαι για τις τελικές εντυπώσεις.
:ernaehrung004:

βεβαια θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι θεωρώ την τριλογία , ό,τι σημαντικότερο έχει κυκλοφορήσει ο Bowie και ειδικά το Low ανάμεσα στα 50 καλύτερα όλων των εποχών.

 

[opsim]

βεβαια θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι θεωρώ την τριλογία , ό,τι σημαντικότερο έχει κυκλοφορήσει ο Bowie και ειδικά το Low ανάμεσα στα 50 καλύτερα όλων των εποχών.

Μαζί σου, συν τοις άλλοις μου άρεσε και το Scary Monsters....συνεπώς μια δειγματοληψία τουλάχιστον είναι επιβεβλημένη.

 

[grio]

βεβαια θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι θεωρώ την τριλογία , ό,τι σημαντικότερο έχει κυκλοφορήσει ο Bowie και ειδικά το Low ανάμεσα στα 50 καλύτερα όλων των εποχών.

Δεν αντιλέγω για τη σημαντικότητα και την επιδραστικότητα της τριλογίας, απλά επεσήμανα ότι εμένα μου κάθεται καλύτερα η glam φάση του. Το ηλεκτρονικό άκουσμα με τη πρωταγωνίστηση των συνθετητών εμένα μου δημιουργεί ετερόκλητα συναισθήματα, είναι κατάσταση για ιδιαίτερες διαθέσεις...
Πάντως από τα δείγματα δεν διέγνωσα "κατάχρηση" ηλεκτρονικών πληκτροφόρων.

 

[supersonic]

Low...
How low can you get για να παραφρασω το how blue can you get του μεγαλου ΒΒ
Αδιαμφισβητητα η πιο γκλαμορους πατατα ολων των εποχων.
Bowie to avoid

 

[by proxy]

Low...
How low can you get για να παραφρασω το how blue can you get του μεγαλου ΒΒ
Αδιαμφισβητητα η πιο γκλαμορους πατατα ολων των εποχων.
Bowie to avoid

asxete!!!! :flipout:
http://pitchfork.com/features/staff-lists/5932-top-100-albums-of-the-1970s/10/

Top 100 albums of the 70's
001: David Bowie*
Low
[RCA; 1977]
Released in January 1977, Low was the most potent and encompassing hybridization of pop music's many modes to that point, an album that continues to resonate as a syncretic masterpiece three decades later.
Still fascinated with the urban funk rhythms he'd employed less subtly for Young Americans and Station to Station, Bowie was increasingly drawn to the synthetic novelties Can, Neu!, and Eno were positing, particularly Eno's Discreet Music, which informs most of Low's second side. This gorgeous quartet of dramatic instrumental pieces started out as the soundtrack for The Man Who Fell to Earth, an 1975 film by Nicholas Roeg starring Bowie, at the apex of his cocaine addiction, as an extraterrestrial Übermensch. Unbelievably, Bowie's compositions were rejected; brought through to Low, they provide a grave emotional counterpoint to the record's self-exploratory A-side, proof positive that Bowie really was out to wipe the mirror clean in Berlin.
The kaleidoscopic opening salvo "Speed of Life" tests our willingness to come along, staring out like Johnny Rotten, but-- crucially-- not caring if anyone follows. "Sound + Vision" and "Breaking Glass" are our most immediate rewards, more familiar in their funk stutter-steps and sultry crooning. The latter owes everything to guitarist Carlos Alomar in the left channel, who delivers the lead with a swagger to rival Mick Ronson and T.Rex. Obstinate, rueful and reckless, the album's first side is a collection of seven short "fragments," whose brevity is at once a knee-jerk reaction to the meandering Station to Station and the end result of a bad case of writer's block.
To correct an injurious and carelessly repeated claim, Brian Eno did not produce Low (or "Heroes" or Lodger). While his presence and influence are uncontestable-- especially in the aching instrumental "A New Career in a New Town"-- producer Tony Visconti and Bowie shaped the analog onslaught heard here. For their fine ears, there's also a principal debt to the Eventide H910 Harmonizer, the first commercially available pitch-shifter, which through doubling lends Low its signature distorted snare drum, one of the most ingenious production advances you can point to in the 1970s, and a sound producers still reach for today.
Politically, Low is a singular and brutal indictment of the only thing Bowie's native England cared about in January 1977: punk rock. To a man who lived through Iggy and-- let's be honest-- designed Johnny Rotten, punk's brief lifespan and predominantly societal (rather than musical) impact were foregone conclusions. That Bowie could see past the flames to paint this horizon is irrefutable evidence of his solipsistic genius. Balancing process art, experimentalism and rock 'n' roll tradition, Low is Bowie unrefined, the most captivating effort from the decade's most-watched man. --Chris Ott

 

[by proxy]

Μαζί σου, συν τοις άλλοις μου άρεσε και το Scary Monsters....συνεπώς μια δειγματοληψία τουλάχιστον είναι επιβεβλημένη.

βασικά όλα μου αρέσουν :SFGSFGSF: ( αν και δεν έχω το Earthlings ?)

 

[grio]

Εάν πάρεις και το Earthling τότε εντάσσεσαι στους fan. Στη λίστα του pitchfork βέβαια υπάρχουν και τα Aladdin Sane, Hunky Dory και Ziggy Stardust, σε χαμηλότερες θέσεις, που εγώ όμως προτιμώ.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

'Hunky Dory' και τα μυαλά στα κάγκελα!
'Young Americans' επίσης.
Ο Ziggy ποτέ δεν ήταν το trip μου.
Ηταν όμως μία φάση από την οποία το ροκ έπρεπε να περάσει.
η τριλογία, για μένα, είναι μέτρια.
από τα μεταγενέστερα albums του μου αρέσει το '1. Outside' - το οποίο όμως, χωρίς τον Eno, έχω την εντύπωση πως θα ήταν, απλά, αδιανόητο.

 

[Δημοκηδής]

Παρότι η τριλογία και δη το low μου αρέσει, η επίκληση των ηλιθίων του pitchfork δεν απαιτείται, αγαπητέ Παύλο... μπορείς και καλύτερα από μόνος σου ...
Επί του θέματος, είχα δει προ μηνών το πρώτο σιγκλ του δίσκου και δεν ενθουσιάστηκα ... τώρα με πρίζωσες να ασχοληθώ με τον δίσκο...
Μιας και γενικολογούμε επί του Δαυίδ, να προσθέσω έναν εξαιρετικό δίσκο του, από το 1999, που δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής : Hours ... έχει μέσα 3-4 από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ...

 

[by proxy]

Παρότι η τριλογία και δη το low μου αρέσει, η επίκληση των ηλιθίων του pitchfork δεν απαιτείται, αγαπητέ Παύλο... μπορείς και καλύτερα από μόνος σου ...
Επί του θέματος, είχα δει προ μηνών το πρώτο σιγκλ του δίσκου και δεν ενθουσιάστηκα ... τώρα με πρίζωσες να ασχοληθώ με τον δίσκο...
Μιας και γενικολογούμε επί του Δαυίδ, να προσθέσω έναν εξαιρετικό δίσκο του, από το 1999, που δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής : Hours ... έχει μέσα 3-4 από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ...

να γράψω για το κολοσσιαίο LOW; Αστεία πράγματα. Αυτά είναι ορόσημα της σύγχρονης μουσικής. Η τάχεις ή ακούς Doris Day, Οsmonds και Beach Boys, οπότε δεν σου χρειάζονται.
Τωρα επί του προκειμένου. Και μένα δεν μου είχε προξενήσει κάποια ιδιαίτερη εντυπωση το σιγκλ του δίσκου.

 

[Stellios papa]

παρακολουθηστε το video clip THE STARS
με την φοβερη Τιlda
σε σκηνοθεσια της Ιταλιδας Sigismodi !!
Τελειο.!

 

[supersonic]

Ο ανθρωπος οταν αξιωνοταν να εχει μουσικους με προσωπικοτητα ...κατι εφτιαχνε.
Ετσι και δω
Δειχνει οτι ξερει το αθλημα. Κανενα κομματι δεν σ αφηνει αδιαφορο πλην ομως δεν σε ξεσηκωνει...
Φυσικα alladin sane δεν ειναι ...ευτυχως.
Δεν ειμαστε για αναθεωρησεις.
Η ηχογραφηση δυστυχως συγχρονη με πολυ γρεζι

 

[PanMan]

Και η απολυτα "κομψη" εκδοση. Κοκκινο βινυλιο, 1000 μονο κομματια. To κοκκινο το διαλεξε ο κυριος Paul Smith...


http://www.paulsmith.co.uk/uk-en/sh...e-the-next-day-red-vinyl-limited-edition.html