- 14 December 2006
- 4,265
O John Grant εμφανισιακά θυμίζει παραμελημένο χάσκυ, αδέσποτο σκύλο, βασικά άκακο, αλλά από αυτά που δεν επιθυμείς ή και που δεν υπάρχει λόγος να βρεθούν στον δρόμο σου, ειδικά αν πρόκειται να σου θυμίσουν έστω και στιγμιαία την υπερηφάνεια των τρωτών σημείων της κάθε ύπαρξης σε αυτόν τον κόσμο!
Σαν μουσικός είναι σίγουρα μελωδός! Πόσο μελωδός? Τόσο ακριβώς όσο χρειάζεται για να υποπτεύεσαι για αυτόν περισσότερο από όσα με πολύ θάρρος πράγματι αποκαλύπτει, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ακριβώς όσο απαιτείται για να συνειδητοποιείς πως σαν καλλιτέχνης και κυρίως σαν άνθρωπος είναι από αυτούς που σηκώνουν το ανάστημα τους σε οτιδήποτε μπορεί να τους σταθεί εμπόδιο στην οποιαδήποτε έκφραση τους! Και από ανάστημα ο Grant έχει περίσσιο
Έχει υπάρξει βασικό μέλος των Czars , alternative rοck γκρουπ της δεκαετίας του 90, οι οποίοι (τελικά) αναγκάστηκαν να τον διώξουν αρνούμενοι να διαχειριστούν τον αλκοολισμό του, την εξάρτηση του από τα ναρκωτικά και τις αυτοκτονικές του τάσεις Ο ίδιος σήμερα δικαιολογεί απόλυτα την στάση τους αυτή!
Μιας και η αλήθεια μοιάζει να είναι ο πιο σύντομος δρόμος για τον Grant δε δίστασε ποτέ να μιλήσει για οτιδήποτε που αφορά τον ίδιο, ακόμα και για την πρόσφατη εξάμηνη σχέση του με τον εραστή του, από το οποίο τελικά εγκαταλείφτηκε……... It's not in Grant's nature to keep secrets.
Σχετικά πρόσφατα επίσης ανακοίνωσε δημόσια πως είναι οροθετικός
Μετά από όλα αυτά αποφάσισε να κυκλοφορήσει το δεύτερο προσωπικό του δίσκο (Pale Green Ghosts), που τα περισσότερα μουσικά έντυπα βιαστικά τον κατέταξαν κάπου ανάμεσα στο synth pop και στο soft rock, ενώ δεν έλειψαν και οι γνωστές επιθέσεις θαυμασμού από άλλα δίνοντας του τον τίτλο του Rachmaninoff της ποπ!
Η αλήθεια είναι πως τόσο σκοτάδι θα μπορούσε κάλλιστα να δικαιολογήσει τον οποιοδήποτε μαύρο τίτλο, αν και από την άλλη ο Grant μοιάζει ακόμα και με τις σημερινές συνθήκες της ζωής του με άνθρωπο που προτίθεται να χαρεί τα πράγματα με περισσότερη ορμή, ένταση και πάθος από οποιονδήποτε “φυσιολογικό” ή “υγιή”.
Η δε πύρινη προσωπικότητα του, ο αυτοσαρκασμός του, η αλήθεια που έχει την τάση να υπερισχύει των πάντων, και κυρίως ο τρόπος με το οποίο συνεχώς εκτίθεται είναι αδύνατον να παραπέμψουν σε οτιδήποτε soft (soft rock χα!) ή πλαστικό (synth pop)!
Και επειδή τελικά κάποιες φορές είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εκφράσεις κάποια πράγματα, ειδικά όταν αυτά είναι εξαιρετικά απλά, ο Grant στο pale green ghosts ξεσκονίζει και καλεί τα είδωλα του (Pink Floyd, Mark Lanegan, Divine Comedy, Ultravox, 10cc, Vince Clark, Graig Armstrong), σε ένα μαύρο πανηγύρι με απώτερο στόχο τον "εορτασμό" όλων των αποτυχιών της ζωής του .Όπου φυσικά στην άκρη του υπάρχει ένα φως! Φως άφθαρτο, ανιδιοτελές, πραγματικό! Φως που δεν σχετίζεται με την εγωιστική τάση του καθενός ξεχωριστά για σωτηρία!
Δεν μπορούν, δεν τυχαίνει και δεν θέλουν όλες οι ψυχές να σωθούν(ενδεχομένως και η δικιά του), αλλά η σωτηρία υπάρχει.....
Καλώς ήρθατε στην αιματοβαμμένη avant pop του John Grant!
