Grand Funk Railroad
Βρισκόμεστε στα τέλη του ’68 και τρείς επίδοξοι μουσικοί, παίζουν σ’ ένα ανοιχτό ρόκ φεστιάλ στην Ατλάντα. Ονομάζονται Grand Trunk Western Railroad και αποτελούνται από τους: Mark Farner (κιθάρα, τραγούδι), Mel Schacher (μπάσσο) και Don Brewer (ντραμς, ταγούδι). Κάποιος κυνηγός ταλέντων, τους έβαλε να υπογράψουν στην Capitol, με την προϋπόθεση ν’ αλλάξουν το όνομά τους – είχε δίκιο ο άνθρωπος! Δεν έγιναν βεβαίως και κοσμογονικές αλλαγές, αλλά τώρα ως Grand Funk Railroad, την κατάπινες την μπουκιά...Με το που μπαίνει το μαγικό 1969, ηχογραφούν το: «On Time» που γίνεται χρυσό κάδρο για το σαλόνι. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια: Are you ready – Enybody’s answer – Time machine – Heartbreaker.
Ο ήχος τους δυνατός και φάνκυ, ταυτόχρονα hard και soft, με φωνητικά που σε κάνουν να σταματήσεις και ν’ ακούσεις, αν είσαι βιαστικός ή αφηρημένος. Φαίνεται όμως, ότι γλυκάθηκε η γριά στα σύκα και την ίδια χρονιά, κυκλοφορούν το: «Grand Funk».
Αυτός έγινε ...λευκόχρυσος, αλλά εμένα δεν μου αρέσει καθόλου και τον προσπερνάω, (πάντα προτείνω αυτά που γουστάρω, αλλά να μη σας πάρω και στον λαιμό μου, ακούστε τον και κρίνετε). Μέσα στο 1970, κυκλοφορεί το: «Closer to Home» και το «Grand Funk Live» με υλικό από τους τρείς δίσκους τους.
Από το Closer to home, ξεχώρισαν τα: aimless lady – nothing is the same – I don’t have to sing the blues, πραγματικά, ένας σπουδαίος δίσκος, με πολύ προσωπικό και αναγνωρίσημο ήχο. Αλλά τα αριστουργήματά τους, τα έβγαλαν μέσα στο ’71. Έμπειροι και μεστωμένοι, δημιουργικοί και με πολλά εκατομύρια νέους να τους λατρεύουν, βγάζουν τα colt και τ’ αδειάζουν πάνω μας! «Survival» και all you got is money και παρακάτω, feelin’ alright (διασκευή βεβαίως) και I want freedom. Τρομερός δίσκος!
Αλλά πρίν προλάβεις να πάρεις ανάσα, έρχεται ο «τροχός»! Ο δίσκος με το στρογγυλό ανάγλυφο εξώφυλλο, το: «Pluribus Funk» και άντε καθάρισε....Ξεκινάνε με το footstomping music, συνεχίζουν με το people let's stop the war και το funk rock καλά κρατεί!
Το ’72 απομακρύνονται από τον bluesy ήχο τους, προσεγγίζοντας το soul-rock. Προσλαμβάνουν τον κιμπορντίστα Greg Frost με αποτέλεσμα το εξαιρετικό «Phoenix». Με καλύτερα τραγούδια τα: flight of the phoenix – trying to get away – someone –freedom is children με το τελευταίο, να είναι και το πιό αγαπημένο μου δικό τους.
Το ανούσιο – για μένα – «We’re an American band» του 1973 το προσπερνάω ασχολίαστο και φτάνω στο τελευταίο καλό άλμπουμ τους, το: «Shinning on» που βγήκε το ’74. Ο δίσκος βέβαια, είναι 7/10, δηλαδή την περνάει την τάξη, αλλά δεν παίρνει και αριστείο. Έχει όμως μερικές κομματάρες, όπως το ομώνυμο και το to get back in, που είναι φοβερά. Ξεχωρίζουν επίσης τα: carry me trough με το υπνωτιστικό τέμπο, το please me και το getting over you.
Οι υπόλοιποι δίσκοι τους, δεν κάνουν ούτε για να σερβίρεις καναπεδάκια, αλλά η ιστορία τους έγραψε στα πρώτα κεφάλαια της ροκ μουσικής και αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
Βρισκόμεστε στα τέλη του ’68 και τρείς επίδοξοι μουσικοί, παίζουν σ’ ένα ανοιχτό ρόκ φεστιάλ στην Ατλάντα. Ονομάζονται Grand Trunk Western Railroad και αποτελούνται από τους: Mark Farner (κιθάρα, τραγούδι), Mel Schacher (μπάσσο) και Don Brewer (ντραμς, ταγούδι). Κάποιος κυνηγός ταλέντων, τους έβαλε να υπογράψουν στην Capitol, με την προϋπόθεση ν’ αλλάξουν το όνομά τους – είχε δίκιο ο άνθρωπος! Δεν έγιναν βεβαίως και κοσμογονικές αλλαγές, αλλά τώρα ως Grand Funk Railroad, την κατάπινες την μπουκιά...Με το που μπαίνει το μαγικό 1969, ηχογραφούν το: «On Time» που γίνεται χρυσό κάδρο για το σαλόνι. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια: Are you ready – Enybody’s answer – Time machine – Heartbreaker.
Ο ήχος τους δυνατός και φάνκυ, ταυτόχρονα hard και soft, με φωνητικά που σε κάνουν να σταματήσεις και ν’ ακούσεις, αν είσαι βιαστικός ή αφηρημένος. Φαίνεται όμως, ότι γλυκάθηκε η γριά στα σύκα και την ίδια χρονιά, κυκλοφορούν το: «Grand Funk».
Αυτός έγινε ...λευκόχρυσος, αλλά εμένα δεν μου αρέσει καθόλου και τον προσπερνάω, (πάντα προτείνω αυτά που γουστάρω, αλλά να μη σας πάρω και στον λαιμό μου, ακούστε τον και κρίνετε). Μέσα στο 1970, κυκλοφορεί το: «Closer to Home» και το «Grand Funk Live» με υλικό από τους τρείς δίσκους τους.
Από το Closer to home, ξεχώρισαν τα: aimless lady – nothing is the same – I don’t have to sing the blues, πραγματικά, ένας σπουδαίος δίσκος, με πολύ προσωπικό και αναγνωρίσημο ήχο. Αλλά τα αριστουργήματά τους, τα έβγαλαν μέσα στο ’71. Έμπειροι και μεστωμένοι, δημιουργικοί και με πολλά εκατομύρια νέους να τους λατρεύουν, βγάζουν τα colt και τ’ αδειάζουν πάνω μας! «Survival» και all you got is money και παρακάτω, feelin’ alright (διασκευή βεβαίως) και I want freedom. Τρομερός δίσκος!
Αλλά πρίν προλάβεις να πάρεις ανάσα, έρχεται ο «τροχός»! Ο δίσκος με το στρογγυλό ανάγλυφο εξώφυλλο, το: «Pluribus Funk» και άντε καθάρισε....Ξεκινάνε με το footstomping music, συνεχίζουν με το people let's stop the war και το funk rock καλά κρατεί!
Το ’72 απομακρύνονται από τον bluesy ήχο τους, προσεγγίζοντας το soul-rock. Προσλαμβάνουν τον κιμπορντίστα Greg Frost με αποτέλεσμα το εξαιρετικό «Phoenix». Με καλύτερα τραγούδια τα: flight of the phoenix – trying to get away – someone –freedom is children με το τελευταίο, να είναι και το πιό αγαπημένο μου δικό τους.
Το ανούσιο – για μένα – «We’re an American band» του 1973 το προσπερνάω ασχολίαστο και φτάνω στο τελευταίο καλό άλμπουμ τους, το: «Shinning on» που βγήκε το ’74. Ο δίσκος βέβαια, είναι 7/10, δηλαδή την περνάει την τάξη, αλλά δεν παίρνει και αριστείο. Έχει όμως μερικές κομματάρες, όπως το ομώνυμο και το to get back in, που είναι φοβερά. Ξεχωρίζουν επίσης τα: carry me trough με το υπνωτιστικό τέμπο, το please me και το getting over you.
Οι υπόλοιποι δίσκοι τους, δεν κάνουν ούτε για να σερβίρεις καναπεδάκια, αλλά η ιστορία τους έγραψε στα πρώτα κεφάλαια της ροκ μουσικής και αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.
