Οι τροβαδουροι ειναι κατι σαν ιστορικες σταθερες της μουσικης.
Ολα αλλαζουν αλλα αυτοι υπαρχουν παντα,διαφοροποιημενοι μεν στο χρονο (αν και ελαχιστα ειναι η αληθεια) αλλα αναλλοιωτοι στην ουσια.
Σαν να παιρνουν αντιβιωση για τις αλλαγες των εποχων,παραμενουν ιδιοι σερνοντας μαζι τους μια αρχαια σοφια (η οποια ομως δεν προκυπτει απο καμμια μελετη της ιστοριας) αλλα λες και τους γενναει η ιδια η εποχη τους απο αναγκη να εχει ενα σταθερο σημειο που θα την σημαδευει.
Ισως γι'αυτο δειχνουν-πολλες φορες-τοσο μοναχικοι,παραξενοι,παραταιροι με την εποχη τους,ανεγγιχτοι απο τον ορυμαγδο που συμβαινει γυρω τους και ομως καταφερνουν οι μπασταρδοι,να δειχνουν τοσο μα τοσο ενταγμενοι στην εποχη τους.
Θυμιζουν κατι παραμυθενιες φιγουρες σαν τον....Τομ Μπομπαντιλ,αυτο το αχρονο πλασμα στον κοσμο του Τολκιν,που ηταν τοσο εξω απο την υπολοιπη κοσμογονια της Μεσης Γης,και ας ηταν ο αρχαιοτερος.
'Η σαν την αλλη μυθικη φιγουρα,τον Τιλ Ουλενσπιγκελ των Γερμανων,τον γελωτοποιο-βαρδο,που γυρναγε τα χωρια και ενω διασκεδαζε τους χωρικους παραλληλα τους σαρκαζοταν φωναζοντας τους ειμαι ο καθρεφτης σας.
Γιατι τελικα οι τροβαδουροι εκτος απο μοναχικοι παλαβιαρηδες που σκαρωνουν μελοποιημενα παραμυθια να ειναι ακριβως αυτο που φωναζε ενα μυθικο μελος της ταξης τους:Ενας καθρεφτης,ενιοτε παραμορφωτικος,της καθε εποχης,ενα υποθετικο παιχνιδι της ιστοριας (αν η ιστορια ειχε ζωη) για να μας θυμιζει οτι ολα τριγυρω αλλαζουν και ολα ιδια μενουν.
Οι τροβαδουροι τρελαινονται να λενε ιστοριες.Σου δινουν την εντυπωση οτι αν δεν εχουν καλη ιστορια να πουν δεν θα την πουν.
Και καλη ιστορια χωρις καλη μουσικη να τη συνοδευει δεν νοειται.Και οι τροβαδουροι γραφουν παντα καλη μουσικη.
Μεσα στην τουρλα του Εγγλεζικου endless summer του 66-68 μαζι με τους Beatles,τους Kinks και τους λοιπους εμφανιστηκε και ενας τυπος με μια κιθαρα που ενω εξ οψεως εμοιαζε σαν ενας απο τους πολλους "λουλουδαδες" της εποχης,οταν αρχιζε να παιζει ακουγοταν σαν δρυιδης που ειχε περασει τη μεχρι τοτε ζωη του στην κουφαλα καποιας βελανιδιας.
Εφερνε ηχους απο το δασος του Νοττινχαμ (σαν το τροβαδουρο συντροφο του Ρομπεν των Δασων) μεσα στο Λονδινο των Cockneys,ενας swingin' Toμ Μπομπαντιλ.Τρελιαρης και νεραιδοπαρμενος,σφοδρα αισθησιακος (εως και...καυλιαρης μπορεις να πεις) και συναμα αβυσσαλεα ρομαντικος,ο Donovan εκρυβε μεσα του ολα τα στοιχεια του τροβαδουρου που αναφερονται παραπανω.
Κελτικες και Ινδικες συγχορδιες,μπλουζ και ηλεκρικη ποπ,Διονυσος και Μπαροκ,το καλειδοσκοπιο του Donovan τα εχει ολα.
Η συλλογη Breezes of Patchouli περιεχει τους τεσσερις πρωτους δισκους του συν πολλα εξτρα.
Ακομα και αν σε σημεια μπορει (να πει καποιος) σημερα να ακουγεται ρετρο,η μουσικη που υπαρχει σε αυτους τους δισκους ειναι σπουδαια.
Υψηλη τραγουδοποιία απο ενα αλλοπαρμενο παιχνιδιαρη που δεν παιρνει τον εαυτο του πολυ σοβαρα.Σε αντιθεση με τη μουσικη του...
Donovan - Breezes of Patchouli (1966-1969)
Ολα αλλαζουν αλλα αυτοι υπαρχουν παντα,διαφοροποιημενοι μεν στο χρονο (αν και ελαχιστα ειναι η αληθεια) αλλα αναλλοιωτοι στην ουσια.
Σαν να παιρνουν αντιβιωση για τις αλλαγες των εποχων,παραμενουν ιδιοι σερνοντας μαζι τους μια αρχαια σοφια (η οποια ομως δεν προκυπτει απο καμμια μελετη της ιστοριας) αλλα λες και τους γενναει η ιδια η εποχη τους απο αναγκη να εχει ενα σταθερο σημειο που θα την σημαδευει.
Ισως γι'αυτο δειχνουν-πολλες φορες-τοσο μοναχικοι,παραξενοι,παραταιροι με την εποχη τους,ανεγγιχτοι απο τον ορυμαγδο που συμβαινει γυρω τους και ομως καταφερνουν οι μπασταρδοι,να δειχνουν τοσο μα τοσο ενταγμενοι στην εποχη τους.
Θυμιζουν κατι παραμυθενιες φιγουρες σαν τον....Τομ Μπομπαντιλ,αυτο το αχρονο πλασμα στον κοσμο του Τολκιν,που ηταν τοσο εξω απο την υπολοιπη κοσμογονια της Μεσης Γης,και ας ηταν ο αρχαιοτερος.
'Η σαν την αλλη μυθικη φιγουρα,τον Τιλ Ουλενσπιγκελ των Γερμανων,τον γελωτοποιο-βαρδο,που γυρναγε τα χωρια και ενω διασκεδαζε τους χωρικους παραλληλα τους σαρκαζοταν φωναζοντας τους ειμαι ο καθρεφτης σας.
Γιατι τελικα οι τροβαδουροι εκτος απο μοναχικοι παλαβιαρηδες που σκαρωνουν μελοποιημενα παραμυθια να ειναι ακριβως αυτο που φωναζε ενα μυθικο μελος της ταξης τους:Ενας καθρεφτης,ενιοτε παραμορφωτικος,της καθε εποχης,ενα υποθετικο παιχνιδι της ιστοριας (αν η ιστορια ειχε ζωη) για να μας θυμιζει οτι ολα τριγυρω αλλαζουν και ολα ιδια μενουν.
Οι τροβαδουροι τρελαινονται να λενε ιστοριες.Σου δινουν την εντυπωση οτι αν δεν εχουν καλη ιστορια να πουν δεν θα την πουν.
Και καλη ιστορια χωρις καλη μουσικη να τη συνοδευει δεν νοειται.Και οι τροβαδουροι γραφουν παντα καλη μουσικη.
Μεσα στην τουρλα του Εγγλεζικου endless summer του 66-68 μαζι με τους Beatles,τους Kinks και τους λοιπους εμφανιστηκε και ενας τυπος με μια κιθαρα που ενω εξ οψεως εμοιαζε σαν ενας απο τους πολλους "λουλουδαδες" της εποχης,οταν αρχιζε να παιζει ακουγοταν σαν δρυιδης που ειχε περασει τη μεχρι τοτε ζωη του στην κουφαλα καποιας βελανιδιας.
Εφερνε ηχους απο το δασος του Νοττινχαμ (σαν το τροβαδουρο συντροφο του Ρομπεν των Δασων) μεσα στο Λονδινο των Cockneys,ενας swingin' Toμ Μπομπαντιλ.Τρελιαρης και νεραιδοπαρμενος,σφοδρα αισθησιακος (εως και...καυλιαρης μπορεις να πεις) και συναμα αβυσσαλεα ρομαντικος,ο Donovan εκρυβε μεσα του ολα τα στοιχεια του τροβαδουρου που αναφερονται παραπανω.
Κελτικες και Ινδικες συγχορδιες,μπλουζ και ηλεκρικη ποπ,Διονυσος και Μπαροκ,το καλειδοσκοπιο του Donovan τα εχει ολα.
Η συλλογη Breezes of Patchouli περιεχει τους τεσσερις πρωτους δισκους του συν πολλα εξτρα.
Ακομα και αν σε σημεια μπορει (να πει καποιος) σημερα να ακουγεται ρετρο,η μουσικη που υπαρχει σε αυτους τους δισκους ειναι σπουδαια.
Υψηλη τραγουδοποιία απο ενα αλλοπαρμενο παιχνιδιαρη που δεν παιρνει τον εαυτο του πολυ σοβαρα.Σε αντιθεση με τη μουσικη του...
Donovan - Breezes of Patchouli (1966-1969)
Last edited:
