- 19 June 2006
- 8,661
Revisited : an album of English interpretations...
Εδώ έχουμε μεγάλα ονόματα που διασκευάζουν κορυφαίες συνθέσεις του Gainsbourg και τα μεταφέρουν και στην Αγγλική γλώσσα.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το sorry angel που το λένε οι Franz Ferdinand με την Jane Birkin. Χμ, μάλλον η πιο μέτρια προσέγγιση.
Cat Power και Karen Elson λένε το je t aime moi non plus και το φέρνουν στα μέτρα τους. Τραγουδούν εναλλάξ και σου δίνουν την εντυπώση πως θα μπορούσαν να ήταν ζευγάρι. Ροκ οι ερμηνείες ακόμη και στα βογγητά.
Ο Jarvis Cocker και Kid Loco λένε το je sui venute dire gue je m'en vais πολύ όμορφα και διατηρούν ένα ποπ κλίμα που του ταιριάζει.
To un jour comme un autre-Anna έχει γίνει Requiem for Anna και το λένε με μοναδικό τρόπο οι Portishead. Εάν εξαιρετικό beat με κιθαριστικές πινελιές μίνιμαλ αισθητική και παγωμένη χωρίς το λυγμό της η φωνή της Beth. Σούπερ.
Faultline,Brian Molko, Francoise Hardy στο Requiem pour un con συνεχίζουν και δίνουν μία ωραία εκδοχή στο κομμάτι.
Ο Michael Stipe λέει εκπληκτικά το L' Hotel particullier και θεωρώ πως είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ.
Συνεχίζουμε με τον Tricky σε μία ακόμη σκοτεινή ποπ διάσταση του Goodbuy Emmanuelle. Mόλις τελείωσε το κομμάτι είχα την αίσθηση ότι ο Tricky αποχαιρετά την Eμανουέλα μαζί με την κόρη της και όλο της το σόι.
Ή ότι την αποχαιρετά και δεν θα την ξαναδεί κανείς ποτέ.
Το πιάσετε το υπονοούμενο...
Το Lola rastaquouere το έχουν αναλάβει οι Sly and Robbie και στην αφήγηση είναι η Marianne Faithfull. Όμορφο και καλοκαιρινό με το ρεγγε περιβάλλον του.
Στο comme un boomerang έχουμε τη συνεργασία των gonzales, Fiest, Dani.
Καλούτσικη προσέγγιση. Θα προτιμούσα μόνο τους Fiest. Το Let it die το έχετε ακούσει;
To I'm the boy έχει γίνει boy toy και το λένε εξαιρετικά ο Marc Almond με τους Trash Palace του Tikovoy των Placebo. Tα ηλεκτρονικά του περάσματα είναι πανέξυπνα.
Οι Placebo ερμηνεύουν εξαιρετικά την μπαλάντα του Melody Nelson. Μου δίνουν για άλλη μια φορά την εντύπωση πως είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας τους.
Οι Rakes βάζουν το στίγμα τους στο Le poinconneur des lilos αλλά δεν ξέρω γιατί δεν με συγκίνησαν.
Το Le chanson de slogan έχει γίνει I call it art και το ερμηνεύουν οι The Kills.
Δεν είναι κακό αλλά η συγκεκριμένη μπάντα θεωρώ ότι είναι υπερεκτιμημένη.
Εντάξει η τραγουδίστρια είναι '' φωνάρα''.
Λέει μάλιστα μέσα στο κομμάτι: ''In the end, foe or friend, live apart
call it hate, call it love , I call it art''. Άψογο.
Και το άλμπουμ κλείνει με την Carla Bruni στο ces petits riens.
To παλεύει η Κάρλα αλλά κάτι της λείπει στην ερμηνεία εξάλλου δεν είναι τραγουδίστρια.
Το άλμπουμ δεν είναι αρπακτή. Είναι καλοκαιρινό, με πιο ροκ ή alternative διάθεση και οι συμμετέχοντες έχουν βάλει τα δυνατά τους.
Μου άρεσε χωρίς να με ενθουσιάσει.
Ακούστε το πριν το ψωνίσετε.
Θα προτιμούσα τις διαφορετικές προσεγγίσεις να τις είχαν κάνει ηλεκτρονικά σχήματα. Θα μπορούσα να κάνω τη διανομή άνετα.
Εδώ έχουμε μεγάλα ονόματα που διασκευάζουν κορυφαίες συνθέσεις του Gainsbourg και τα μεταφέρουν και στην Αγγλική γλώσσα.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το sorry angel που το λένε οι Franz Ferdinand με την Jane Birkin. Χμ, μάλλον η πιο μέτρια προσέγγιση.
Cat Power και Karen Elson λένε το je t aime moi non plus και το φέρνουν στα μέτρα τους. Τραγουδούν εναλλάξ και σου δίνουν την εντυπώση πως θα μπορούσαν να ήταν ζευγάρι. Ροκ οι ερμηνείες ακόμη και στα βογγητά.
Ο Jarvis Cocker και Kid Loco λένε το je sui venute dire gue je m'en vais πολύ όμορφα και διατηρούν ένα ποπ κλίμα που του ταιριάζει.
To un jour comme un autre-Anna έχει γίνει Requiem for Anna και το λένε με μοναδικό τρόπο οι Portishead. Εάν εξαιρετικό beat με κιθαριστικές πινελιές μίνιμαλ αισθητική και παγωμένη χωρίς το λυγμό της η φωνή της Beth. Σούπερ.
Faultline,Brian Molko, Francoise Hardy στο Requiem pour un con συνεχίζουν και δίνουν μία ωραία εκδοχή στο κομμάτι.
Ο Michael Stipe λέει εκπληκτικά το L' Hotel particullier και θεωρώ πως είναι η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ.
Συνεχίζουμε με τον Tricky σε μία ακόμη σκοτεινή ποπ διάσταση του Goodbuy Emmanuelle. Mόλις τελείωσε το κομμάτι είχα την αίσθηση ότι ο Tricky αποχαιρετά την Eμανουέλα μαζί με την κόρη της και όλο της το σόι.
Ή ότι την αποχαιρετά και δεν θα την ξαναδεί κανείς ποτέ.
Το πιάσετε το υπονοούμενο...
Το Lola rastaquouere το έχουν αναλάβει οι Sly and Robbie και στην αφήγηση είναι η Marianne Faithfull. Όμορφο και καλοκαιρινό με το ρεγγε περιβάλλον του.
Στο comme un boomerang έχουμε τη συνεργασία των gonzales, Fiest, Dani.
Καλούτσικη προσέγγιση. Θα προτιμούσα μόνο τους Fiest. Το Let it die το έχετε ακούσει;
To I'm the boy έχει γίνει boy toy και το λένε εξαιρετικά ο Marc Almond με τους Trash Palace του Tikovoy των Placebo. Tα ηλεκτρονικά του περάσματα είναι πανέξυπνα.
Οι Placebo ερμηνεύουν εξαιρετικά την μπαλάντα του Melody Nelson. Μου δίνουν για άλλη μια φορά την εντύπωση πως είναι στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας τους.
Οι Rakes βάζουν το στίγμα τους στο Le poinconneur des lilos αλλά δεν ξέρω γιατί δεν με συγκίνησαν.
Το Le chanson de slogan έχει γίνει I call it art και το ερμηνεύουν οι The Kills.
Δεν είναι κακό αλλά η συγκεκριμένη μπάντα θεωρώ ότι είναι υπερεκτιμημένη.
Εντάξει η τραγουδίστρια είναι '' φωνάρα''.
Λέει μάλιστα μέσα στο κομμάτι: ''In the end, foe or friend, live apart
call it hate, call it love , I call it art''. Άψογο.
Και το άλμπουμ κλείνει με την Carla Bruni στο ces petits riens.
To παλεύει η Κάρλα αλλά κάτι της λείπει στην ερμηνεία εξάλλου δεν είναι τραγουδίστρια.
Το άλμπουμ δεν είναι αρπακτή. Είναι καλοκαιρινό, με πιο ροκ ή alternative διάθεση και οι συμμετέχοντες έχουν βάλει τα δυνατά τους.
Μου άρεσε χωρίς να με ενθουσιάσει.
Ακούστε το πριν το ψωνίσετε.
Θα προτιμούσα τις διαφορετικές προσεγγίσεις να τις είχαν κάνει ηλεκτρονικά σχήματα. Θα μπορούσα να κάνω τη διανομή άνετα.
Last edited:
