- 17 June 2006
- 14,350
Ηταν καλοί μουσικοί οι τύποι που απάρτιζαν τους Grateful Dead;
Εννοώ το γκρούπ, πάνω κάτω, το ξέρουμε: τα studio albums, ως επί το πλείστον, δεν μπόρεσαν ποτέ να φυλακίσουν την ψυχή του. Η ουσία των Dead είναι τα Live. Kαι μάλιστα τα Live μέχρι, περίπου, τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Μετά, το γκρουπ αλλάζει φιδοπουκάμισο: μετατρέπεται σιγά σιγά σε επιχείρηση: συνεχείς περιοδείες από το ένα άκρο της Αμερικής στο άλλο για να μπορέσουν, βασικά να ...ισοσκελίσουν (sic) τα έξοδα, βλέπε: για να ψωμίσουν το τσούρμο που δούλευε γι αυτούς, μιά κολλεκτίβα από μηχανικούς ήχου, σχεδιαστές, λογιστές, βαστάζους, οδηγούς, bouncers, συν κάμποσους βρώμικους που 'είχαν άκρες' και φρόντιζαν τις πιο ...ειδικές ανάγκες του γκρουπ και των συν αυτώ. Eννοείται πως οι χημικές ουσίες, τα uppers και τα κάθε λογής φάρμακα, έχουν πάψει πια να τροφοδοτούν την ψευδαίσθηση του mind-expanding: είναι πια το δεκανίκι, η πατερίτσα τους. Τα χρειάζονται για να σηκωθούν το πρωί απ το κρεβάτι, να ανοίξουν τα μάτια και να σταθούν στα πόδια τους, πόσω μάλλον να ανέβουν στη σκηνή και να παίξουν. Οι δύο κημπορντίστες που πήραν διαδοχικά τη θέση του Pigpen προστίθενται στη λίστα με τις παράπλευρες απώλειες και ο Jerry Garcia, το 1995, κλείνει τον κύκλο του και μαζί αυτόν της ζωής του γκρουπ - ήταν 53 ετών. Τον έβλεπες να σέρνεται, άκεφος, πρησμένος και Αλλού, και τον έκανες για 70. Κάπως έτσι παρεμπιπτόνως ηχούσαν και οι δίσκοι τους με κάποιες εξαιρέσεις εδώ κι εκεί, κάποιες σποραδικές εκλάμψεις που σου θύμιζαν αμυδρά για Τι ήταν ικανό αυτό το γκρουπ παλιότερα στα ντουζένια του.
Ηταν λοιπόν καλοί μουσικοί οι Dead;
Ηταν εξαιρετικοί. Κατ αρχήν μιλάμε για ένα από εκείνα τα γκρούπ όπου κανένα από τα μέλη τους δεν ήθελε να "βγεί μπροστά", να υποβιβάσει τους υπόλοιπους σε εργάτες που απλώς σιγοντάρουν την πριμαντόνα, που την υποβαστάζουν και τη στηρίζουν όσο αυτή τραβάει τα φώτα πάνω της. Οι Dead, μαζί με τους Band, είναι η ενσάρκωση της συλλογικής προσπάθειας: η ομάδα πάνω απ όλους. Ολοι γι έναν και Ενας για όλους. Κατά δεύτερο λόγο, το Πόσο καλοί ήταν μπορεί κανείς να το ακούσει στα live τους. Ακούς ηχοποιημένα καλειδοσκοπικά βιτρώ όπου οι δύο κιθάρες, όταν δεν παίζουν κυνηγητό, όταν δεν πλακώνονται πριν αγκαλιαστούν λατρευτικά σαν ερωτευμένα πιτσιρίκια, αρέσκονται να συμπληρώνουν-κοπλιμεντάρουν-σχολιάζουν η μία την άλλη. Γύρω γύρω οι υπόλοιποι στήνουν το πανηγύρι: καθώς ο ήχος χαλαρός και θρασύς, γκαστρωμένος με feedback αρχίζει να σιγοβράζει νιώθεις να υποβόσκει μιά τηλεπάθεια κατακτημένη μέσα από ατέλειωτες ώρες στο πάλκο: καθένας από τους μουσικούς Ξέρει ακόμα και πού θα κοντανασάνει ο άλλος - που θα δώσει έμφαση, που θα αρχίσει τις καυχησιές, που θα παραστρατήσει και θα χαθεί, πλάνης εκστατικός σε χορταριασμένα, άβατα μονοπάτια . Καθένας τους είναι εκεί για όλους τους άλλους, αρωγός, συμπαραστάτης και μάρτυρας στην ηδονή της αστάθειας που τους ντοπάρει στο ταξίδι τους. Πλήκτρα, τύμπανα και μπάσο κάνουν τη μαμή: ξεγεννάνε ένα άκουσμα που μοιάζει ερημοσπίτης τσόγλανος με λυμένο το ζωνάρι για καβγά όταν δεν φέρνει στο νού γοητευτικό αγύρτη, μπαγαπόντη και σουρτούκη. Συναισθηματικό και αλήτικο, δύστροπο και μελωδικό, ζωηρό, επεκτατικό, έτοιμο για όλα, ένας κατεργάρης βγαλμένος μέσα από τις σελίδες του Tortilla Flat του John Steinbeck - ένας απατεώνας που ακόμα κι όταν σκοντάφτει και φαλτσάρει είναι Μαγικός - σαν κι αυτούς που ταξίδευαν λαθραία με τα τραίνα στις εποχές της μεγάλης οικονομικής κρίσης -βλέπε Lee Marvin στο “The Emperor of the North Pole”- Αυτό ήταν για μένα πάντα ο ήχος των Dead.
Το "Sunshine Daydream" είναι ένα κουτί με 3 CDs και ένα DVD της συναυλίας που έδωσαν οι Dead στη Veneta του Oregon στις 27 Αυγούστου του 1972. Ο Pigpen είναι βαρειά άρρωστος στο νοσοκομείο, την επόμενη χρονιά πέθανε. Τη θέση του στα πλήκτρα την έχει ήδη καταλάβει ο η Keith Godchaux και η σύζυγος αυτού του τελευταίου συνεπικουρεί στα φωνητικά.
Για τους λάτρεις είναι αυτό που λέμε mandatory listening.
Last edited by a moderator:
