Βελούδινος επαναστάτης

17 June 2006
14,350
59-192-780x438.jpg



Fredo Viola: "Revolutionary Son" - 2014, MP3 D/L


Ο Fredo Viola είναι ένας σύγχρονος τραγουδιστής, συνθέτης και καλλιτέχνης των πολυμέσων (multi-media). Ζεί στη Νέα Υόρκη και πριν αποφασίσει να γίνει σκηνοθέτης είχε χρηματίσει μέλος μιάς διάσημης Κλασσικής Χορωδίας του Λος Αντζελες. Πέρα από την δεδομένη ακαδημαϊκή παιδεία του έχει δηλώσει πως μεγάλωσε σ ένα σπίτι που αντηχούσε καθημερινά από το Καλοσυγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο του Μπάχ: η μητέρα του το έπαιζε στο πιάνο και ο μικρός το αγάπησε εξ απαλών ονύχων. Στα μικράτα του άκουγε Mussorgsky, πιο μετά, στο Λύκειο, Schubert. Αργότερα, στο πανεπιστήμιο, Bela Bartok και Shostakovich.
Το "Revolutionary Son" είναι το δεύτερο άλμπουμ του και είναι πιστό στα χνάρια του πρώτου του ("The Turn" - 2008). Ενας πραγματικός θρίαμβος, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, ο δίσκος δεν νιώθει άνετα κάτω από τις συνηθισμένες κατηγοριοποιήσεις. Πειραματική ποπ, τόσο τολμηρή που αγγίζει τα όρια του θράσους, πέρα για πέρα ονειρική, εξόχως μελαγχολική ακόμα κι όταν χαμογελάει, ένα άκουσμα που γνωρίζει σαν την τσέπη του τις αντιστικτικές μελωδίες στις Καντάτες του Κάντορα, την παγανιστική θρηνωδία που φωλιάζει στον πυρήνα της σεπτής μουσικής του Henry Purcell, τους Beatles και τους Beach Boys, τον Eno, τους Sigur Ros, τον Philip Glass και τον Moondog. Ετερόκλητες φωνές που έχουν υφανθεί με αριστοτεχνικό τρόπο στη στόφα ενός ακούσματος πολύτροπου, σπαρακτικά εκφραστικού, ακραία εκλεκτικού. Εξω, οι τυχεροί που έχουν δεί τη δουλειά του σε άλλα μέσα, ιδιαίτερα στα videos που συνοδεύουν τις μουσικές του, λένε πως η μουσική και η εικόνα είναι συμπληρωματικές η μία της άλλης, ένα σύνολο συγκλονιστικό και απίστευτα μεγαλύτερο από το άθροισμα των επι μέρους. Οπως και νά’χει, ο δίσκος είναι Αριστουργηματικός. Πολύ φοβάμαι ότι οι προσλαμβάνουσες του σύγχρονου μέσου ποπ ακροατή μάλλον είναι ανεπαρκείς: το άλμπουμ απευθύνεται σε περιορισμένο κοινό όχι τόσο γιατί είναι «δύσκολο», το αντίθετο θα έλεγα: είναι Μαγικό. Εκστατικό. Τόσο Εξω και Πέρα από οτιδήποτε θεωρείται ποπ στις μέρες μας.

Ενα Διαμάντι.
 

Δημοκηδής

Μέλος Σωματείου
23 June 2006
9,971
Πρόκειται για μια ιδιάζουσα περίπτωση ... θυμάμαι από το πρώτο δίσκο του κάποια πράγματα, μια καλομαγειρεμένη, σαν σπιτική, σούπα, με κάθε λογής ετερόκλητα υλικά και επίγευση μιας αδιαπραγμάτευτης παιδικότητας ...
Δεν βρίσκω κάτι από τον καινούργιο δίσκο, για να πάρει ο κόσμος μια ιδέα ανεβάζω το υπέροχο λυπημένο τραγούδι από τον πρώτο:

https://www.youtube.com/watch?v=QRqjZtr6JaE
 

grio

Αν. Γενικός Διαχειριστής
Staff member
16 March 2011
4,305
Αθήνα
Δείγματα υπάρχουν στην ιστοσελίδα του.

Λοιπόν, το ειδοποιό χαρακτηριστικό του άλμπουμ, το ανέφερε εξαιρετικά ο Κώστας, είναι αυτό που διαθέτουν κατά κύριο λόγο οι καλύτεροι εκπρόσωποι της μπαρόκ ποπ σαν τους Left Banke, Van Dyke Parks, Beatles, Beach Boys, Love, και Kinks. Είναι αυτή η εύθραυστη και εγκεφαλική ποπ με την υποβόσκουσα μελαγχολία, όργανα που υπηρετούν χωρίς να επιδεικνύουν και τις άκρως μελετημένες ενορχηστρώσεις.

Πάντα πίστευα ότι αυτές οι φαινομενικά "αθώες" μουσικές σου κάνουν μεγαλύτερη "ζημιά" από εκείνες που βροντοφωνάζουν για τη σπουδαιότητά τους.

:worshippy: