Low Pop Suicide-The Death Of Excellence (World Domination Music/1995)
Ήταν μέρες του '95 όταν πρωτακουσα για το υβρίδιο του κιθαρίστα Rick Boston,γέννημα θρέμμα της πολης των δυτικών Αγγέλων...Έκπτωτος ο ίδιος, δημιούργησε με τις ευλογίες του Βρετανού Dave Allen,τους Low Pop Suicide προκειμένου να εξωτερικεύσει τις κυκλοθυμικές του ελεγείες και να δώσει μορφή στα άυλα ολογράμματα της ιδιαίτερης του πατρίδας,μιας πατρίδας που δεν γνωρίζει σύνορα αλλά κατοικοεδρεύει στα πιο παράξενα σημεία των εγκεφαλικών κυττάρων κάθε χαρισματικού ανθρώπου..
Έχοντας λοιπόν σαν βάση τις ιδιοτροπίες που απέκτησε με το σπαθί του,πάτησε πάνω σε μια ολόκληρη πόλη (Seattle) για να αναδείξει το μουσικό του ταλέντο και το ιδιαίτερο παίξιμό του,αλλά δεν στάθηκε εκεί...Έκτισε απ το πουθενά μια πολυμελή μπάντα με εξαιρετικούς μουσικούς όπως ο Melle Steagal,που ναι μεν δεν είχε το ταλέντο και την αναγνωρισιμότητα του Charly Antolini αλλά ήταν αυτό που λέμε,υπερχρήσιμος εργάτης για την δουλειά που του έχει ανατεθεί...
Για τις ανάγκες λοιπόν του δίσκου στήθηκε ένα βουνό από αντικρουόμενες μελωδίες,που όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια,δεν είχαν σκοπό να προσελκύσουν ζόρικους νεο-ροκαδες,αλλά ταπεινούς και ταυτόχρονα συνειδητοποιημένους ακροατές που αρέσκονται στα παζλ κάθε μορφής..
Κάθε νότα του δίσκου,μοιάζει να πατάει σε έναν άτυπο αυτοσχεδιασμό που σε πρώτη φάση δείχνει να είναι απολύτως ελεγχόμενος...Αυτό προϋποθέτει καλή σχέση με το όργανο που υπηρετεί ο καθένας πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε να κάνουμε με τις αφασίες τύπου The Kronos Quartet αλλά με μια ροκ μπάντα που υπηρετεί τους δαίμονές της με έναν τρόπο ουσιώδη και απόλυτα στοχευμενο και ελεγχόμενο,κάτι που δεν φαίνεται τόσο εύκολα με την πρώτη ματιά ...
Περνώντας στο δια ταύτα,εχω την εντύπωση οτι ο αγαπητός Rick Boston,ουδέποτε επιδίωξε την καταξίωση στο μουσικό στερέωμα..Αντιθέτως επέλεξε να κινηθεί εντέχνως στο κοινό που αγκάλιασε μπάντες τυπου Cop Shoot Cop,Morphine κλπ,μπάντες που έφτυσαν με τον τρόπο τους (η μια με το μπάσο η άλλη με το σαξόφωνο) την ροή της Βιομηχανικης επανάστασης που όπως αποδείχτηκε μονον επανάσταση δεν ήταν...
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε δισκοθήκη,αρκεί η τελευταία να έχει στις τάξεις της ένα ζευγάρι καλά ακουστικά για να απολαύσει το πολύπλευρο ταλέντο και την πολυεπίπεδη αύρα του κομήτη Low Pop Suicide...
Και κάτι τελευταιο...Για να κρατήσει μια δημιουργία στον χρόνο,πρέπει να διαθέτει πολλά κιλά υπομονής,... Και δεν μιλώ για την πλασματική καταξίωση στα μάτια και στις συνειδήσεις των πολλών αλλά στο πείσμα που αναδεικνύει η ποιότητα των προσωπικών πιστεύω...
Παίζουν και βοηθούν την κατάσταση:
-Rick Boston (guitars,bass & vocals)
-Mark Leonard (bass)
-Melle Steagal (drums)
-Brian Keats (drums & percussion)
-Tony Ruiz (bass)
-Scott Patersen (drums)
-Jerry Angel (drums)
-John Nau (piano)
-Natalie Wood (guitars)
-Jessy (vocals & violin)
Ήταν μέρες του '95 όταν πρωτακουσα για το υβρίδιο του κιθαρίστα Rick Boston,γέννημα θρέμμα της πολης των δυτικών Αγγέλων...Έκπτωτος ο ίδιος, δημιούργησε με τις ευλογίες του Βρετανού Dave Allen,τους Low Pop Suicide προκειμένου να εξωτερικεύσει τις κυκλοθυμικές του ελεγείες και να δώσει μορφή στα άυλα ολογράμματα της ιδιαίτερης του πατρίδας,μιας πατρίδας που δεν γνωρίζει σύνορα αλλά κατοικοεδρεύει στα πιο παράξενα σημεία των εγκεφαλικών κυττάρων κάθε χαρισματικού ανθρώπου..
Έχοντας λοιπόν σαν βάση τις ιδιοτροπίες που απέκτησε με το σπαθί του,πάτησε πάνω σε μια ολόκληρη πόλη (Seattle) για να αναδείξει το μουσικό του ταλέντο και το ιδιαίτερο παίξιμό του,αλλά δεν στάθηκε εκεί...Έκτισε απ το πουθενά μια πολυμελή μπάντα με εξαιρετικούς μουσικούς όπως ο Melle Steagal,που ναι μεν δεν είχε το ταλέντο και την αναγνωρισιμότητα του Charly Antolini αλλά ήταν αυτό που λέμε,υπερχρήσιμος εργάτης για την δουλειά που του έχει ανατεθεί...
Για τις ανάγκες λοιπόν του δίσκου στήθηκε ένα βουνό από αντικρουόμενες μελωδίες,που όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια,δεν είχαν σκοπό να προσελκύσουν ζόρικους νεο-ροκαδες,αλλά ταπεινούς και ταυτόχρονα συνειδητοποιημένους ακροατές που αρέσκονται στα παζλ κάθε μορφής..
Κάθε νότα του δίσκου,μοιάζει να πατάει σε έναν άτυπο αυτοσχεδιασμό που σε πρώτη φάση δείχνει να είναι απολύτως ελεγχόμενος...Αυτό προϋποθέτει καλή σχέση με το όργανο που υπηρετεί ο καθένας πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε να κάνουμε με τις αφασίες τύπου The Kronos Quartet αλλά με μια ροκ μπάντα που υπηρετεί τους δαίμονές της με έναν τρόπο ουσιώδη και απόλυτα στοχευμενο και ελεγχόμενο,κάτι που δεν φαίνεται τόσο εύκολα με την πρώτη ματιά ...
Περνώντας στο δια ταύτα,εχω την εντύπωση οτι ο αγαπητός Rick Boston,ουδέποτε επιδίωξε την καταξίωση στο μουσικό στερέωμα..Αντιθέτως επέλεξε να κινηθεί εντέχνως στο κοινό που αγκάλιασε μπάντες τυπου Cop Shoot Cop,Morphine κλπ,μπάντες που έφτυσαν με τον τρόπο τους (η μια με το μπάσο η άλλη με το σαξόφωνο) την ροή της Βιομηχανικης επανάστασης που όπως αποδείχτηκε μονον επανάσταση δεν ήταν...
Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε δισκοθήκη,αρκεί η τελευταία να έχει στις τάξεις της ένα ζευγάρι καλά ακουστικά για να απολαύσει το πολύπλευρο ταλέντο και την πολυεπίπεδη αύρα του κομήτη Low Pop Suicide...
Και κάτι τελευταιο...Για να κρατήσει μια δημιουργία στον χρόνο,πρέπει να διαθέτει πολλά κιλά υπομονής,... Και δεν μιλώ για την πλασματική καταξίωση στα μάτια και στις συνειδήσεις των πολλών αλλά στο πείσμα που αναδεικνύει η ποιότητα των προσωπικών πιστεύω...
Παίζουν και βοηθούν την κατάσταση:
-Rick Boston (guitars,bass & vocals)
-Mark Leonard (bass)
-Melle Steagal (drums)
-Brian Keats (drums & percussion)
-Tony Ruiz (bass)
-Scott Patersen (drums)
-Jerry Angel (drums)
-John Nau (piano)
-Natalie Wood (guitars)
-Jessy (vocals & violin)
Last edited:
