Υδάτινος Κόσμος

[Haagenti]

John Mayall's Blues Breakers - Bare Wires (Decca rec. 1968)

Η χτεσινη βραδια ανηκε δικαιωματικα στην Λαιδη Gaga και στο συνεργειο της (αντιπροσωπεια η εν λογω κυρια),αλλα τα δικα μου τα μυαλα βρισκονται μονιμως σε αφασια,με την εννοια οτι ρουφανε τον κροκο και φτυνουν το ασπραδι...
Και εξηγουμε...
Τον John Mayall τον ξερουν και οι πετρες...Τις συνεργασιες του επισης...
To Bare Wires κυκλοφορησε στην πιατσα το 1968,υπο την αιγιδα της Decca Records,μιας παναρχαιας εταιρειας η οποια ξερει τι εστι δεξι κι αριστερο καναλι...
Κανενα το κρατουμενο...
Εμβαθυνοντας θα βρουμε ατοφια την σπιθα της μπλουζ νοοτροπιας που βαραινε τα ταστα των μπρατσων και ζωντανευε με την βραχναδα των πνευστων που ικετευαν για λιγη avant garde λοξοδρομια...
Αυτοσχεδιαστικοι μονοδρομοι με free style διαγραμμισεις που καταληγουν εξαφνα σε μπαλαντοιδεις απλοτητες τις οποιες ξεβραζουν οι ξεχασμενες χαρμονικες των ονειρων μας...
Ιδανικα τοπια στα οποια η ληθη μοιαζει να περισσευει,ικετευοντας για τεχνικη αρτιοτητα,περασμενη απο το φιλτρο της ζωης και οχι της κονσολας...
Αληταμπουρες σε δραση ακροβατουν στις πλατες των ονειροπολων και χορευουν στους ταφους των ζωντανων νεκρων,οι οποιοι κουρνιαξαν στα δεντρα της σιωπηλης αναμονης,φοβουμενοι την καταχνια τριγυρω...
Η gopPro καμερα δεν ειχε εφευρεθει τοτε αλλα ποιος την χρειαζοταν;; Ολα μεστα κι απεραντα,σαν δινη μες τον τυφωνα της εμπνευσης των δεινων ονειροπολων..
Τα μπλουζ κανουν αισθητη την παρουσια τους,η Νεα Ορλεανη το ιδιο...
Τα τρενα ξεπροβοδιζονται με νοτες σαν εκεινα τα παναρχαια ντοκυμαντερ με τα live διπλα στις ραγες των τρενων...Και το κοινο απεναντι να σεβεται και να εκτιμα τους ταλαντουχους...

Conway Twitty - I Can't See Me Without You (Decca rec. 1972)

Αλλα ας μην απομακρυνθουμε απο την Decca..Εχει και αλλα ''πεζα'' να προσφερει...

Τεσσερα χρονια αργοτερα το τοπιο ηταν πιο ξεκαθαρο...Ο λαικος ηρωας που εβγαζε τα προς το ζειν συνουσιαζομενος (σε εισαγωγικα) κατα καιρους με την Loretta Lynn,ο Conway Twitty,κυκλοφορουσε το I Can't See Me Without You,εναν δισκο που ξεχειλιζε απο αγνο ερωτισμο και συγκεκριμενα ηθη...
Παθη αγνα κι ενας ρομαντισμος πρωτογνωρος για τα σημερινα δεδομενα...
Ερωτικα μανιφεστα που γλιστρουσαν πανω σε slide κιθαρες απο Χαβαη μερια η οποια ως γνωστον,επαιζε μονη της και ηρθε 5-0... :guitarist:
Εδω κρυβεται ενα καλα κρυμμενο μυστικο..Σαν αυτα που κρυβει ο καθενας μας..
Οταν ακουσα μικρος στο ραδιοφωνο το The Dance του Garth Brooks,εφαγα κεραμιδα ολκης και περιμενα διακαως μια δευτερη ευκαιρια να το γραψω σε μια απο τις απλες χιλιογραμμενες Maxell...
Η επιθυμια μου πραγματοποιηθηκε καποια στιγμη αλλα εν μερη...Δεν προλαβα την εισαγωγη...
Να ναι καλα το ιντερνετ που μερικα χρονια αργοτερα,μου εδωσε την ευκαιρια να το αποκτησω αυτουσιο σε mp3...
Παρτε τωρα δυο βινυλια που μας επιτρεπουν να εχουμε ψηλα το κεφαλι...
Το πρωτο μας σπρωχνει σε δημιουργικα πατητηρια,ενω το δευτερο κερναει πρωτογονη ρομαντζαδα,που η αληθεια ειναι πως σπανιζει στις μερες μας...

 

[Haagenti]

Carole King - Writer (AM rec. 1970)

Ανεκαθεν με εξιταρε το καθημερινο τροπαριο της next door Nikki...Ανεκαθεν αγωνιουσα για τα καμωματα του γκομενακιου της διπλανης πορτας και τις φαντασιωσεις που εχει μες στο κεφαλι της..
Αν ειναι υπαρξιακες οφειλουμε ενα τεραστιο respect και παμε παρακατω..Αν ειναι σεξουαλικες,προκειται για ροδοκοκκινο κερασακι στην τουρτα που με χαρα διατιθεμαι να απλωσω στο μεταξενιο κορμι της..
Η Carole King ειναι κατα βαθος αλανι...Φαινεται κι απ το ντεμπουτο της...
Στα γεννοφασκια των 70's κυκλοφορησε εναν φαινομενικα ακινδυνο δισκο που ακροβατουσε με χαρη σε πολλα διαφορετικα μοτιβα..
Με γηινα χρωματα προσπαθησε να δημιουργησει μια γκραβουρα του συμπαντος παρομοια με τις εκατομμυρια αποχρωσεις του γκρι...Πολυχρωμα μοναδικες,σαν γυναικεια σκιρτηματα στον βωμο της συντομης εφηβειας...
Η ουσια σε ολα αυτα ειναι πως κομματια σαν το Raspberry Jam,δεν γραφονται καθε μερα..
Απο κει και περα το μυαλο φευγει γενικα...Καταλαγιαζει τα κουραγια του σε μπαλανταδορικες καβαντζες που πλατιαζουν συχνα πυκνα,κατι που δεν μας χαλαει καθολου..
Ισα ισα που ξεδιπλωνει τις αρετες και αναδεικνυει το αστρο του ταλαντουχου...Ενα αστρο που ελαμπε απο την εποχη των The City..
Εδω δεν υπαρχει η αυρα του Tapesty και η wanna be hit αισθητικη,αλλα υπαρχουν αξιοπρεπεστατες συνθεσεις που στεκονται σε οποιαδηποτε μπαντα της εποχης..


Σημειωση:Το εξαιρετικο εξωφυλλο ειναι απο τ' αγαπημενα μου...

 

[Stellios papa]

γεια σου Σπυρο
ραγιζεις καρδιες τωρα
Παραδιδομαι !

:ernaehrung004:

 

[Haagenti]

Re: Απάντηση: Υδάτινος Κόσμος

γεια σου Σπυρο
ραγιζεις καρδιες τωρα
Παραδιδομαι !

:ernaehrung004:

Ακου να δεις τι παιζει τον τελευταιο καιρο...Προσπαθουμε με εντεχνο τροπο,ο καθενας με τον τροπο του,να αποφυγουμε τις Στυμφαλιδες Ορνιθες που κυνηγουν τον εγκεφαλο μας...
Για παραδειγμα... Εσυ πηγες Lady Gaga...Εγω τωρα ακουω Ricky Skaggs και οχι απο την καλη του την περιοδο.....Στα αλλα τα ρομαντικα,με την μουστακα και το σηκωμενο χειλος,κατι που εκανε τους αλλους αντρες της εποχης να τον βλεπουν με μισο ματι,και τις γυναικες να τον εχουν σε τεραστια εκτιμηση... Τα γνωστα...
Βεβαια ο Skaggs εχει και μια ικανοτητα που δεν εχει ο μεσος ορος...Στο Bluegrass ξερει να φτιαχνει κατασταση...

Εδω με τους Kentucky Thunder...
https://www.youtube.com/watch?v=yMi9a00OrpU

 

[Stellios papa]

.

ε φιλε μπαινεις σε αποτομα μονοπατια τωρα
απατητα ....
για να δουμε αντεχεις ?

http://www.youtube.com/watch?v=PJoIdIZvIEw

 

[supersonic]

Εξαιρετική ακατεργαστη και γηινη η Καρολ οπως καθ ολη την διάρκεια του πρώτου μισού των σεβεντις.

 

[Haagenti]

Εξαιρετική ακατεργαστη και γηινη η Καρολ οπως καθ ολη την διάρκεια του πρώτου μισού των σεβεντις.

Chief στοιχηματιζα οτι αν ηταν να διαλεξεις καποιο απο τα τρια,θα διαλεγες το πρωτο...Το Bare wires...
Παρολα αυτα επικεντρωθηκες την μεση οδο...Το Writer αποτελειται απο μερικες κολογραμμενες μουσικες ιστοριες..Απλες στο συνολο τους,αλλα αν τις απομονωσει καποιος θα δει οτι ειναι τοσο ξεχωριστες μεταξυ τους αλλα με ενα κοινο στοιχειο..Το αισθημα της αναμονης...
Ειναι η Φωνη της Carole που το προκαλει αυτο,ειναι το λιτο πολλες φορες περιβαλλον μερικων συνθεσεων,ειναι το ξεφρενο πλατιασμα σε καποιες αλλες κατι που δινει δυναμικη σε ολο το δισκο;;
Δεν ξερω...Ισως ολα τα παραπανω και αλλα τοσα..Ισως και λιγοτερα...

 

[supersonic]

Chief στοιχηματιζα οτι αν ηταν να διαλεξεις καποιο απο τα τρια,θα διαλεγες το πρωτο...Το Bare wires...
Παρολα αυτα επικεντρωθηκες την μεση οδο...Το Writer αποτελειται απο μερικες κολογραμμενες μουσικες ιστοριες..Απλες στο συνολο τους,αλλα αν τις απομονωσει καποιος θα δει οτι ειναι τοσο ξεχωριστες μεταξυ τους αλλα με ενα κοινο στοιχειο..Το αισθημα της αναμονης...
Ειναι η Φωνη της Carole που το προκαλει αυτο,ειναι το λιτο πολλες φορες περιβαλλον μερικων συνθεσεων,ειναι το ξεφρενο πλατιασμα σε καποιες αλλες κατι που δινει δυναμικη σε ολο το δισκο;;
Δεν ξερω...Ισως ολα τα παραπανω και αλλα τοσα..Ισως και λιγοτερα...

Ανέκαθεν (μετά τα 20) είχα μια ελαφριά αλλεργία (όχι αλεγκρία) για το είδος. Κοινώς γρήγορα το αποτίναξα από πάνω μου κρατώντας τις βασικές αρχές και πηγαίνοντας παρακάτω. Ούτε καν την έντεχνη (light έντεχνη) μορφή του άντεχα, ενώ αντίθετα το heavily influenced έως heavily bastardized πχ από Bloomfield, Allmans, Mandel, BST, Kooper, Ford και infused με άλλα είδη (rock - jazz) πάντα με τραβούσε σαν μαγνήτης. Ακόμα και σήμερα αν βάλω στο ράδιο έναν από τους πολλούς καλούς ιντερνετικούς με blues, αντέχω γύρω στο 10λεπτο (κάτι που δεν συμβαίνει με άλλα είδη).
Με τον συγκεκριμένο που ομολογώ ότι τον γνώρισα λόγω του Clapton (αναγκαστικά) στα 16 μου δεν είχα καλή σχέση μαζί του, δεν πήγαινα την φωνη του και με κρατούσαν μονο οι κιθαρίστες του, και αν ήταν ονόματα (Clapton, Green, Taylor)....Εντάξει εδώ έχουμε Taylor....
Αντίθετα με την Carol υπήρχε ακριβώς η σχέση που λες στις πρώτες σου γραμμές, μιά σχέση που στα 16 πήγαζε και φαντασίωνε το εξώφυλλο του Tapestry. Βάλε την απλή ποπ δομή με τις Blues επιρροές (μόνο επιρροές σε αντίθεση με τον ορθόδοξο Mayall) της λιτής της μπάντας που συνόδευε τότε όλα τα ανερχόμενα αστέρια της AM και των παραγωγών του Peter Asher κλπ....

Carol δαγκωτή εν κατακλείδι.... (μαζί με tapestry, music, rhymes and reasons...εννοείται)

(βέβαια το bare wires τώρα που το ακούω, ....συμπαθές είναι....just for once)

 

[grio]

These are the bare wires of my life,
since it was cut down the middle by love
Tides have been turning, I’ve been learning
All my bare wires are alive...​

Είναι ο δεύτερος δίσκος των Blues Breakers με συμμετοχή του Mick Taylor μετά το Crusade, ο οποίος πλέον δίνει ολοκληρωμένα και ώριμα δείγματα του ταλέντου και της δεξιοτεχνίας του. Παράλληλα η διάχυτη τζαζ αίσθηση υποστηρίζεται από μουσικούς σαν τους Henry Lowther (βιολί, κορνέτα), Dick Heckstall-Smith (σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο), Chris Mercer (τενόρο και βαρύτονο σαξόφωνο), Tony Reeves (ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο) και Jon Hiseman (τύμπανα, κρουστά). Η σουίτα Bare Wires της πρώτης πλευράς αρκεί για να σε ενθουσιάσει και να σε προετοιμάσει για τη νέα κατεύθυνση που θα έχουν οι επόμενες δουλειές του ανήσυχου Mayall.

Έχει ενδιαφέρον, τουλάχιστον για μένα, να διαβάζω πως άλλοι νεώτεροί μου, σαν το Σπύρο, με σαφώς διαφορετικό σημείο εκκίνησης βλέπουν, εκτιμούν και αξιολογούν τέτοιους δίσκους. Η ελληνική εκτύπωση, των τελών της δεκαετίας του ´70, ήταν αισχρή με το μονό εξώφυλλο και τον κακό ήχο, αλλά αρκούσε για να μας δημιουργήσει το "πρέπον" κλίμα για τη συνέχιση του ταξιδιού μας...

Σπύρο, συνέχισε! :grinning-smiley-043

 

[Γιώργος Κουν.]

John Mayall's Blues Breakers - Bare Wires (Decca rec. 1968)

Η χτεσινη βραδια ανηκε δικαιωματικα στην Λαιδη Gaga και στο συνεργειο της (αντιπροσωπεια η εν λογω κυρια),αλλα τα δικα μου τα μυαλα βρισκονται μονιμως σε αφασια,με την εννοια οτι ρουφανε τον κροκο και φτυνουν το ασπραδι...
Και εξηγουμε...
Τον John Mayall τον ξερουν και οι πετρες...Τις συνεργασιες του επισης...
To Bare Wires κυκλοφορησε στην πιατσα το 1968,υπο την αιγιδα της Decca Records,μιας παναρχαιας εταιρειας η οποια ξερει τι εστι δεξι κι αριστερο καναλι...
Κανενα το κρατουμενο...
Εμβαθυνοντας θα βρουμε ατοφια την σπιθα της μπλουζ νοοτροπιας που βαραινε τα ταστα των μπρατσων και ζωντανευε με την βραχναδα των πνευστων που ικετευαν για λιγη avant garde λοξοδρομια...
Αυτοσχεδιαστικοι μονοδρομοι με free style διαγραμμισεις που καταληγουν εξαφνα σε μπαλαντοιδεις απλοτητες τις οποιες ξεβραζουν οι ξεχασμενες χαρμονικες των ονειρων μας...
Ιδανικα τοπια στα οποια η ληθη μοιαζει να περισσευει,ικετευοντας για τεχνικη αρτιοτητα,περασμενη απο το φιλτρο της ζωης και οχι της κονσολας...
Αληταμπουρες σε δραση ακροβατουν στις πλατες των ονειροπολων και χορευουν στους ταφους των ζωντανων νεκρων,οι οποιοι κουρνιαξαν στα δεντρα της σιωπηλης αναμονης,φοβουμενοι την καταχνια τριγυρω...
Η gopPro καμερα δεν ειχε εφευρεθει τοτε αλλα ποιος την χρειαζοταν;; Ολα μεστα κι απεραντα,σαν δινη μες τον τυφωνα της εμπνευσης των δεινων ονειροπολων..
Τα μπλουζ κανουν αισθητη την παρουσια τους,η Νεα Ορλεανη το ιδιο...
Τα τρενα ξεπροβοδιζονται με νοτες σαν εκεινα τα παναρχαια ντοκυμαντερ με τα live διπλα στις ραγες των τρενων...Και το κοινο απεναντι να σεβεται και να εκτιμα τους ταλαντουχους...

Φίλε Σπύρο η δισκάρα είναι απίστευτη, όπως και η παρουσίαση σου! Είναι ο πιο πολυακουσμένος μου δίσκος απο το χειμώνα και μετά. Μάλιστα τον άκουγα την ώρα που έγραφες την παρουσίαση!
Μάρτυς μου ο άλλος φίλος grio, που σε συνάντησή μας του εξομολογήθηκα σε υπερθετικό βαθμό την εντύπωση που μου είχε κάνει. Τον αγόρασα γιατί εκείνη την ημέρα ήθελα να αγοράσω ένα δισκάκι και η ποικιλία επιλογών ήταν απογοητευτική ψάχνοντας τις διαθέσιμες. Λέω, " μου λείπει, ας τον πάρω".
Θεωρώ τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις ιδιοφυείς. Η Μουσική που παίζει είναι αστείρευτη και η ομορφιά της εύθαυστη και απερίγραπτη. Κάθε φορά που το ακούω κρατάω την ανάσα μου. "Επεξεργασμένα και πειραγμένα" στο έπακρο blues που ξεφεύγουν απο τον γνωστό φορμαλισμό και γίνονται κάτι άλλο. Πολύ κρίμα που δεν είχα αυτόν το δίσκο τόσα χρόνια, παρόλο που απο Mayall έχω αρκετούς. Υπόσχομαι να κάνουμε μια ακρόαση μαζί :a0210:

 

[Γιώργος Κουν.]

Ανέκαθεν (μετά τα 20) είχα μια ελαφριά αλλεργία (όχι αλεγκρία) για το είδος. Κοινώς γρήγορα το αποτίναξα από πάνω μου κρατώντας τις βασικές αρχές και πηγαίνοντας παρακάτω. Ούτε καν την έντεχνη (light έντεχνη) μορφή του άντεχα, ενώ αντίθετα το heavily influenced έως heavily bastardized πχ από Bloomfield, Allmans, Mandel, BST, Kooper, Ford και infused με άλλα είδη (rock - jazz) πάντα με τραβούσε σαν μαγνήτης. Ακόμα και σήμερα αν βάλω στο ράδιο έναν από τους πολλούς καλούς ιντερνετικούς με blues, αντέχω γύρω στο 10λεπτο (κάτι που δεν συμβαίνει με άλλα είδη).
Με τον συγκεκριμένο που ομολογώ ότι τον γνώρισα λόγω του Clapton (αναγκαστικά) στα 16 μου δεν είχα καλή σχέση μαζί του, δεν πήγαινα την φωνη του και με κρατούσαν μονο οι κιθαρίστες του, και αν ήταν ονόματα (Clapton, Green, Taylor)....Εντάξει εδώ έχουμε Taylor....
Αντίθετα με την Carol υπήρχε ακριβώς η σχέση που λες στις πρώτες σου γραμμές, μιά σχέση που στα 16 πήγαζε και φαντασίωνε το εξώφυλλο του Tapestry. Βάλε την απλή ποπ δομή με τις Blues επιρροές (μόνο επιρροές σε αντίθεση με τον ορθόδοξο Mayall) της λιτής της μπάντας που συνόδευε τότε όλα τα ανερχόμενα αστέρια της AM και των παραγωγών του Peter Asher κλπ....

Carol δαγκωτή εν κατακλείδι.... (μαζί με tapestry, music, rhymes and reasons...εννοείται)

(βέβαια το bare wires τώρα που το ακούω, ....συμπαθές είναι....just for once)

Chief, καταλαβαίνω απόλυτα τη θέση σου, καθώς και μένα πάνω κάτω έτσι μου συνέβησαν τα πράγματα.
Και έχει πλάκα αυτό με τις φωνές, τόχουμε ξαναπεί, αλλά δεν έχει εξήγηση. *
Τη φωνή του Mayall αντικειμενικά τη λές απο ιδιόμορφη κι απάνω και πάντως ξεδιάντροπα αναντίστοιχη με το ιδίωμα που διακονούσε. Όμως ποτέ, μα ποτέ δεν την βρήκα ενοχλητική , πόσω μάλλον αποτρεπτική για να τον λατρέψω. Μεγάλος μάστορας! :worshippy:

*
ΥΓ1 Με θυμάμαι να λέω στον Λύμπε τότε που γνωριστήκαμε, πως δεν άντεχα τη φωνή του Byrne παρά μόνον στο Remain in Light. Και πόσο κρίμα είναι που ενώ αναγνωρίζω τις γκρουπάρα είναι οι Talking Heads, η φωνή με απέτρεπε να τους αποθεώσω. Μούπε κάτι δικά ο Κώστας, παίξανε και κάτι ρακόμελα, μούχωσε και το Fear of music στην τσέπη φεύγοντας και είδα το φως το αληθινό. Και μετά μουτζωνώμουνα με αυτά που είχα χάσει.

YΓ2 Καλά, για το Blind, του πετάω ακόμα κάλτσες, αλλά anyway. Η θεραπεία σε μεγάλο βαθμό πέτυχε

 

[grio]

Re: Απάντηση: Υδάτινος Κόσμος

...Η Μουσική που παίζει είναι αστείρευτη και η ομορφιά της εύθαυστη και απερίγραπτη. Κάθε φορά που το ακούω κρατάω την ανάσα μου. "Επεξεργασμένα και πειραγμένα" στο έπακρο blues που ξεφεύγουν απο τον γνωστό φορμαλισμό και γίνονται κάτι άλλο...

I been trying to tell you people
That the blues hit me in my life
You know I was born for trouble
And it's a hard road till I die​

Έτσι τραγουδάει στο A Hard Road, με αυτή την ιδιόμορφη αλλά άκρως πειστική φωνή. Και ναι δεν ερμηνεύει αλλά περισσότερο μας εξομολογείται με ειλικρίνεια και πάθος. Ο Μάγιαλ και όλοι αυτοί οι εκλεκτοί συνοδοιπόροι του, που γι' αυτούς υπήρξε εμπνευστής, μέντορας και καθοδηγητής άλλαξε τη πορεία και τελικώς συνδιαμόρφωσε την εξέλιξη της μουσικής μας και μόνο γι' αυτό θα τον ευγνωμονούμε για πάντα...

Γιώργη, όπως τα λες είναι και στη ακρόαση, φωνάξτε και μένα!

 

[Haagenti]

Ολα ομορφα...Γρηγορη μου αρεσε πολυ αυτο..Εβαλες μια αραδα στιχους με την λεζαντα ''ετσι τραγουδαει''...Χεχε..
Οποιος θελει να το ψαξει ενα πραγμα...
Υπαρχουν πολλα που επιπλεουν τον τελευταιο καιρο,στον Υδατινο Κοσμο που εφτιαξα για να μοιραστω...Χθες βραδυ φορεσα τα μπρατσακια μου και κολυμπησα σε υπερσυγχρονες πισινες στις οποιες διαπραττωνται τα πιο φρικτα εγκεφαλικα αδικηματα...
Everything Into Position (μαλλον ειρωνικος ο τιτλος) απο τους Oceansize (που παρεπιπτοντως το εξωφυλλο επιμεληθηκε ο ''δικος'' μας ο Seth,ο frontman των Septic Flesh) και το ''To Everybody'' των 90 Day Men απο το St. Louis (δεν ξερω αν τα ομωνυμα πουρα καταγονται απο εκει!)...
Ψιλοαναθεωρησα ειναι η αληθεια..Και στα δυο απο τα παραπανω album κολυμπαει κανεις πιο ελευθερα...
Ειναι ωρες βεβαια που αισθανεσαι την ανασα του καρχαρια στα μετοπισθεν...Επιρροες απ ολο το συγχρονο φασμα της ροκ μουσικης μπολιασμενα με αρκετη υπομονη που δεν βγαινει σε βαρος της ουσιας...Καλομετρημενες στιγμες ασαφειας που δεν αφηνουν τα chorus να επιβληθουν...
Μετρονομικα χωσιδια σε ολο το φασμα της ψηφιακης αναπαραγωγης που μεταβαλλεται συνεχως σε ακαθοριστη μαζα ενεργειακης παλετας...
Κανεις δεν θα τολμησει να τα βαλει με το νεο μεταλλαγμενο ειδος που δεν χαμπαριαζει απο γηινες σταθερες...
Νομιζω οτι εδω επιπλεω καλυτερα...
Ενας ειναι ο λογος...Νιωθω το δερμα μου σε κοντινες αποστασεις...

-Oceansize-Everythng into position (Beggars Banquet Rec. 2005)

-90 Day Men-To Everybody (Southern Rec. 2001)

https://www.youtube.com/watch?v=b3-5916EsI4&index=5&list=PLcEtDBXhrtv00P0ydDECE99dCpumTjvOW

https://www.youtube.com/watch?v=aJzPL3ZZndM