Το σκυλί τ' ουρανού... [Duane Allman]
- Thread starter grio
- Start date
Το σκυλί τ' ουρανού...
Το 1970 στο ραδιοφωνικό σταθμό WQMC του κολλεγίου Queens στη Νέα Υόρκη, ο Duane Allman μίλησε για το πως επέλεξε τη σλάιντ. Ήταν τέλη του 1967 και με το γκρουπ Hourglass: "Άκουσα τον Ry Cooder να παίζει πριν από λίγο καιρό και είπα ότι αυτό είναι για μένα. Πήρα ένα μπουκάλι και κλείστηκα στο σπίτι για περίπου τρεις εβδομάδες και με το καιρό βελτιωνόμουν...".
Και η βελτίωση ήρθε! Η μανία που θα μπορούσε να εξαπολυθεί ή η γλυκύτητα που θα μπορούσε να απελευθερωθεί, όταν γλίστρησε ένα Coricidin μπουκάλι από χάπια περασμένο στον παράμεσο δάκτυλο του δεξιού χεριού του, σύροντάς το κατά μήκος της ταστιέρας της κιθάρας του, καθόρισε μια προσέγγιση στο παίξιμο, με αισθητές όμως επιρροές. Από το βασικό "Dust My Broom" και τον τονισμό των Elmore James και Muddy Waters, έως τον Earl Hooker, ήταν τελικά ο Allman που καθιέρωσε την ηλεκτρική σλάιντ σαν μελωδική δύναμη. Ήταν η αίσθησή του στη μελωδία, συνδυασμένη με τις επηρεασμένες από τη δυτική σουίνγκ διπλές κιθαριστικές αρμονίες, με το μόνταλ τζαζ υπόβαθρο που διαφοροποίησαν τους Allman Brothers Band από τα συνηθισμένα μπλουζ μπούγκι σύνολα, στις αρχές της δεκαετίας του '70.
Γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1946, στο Νάσβιλ, Τενεσί, ο Howard Duane Allman εθίστηκε στο R&B σε νεαρή ηλικία, ενώ άκουγε αργά το βράδυ μπλουζ από το σταθμό WLAC. Ο νεότερος αδελφός του, Gregg είχε αρχίσει να παίζει κιθάρα και μετά την πώληση εξαρτημάτων μιας μοτοσικλέτας, αγόρασε μια και ο Duane. Μετά από μια μετακίνηση στη Ντεϊτόνα Μπιτς, Φλόριντα, τα δύο αδέλφια στην αρχή της εφηβείας τους σχημάτισαν μια μπάντα, τους Y-Teens, με το όνομα από τον τοπικό YMCA. Λίγα χρόνια αργότερα προσχώρησαν στους House Rockers που υποστήριζε ένα σόουλ φωνητικό γκρουπ, τους Untils. Στη συνέχεια, το 1965, σχηματίζουν τους Allman Joys.
Όταν ο Bill McEuen, μάνατζερ των Nitty Gritty Dirt Band, άκουσε το συγκρότημα μετά την κυκλοφορία του σινγκλ "Spoonful" του Willie Dixon στην ετικέτα Dial του Buddy Killen, ενθάρρυνε το γκρουπ να μετεγκατασταθεί στο Λος Άντζελες. Εκεί οι Allman Joys είχαν μικρή επιτυχία και επιστρέφοντας στην πατρίδα τους μετασχηματίστηκαν για λίγο σε Almanac και στη συνέχεια στους Hourglass.
Οι Hourglass ηχογράφησαν δύο άλμπουμ για την Liberty στην Καλιφόρνια. Δυσαρεστημένοι με τον τρόπο που η Liberty τους επέλεγε υλικό και απογοητευμένοι από την ψευδο-ψυχεδελική εικόνα που πλάσαραν γι' αυτούς, οι Hourglass πήγαν στην Αλαμπάμα, στα στούντιο Fame του Rick Hall στα Muscle Shoals. Εκεί ηχογράφησαν υλικό πλησιέστερο προς αυτούς, όπως ποτ-πουρί από τραγούδια του B.B. King. Αλλά όταν τα ντέμο πήγαν πίσω στη Liberty στο Λος Άντζελες, στη δισκογραφική εταιρεία δεν άρεσε η νέα κατεύθυνση της μπάντας και ο μάνατζέρ τους, της Δυτικής Ακτής, χαρακτήρισε το μπλουζ υλικό σαν "τρομερό και άχρηστο".
Πίσω στην Αλαμπάμα, ωστόσο, ο Rick Hall ήταν τόσο εντυπωσιασμένος με το παίξιμο του Duane κατά τη διάρκεια των ντέμο σέσιον που, κατά την επιστροφή του απογοητευμένου κιθαρίστα, του τηλεφώνησε ο ίδιος και τον προσέλαβε σαν σέσιον μουσικό στα Fame. Ο Wilson Pickett είχε "κρατήσει" το στούντιο στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1968. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα του Allman σαν στούντιο μουσικός.
Σχεδόν αμέσως, ο μακρυμάλλης ξανθός κιθαρίστας, που έπαιζε πάντα όρθιος, κερδίζει αρκετή φήμη από τις σέσιον δουλειές του. Και καθώς δραστηριοποιούνταν στα Fame, στα στούντιο Criteria στο Μαϊάμι και Atlantic στη Νέα Υόρκη μετά από ακρόαση του Jerry Wexler, πέρα από τα στουντιακά καθήκοντά του, σχημάτισε τους Allman Brothers Band.
Μέχρι το τραγικό ατύχημα με μοτοσικλέτα που του στοίχισε τη ζωή, στις 24 Οκτωβρίου του 1971, ο Duane εμφανίστηκε σε περίπου τρία και μισό άλμπουμ των Allman Brothers Band. Με κάθε άλμπουμ, ξεκινώντας το 1969 με το The Allman Brothers Band, το σύνολο των έξι μουσικών, κέρδιζε όλο και περισσότερο εκτίμηση. Ο θάνατος του Duane ήταν μια από τις πιο πρόωρες ροκ τραγωδίες. Η μπάντα που καθοδηγούσε επεδίωκε να κερδίσει την εθνική προσοχή που της άξιζε, όταν έστριψε απότομα τη μηχανή του για να αποφύγει ένα φορτηγό στο Μέικον της Τζόρτζια και σίγησε την σλάιντ του για πάντα. Ο αδελφός του και οι άλλοι έφτασαν την μεγάλη, αν και ταραχώδη επιτυχία, αλλά η μπάντα δεν ήταν μουσικά ποτέ ξανά η ίδια.
Καθ 'όλη την περίοδο της ανόδου της δημοτικότητας των Allman Brothers Band και συχνά στα ενδιάμεσα των εξαντλητικών περιοδειών τους, ο Duane διατηρούσε τη σέσιον δουλειά του. Ωστόσο προτιμώντας το ζωντανό, συναυλιακό περιβάλλον, όπου μεγάλο μέρος από το καλύτερο παίξιμό του είχε ακουστεί και δεν ηχογραφήθηκε, είχε αρχίσει να κουράζεται από τη στείρα στούντιο ασχολία, μετά το 1970. Από τότε, πια, ήταν σε θέση να επιλέγει τα σέσιον στα οποία εμφανιζόταν. Πολλά από τα ξεχωριστά αυτά κομμάτια περιλήφθηκαν σε δύο σημαντικές διπλές ανθολογίες που κυκλοφόρησαν από την Capricorn στις αρχές της δεκαετίας του '70: An Anthology και An Anthology Volume Two.
O Jerry Wexler (βλέπε, στην επάνω φωτογραφία) περιγράφει τον Duane σαν ένα αριστοτέχνη παίκτη, ο οποίος, όντας από το Νότο, είχε μια φυσική αίσθηση και εκτίμηση για το μπλουζ. Είχε επαινέσει το στυλ του στην μποπ και κάντρι κιθάρα, με επιρροές του Hank Garland και Chet Atkins στην τελευταία. Στο μπλουζ, τόνισε την αγάπη του για καλλιτέχνες όπως οι B.B. King, Albert King, Slim Harpo, T-Bone Walker, Blind Willie Johnson και φυσικά, Robert Johnson. Η κιθάρα του συμβάδιζε με τους καλύτερους από αυτούς.
Στο Μέικον της Τζόρτζια στο παρεκκλήσι, ήταν o Wexler που έκανε το εγκώμιο στην κηδεία του. Οι Dr. John, Delaney Bramlett και οι έκπληκτοι Allman Brothers Band έπαιζαν παραπίσω. Εκατοντάδες άνθρωποι παρακολούθησαν τον Skydog να θάβεται με μια κιθάρα Gibson και ένα μπουκάλι σλάιντ στο δεξί του χέρι...
Η προσωπική φιλοσοφία της ζωής του Duane Allman ήταν πολύ απλή και βασική. Ο ίδιος είπε κάποτε, "Τα πάντα είναι ίδια παντού. Υπάρχουν καλά παιδιά και μ@λ@κες και πρέπει να μάθεις να διακρίνεις μεταξύ των δύο, προκειμένου να τα καταφέρεις. Και αυτός που είναι κόπανος για κάποιον, μπορεί να είναι ωραίος σε κάποιον άλλο, έτσι πρέπει να μάθετε να είστε καλοί με τον καθένα και να δείχνετε σεβασμό σε όλους, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σας σέβονται οι άνθρωποι. Πρέπει να έχετε αμοιβαίο σεβασμό και αγάπη και μην φοβάστε να μοιράζεστε ό,τι είναι μέσα σας με τους άλλους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθείτε και να περνάτε καλά..."
(πηγή: εξώφυλλα, Stuart Winkles/Goldmine, Richard Albero/Guitar Player)
Το 1970 στο ραδιοφωνικό σταθμό WQMC του κολλεγίου Queens στη Νέα Υόρκη, ο Duane Allman μίλησε για το πως επέλεξε τη σλάιντ. Ήταν τέλη του 1967 και με το γκρουπ Hourglass: "Άκουσα τον Ry Cooder να παίζει πριν από λίγο καιρό και είπα ότι αυτό είναι για μένα. Πήρα ένα μπουκάλι και κλείστηκα στο σπίτι για περίπου τρεις εβδομάδες και με το καιρό βελτιωνόμουν...".
Και η βελτίωση ήρθε! Η μανία που θα μπορούσε να εξαπολυθεί ή η γλυκύτητα που θα μπορούσε να απελευθερωθεί, όταν γλίστρησε ένα Coricidin μπουκάλι από χάπια περασμένο στον παράμεσο δάκτυλο του δεξιού χεριού του, σύροντάς το κατά μήκος της ταστιέρας της κιθάρας του, καθόρισε μια προσέγγιση στο παίξιμο, με αισθητές όμως επιρροές. Από το βασικό "Dust My Broom" και τον τονισμό των Elmore James και Muddy Waters, έως τον Earl Hooker, ήταν τελικά ο Allman που καθιέρωσε την ηλεκτρική σλάιντ σαν μελωδική δύναμη. Ήταν η αίσθησή του στη μελωδία, συνδυασμένη με τις επηρεασμένες από τη δυτική σουίνγκ διπλές κιθαριστικές αρμονίες, με το μόνταλ τζαζ υπόβαθρο που διαφοροποίησαν τους Allman Brothers Band από τα συνηθισμένα μπλουζ μπούγκι σύνολα, στις αρχές της δεκαετίας του '70.
Γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1946, στο Νάσβιλ, Τενεσί, ο Howard Duane Allman εθίστηκε στο R&B σε νεαρή ηλικία, ενώ άκουγε αργά το βράδυ μπλουζ από το σταθμό WLAC. Ο νεότερος αδελφός του, Gregg είχε αρχίσει να παίζει κιθάρα και μετά την πώληση εξαρτημάτων μιας μοτοσικλέτας, αγόρασε μια και ο Duane. Μετά από μια μετακίνηση στη Ντεϊτόνα Μπιτς, Φλόριντα, τα δύο αδέλφια στην αρχή της εφηβείας τους σχημάτισαν μια μπάντα, τους Y-Teens, με το όνομα από τον τοπικό YMCA. Λίγα χρόνια αργότερα προσχώρησαν στους House Rockers που υποστήριζε ένα σόουλ φωνητικό γκρουπ, τους Untils. Στη συνέχεια, το 1965, σχηματίζουν τους Allman Joys.
Όταν ο Bill McEuen, μάνατζερ των Nitty Gritty Dirt Band, άκουσε το συγκρότημα μετά την κυκλοφορία του σινγκλ "Spoonful" του Willie Dixon στην ετικέτα Dial του Buddy Killen, ενθάρρυνε το γκρουπ να μετεγκατασταθεί στο Λος Άντζελες. Εκεί οι Allman Joys είχαν μικρή επιτυχία και επιστρέφοντας στην πατρίδα τους μετασχηματίστηκαν για λίγο σε Almanac και στη συνέχεια στους Hourglass.
Οι Hourglass ηχογράφησαν δύο άλμπουμ για την Liberty στην Καλιφόρνια. Δυσαρεστημένοι με τον τρόπο που η Liberty τους επέλεγε υλικό και απογοητευμένοι από την ψευδο-ψυχεδελική εικόνα που πλάσαραν γι' αυτούς, οι Hourglass πήγαν στην Αλαμπάμα, στα στούντιο Fame του Rick Hall στα Muscle Shoals. Εκεί ηχογράφησαν υλικό πλησιέστερο προς αυτούς, όπως ποτ-πουρί από τραγούδια του B.B. King. Αλλά όταν τα ντέμο πήγαν πίσω στη Liberty στο Λος Άντζελες, στη δισκογραφική εταιρεία δεν άρεσε η νέα κατεύθυνση της μπάντας και ο μάνατζέρ τους, της Δυτικής Ακτής, χαρακτήρισε το μπλουζ υλικό σαν "τρομερό και άχρηστο".
Πίσω στην Αλαμπάμα, ωστόσο, ο Rick Hall ήταν τόσο εντυπωσιασμένος με το παίξιμο του Duane κατά τη διάρκεια των ντέμο σέσιον που, κατά την επιστροφή του απογοητευμένου κιθαρίστα, του τηλεφώνησε ο ίδιος και τον προσέλαβε σαν σέσιον μουσικό στα Fame. Ο Wilson Pickett είχε "κρατήσει" το στούντιο στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1968. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα του Allman σαν στούντιο μουσικός.
Σχεδόν αμέσως, ο μακρυμάλλης ξανθός κιθαρίστας, που έπαιζε πάντα όρθιος, κερδίζει αρκετή φήμη από τις σέσιον δουλειές του. Και καθώς δραστηριοποιούνταν στα Fame, στα στούντιο Criteria στο Μαϊάμι και Atlantic στη Νέα Υόρκη μετά από ακρόαση του Jerry Wexler, πέρα από τα στουντιακά καθήκοντά του, σχημάτισε τους Allman Brothers Band.
Μέχρι το τραγικό ατύχημα με μοτοσικλέτα που του στοίχισε τη ζωή, στις 24 Οκτωβρίου του 1971, ο Duane εμφανίστηκε σε περίπου τρία και μισό άλμπουμ των Allman Brothers Band. Με κάθε άλμπουμ, ξεκινώντας το 1969 με το The Allman Brothers Band, το σύνολο των έξι μουσικών, κέρδιζε όλο και περισσότερο εκτίμηση. Ο θάνατος του Duane ήταν μια από τις πιο πρόωρες ροκ τραγωδίες. Η μπάντα που καθοδηγούσε επεδίωκε να κερδίσει την εθνική προσοχή που της άξιζε, όταν έστριψε απότομα τη μηχανή του για να αποφύγει ένα φορτηγό στο Μέικον της Τζόρτζια και σίγησε την σλάιντ του για πάντα. Ο αδελφός του και οι άλλοι έφτασαν την μεγάλη, αν και ταραχώδη επιτυχία, αλλά η μπάντα δεν ήταν μουσικά ποτέ ξανά η ίδια.
Καθ 'όλη την περίοδο της ανόδου της δημοτικότητας των Allman Brothers Band και συχνά στα ενδιάμεσα των εξαντλητικών περιοδειών τους, ο Duane διατηρούσε τη σέσιον δουλειά του. Ωστόσο προτιμώντας το ζωντανό, συναυλιακό περιβάλλον, όπου μεγάλο μέρος από το καλύτερο παίξιμό του είχε ακουστεί και δεν ηχογραφήθηκε, είχε αρχίσει να κουράζεται από τη στείρα στούντιο ασχολία, μετά το 1970. Από τότε, πια, ήταν σε θέση να επιλέγει τα σέσιον στα οποία εμφανιζόταν. Πολλά από τα ξεχωριστά αυτά κομμάτια περιλήφθηκαν σε δύο σημαντικές διπλές ανθολογίες που κυκλοφόρησαν από την Capricorn στις αρχές της δεκαετίας του '70: An Anthology και An Anthology Volume Two.
O Jerry Wexler (βλέπε, στην επάνω φωτογραφία) περιγράφει τον Duane σαν ένα αριστοτέχνη παίκτη, ο οποίος, όντας από το Νότο, είχε μια φυσική αίσθηση και εκτίμηση για το μπλουζ. Είχε επαινέσει το στυλ του στην μποπ και κάντρι κιθάρα, με επιρροές του Hank Garland και Chet Atkins στην τελευταία. Στο μπλουζ, τόνισε την αγάπη του για καλλιτέχνες όπως οι B.B. King, Albert King, Slim Harpo, T-Bone Walker, Blind Willie Johnson και φυσικά, Robert Johnson. Η κιθάρα του συμβάδιζε με τους καλύτερους από αυτούς.
Στο Μέικον της Τζόρτζια στο παρεκκλήσι, ήταν o Wexler που έκανε το εγκώμιο στην κηδεία του. Οι Dr. John, Delaney Bramlett και οι έκπληκτοι Allman Brothers Band έπαιζαν παραπίσω. Εκατοντάδες άνθρωποι παρακολούθησαν τον Skydog να θάβεται με μια κιθάρα Gibson και ένα μπουκάλι σλάιντ στο δεξί του χέρι...
Η προσωπική φιλοσοφία της ζωής του Duane Allman ήταν πολύ απλή και βασική. Ο ίδιος είπε κάποτε, "Τα πάντα είναι ίδια παντού. Υπάρχουν καλά παιδιά και μ@λ@κες και πρέπει να μάθεις να διακρίνεις μεταξύ των δύο, προκειμένου να τα καταφέρεις. Και αυτός που είναι κόπανος για κάποιον, μπορεί να είναι ωραίος σε κάποιον άλλο, έτσι πρέπει να μάθετε να είστε καλοί με τον καθένα και να δείχνετε σεβασμό σε όλους, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να σας σέβονται οι άνθρωποι. Πρέπει να έχετε αμοιβαίο σεβασμό και αγάπη και μην φοβάστε να μοιράζεστε ό,τι είναι μέσα σας με τους άλλους. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθείτε και να περνάτε καλά..."
(πηγή: εξώφυλλα, Stuart Winkles/Goldmine, Richard Albero/Guitar Player)
Οι ανθολογίες...
An Anthology (1972, Capricorn)Καλλιτέχνες - Τραγούδια: A1. The Hourglass: BB King Medley, A2. Wilson Pickett: Hey Jude, A3. Clarence Carter: The Road Of Love, A4. Duane Allman: Goin' Down Slow, B1. Aretha Franklin: The Weight, B2. King Curtis: Games People Play, B3. John Hammond: Shake For Me, B4. Boz Scaggs: Loan Me A Dime, B5. Johnny Jenkins: Rollin' Stone, C1. Delaney & Bonnie & Friends: Livin' On The Open Road, C2. Johnny Jenkins: Down Along The Cove, C3. Cowboy: Please Be With Me, C4. Eric Clapton and Duane Allman: Mean Old World, C5. Derek & The Dominos: Layla, D1. The Allman Brothers Band: Statesboro Blues, D2. The Allman Brothers Band: Don't Keep Me Wonderin', D3. The Allman Brothers Band: Stand Back, D4. The Allman Brothers Band: Dreams, D5. The Allman Brothers Band: Little Martha
Ένα σετ δύο δίσκων που καταγράφει την εξέλιξη του στυλ του θρυλικού κιθαρίστα, Duane Allman, πρώτα ως στούντιο-μουσικού και αργότερα ως την πρωταρχική δύναμη σε μπάντες. Το άλμπουμ περιλαμβάνει τραγούδια των Wilson Pickett, Aretha Franklin, Clarence Carter, John Hammond, Delaney and Bonnie, Boz Scaggs, Cowboy, Johnny Jenkins και Derek and the Dominos. Τέσσερα κομμάτια που εμφανίζονται στο άλμπουμ δεν είχαν κυκλοφορήσει προηγουμένως, και είναι τα "B.B. King Medley" από τους Hour Glass, "Goin' Down Slow" με Duane Allman, Berry Oakley, Johnny Sandlin και Paul Hornsby, "Mean Old World" με Duane Allman και Eric Clapton και μια ζωντανή έκδοση του "Don't Keep Me Wonderin'" των Allman Brothers Band. Στο υπόλοιπο υλικό υπάρχουν ακόμη τέσσερα κομμάτια από τους Allman Brothers Band.
Το πρωτότυπο περιλαμβάνει ένα φυλλάδιο φωτογραφιών, καθώς και εκτενείς σημειώσεις που διατρέχουν την καριέρα του Duane. Μια συναρπαστική μουσική ιστορία και μαζί ένα αφιέρωμα, που ακούγεται τόσο καλά όσο δείχνει.
An Anthology Volume II (1974, Capricorn)
Καλλιτέχνες - Τραγούδια: A1. Duane Allman: Happily Married Man, A2. Aretha Franklin: It Ain't Fair, A3. King Curtis: The Weight, A4. Otis Rush: You Reap What You Saw, A5. Ronnie Hawkins: Matchbox, A6. Wilson Pickett: Born To Be Wild, B1. Duane Allman: No Money Down, B2. The Hourglass: Been Gone Too Long, B3. Arthur Conley: Stuff You Gotta Watch, B4. Lulu: Dirty Old Man, B5. Herbie Mann: Push Push, C1. Johnny Jenkins: Walk On Gilded Splinters, C2. Boz Scaggs: Waiting For A Train, C3. Ronnie Hawkins: Don't Tell Me Your Troubles, C4. Sam Samudio: Goin' Upstairs, C5. Delaney & Bonnie: Come On In My Kitchen, D1. The Allman Brothers Band: Dimples, D2. The Duck And The Bear: Goin' Up The Country, D3. The Allman Brothers Band: Done Somebody Wrong, D4. The Allman Brothers Band: Leave My Blues At Home, D5. The Allman Brothers Band: Midnight Rider
Στον κόσμο της μουσικής λείπει βαθιά το ταλέντο και το πνεύμα του αείμνηστου Duane Allman, αλλά ο θρύλος του θα μείνει για πάντα ζωντανός, αφού τροφοδοτείται από τις παρακαταθήκες του, όπως αυτή η υπέροχα πραγματοποιημένη και γεμάτη με γούστο ανθολογία δύο δίσκων, που συμπληρώνει τέλεια το Vol. I παρέχοντας διευρυμένη εικόνα στις πρώιμες κατευθύνσεις του κιθαρίστα. Εδώ περιέχονται κομμάτια από τη δουλειά του σε σόουλ σέσιον με τους Aretha Franklin, Wilson Pickett και King Curtis, μπλουζ υλικό με τον Otis Rush, ποπ με τη Lulu, ροκ με τους Ronnie Hawkins και Boz Scaggs και τζαζ με τον Herbie Mann. Επιπλέον, υπάρχουν προηγούμενα ανέκδοτα κομμάτια, δύο με τον ίδιο επικεφαλής, δύο με τους Allman Bros και από ένα με τους Hourglass και Delaney & Bonnie & Friends.
Σ' αυτό το σετ διαπιστώνεται ακόμη μια φορά, η απίστευτη ευελιξία του Duane, με τη μαγεία του για πάντα παρούσα, να γεμίζει τις καρδιές μας...
ΥΓ. Για την ιστορία των Allman Brothers Band, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Re: Το σκυλί τ' ουρανού...
Αχ αυτό το κομμάτι, με στοιχειώνει και με λυτρώνει, όσο κανένα άλλο, η φωνή του Μποζ ξεκινά:
και η κιθάρα του Ντουάν απογειώνει το κομμάτι μαζί με τη ψυχή μας...
Αχ αυτό το κομμάτι, με στοιχειώνει και με λυτρώνει, όσο κανένα άλλο, η φωνή του Μποζ ξεκινά:
Κάποιος να μου δανείσει μια δεκάρα (δέκα σεντς),
Πρέπει να τηλεφωνήσω, εκεί που συνήθιζα παλιά
Κάποιος να μου δανείσει μια δεκάρα,
Oooo, το κοριτσάκι μου έχει φύγει τόσο καιρό,
Ξέρεις με ανησυχεί
Έι, είναι ανησυχητικό, μ' ανησυχεί...
Πρέπει να τηλεφωνήσω, εκεί που συνήθιζα παλιά
Κάποιος να μου δανείσει μια δεκάρα,
Oooo, το κοριτσάκι μου έχει φύγει τόσο καιρό,
Ξέρεις με ανησυχεί
Έι, είναι ανησυχητικό, μ' ανησυχεί...
και η κιθάρα του Ντουάν απογειώνει το κομμάτι μαζί με τη ψυχή μας...
- Loan Me A Dime -
FragoulisNaval
Supreme Member
Re: Το σκυλί τ' ουρανού...
Ο David Fricke του Rolling Stone, στο αφιέρωμα για τους 100 σπουδαιότερους κιθαρίστες, αναφέρει σε μια περίληψη όλη την ουσία για τον Duane. Πάντα θα με συναρπάζουν, αυτοί που με τόσο λίγα, λένε τόσο πολλά...
Αν ο Duane Allman δεν είχε κάνει τίποτα πέρα από τη στουντιακή δουλειά, θα εξακολουθούσε να είναι από τους σπουδαιότερους. Η συμβολή του στη ληντ και σλάιντ κιθάρα σε δεκάδες δίσκους, τόσο τέλεια όσο και διαφορετική, από τη διασκευή "Hey Jude" το '69 του Wilson Pickett στο αριστούργημα του 1970, Layla and Other Assorted Love Songs, του Eric Clapton με τους Derek and the Dominos, συνιστά ένα καταπληκτικό έργο. Αλλά ο Allman επίσης μετασχημάτισε τη ποίηση του τζαμαρίσματος με τους Allman Brothers Band, του γκρουπ που ίδρυσε το 1969 με τον μικρότερο αδελφό του, τραγουδιστή-οργανίστα, Gregg. Ο Duane εφάρμοσε την ίδια μαύρη ψυχή και αντάρτικη φλόγα, που επέδειξε σαν σεσιονάς, στις εκτεταμένες διασκευές των Muddy Waters και Blind Willie McTell με τους Allman και στις ψυχεδελικές-τζαζ αλληλεπιδράσεις του με τον δεύτερο κιθαρίστα, Dickey Betts, στις ζωντανές εμφανίσεις όπως στο "Whipping Post". Αν και οι Duane και Gregg είχαν παίξει σε μπάντες μαζί από το 1960, ο Duane έμαθε να παίζει σλάιντ μέχρι λίγο πριν από την έναρξη των Allman. Στη μοναδική συνέντευξή του στο Rolling Stone, στις αρχές του '71, ο Duane είπε ότι το πρώτο τραγούδι που προσπάθησε να "κατακτήσει" ήταν το "Statesboro Blues" του McTell. Οι φράσεις που εκτόξευσε στο τρίτο άλμπουμ της μπάντας του, At Fillmore East, δείχνουν πόσο μακριά και γρήγορα είχε πάει - και μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε πόσο μακρύτερα θα μπορούσε να φτάσει. Τον Οκτώβριο του 1971, οκτώ μήνες μετά τις συναυλίες στο Fillmore East, πέθανε σε ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα στην έδρα της μπάντας του στο Μέικον, Τζόρτζια.
Ο David Fricke του Rolling Stone, στο αφιέρωμα για τους 100 σπουδαιότερους κιθαρίστες, αναφέρει σε μια περίληψη όλη την ουσία για τον Duane. Πάντα θα με συναρπάζουν, αυτοί που με τόσο λίγα, λένε τόσο πολλά...
Αν ο Duane Allman δεν είχε κάνει τίποτα πέρα από τη στουντιακή δουλειά, θα εξακολουθούσε να είναι από τους σπουδαιότερους. Η συμβολή του στη ληντ και σλάιντ κιθάρα σε δεκάδες δίσκους, τόσο τέλεια όσο και διαφορετική, από τη διασκευή "Hey Jude" το '69 του Wilson Pickett στο αριστούργημα του 1970, Layla and Other Assorted Love Songs, του Eric Clapton με τους Derek and the Dominos, συνιστά ένα καταπληκτικό έργο. Αλλά ο Allman επίσης μετασχημάτισε τη ποίηση του τζαμαρίσματος με τους Allman Brothers Band, του γκρουπ που ίδρυσε το 1969 με τον μικρότερο αδελφό του, τραγουδιστή-οργανίστα, Gregg. Ο Duane εφάρμοσε την ίδια μαύρη ψυχή και αντάρτικη φλόγα, που επέδειξε σαν σεσιονάς, στις εκτεταμένες διασκευές των Muddy Waters και Blind Willie McTell με τους Allman και στις ψυχεδελικές-τζαζ αλληλεπιδράσεις του με τον δεύτερο κιθαρίστα, Dickey Betts, στις ζωντανές εμφανίσεις όπως στο "Whipping Post". Αν και οι Duane και Gregg είχαν παίξει σε μπάντες μαζί από το 1960, ο Duane έμαθε να παίζει σλάιντ μέχρι λίγο πριν από την έναρξη των Allman. Στη μοναδική συνέντευξή του στο Rolling Stone, στις αρχές του '71, ο Duane είπε ότι το πρώτο τραγούδι που προσπάθησε να "κατακτήσει" ήταν το "Statesboro Blues" του McTell. Οι φράσεις που εκτόξευσε στο τρίτο άλμπουμ της μπάντας του, At Fillmore East, δείχνουν πόσο μακριά και γρήγορα είχε πάει - και μας αφήνουν να αναρωτιόμαστε πόσο μακρύτερα θα μπορούσε να φτάσει. Τον Οκτώβριο του 1971, οκτώ μήνες μετά τις συναυλίες στο Fillmore East, πέθανε σε ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα στην έδρα της μπάντας του στο Μέικον, Τζόρτζια.
Re: Το σκυλί τ' ουρανού...
Στις δύο προαναφερθείσες συλλογές κυκλοφόρησαν επίσημα και τρία κομμάτια, ηχογραφημένα το 1969 στα στούντιο Fame, στα οποία εκτός από τη κιθάρα κάνει και τα φωνητικά. Όπως αναφέρει και ο Hall, o Duane χωρίς να είναι σπουδαίος τραγουδιστής, μεταξύ των τραγουδιών που ηχογράφησε, στο Goin' Down Slow, πέρα από τα δύο εξαιρετικά κιθαριστικά σόλο ξεχώριζαν τα θλιμμένα μπλούζι φωνητικά του...
Στις δύο προαναφερθείσες συλλογές κυκλοφόρησαν επίσημα και τρία κομμάτια, ηχογραφημένα το 1969 στα στούντιο Fame, στα οποία εκτός από τη κιθάρα κάνει και τα φωνητικά. Όπως αναφέρει και ο Hall, o Duane χωρίς να είναι σπουδαίος τραγουδιστής, μεταξύ των τραγουδιών που ηχογράφησε, στο Goin' Down Slow, πέρα από τα δύο εξαιρετικά κιθαριστικά σόλο ξεχώριζαν τα θλιμμένα μπλούζι φωνητικά του...
- Goin' Down Slow -
- No Money Down -
- No Money Down -
Haagenti
AVClub Fanatic
Γιώργος Κουν.
Supreme Member
Απάντηση: Το σκυλί τ'ουρανού...
Την εποχή που ανακάλυψα τους Allman, οι συζητήσεις στις εφηβικές παρέες "έδιναν και έπαιρναν" ακόμα, στο αγαπημένο θέμα, για το ποιός είναι ο καλύτερος κιθαρίστας: Hendrix, Clapton, Page, Blackmore, Gilmour και πάει λέγοντας. Να πω την αλήθεια, δεν τραβούσα και κανένα ιδιαίτερο ζόρι να υποστηρίξω τη μιά ή τις... άλλες πλευρές, καθώς θεωρούσα ανούσια μια τέτοια συζήτηση και με απασχολούσε περισσότερο το group ως σύνολο, παρά ο πρωταγωνιστής του. Υπο αυτήν την έννοια, ενώ εκτιμούσα όλους τους προαναφερθέντες, πίστευα πως ποτέ δεν θα μπω στον πειρασμό του να πώ "να, αυτός είναι...!"
Τη μέρα που έβαλα για πρώτη φορά στο πικάπ το "Live at Fillmore East" των Allman Brothers, ήξερα πως τίποτα πια δεν θάταν το ίδιο. Είχα βρει κι εγώ πλέον τον δικό μου guitar hero στο πρόσωπο του Duane. Ετσι απλά. Δεν είχα ακούσει ξανά ως τότε, κιθαριστικό παίξιμο να με αγγίξει τόσο βαθειά. Τόσο βαθειά εκφραστικό, λυρικό, μελωδικό, παραπονιάρικο και λυτρωτικό. Τη μια στιγμή να λέει γλυκόλογα και την άλλη να οργίζεται. Να προκαλεί ρίγη. Το ποιό σπουδαίο: Να νιώθεις ότι σας ενώνει ένα αόρατο νήμα, σύρμα, κάτι... Οτι "πατάει κουμπιά". Οποιαδήποτε διάθεση του κιθαρίστα να μεταδίδεται αυτόματα σε σένα. Ηταν φορές που "λαχάνιαζα" στο να τον ακολουθώ τα στρυφογυριστά μονοπάτια που με οδηγούσε ξέφρενα. Να υπομένω όλες τις εκφάνσεις των συναισθημάτων που δημιουργούσε, να ξαποσταίνω αποκαμωμένος σχεδόν μετά απο κάθε ακρόαση. Και όπως έχω γράψει παλιότερα, για έναν περίεργο λόγο, τον είχα συνδυάσει με το φώς.
Πέρα απο το ότι αναζήτησα αμέσως, όπως ήταν φυσικό, όποιο album των Allman Bros Band μπορούσα να βρώ, πλανιόταν και μια φήμη για κάποια "ανθολογία" όπου έπαιζε κομμάτια για δίσκους άλλων. Όπως για παράδειγμα "ο Clapton με το Layla".
Σε ένα βραχύβιο δισκάδικο - "τρύπα" ξεστοκατζήδικο, κάπου στην πλατεία Βάθης, πέτυχα το Vol ΙΙ. To πρώτο, το βρήκα μετά απο χρόνια στο Μοναστηράκι.
Αυτές οι εποχές του tabula rasa, οι εποχές της λιγοστής ή ανύπαρκτης πληροφόρησης, που κάθε γνώση είχε αντίτιμο τέτοιο που ξεπερνούσε ίσως τη δυνατότητα του μέσου πιτσιρικά, ήταν τελικά η απόλυτη ηδονή. Το να ανακαλύπτεις πράγματα απο το πουθενά και να μην ξέρεις που να ρωτήσεις για να μάθεις περισσότερα, που να τα αρχειοθετήσεις και πως να τα κατατάξεις. Σα να έχεις μπεί στην αίθουσα στη μέση της προβολής ενός έργου τόσο εθιστικά αλλόκοτου, γεμάτου αλληγορίες και μεταφορές και να ψάχνεις με αγωνία να βγάλεις νόημα. Ετσι και αυτός ο δίσκος ήταν λοιπόν ένα πανηγύρι με αγνωστους (ή σχεδόν) πρωταγωνιστές:
Για κάποιo καιρό πχ, πίστευα ακράδαντα(!) πως οι Delaney and Bonnie ήταν μαύροι. Πως η Aretha Franklin προφανώς άξιξε μεγαλύτερης αναγνώρισης (!) καθότι δεν την είχα ακουστά, αλλά η φωνή της ήταν το κάτι άλλο. :smile:
Αμ το άλλο...
Τι είναι αυτό ρε;
Herbie Mann!
Δηλαδή;
Ό,τι ξέρεις, ξέρω!
Εβαζα το το Push push κάθε βράδυ, ένα χειμώνα ολόκληρο, για κάποιον που ερχόταν να το ακούσει πίνοντας μια μπύρα και να φύγει. Δεν ήταν ότι είχα λαλήσει μόνο εγώ
Ο Duane θάναι πάντα φίλος. Και χαίρομαι διπλά που είναι και φίλος φίλων μου :worshippy:
Την εποχή που ανακάλυψα τους Allman, οι συζητήσεις στις εφηβικές παρέες "έδιναν και έπαιρναν" ακόμα, στο αγαπημένο θέμα, για το ποιός είναι ο καλύτερος κιθαρίστας: Hendrix, Clapton, Page, Blackmore, Gilmour και πάει λέγοντας. Να πω την αλήθεια, δεν τραβούσα και κανένα ιδιαίτερο ζόρι να υποστηρίξω τη μιά ή τις... άλλες πλευρές, καθώς θεωρούσα ανούσια μια τέτοια συζήτηση και με απασχολούσε περισσότερο το group ως σύνολο, παρά ο πρωταγωνιστής του. Υπο αυτήν την έννοια, ενώ εκτιμούσα όλους τους προαναφερθέντες, πίστευα πως ποτέ δεν θα μπω στον πειρασμό του να πώ "να, αυτός είναι...!"
Τη μέρα που έβαλα για πρώτη φορά στο πικάπ το "Live at Fillmore East" των Allman Brothers, ήξερα πως τίποτα πια δεν θάταν το ίδιο. Είχα βρει κι εγώ πλέον τον δικό μου guitar hero στο πρόσωπο του Duane. Ετσι απλά. Δεν είχα ακούσει ξανά ως τότε, κιθαριστικό παίξιμο να με αγγίξει τόσο βαθειά. Τόσο βαθειά εκφραστικό, λυρικό, μελωδικό, παραπονιάρικο και λυτρωτικό. Τη μια στιγμή να λέει γλυκόλογα και την άλλη να οργίζεται. Να προκαλεί ρίγη. Το ποιό σπουδαίο: Να νιώθεις ότι σας ενώνει ένα αόρατο νήμα, σύρμα, κάτι... Οτι "πατάει κουμπιά". Οποιαδήποτε διάθεση του κιθαρίστα να μεταδίδεται αυτόματα σε σένα. Ηταν φορές που "λαχάνιαζα" στο να τον ακολουθώ τα στρυφογυριστά μονοπάτια που με οδηγούσε ξέφρενα. Να υπομένω όλες τις εκφάνσεις των συναισθημάτων που δημιουργούσε, να ξαποσταίνω αποκαμωμένος σχεδόν μετά απο κάθε ακρόαση. Και όπως έχω γράψει παλιότερα, για έναν περίεργο λόγο, τον είχα συνδυάσει με το φώς.
Πέρα απο το ότι αναζήτησα αμέσως, όπως ήταν φυσικό, όποιο album των Allman Bros Band μπορούσα να βρώ, πλανιόταν και μια φήμη για κάποια "ανθολογία" όπου έπαιζε κομμάτια για δίσκους άλλων. Όπως για παράδειγμα "ο Clapton με το Layla".
Σε ένα βραχύβιο δισκάδικο - "τρύπα" ξεστοκατζήδικο, κάπου στην πλατεία Βάθης, πέτυχα το Vol ΙΙ. To πρώτο, το βρήκα μετά απο χρόνια στο Μοναστηράκι.
Αυτές οι εποχές του tabula rasa, οι εποχές της λιγοστής ή ανύπαρκτης πληροφόρησης, που κάθε γνώση είχε αντίτιμο τέτοιο που ξεπερνούσε ίσως τη δυνατότητα του μέσου πιτσιρικά, ήταν τελικά η απόλυτη ηδονή. Το να ανακαλύπτεις πράγματα απο το πουθενά και να μην ξέρεις που να ρωτήσεις για να μάθεις περισσότερα, που να τα αρχειοθετήσεις και πως να τα κατατάξεις. Σα να έχεις μπεί στην αίθουσα στη μέση της προβολής ενός έργου τόσο εθιστικά αλλόκοτου, γεμάτου αλληγορίες και μεταφορές και να ψάχνεις με αγωνία να βγάλεις νόημα. Ετσι και αυτός ο δίσκος ήταν λοιπόν ένα πανηγύρι με αγνωστους (ή σχεδόν) πρωταγωνιστές:
Για κάποιo καιρό πχ, πίστευα ακράδαντα(!) πως οι Delaney and Bonnie ήταν μαύροι. Πως η Aretha Franklin προφανώς άξιξε μεγαλύτερης αναγνώρισης (!) καθότι δεν την είχα ακουστά, αλλά η φωνή της ήταν το κάτι άλλο. :smile:
Αμ το άλλο...
Τι είναι αυτό ρε;
Herbie Mann!
Δηλαδή;
Ό,τι ξέρεις, ξέρω!
Εβαζα το το Push push κάθε βράδυ, ένα χειμώνα ολόκληρο, για κάποιον που ερχόταν να το ακούσει πίνοντας μια μπύρα και να φύγει. Δεν ήταν ότι είχα λαλήσει μόνο εγώ
Ο Duane θάναι πάντα φίλος. Και χαίρομαι διπλά που είναι και φίλος φίλων μου :worshippy:
Re: Το σκυλί τ' ουρανού...
Γιώργη, είπες την αλήθεια...
...Tell the Truth, ήταν και το πρώτο κομμάτι του The Guitar Album που είχε κυκλοφορήσει η Polydor στην Ελλάδα, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '70. Το εφοδιάστηκα, βέβαια, αφού πρώτα το δανείστηκα και από εκεί ξεκίνησα την γνωριμία με τους μετέπειτα ήρωές μου. Στο κομμάτι, λοιπόν αυτό, δίπλα από το όνομα του ήδη γνωστού μου Eric Clapton υπήρχε το όνομα του μυστηριώδους, τότε, Duane Allman. Διάβασα το βιογραφικό του, που υπήρχε μέσα στο διπλό εξώφυλλο και συνειδητοποίησα ότι η κλαίουσα κιθάρα με ήχο φυσαρμόνικας ήταν δικιά του και όχι του Eric.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε και η αναζήτηση των ηχογραφήσεών του. Όντως, το An Anthology Vol. II ανήκε και αυτό στις τρέχουσες κυκλοφορίες της εποχής και αποκτήθηκε αμέσως (το An Anthology κανονικά πρέπει να κυκλοφόρησε κάνα δύο χρόνια πιο πριν, γι' αυτό το ανακαλύψαμε αργότερα). Το πρώτο μέλημά μου, ήταν να φτιαχτεί κασέτα (το θυμάμαι ακόμα, ήταν μια Scotch), με τα After Hours (Roy Buchanan), Marriage Madness (Mick Taylor), Unanswered Questions (Harvey Mandel), Shuggie's Chittlin Blues (Shuggie Otis) από το The Guitar Album και την 2η ανθολογία του Duane. H κασετούλα συνόδευε κάθε έξοδό μου, με αμάξι ή στα σπίτια φίλων, αναπόσπαστο "αξεσουάρ", σε σημείο να με πειράζουν όλοι με αυτή μου τη συνήθεια...
Φίλοι μου, σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο νήμα
Γιώργη, είπες την αλήθεια...
- Derek & The Dominos · Tell The Truth -
...Tell the Truth, ήταν και το πρώτο κομμάτι του The Guitar Album που είχε κυκλοφορήσει η Polydor στην Ελλάδα, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του '70. Το εφοδιάστηκα, βέβαια, αφού πρώτα το δανείστηκα και από εκεί ξεκίνησα την γνωριμία με τους μετέπειτα ήρωές μου. Στο κομμάτι, λοιπόν αυτό, δίπλα από το όνομα του ήδη γνωστού μου Eric Clapton υπήρχε το όνομα του μυστηριώδους, τότε, Duane Allman. Διάβασα το βιογραφικό του, που υπήρχε μέσα στο διπλό εξώφυλλο και συνειδητοποίησα ότι η κλαίουσα κιθάρα με ήχο φυσαρμόνικας ήταν δικιά του και όχι του Eric.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε και η αναζήτηση των ηχογραφήσεών του. Όντως, το An Anthology Vol. II ανήκε και αυτό στις τρέχουσες κυκλοφορίες της εποχής και αποκτήθηκε αμέσως (το An Anthology κανονικά πρέπει να κυκλοφόρησε κάνα δύο χρόνια πιο πριν, γι' αυτό το ανακαλύψαμε αργότερα). Το πρώτο μέλημά μου, ήταν να φτιαχτεί κασέτα (το θυμάμαι ακόμα, ήταν μια Scotch), με τα After Hours (Roy Buchanan), Marriage Madness (Mick Taylor), Unanswered Questions (Harvey Mandel), Shuggie's Chittlin Blues (Shuggie Otis) από το The Guitar Album και την 2η ανθολογία του Duane. H κασετούλα συνόδευε κάθε έξοδό μου, με αμάξι ή στα σπίτια φίλων, αναπόσπαστο "αξεσουάρ", σε σημείο να με πειράζουν όλοι με αυτή μου τη συνήθεια...
Φίλοι μου, σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο νήμα
Απάντηση: Re: Το σκυλί τ'ουρανού...
Πανω σ'αυτο που ειπε ο Γιωργης περι tabula rasa...
Σκεψου οτι στη δικια μου τη γενια η επικρατουσα αποψη ηταν οτι οι Αllmans ηταν κατι σαν υπο-Skynyrd.Aυτοι,στη χωρα μας τουλαχιστον,ηταν η γκρουπαρα και οι Allmans ακολουθουσαν στη σκια τους.
Οταν αρχισαμε να ξυνουμε την επιφανεια και να προσεχουμε τους Αllmans (και τον Duane εννοειται) καταλαβαμε οτι ισχυε σαφως το αντιθετο...
Ενας πραγματικος καλλιτεχνης...
Πανω σ'αυτο που ειπε ο Γιωργης περι tabula rasa...
Σκεψου οτι στη δικια μου τη γενια η επικρατουσα αποψη ηταν οτι οι Αllmans ηταν κατι σαν υπο-Skynyrd.Aυτοι,στη χωρα μας τουλαχιστον,ηταν η γκρουπαρα και οι Allmans ακολουθουσαν στη σκια τους.
Οταν αρχισαμε να ξυνουμε την επιφανεια και να προσεχουμε τους Αllmans (και τον Duane εννοειται) καταλαβαμε οτι ισχυε σαφως το αντιθετο...
Ενας πραγματικος καλλιτεχνης...
Re: Το σκυλί τ'ουρανού...
στη μνήμη του Duane Allman είναι αφιερωμένο και το πρώτο άλμπουμ των Captain Beyond
(που πρόσφατα ανακάλυψα)
στη μνήμη του Duane Allman είναι αφιερωμένο και το πρώτο άλμπουμ των Captain Beyond
(που πρόσφατα ανακάλυψα)