- 16 December 2014
- 15,302
Quicksilver - Shady Grove (1969)
Μέσα στην ίδια χρονιά, το 1969, μετά το Θρυλικό Happy Trails, οι τεράστιοι σανφρανσισκανοί βγάζουν ένα δεύτερο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που ξαφνιάζει από πρώτη άποψη με το καταπράσινο και "Αρκαδικό" εξώφυλλό του, Shady Grove το όνομα αυτού. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι δανεισμένος από ένα παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι του 18ου αιώνα και που μια ψυχεδελική του ερμηνεία ανοίγει τον δίσκο.
Σ' αυτόν τον επανερχομό του γκρουπ στα στούντιο, μέσα στην χρονιά βλέπουμε κάποιες βασικές διαφορές, και ίσως αυτές οι διαφορές είναι η αιτία αυτής της βιασύνης. Γιατί ξεχείλιζαν ίσως από ιδέες διαφορετικές, εμπνεύσεις αλλοτινές και καινούριες συναντήσεις.
Ξεκινώντας από την πρώτη σημαντική διαφορά. Ο Duncan δεν έρχεται να παίξει στον δίσκο, και δεύτερη, ένας μυθικός οργανίστας, ο ένδοθεν του Ατλαντικού, προστίθεται στο γκρουπ και δίνει άλλη διάσταση τόσο στον ήχο όσο και στο ρελιεφ των συνθέσεων. Ο Nicky Hopkins του οποίου το πιάνο μάγευε σε όποιο γκρουπ είχε προσκληθεί να παίξει.
Ο μεγάλος Dino Valenti (ναι λέω ο Μεγάλος, και το δηλώνω) δεν έχει ξεμπερδέψει ακόμα από τα προβλήματα του με την δικαιοσύνη (θα έρθει στο επόμενο άλμπουμ σε λίγους μήνες) οπότε μένουμε με το σχήμα:
John Cipollina - guitar, vocals
Nicky Hopkins - organ, piano, celeste, cello, harpsichord, keyboards
Greg Elmore - drums, percussion
David Freiberg - viola, bass, guitar, vocals
Αυτό που λείπει στο καινούριο αυτό σχήμα ("σχήμα" όσο αφορά τα μέλη της μπάντας όσο και την σύνθεση της μουσικής) και που υπήρχε στους δύο προηγούμενους είναι η double guitar attack των Cipollina/Duncan. Κατά συνέπεια έχουν σχεδόν εξαφανιστεί οι νοητικοί διάλογοι μεταξύ των χορδών των δυο κολλητών που έμοιαζαν να βρίσκονται σε fusion φάση, αν όχι σε τηλεπαθητική κατάσταση και τα ατέρμονα τζαμαρίσματα τους δεν υπάρχουν πια και αυτά στον δίσκο. Και ο Freiberg δεν δείχνει να τιμάει τόσο την βιόλα του καθώς το γκρουπ έχει απομακρυνθεί αρκετά από την αρχική country επίδρασή του. Όμως ο δίσκος κέρδισε σε κάποια άλλα σημεία πολύ σημαντικά για την ίδια την ιστορία του Ροκ και την ανακάλυψη για μας, μιας άλλης διάστασης (και ας μην ανησυχούμε ο Duncan θα ξαναγυρίσει στο επόμενο άλμπουμ).
Ποια είναι αυτή η διάσταση ;
Θα χρησιμοποιήσω την λέξη "νεραϊδοσύνη" για να αποτυπώσω την weirdo έκφραση του άλμπουμ όπου είναι διάχυτη, και που στο εξής θα χαρακτηρίζει όλα τα άλμπουμ του Ζωηρού Υδράργυρου και θα εμπνέει την Ζωή που βγάζουν προς τον ακροατή. Αρκεί να προσέξει τα εξώφυλλα των Quicksilver Messenger Service από τώρα και στο εξής. Προσέξτε τον υπέροχο αυτόν πίνακα του L. Khollister, το κεντρικό πρόσωπο στην μπρος όψη δεν είναι η κοπέλα που είναι στην άκρη δεξιά. Είναι ο Βάτραχος κάτω στο κέντρο, πράσινος μέσα στο ατελείωτο πράσινο, έχει σχεδόν χαθεί, αλλά είναι αυτός που κοιτάει στην κατεύθυνση που συνηθίζουμε και εμείς. Πιστεύω ότι το artwork κάθε σημαντικού δίσκου Ροκ είναι σημαντικό και συνούσιο της αξίας του, έστω κι αν αυτό γίνεται με ένα μυστήριο, ασυνείδητο, τυχαίο ( ; ) τρόπο... ή ίσως να επιδρά μια αλχημεία που δεν μπορούμε να εννοήσουμε σ' αυτές τις στιγμές της έμπνευσης (και σ' αυτούς τους καιρούς) και ο καλλιτέχνης συνδράμει, χωρίς να το ξέρει σε μια έκφραση που συνάπτει το εικαστικό μήνυμα με την Ηχητική τέχνη. Εξάλλου τα χρώματα, οι γραμμές απόψεως (perspectiv) και οι ροές διαφυγής βρίσκονται ήδη μέσα σ' αυτήν την μουσική. Και όλα γίνονται στον αιθέρα.
Η Ατμόσφαιρα είναι πιο χαλαρή ελαφριά, πιο αισθησιακή και μεταξένια. Δεν είναι οι γραμμές κιθάρας που φεύγουν και διαχέονται στον χώρο όπως πριν αλλά ο ήχος ολόκληρος, καθώς το πιάνο του Εγγλέζου λειτουργεί σαν ενωτικό υλικό ανάμεσα σε όλα τα όργανα και τις φωνές.
Παρόλο που το άλμπουμ δεν είναι απόλυτα ενωτικό από τη μια άκρη ως την άλλη του δίσκου, τα τραγούδια διαφέρουν σε tonus και ρυθμό (και ευτυχώς), εντούτοις μια αγαλλίαση και μία ευχαρίστηση μας διακατέχει σε ολόκληρο το άκουσμα. Τίποτα για πέταμα, τίποτα που φρενάρει την ακουστική μας εμπειρία.
Νεραϊδοσύνη και Αιθερισμός λοιπόν, κάνουν την μεγάλη απόβαση στα όρια της αισθητικής μας συνείδησης, αφού με αυτόν τον δίσκο και τους άλλους σαν αυτόν, αυτή η εμπειρία δεν περιορίζεται πια μόνο στο όραμα και τον ύπνο.
Οι τίτλοι του άλμπουμ:
Side One
- Shady Grove (P.O. Wands)
- Flute Song (D. Jewkes)
- 3 or 4 Feet From Home (J. Cipollina)
- Too Far (D. Freiberg)
- Holy Moly (Nick Gravenites)
Side Two
- Joseph's Coat (J. Cipollina & N. Gravenites)
- Flashing Lonesome (D. Freiberg & N. Gravenites)
- Words Can't Say (D. Freiberg & D. Jewkes)
- Edward, (The Mad Shirt Grinder) (N. Hopkins)
Μέσα στην ίδια χρονιά, το 1969, μετά το Θρυλικό Happy Trails, οι τεράστιοι σανφρανσισκανοί βγάζουν ένα δεύτερο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που ξαφνιάζει από πρώτη άποψη με το καταπράσινο και "Αρκαδικό" εξώφυλλό του, Shady Grove το όνομα αυτού. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι δανεισμένος από ένα παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι του 18ου αιώνα και που μια ψυχεδελική του ερμηνεία ανοίγει τον δίσκο.
Σ' αυτόν τον επανερχομό του γκρουπ στα στούντιο, μέσα στην χρονιά βλέπουμε κάποιες βασικές διαφορές, και ίσως αυτές οι διαφορές είναι η αιτία αυτής της βιασύνης. Γιατί ξεχείλιζαν ίσως από ιδέες διαφορετικές, εμπνεύσεις αλλοτινές και καινούριες συναντήσεις.
Ξεκινώντας από την πρώτη σημαντική διαφορά. Ο Duncan δεν έρχεται να παίξει στον δίσκο, και δεύτερη, ένας μυθικός οργανίστας, ο ένδοθεν του Ατλαντικού, προστίθεται στο γκρουπ και δίνει άλλη διάσταση τόσο στον ήχο όσο και στο ρελιεφ των συνθέσεων. Ο Nicky Hopkins του οποίου το πιάνο μάγευε σε όποιο γκρουπ είχε προσκληθεί να παίξει.
Ο μεγάλος Dino Valenti (ναι λέω ο Μεγάλος, και το δηλώνω) δεν έχει ξεμπερδέψει ακόμα από τα προβλήματα του με την δικαιοσύνη (θα έρθει στο επόμενο άλμπουμ σε λίγους μήνες) οπότε μένουμε με το σχήμα:
John Cipollina - guitar, vocals
Nicky Hopkins - organ, piano, celeste, cello, harpsichord, keyboards
Greg Elmore - drums, percussion
David Freiberg - viola, bass, guitar, vocals
Αυτό που λείπει στο καινούριο αυτό σχήμα ("σχήμα" όσο αφορά τα μέλη της μπάντας όσο και την σύνθεση της μουσικής) και που υπήρχε στους δύο προηγούμενους είναι η double guitar attack των Cipollina/Duncan. Κατά συνέπεια έχουν σχεδόν εξαφανιστεί οι νοητικοί διάλογοι μεταξύ των χορδών των δυο κολλητών που έμοιαζαν να βρίσκονται σε fusion φάση, αν όχι σε τηλεπαθητική κατάσταση και τα ατέρμονα τζαμαρίσματα τους δεν υπάρχουν πια και αυτά στον δίσκο. Και ο Freiberg δεν δείχνει να τιμάει τόσο την βιόλα του καθώς το γκρουπ έχει απομακρυνθεί αρκετά από την αρχική country επίδρασή του. Όμως ο δίσκος κέρδισε σε κάποια άλλα σημεία πολύ σημαντικά για την ίδια την ιστορία του Ροκ και την ανακάλυψη για μας, μιας άλλης διάστασης (και ας μην ανησυχούμε ο Duncan θα ξαναγυρίσει στο επόμενο άλμπουμ).
Ποια είναι αυτή η διάσταση ;
Θα χρησιμοποιήσω την λέξη "νεραϊδοσύνη" για να αποτυπώσω την weirdo έκφραση του άλμπουμ όπου είναι διάχυτη, και που στο εξής θα χαρακτηρίζει όλα τα άλμπουμ του Ζωηρού Υδράργυρου και θα εμπνέει την Ζωή που βγάζουν προς τον ακροατή. Αρκεί να προσέξει τα εξώφυλλα των Quicksilver Messenger Service από τώρα και στο εξής. Προσέξτε τον υπέροχο αυτόν πίνακα του L. Khollister, το κεντρικό πρόσωπο στην μπρος όψη δεν είναι η κοπέλα που είναι στην άκρη δεξιά. Είναι ο Βάτραχος κάτω στο κέντρο, πράσινος μέσα στο ατελείωτο πράσινο, έχει σχεδόν χαθεί, αλλά είναι αυτός που κοιτάει στην κατεύθυνση που συνηθίζουμε και εμείς. Πιστεύω ότι το artwork κάθε σημαντικού δίσκου Ροκ είναι σημαντικό και συνούσιο της αξίας του, έστω κι αν αυτό γίνεται με ένα μυστήριο, ασυνείδητο, τυχαίο ( ; ) τρόπο... ή ίσως να επιδρά μια αλχημεία που δεν μπορούμε να εννοήσουμε σ' αυτές τις στιγμές της έμπνευσης (και σ' αυτούς τους καιρούς) και ο καλλιτέχνης συνδράμει, χωρίς να το ξέρει σε μια έκφραση που συνάπτει το εικαστικό μήνυμα με την Ηχητική τέχνη. Εξάλλου τα χρώματα, οι γραμμές απόψεως (perspectiv) και οι ροές διαφυγής βρίσκονται ήδη μέσα σ' αυτήν την μουσική. Και όλα γίνονται στον αιθέρα.
Η Ατμόσφαιρα είναι πιο χαλαρή ελαφριά, πιο αισθησιακή και μεταξένια. Δεν είναι οι γραμμές κιθάρας που φεύγουν και διαχέονται στον χώρο όπως πριν αλλά ο ήχος ολόκληρος, καθώς το πιάνο του Εγγλέζου λειτουργεί σαν ενωτικό υλικό ανάμεσα σε όλα τα όργανα και τις φωνές.
Παρόλο που το άλμπουμ δεν είναι απόλυτα ενωτικό από τη μια άκρη ως την άλλη του δίσκου, τα τραγούδια διαφέρουν σε tonus και ρυθμό (και ευτυχώς), εντούτοις μια αγαλλίαση και μία ευχαρίστηση μας διακατέχει σε ολόκληρο το άκουσμα. Τίποτα για πέταμα, τίποτα που φρενάρει την ακουστική μας εμπειρία.
Νεραϊδοσύνη και Αιθερισμός λοιπόν, κάνουν την μεγάλη απόβαση στα όρια της αισθητικής μας συνείδησης, αφού με αυτόν τον δίσκο και τους άλλους σαν αυτόν, αυτή η εμπειρία δεν περιορίζεται πια μόνο στο όραμα και τον ύπνο.
Οι τίτλοι του άλμπουμ:
Side One
- Shady Grove (P.O. Wands)
- Flute Song (D. Jewkes)
- 3 or 4 Feet From Home (J. Cipollina)
- Too Far (D. Freiberg)
- Holy Moly (Nick Gravenites)
Side Two
- Joseph's Coat (J. Cipollina & N. Gravenites)
- Flashing Lonesome (D. Freiberg & N. Gravenites)
- Words Can't Say (D. Freiberg & D. Jewkes)
- Edward, (The Mad Shirt Grinder) (N. Hopkins)
Last edited by a moderator:
