Ελεύθερη Πτήση με Ασημί Ανταύγειες

[Cicadelic Ranger]

_Suite: Is about fluid aetherial rock psych Just for Love by Quicksilver Messenger Service!

Που ήμασταν; Α ΟΚ...
1970... ο Dino Valenti έρχεται επιτέλους στο γκρουπ, γιατί αν και ήταν ιδρυτικό μέλος των Quicksilver, δεν είχε συμμετάσχει σε κανένα από τα 3 προηγούμενα άλμπουμ γιατί είχε διάφορα προβλήματα με την δικαιοσύνη.

Και μαζί του, ο Duncan επανέρχεται στο συγκρότημα. Ο λόγος που ήταν απών από το Shady Grove δεν ήταν κάποια ρήξη με τον Hopkins (αν και τα σενάρια με ίντριγκες ανθίζουν πάντα στο μυαλό των fans) αλλά διότι πήγε να βρει τον Valenti (ή Valente ανάλογα την προτίμηση) που έβγαινε από την φυλακή. Προσωπικά σκέφτομαι ότι είναι ένα κατανοητό δείγμα φιλίας και συμπαράστασης σε κάποιον που είχε περάσει τόσα χρόνια έγκλειστος, και ένας τρόπος εγκλιμάτισης, για να ξαναφέρει κάποιος τον φίλο και συνιδρυτή του γκρουπ στην πραγματικότητα του Φρίσκο εν έτει 70, που από το 65-66 και μετά η πραγματικότητα αυτή είχε πάρει πολλά χρώματα και είχε αναπτύξει όνειρα και αλλοτινούς ήχους.

Και όπως θα ακούσουμε (αλλά και θα δούμε) σ' αυτό το τέταρτο άλμπουμ, ο Leader τραγουδιστής -say simply leader- όχι μόνο δεν έχασε επαφή "με το είδος" αλλά πρωτοπορεί, και είναι στην βάση αυτού του απόλυτου αριστουργήματος που είναι το Just for Love.

Και επειδή κάθε προσέγγιση δίσκου αν και υπάρχει προσπάθεια να είναι όσο πιο αντικειμενική για το κοινό, για να εννοήσει σε κάποιες βασικές γραμμές, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρξει ένας προσωπικός τόνος, ένα ιδιαίτερο άγγιγμα, εξ' άλλου τι άλλο θα μπορούσε να είναι ένα έργο τέχνης (γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι περί εμπορικού κατασκευάσματος) εάν δεν ήταν αυτή η σύνδεση του έργου με ένα άτομο, ένα χώρο, κάποιες εμπειρίες που επιδρούν ταυτόχρονα...

Παίρνοντας φόρα λοιπόν από αυτήν την προσωπική προσέγγιση θα έλεγα ότι έχω όλη την δισκογραφία (studio) των Quicksilver, διπλά (σε βινύλιο και CD), τους ακούω και αγαπώ όλους τους τους δίσκους, αλλά ο αγαπημένος μου, ο ποιο πλανεμένος, αυτός που σε εκτοξεύει σε άλλες εμπειρίες, και σου δημιουργεί ένα αίσθημα ηλεκτρικής ατμόσφαιρας και ταυτόχρονα αγαλλίασης, μια περίεργη αντίληψη αρμονίας με ότι βρίσκεται στην γύρω φύση, και ενός είδους - ναι θα τολμήσω να πω την βαριά κουβέντα - Αγάπης.

Για να καταλάβει κανείς αρκεί να κοιτάξει το εξώφυλλο, αντιπροσωπεύει άπταιστα αυτό που ειπώθηκε σαν η "Χαβανέζικη Περίοδος" όχι μόνο του ότι το γκρουπ εκείνο τον καιρό βρισκόταν και ηχογραφούσε στην Χαβάη (υπάρχει και κονσέρτο από αυτή την διαμονή) αλλά και από αυτήν την αισθητική του εξώφυλλου του 4ου και 5ου (αλλά κυρίως του 4ου) άλμπουμ, με τροπικά χρώματα και φόρμες, και με τα όργανα των μουσικών που μοιάζουν φτιαγμένα σύμφωνα και προσιτά με την φύση όντας σε άλλη μυθική ύπαρξη.

Και ο Dino με τους κολλητούς του το κατάφερε αυτό...

Όταν σκέφτηκα να κάνω αυτήν την αφιέρωση (μένοντας πάντα στο προσωπικό), το έκανα με κάποιον τρόπο αντίδρασης σε σωρό κακόβουλων comments που αφρίζουν σε όλο το μήκος του διαδικτύου, από τους δήθεν πιουρίστες (το πιο γελοίο είδος όχι ακροατών αλλά οπαδών, το ίδιο είδος που γιούχαρε τον Dylan όταν έβαλε ηλεκτρική κιθάρα), που ξεκινούν από το "Εκεί τέλειωσαν οι Quicksilver" μέχρι τα ανεκδιήγητα "το Ρετάλι (= Ιταλός υποτιμητικά στα Γαλλικά) που ήρθε να κάνει τη φιγούρα του"... "Που σκούζει..." και σταματώ εδώ τις αθλιότητες που έχω δει σε σχόλια "fans" στις μεγάλες και συχνά-πυκνά εμπορικές ιντερνετικές πλατφόρμες.

Οι πιο "σοβαροί" επιμένουν στην Pop-oriented κατεύθυνση του γκρουπ... και νομίζω ότι... δεν κατάλαβαν τίποτα στην υπόθεση. Όπως ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να τους πείσω, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να πεις τα πράγματα για την αποτύπωση αυτής της μοναδικής μουσικής στιγμής στον χώρο και τον χρόνο...

 

[Cicadelic Ranger]

Quicksilver Messenger Service - Just For Love (1970)

Δηλαδή ότι το Just for Love pt 1 όσο και το Just for Love pt 2 δεν είναι "ποπ τραγουδάκια", δεν είναι καν μπαλάντες... Είναι ΥΜΝΟΙ του Έρωτα ή της Αγάπης (κατ' επιλογήν πάλι) καρφωμένοι στον Oυράνιο Θόλο να μας βλέπουν άνωθεν για πάντα.
_Κάτι άλλο... ποιος είπε ότι το κασετόφωνο είναι κάτι άχρηστο; Εγώ για παράδειγμα έκανα ένα μοντάζ των δύο Just for Love συνημμένα, και τα άκουγα σε κύκλους... Μου δημιούργησε μια κατάσταση ευφορίας για τις επόμενες 5-6 ώρες... Δεν σας λέω να το κάνετε βέβαια..._

Just for love, like the wing of some high-flying bird,
Of the songs I will sing to you, you can hear every word,
That I ever heard come to you.
Of the people I've been, of the visions I have seen,
Of the things I think about, of situations that I can hear sometimes,
And the places I have been at times, just trying to be,
These things can only happen once in a lifetime,
These things can only matter here if you have time.
Someone will touch you softly and it will be me,
Someone will call your name and then come to me, free.
Free as the wind, free as the rain falling,
Free as the night, free as nature calling...

Το The Hat εκεί μέσα στην οργανική του linear περιπλάνηση πραγματοποιεί μια πτώση, (γύρισμα, break, chute) μετά από ένα διαιωνιζόμενο διηγηματικό και ανυπόμονο groove κουπλέ... μια πτώση που πρέπει να έχει γραφτεί στην ιστορία του ροκ σαν η πιο εκπληκτική και ταυτόχρονα αναγκαία ever.

Και τι να πει κανείς για το Freeway Flyer την εκπληκτική session like εισαγωγή του και η επανόρθωση με το τόσο στεγνό και δυνατό χτύπημα του τέμπο ακούγεται σαν πυροβολισμός από κολτ που βάζει τα πράγματα στη θέση τους... και το τραγούδι αρχίζει και ξετυλίγεται σαν μια αιθέρια επέλαση ελευθερίας... Kαι μόνο ο τίτλος προδιαθέτει για πτήσ瀝...

I'm a freeway flyer and I'm down the open road.
I keep on gettin' high, wonderin' how high can one man go?
Well, I'm a dangerous stranger, I'm a psychedelic ranger,
Now there's no place that I can't go, no no no, baby, no no no.
I'm a freeway wrestler, I keep it to the floor,
I'm an old guitar hassler, and I can always pick my way back home anywhere,
Well, I'm a six-string rangler, I'm a twelve string strangler,
And there's no place I can't go, no no no, babe, no no no.
I'm a little girl pleaser, I always get my way,
I'm an old sweet thing teaser, I'm gonna die and go to Hell some day,
Well, I'm a meat grinder, I'm a sweet spot finder, got a roll that the bank can't cash

Οι μουσικοί ρομαντικοί ατμοσφαιρικοί περίπατοι του Gone Again δένουν ανάμεσα στις δύο εξάρσεις της δεύτερης πλευράς, και χαρακτηρίζoυν επίσης τα δύο κατευναστικά όσο και ανήσυχα Wolf Run pt 1 & 2 που ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο.
Τo Instrumental Cobra είναι ένα δυνατό "€œΠαρών!"€ του ταλέντου του Cipollina, 4 και πλέον λεπτά ζωηρού υδράργυρου με μια επίδειξη δυναμικών κρουστών που που τρέχουν σε όλη την διάρκεια του κομματιού. Και σε μια ανάλογη αναζήτηση ισορροπίας χρησιμοποιείται σαν "€œδέσιμο"€ ανάμεσα σε δύο αργού τελετουργικού ρυθμού κομμάτια.
Όσο για το θρυλικό Fresh Air (τι τίτλος πάλι... τόσο απλό και σημαντικό που εκπλήττεσαι που δεν έχει ήδη ειπωθεί χίλιες φορές) ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία (No 49), και όχι χωρίς λόγο, των Αγγελιοφόρων...
Ότι μπορεί να ζητήσει κανείς από ένα ροκ ταξιδιάρικο τραγούδι βρίσκεται μέσα.
Το Ροκ αναπνέει μέσα σ' αυτό, είναι ψυχεδέλεια με τονικότητα, είναι ονειροπόληση αλλά με νεύρο... και η φωνή... αυτή η φωνή, που τόσοι κακόβουλα ειρωνεύονται, είναι κάθετη, ισχυρή, αλλόκοτη και σε στέλνει κατευθείαν σε... Αιθερικά ζητήματα:

Oh, oh, oh, I want to go with you
Oh, have another hit of fresh air
...
_Τι είπα "αγγελιοφόρων"€... άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά όπως έλεγε και ο ποιητής... ε ναι... ήταν εκεί και όποιος κατάλαβε.

Ο Valenti προσέθεσε εκτός από τα φωνητικά και μια νέα ηχητική χροιά, με το φλάουτο και τον εξωτισμό των κόνγκας και μια τρίτη κιθάρα σε ρυθμικό μάλλον ρόλο. Ο ήχος έχει αποκτήσει κάτι επιπλέον μακρινό και εξωτικό, και τα σημεία επίμονου επικυρίαρχου groove του δίσκου (The Hat), είναι μάλλον η ευκαιρία για λεπτές οργανικές αναζητήσεις που έχουν αντικαταστήσει το μακρύ τζαμάρισμα των χορδών.
Οι δύο κιθάρες βέβαια Duncan-Cipolinna, είναι πάντα εκεί να κάνουν τα "αραμπέσκ"€ τους αλλά σε ένα σημείο υποχώρησης σε σχέση με την (ΝΕΑ) φωνή που καθορίζει τις κατευθύνσεις και τους ορίζοντες.

Είναι σίγουρο ότι η προσωπικότητα και ίσως το ταλέντο και οι απαιτήσεις του Valenti, που υπογράφει όλα τα τραγούδια του δίσκου με το ψευδώνυμο Jesse Farrow, εκτός από το instrumental Cobra του Cipollina, ίσως προκάλεσε ένα είδους πίεσης και έθεσε κάποια ερωτηματικά στα άλλα μέλη. Ίσως αισθάνθηκαν ότι ξαφνικά το γκρουπ έγινε η μπάντα του "Ωραίου Ντίνο"€... Όχι ίσως, σίγουρα... δυστυχώς είναι συχνό το φαινόμενο του υπέρμετρου εγωισμού στον κόσμο των καλλιτεχνών. Έτσι ο Hopkins αν και συμμετείχε στην ηχογράφηση του άλμπουμ (με μια εξαιρετική, διακριτική και σταθερή πιανιστική παρουσία) αποχώρησε από το γκρουπ, και ακολούθησε ο Cipollina.

O Hopkins δεν είχε πρόβλημα να βρει δουλειά, έπαιξε με τους καλύτερους των καλύτερων.
Ο Cipollina έφτιαξε ένα άλλο γκρουπ τους Copperhead. Αλλά μετά ένα πρώτο δίσκο που δεν πουλήθηκε η Κολούμπια αρνήθηκε να βγάλει τον δεύτερο τους και το συγκρότημα έπαψε να υπάρχει.

Side one
1. "Wolf Run (Part 1)" (Jesse Oris Farrow) -€“ 1:12
2. "Just for Love (Part 1)" (Farrow) -€“ 3:00
3. "Cobra" (John Cipollina) -€“ 4:23
4. "The Hat" (Farrow) -€“ 10:36
Side two
1. "Freeway Flyer" (Farrow) -€“ 3:49
2. "Gone Again" (Farrow) -€“ 7:17
3. "Fresh Air" (Farrow) -€“ 5:21
4. "Just for Love (Part 2)" (Farrow) -€“ 1:38
5. "Wolf Run (Part 2)" (Farrow) -€“ 2:10

 

[Cicadelic Ranger]

Just for Love pt 1 & 2 ενωμένα.

Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο _God Save Youtube !
H Golden Gate Session του 1969, Αύγουστος 15 του μήνα, ίδια ημερομηνία με το Woodstock. Οπότε ο Dino Valenti είχε ήδη βγει από την φυλακή και ο Nicky Hopkins παίζει εδώ στις 15 και στις 16 έπαιξε με Jefferson Airplane στο Woodstock... what a life !!!

Από το φιλμ Go Ride The Music. Παίζουν ακόμα τους "παλιούς", pro-Shady Grove + πιάνο Quicksilver, με τα άφθονα τζαμαρίσματα.

 

[Δημοκηδής]

πωπω, ρε δικέ μου, δεν σε προλαβαίνουμε !

εύγε για το μεράκι !

 

[grio]

Πράγματι, η προσπάθεια είναι αξιόλογη και πρέπει να επισημαίνεται. Βέβαια με κουράζεις λίγο :smile:, με τις διορθώσεις που πρέπει να γίνονται, για να παρουσιάζονται σωστά τα κείμενα και να μην προβληματίζουν ή αποτρέπουν το διάβασμά τους. Μ' αρέσουν και οι παράπλευρες ιστορίες με τις προσωπικές εκτιμήσεις (γι' αυτές, θα τα πούμε παρακάτω), που δείχνουν ότι το "θέμα" αντιμετωπίζεται σοβαρά και όχι επιφανειακά...

Οπότε για τους Quicksilver έχουμε τρία νήματα και μπόλικη "τροφή" για τους αφισιοναδο! Βέβαια, δεν βλέπω πολλούς απ' αυτούς στον ορίζοντα, αλλά τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια...

 

[grio]

...
Και μαζί του, ο Duncan επανέρχεται στο συγκρότημα. Ο λόγος που ήταν απών από το Shady Grove δεν ήταν κάποια ρήξη με τον Hopkins (αν και τα σενάρια με ίντριγκες ανθίζουν πάντα στο μυαλό των fans) αλλά διότι πήγε να βρει τον Valenti (ή Valente ανάλογα την προτίμηση) που έβγαινε από την φυλακή. Προσωπικά σκέφτομαι ότι είναι ένα κατανοητό δείγμα φιλίας και συμπαράστασης σε κάποιον που είχε περάσει τόσα χρόνια έγκλειστος, και ένας τρόπος εγκλιμάτισης, για να ξαναφέρει κάποιος τον φίλο και συνιδρυτή του γκρουπ στην πραγματικότητα του Φρίσκο εν έτει 70, που από το 65-66 και μετά η πραγματικότητα αυτή είχε πάρει πολλά χρώματα και είχε αναπτύξει όνειρα και αλλοτινούς ήχους.
...
Όταν σκέφτηκα να κάνω αυτήν την αφιέρωση (μένοντας πάντα στο προσωπικό), το έκανα με κάποιον τρόπο αντίδρασης σε σωρό κακόβουλων comments που αφρίζουν σε όλο το μήκος του διαδικτύου, από τους δήθεν πιουρίστες (το πιο γελοίο είδος όχι ακροατών αλλά οπαδών, το ίδιο είδος που γιούχαρε τον Dylan όταν έβαλε ηλεκτρική κιθάρα), που ξεκινούν από το "Εκεί τέλειωσαν οι Quicksilver" μέχρι τα ανεκδιήγητα "το Ρετάλι (= Ιταλός υποτιμητικά στα Γαλλικά) που ήρθε να κάνει τη φιγούρα του"... "Που σκούζει..." και σταματώ εδώ τις αθλιότητες που έχω δει σε σχόλια "fans" στις μεγάλες και συχνά-πυκνά εμπορικές ιντερνετικές πλατφόρμες.
...

... και η φωνή... αυτή η φωνή, που τόσοι κακόβουλα ειρωνεύονται, είναι κάθετη, ισχυρή, αλλόκοτη και σε στέλνει κατευθείαν σε...

Είναι σίγουρο ότι η προσωπικότητα και ίσως το ταλέντο και οι απαιτήσεις του Valenti, που υπογράφει όλα τα τραγούδια του δίσκου με το ψευδώνυμο Jesse Farrow, εκτός από το instrumental Cobra του Cipollina, ίσως προκάλεσε ένα είδους πίεσης και έθεσε κάποια ερωτηματικά στα άλλα μέλη. Ίσως αισθάνθηκαν ότι ξαφνικά το γκρουπ έγινε η μπάντα του "Ωραίου Ντίνο"€... Όχι ίσως, σίγουρα... δυστυχώς είναι συχνό το φαινόμενο του υπέρμετρου εγωισμού στον κόσμο των καλλιτεχνών.
...

...
Σε άρθρο του περιοδικού Vintage Guitar, το Σεπτέμβριο του '01, ο συντάκτης ανέφερε:
Τα τραγούδια των Quicksilver, είχαν περισσότερες τζαζ επιρροές από άλλα ψυχεδελικά συγκροτήματα του Φρίσκο και τα τζαμαρίσματα ήταν πιο περίπλοκα. Το 'Gold and Silver', είχε ένα ρυθμό όπως το 'My Favorite Things' του Coltrane και φέρεται να ήταν εμπνευσμένο από το 'Take Five' του Brubeck.

και ο Gary Duncan απάντησε:
Το έγραψα όταν ήμουν 16 ή 17, όταν αυτά τα είδη των τραγουδιών ήταν δημοφιλή και το 'Take Five' ήταν ένα τεράστιο χιτ. Πάντα άκουγα πολλή τζαζ - και πολύ λίγο, από οτιδήποτε άλλο. Άκουγα τους παίκτες των πνευστών, περισσότερο από τους κιθαρίστες. Στην ερώτηση, ποιος είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, για μεγάλο διάστημα δεν είχα πραγματικά απάντηση, ωστόσο, θα πρέπει να ομολογήσω ότι πραγματικά λατρεύω τον Freddie King. Άκουγα, ως επί το πλείστον, πνευστά και προσπαθούσα να παίζω τα ριφ (επαναλαμβανόμενη μουσική φράση) των πνευστών στην κιθάρα, που δεν είναι εύκολο και ακόμα το κάνω αυτό.

Στο ίδιο άρθρο, με τις προτεραιότητες και τις επιρροές των δύο πρώτων τους άλμπουμ, ο Duncan αναφέρει και τα παρακάτω, που δείχνουν ποιες πραγματικά ήταν οι σχέσεις και εσωτερικές διεργασίες που συντελούνταν στο γκρουπ...

Δεν ήσουν στο τρίτο άλμπουμ, Shady Grove, κατά τα φημολογούμενα, επειδή πήγες ταξίδι με μοτοσικλέτα, από το ένα άκρο της χώρας ως το άλλο, με τον Dino Valenti. Πήρατε άδεια από την μπάντα ή την παρατήσατε;

GD: Σταμάτησα, αμέσως μετά το τέλος της περιοδείας των ηχογραφήσεων του Happy Trails και έκανα αυτό το τελευταίο "εξευμενιστικό" σέσιον με την μπάντα. Έφυγα επειδή δεν υπήρχαν περισσότερες πρόβες και προσπάθεια για καλυτέρευση. Φάνηκε ότι όλοι ήταν ικανοποιημένοι με τη χαλαρότητα, τους μισθούς και να ενεργούν σαν σταρ και εγώ δεν ήθελα να το κάνω αυτό. Είπα στον μάνατζερ, ότι δεν βλέπω κανένα μέλλον ως μουσικός, και έτσι έφυγα. Έλειψα για σχεδόν ένα χρόνο.

Όταν επέστρεψες, έφερες τον Valenti μαζί σου, αλλά αναφέρθηκε ότι ο Valenti υποτίθεται ότι ήταν ο τραγουδιστής για τους Quicksilver, όταν το συγκρότημα πρωτοξεκίνησε, αλλά ο ίδιος είχε συλληφθεί.

GD: Αυτή είναι η ιστορία, που είπε σ' όλους ο Cippolina. Αλλά σύμφωνα με τον Dino, αυτό δεν ήταν καθόλου έτσι.
Όταν έψαχνε για μπάντα, μίλησε με τον Cippolina, και όλοι με κάποιο τρόπο έβαλαν τα πράγματα κάτω. Αυτός πράγματι έμενε μαζί μας, όταν βγήκε από τη φυλακή και ενώ παίζαμε μουσική μαζί και έγραφε τα τραγούδια, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να παίξει στους Quicksilver. Ήθελε να ξεκινήσει τη δική του καριέρα. Λοιπόν, όταν η δική του καριέρα δεν πήγε τόσο καλά, είχε περισσότερο ενδιαφέρον να παίξει στους Quicksilver (γέλια)!

Σε μερικούς αρέσουν τα προηγούμενα άλμπουμ, διότι η φωνή του Valenti στα επόμενα άλμπουμ ακούγεται κάπως τσιριχτή ή/και ένρινη.

GD: Θα το έλεγα και εγώ. Είχαμε βάλει τόσο πολύ αντήχηση/reverb στη φωνή του όταν ηχογραφούσαμε, που δεν μπορούσες να ακούσεις την υπόλοιπη μπάντα. Και πάλι, ήταν ένας φολκ τραγουδιστής. Ο Θεός να τον ευλογεί, αλλά δεν ήταν ο ευκολότερος τύπος, για να τα πας καλά μαζί του.

Και το περίεργο είναι ότι την περισσότερη δράση στα τσαρτ είχε το σινγκλ "Fresh Air", το οποίο τραγούδησε ο Valenti.

GD: Πήραμε επίσης κάποιο αιρ πλει με το "What About Me", το οποίο επίσης, έγραψε και τραγούδησε. Ήταν πραγματικά δημιουργικός. Δεν ήταν όλα του, σπουδαία, αλλά μερικά από αυτά ήταν πραγματικά στολίδια.

 

[Cicadelic Ranger]

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στο Grio που προσφέρθηκε και διορθωσε το κείμενο.
Εχω δεί τη δουλειά που έχει κάνει στο φόρουμ και με ενθάρυνε και μένα...Βασικά ελπίζουμε να μοιραστούμε με αυτους που αγαπάνε αυτήν την κουλτούρα αλλα επίσης και κυρίως αν γίνει να δημιουργήσει την περιέργεια για τους νεότερους.

Το άλλο που βλέπω στη συνέντευξη ο Dunkan βγάζει λίγο το άχτι του. Η ατμόσφαιρα πρέπει να ήταν δύσκολη. Αλλα είναι ο γνωστος ναρκισσισμός των καλλιτεχνών. Και στους Airplane ήταν πολύ τεταμένη η κατάσταση και μάλιστα βίαιη

Τελικά αν κάποιοι νέοι που δεν γνωρίζουν αρχίσουν να ενδιαφέρονται αυτο ειναι ο σκοπός...και αν είναι και μουσικοι, ακόμα καλύτερα, θα βρουνε ξεχασμένους δρόμους και νέα τοπία.

 

[Γιώργος Κουν.]

Ηταν καλοκαιράκι απόγευμα, σε μια γκαρσονιέρα- ρετιρέ κάπου στη Μιχ. Βόδα.
Ο Γιάννης ήταν Χανιώτης,σπούδαζε στη Γυμναστική Ακαδημία και είχαμε έναν κοινό γνωστό.
Βρέθηκα εκεί τυχαία.
"Τι να βάλω;"
"Κάτι που να μην έχω ακούσει" του λέω
Τραβάει το "Just for Love".
Quicksilver, διαβάζω, "ναι αυτό" λέω.

Έφαγα ήττα απο τις λίγες

Μια ώρα μετά δε με χώραγε ο τόπος. Εφυγα σχεδόν ανάγωγα, για να πάω σφεντόνα στο Music Corner να τον βρώ.
"Μόνο εισαγωγής" με είχε προειδοποιήσει. Όπερ εσήμαινε μετά, μια βδομάδα ένδον, νηστεία και προσευχή :worshippy:
Τον βρήκα
Χαλάλι.

Και έγινε η αρχή του έρωτα με τη γκρουπάρα.



Συγχαρητήρια για την παρουσίαση Cicadelic



Και επιτρέψτε μου μια μικρή αφιέρωση-ευχή στο Γιάννη, να είναι καλά όπου κι αν βρίσκεται.

https://www.youtube.com/watch?v=umqe1Fb_FXQ

 

[Cicadelic Ranger]

Φιλε Γιώργο τελικά οταν το σκέφτομαι με τον καιρό, το Ροκ ειναι υπόθεση φίλων και φιλιών, με κάποιους κολητους μαθαμε, με κάποιους προτοακουσαμε και αλλους αλλαξαμε δισκους για να ακουσουμε και να μοιραστουμε ακόμα περισσότερο. Οντως μια παράμετρος της Ροκ ιστορίας ειναι η φιλία.

Σ'ευχαριστω και να πω οτι σε ειχα ηδη προσέξει απο το αβαταρ σου eat a peach στα μουσικά τοπικς και ελεγα "που ειναι αυτος ;"

Καλώς ξαναρθες

 

[Γιώργος Κουν.]

Απάντηση: Re: Ελεύθερη Πτήση με Ασημί Ανταύγειες

Φιλε Γιώργο τελικά οταν το σκέφτομαι με τον καιρό, το Ροκ ειναι υπόθεση φίλων και φιλιών, με κάποιους κολητους μαθαμε, με κάποιους προτοακουσαμε και αλλους αλλαξαμε δισκους για να ακουσουμε και να μοιραστουμε ακόμα περισσότερο. Οντως μια παράμετρος της Ροκ ιστορίας ειναι η φιλία.

Θα συμφωνήσω απόλυτα φίλε Ranger. Ετσι ήταν πάντα, τουλάχιστον για μένα.
Απόδειξη, πως και μέσα σε αυτό το κομμάτι του avclub σφυρηλατήθηκαν σχέσεις που κρατάνε χρόνια και έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της φιλίας.

Σ'ευχαριστω και να πω οτι σε ειχα ηδη προσέξει απο το αβαταρ σου eat a peach στα μουσικά τοπικς και ελεγα "που ειναι αυτος ;"

Καλώς ξαναρθες

Η σχέση μου με το χώρο του Avclub είναι διαχρονικά μια σχέση πάθους. Στην πραγματικότητα δεν έφυγα ποτέ.
Aς πούμε απλά- χάριν οικονομίας της συζήτησης- πως υπήρξε κάτι σαν ένα "Χαμένο Σαββατοκύριακο",αλλά επέστρεψα με τις καλύτερες των προθέσεων. :smile:

Ευχαριστώ σε για την υποδοχή