Oh! Susannah

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Susanne Sundfor: Ten Love Songs (2015)


Είχα πολύ καιρό να ακούσω έναν ποπ δίσκο που δεν έχει χαζούς στίχους και μηχανιστικά χορευτικά beats, που δεν υποτιμά τη νοημοσύνη μου και δεν έχει ίχνος από ...ξύγκι, βλέπε παραγεμίσματα από σκαρταδούρα. Εναν εξαιρετικό ποπ δίσκο, επαγγελματικό με κάθε “σωστή” έννοια του όρου, ένα κατόρθωμα στην κυριολεξία, ευέλικτο και πολυμήχανο, υποψιασμένο και άσωτο, σεμνό και ταυτόχρονα sexy, γεμάτο από μύριες πολιτιστικές προκλήσεις, περήφανο σε σχέση με την καταγωγή του, ενήμερο με την έννοια ότι έχει αφομοιώσει καταλυτικά ολόκληρη την ιστορία της χορευτικής ποπ των τελευταίων τριών τουλάχιστον δεκαετιών -το άλμπουμ σαρώνει όλο το πεδίο από τους Abba μέχρι τη Madonna- δημιουργικό σαν εμμηνόρροια δοξαστική, “κινηματογραφικό” στο έπακρο, ένα μπαράζ από ιδέες και μουσικές γλώσσες που εκτείνονται από disco μέχρι electro και faux-classical, από synth μέχρι Art-pop (με το Α κεφαλαίο).

Δεν μπορώ να γνωρίζω τη διάρκεια της κυρίας αλλιώς θα σας έλεγα ότι η καινούργια Madonna έρχεται από τη Νορβηγία. Δεν έχω μαγική σφαίρα να μου πεί τι ποπ δίσκοι θα κυκλοφορήσουν μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς. Αυτός εδώ όμως, πιστεύω ότι θα είναι μέσα στους 2 ή 3 καλύτερους. Πιθανότατα όχι μόνο του 2015 αλλά ολόκληρης της δεκαετίας.
Υπέροχος.


*****/5

 

[ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΙΡΑΧΤΑΡΗΣ]

H Suzanne φυσικά είναι μια αξιοζήλευτη singer/songwriter/composer, ικανή να διακηρύττει το όραμα της με ένα απλό casio η με ένα πιάνο η ακόμα και με μια ορχήστρα ολοκληρη

Σε πρώτη ανάγνωση, θυμίζει πράγματι Madonna επί εποχής Ray of light…

Στην πραγματικότητα μοιάζει να αφομοιώνει πολύ περισσότερα και αρκετά πιο ετερόκλητα πράγματα. Υποβόσκει κυρίως στα uptempo κομμάτια αυτή η ωμή cruising synth οπτική της πτώσης του ιταλικού progressive (Goblin στα τέλη 70ς), αλλά ταυτόχρονα όλο αυτό αντισταθμίζεται από την αυθόρμητη γλυκύτατα των σκανδιναβικών power pop συγκροτημάτων στα μέσα της δεκαετίας του 80 (οι συνθέσεις αλλά και το στήσιμο των φωνητικών θυμίζει A-ha).O Moroder φυσικά είναι εδώ αλλά επί εποχής Munich Machine, όπως και η Kate Bush, όπως επίσης (για να αλλάξουμε δεκαετία) όλο αυτή η σοφιστικέ αργόσυρτη αίσθηση που έδωσε σημαντικούς ποπ δίσκους την περίοδο 90-95 (erotica, confide in me, listen without prejudice vol 1).

Αν όλα αυτά ακούγονται παλιομοδίτικα τότε να σας πω πως ο δίσκος είναι απόλυτα σύγχρονος, και μάλιστα όλη του η παραγωγή αλλά και ο τρόπος που στήνει τα δέκα ερωτικά της κινηματογραφικά κομμάτια η Suzanne θυμίζουν έντονα τις modern classical αναζητήσεις των Olafur Arnalds, Nils Frahm στην Erased tape Records.

Η ίδια όχι μόνο ικανότατη στην σύνθεση αλλά και στην ερμηνεία, καλύπτει μία απίστευτη γκάμα, ξεκινώντας από την αφέλεια του europop (slowly) για να καταλήξει στην έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία της στο trust me…………………………
Όλα αυτά όπως καταλαβαίνετε μαρτυρούν μία πολύ πιο μαύρη ποπ από αυτή που συνήθως ακούει κανείς στα chart….

Στα συν το ότι ο δίσκος διέπεται από μια αναρχία! Σπάνιο για ποπ δίσκο να ξεκινάει low key και αφού δείξει όλες του τις πτυχές που δεν είναι και λίγες να καταλήγει acid electro....

Δεν ειναι πενταρι

ειναι πενταρι με θαυμαστικό...

 

[grio]

Τι καλύτερες συστάσεις, μπορεί να έχει ένα άλμπουμ, όταν ο Κώστας και Γιώργος υπερθεματίζουν;
Εννοείτε ότι θα αναζητηθεί και ακουστεί...
:ernaehrung004: