- 17 June 2006
- 14,350
Οι Wussy έρχονται από το Cincinnati του Οhio και...τα ´χουν τα χρονάκια τους -ο Chuck Cleaver που είναι κάτι σαν πρωθιερέας και πνευματικός καθοδηγητής τους, πρέπει να είναι γύρω στα 55, η Lisa Walker και οι υπόλοιποι δείχνουν να γυροφέρνουν τα 40. “Ρετάλια” που όμως μυρίζουν αφοσίωση και παραφορά από μακριά: ποντικοί των δισκάδικων, “σαβουριτζήδες” που ξημεροβραδιάζονται σε car boot sales και παζάρια μεταχειρισμένων, πάνω από βινύλια, fanzines και λίστες, αυτοί που Ξέρουν πως η ζωή είναι Αλλού - όχι στη ματαιοδοξία του να Εχεις αλλά στην χίμαιρα του να Είσαι. Οχι στο καθημερινό ψυχοφθόρο κυνήγι της Υλης αλλά στα Σημαντικά αυτού του κόσμου: πράγματα όπως τα βιβλία ποιητών που πέθαναν σε μονομαχίες για γυναίκες, οι ταινίες του Peckinpah και του Πιερ Πάολο, οι διαφορές στο Πως ηχεί μιά Rickenbacker σε σχέση με μία Gretsch Country Gentleman. Ή στο πως "παντιάζει" μιά Laverda σε σχέση με μία Guzzi.
Φτιάχτηκαν το 2001, ο πυρήνας τους είναι 4-μελής και είναι Cult του κερατά: από τη μιά κανείς δεν μοιάζει να τους ξέρει έξω απ το Οχάϊο, από την άλλη ο Dean έγραψε πως είναι "το καλύτερο αμερικάνικο γκρούπ της τελευταίας 10ετίας, ότι πιο κοντινό στους Beatles και τους Stones μπορεί να βγάλει το Σήμερα". Εχουν στο ενεργητικό τους 7-8 albums απ όσο είμαι σε θέση να ξέρω. Οι συναυλίες τους, ως επί το πλείστον λαμβάνουν χώρα σε δισκοπωλεία, ραδιοσταθμούς και ποδηλατάδικα. Αυτό που παίζουν κινείται σ ένα ευρύ πεδίο, από τους Flying Burrito Brothers, μέχρι τους Velvets -εννοείται!- τους πρώιμους REM και τους Sonic Youth. Πέρυσι, κυκλοφόρησαν το “Attica!”. Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο λέγεται “Teenage Wasteland” και περιγράφει τις αναμνήσεις της Lisa Walker γύρω από την εμπειρία του να ακούει τους Who στα νιάτα της. Με σκλάβωσε με το “Καλημέρα”.
Οι πιο παλιοί εδώ μέσα με ξέρουν: όσον αφορά το Ροκ, “ξέμπλεξα” σχετικά νωρίς από την ...τεχνική πλευρά του. Με συγκινεί η ανθρώπινη ουσία του. Το θεωρώ μιά κατ εξοχήν δημοκρατική εκφραστική φόρμα, προσβάσιμη στον καθένα (σχεδόν), όπου μετράει κύρια η συλλογική προσπάθεια. Οι μεγάλοι οργανοπαίκτες, για μένα -το τονίζω αυτό- είναι “λίγοι” σαν διαμεσολαβητές: μιά πενιά δεν με συγκινεί όσο ένα δαγκωμένο αναφιλητό ή η παλιρροϊκή εκφορά αισθημάτων, εξόχως ποιητικών μέσα στη γύμνια τους που σε καίνε σαν αναμμένα κάρβουνα, το να υπαινίσσεσαι παρά να αναπαριστάς, κι όταν αναπαριστάς η εικόνα σου να μοιάζει περισσότερο με ζωγραφιά παρά με φωτογραφία - και φυσικά να μη φοβάσαι να δείχνεις εύθραυστος, να μην είσαι ποτέ μελό και ποτέ φτηνός, ποτέ τόσο αυτάρεσκος που να αποκλείεις τον αυτοσαρκασμό. Το Ροκ δεν έπαψε ποτέ “να λέει” πράγματα για μένα από τη στιγμή που υπήρχαν τέτοιοι καλλιτέχνες - και οι Wussy είναι κατ εξοχήν τέτοιοι.
Με όλα αυτά δεν θέλω να πώ ότι το γκρούπ είναι “λίγο” ακουστικά: η rhythm section είναι πολύ δεμένη και στιβαρή και οι κιθάρες “γαζώνουν”. Αλλά η έμφαση είναι στο επέκεινα, στο ennui: στον καημό, στο πάθος, στη δακρυϊκή ξινίλα, στην ομορφιά που λανθάνει πίσω από μιά νεανική ακμή, στην πίκρα - ή αντίθετα, στην ...απρόσμενη γλύκα που καραδοκεί, καλά κρυμμένη, μέσα σ ένα πικρό καφέ. Πράγματα που μπορούν να κάνουν ακόμα κι ένα γυάλινο μάτι να δακρύσει.
Προτεινόμενη δισκογραφία:
Funeral Dress
Funeral Dress II
Left For Dead
Strawberry
Attica!
Last edited by a moderator:
