- 17 June 2009
- 3,594
Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase (2015)
Ας ησυχάσουν οι γενετιστές. Η εξέλιξη ενός ατόμου είναι θέμα επιρροών και ερεθισμάτων.
Ο Steven Wilson μεγάλωσε ακούγοντας Pink Floyd από τον μπαμπά του και Donna Summer από τη μαμά του.
Σαν παιδί, στην ηλικία που άλλοι έχτιζαν με Lego, αυτός ντουμπλάριζε και πειραματιζόταν με ένα χειροποίητο multi-track μαγνητόφωνο.
Πατώντας σταθερά πάνω στα χνάρια όλων αυτών των πειραματισμών και εξερευνήσεων, δημιουργεί τους Porcupine Tree και έναν ήχο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί νεωτεριστικό prog με επιρροές electronica, γεμάτο ατμοσφαιρικές σκιές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ο δημιουργός του υπήρξε ποτέ παιδί και κι αν υπήρξε ποτέ χαρούμενος.
Τελειομανής σαν παραγωγός και μηχανικός ήχου, αλλά και εξαίρετος κιθαρίστας, και όχι μόνο - νομίζω ότι ο όρος multi-instrumentalist θα του ταίριαζε καλύτερα - συνεργάζεται σε παραγωγές δυσοίωνα ατμοσφαιρικές σαν τον παγωμένο Βορρά, με τους Opeth και την Anja Garbarek , μιξάρει δίσκους των Jethro Tull και, σε στενή συνεργασία με τον Robert Fripp, αυτούς των King Crimson.
Μέχρις εδώ, και μέχρι το 2013, όλα καλά και όλα prog!
Με το "The Raven That Refused To Sing (and other stories)" μοιάζει σαν να δέχεται ενδοφλέβια overdose ρυθμού, γίνεται πολύπλοκος και ανατρεπτικός, αναθεωρητής και υποβλητικός.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, όλες οι επιρροές, η πολυπλοκότητα της προσωπικότητάς του, η αέναη εξερεύνηση, η γονιμότητά του φτάνουν στην κορύφωση και δίνει έναν εκπληκτικό δίσκο.
Ο τίτλος του Hand. Cannot. Erase , κατά βάση ένα concept album με δύναμη και συνοχή σε όλα τα κομμάτια του, που δύσκολα συναντάς πλέον.
Μελωδικός και παράξενα απλοϊκός στο ξεκίνημά του, εξελίσσεται σε ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο καθαρόαιμου ροκ, σπάει σε διάσπαρτα μικρά "μουσικά βιβλία" που καταλήγουν σε ένα επικό κρεσέντο.
Βασικός οδηγός η κιθάρα που ξεδιπλώνεται αρχικά τρυφερή και αραχνοΰφαντη σαν άρπα, και δεν επαναπαύεται αλλά εφορμά σαν ανεξέλεγκτο τραίνο με σκληρά και φιλόδοξα riffs που κατευνάζονται από τα φλάουτα, τα keyboards ισορροπούν το vituoso distortion του Guthrie Govan, τα σαξόφωνα μπλέκουν με το Mellotron, η celesta με ένα Fender Rhodes και κάπως έτσι, στα 60 και κάτι λεπτά του album, αναδεικνύεται η μουσική ιδιοφυΐα τουWilson, η αγάπη του για τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, οι progressive καταβολές του, η υφέρπουσα μοναξιά που τον περιβάλλει, όλα αυτά δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα αρκετά θεατρική, στα σημεία που η τρυφερή φωνή της Ninet Tayeb και η Σχολική Χορωδία του Cardinal Vaughan Memorial School συνυπάρχουν με το progressive όπως θα είναι και θα ηχεί αύριο, για να μας θυμίσουν πως η Joyce Carol Vincent ήταν μια νέα γυναίκα, όμορφη, αξιαγάπητη, κι όμως πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια πριν να γίνει αισθητή η απουσία της ....
Το "Hand.Cannot. Erase", certified τεσσάρι plus, είναι ένα μικρό έργο Τέχνης, από το πρώτο λεπτό του έως την τελευταία πινελιά του booklet πουπεριέχεται στο Deluxe Box Set της Kscope.
)- θα το ήθελα πάρα πολύ, ειδικά αυτά που κάνει στον Prince και στους Abba.
