Δεν μπορώ να είμαι ικανοποιημένος
Muddy Waters - The Best Of Muddy Waters (Απρίλιος 1958, Chess)
: A1 I Just Want To Make Love To You (Willie Dixon) [1954] - 2:50, A2 Long Distance Call [1951] - 2:39, A3 Louisiana Blues [1950] - 2:52, A4 Honey Bee [1951] - 3:20, A5 Rollin' Stone [1950] - 3:05, A6 I'm Ready [1954] (Willie Dixon) - 3:02, B1 Hoochie Coochie [1954] - 2:49, B2 She Moves Me [1951] - 2:55, B3 I Want You To Love Me [1953] - 3:01, B4 Standing Around Crying [1952] - 3:19, B5 Still A Fool [1951] - 3:12, B6 I Can't Be Satisfied [1948] - 2:41
Μουσικοί: Muddy Waters (φωνητικά & κιθάρα σ' όλα τα κομμάτια, στίχοι & σύνθεση εκτός A1, A6), Ernest "Big" Crawford (μπάσο: A2, A3, A4, B3, B6),
Willie Dixon (μπάσο: A1, A6, B1),
Little Walter (φυσαρμόνικα: A1, A2, A3, A6, B1, B2, B4, κιθάρα: B5), Walter "Shakey" Horton (φυσαρμόνικα: B3), Jimmy Rogers (κιθάρα: A1, A4, A6, B1, B3, B4), Otis Spann (πιάνο: A1, A6, B1, B3, B4),
Fred Below (τύμπανα: A1, A6, B1), Elgin Evans (τρίφτης/washboard: A3, τύμπανα: B3, B4), Leonard Chess (γρανκάσα: B2, B5)
Παραγωγή: Leonard Chess, Phil Chess
Ηχογραφήθηκε στο Σικάγο, από τον Απρίλιο του 1948 έως 1η Σεπτεμβρίου του 1954. Το άλμπουμ είναι μια ανθολογία του 1958, ο πρώτος μεγάλης διάρκειας δίσκος (
LP) του μπλουζίστα (και ο τρίτος για την
Chess), που αρχικά κυκλοφόρησε σαν
Chess LP 1427 και περιέχει πολλά από τα καλύτερα τραγούδια του
Muddy των αρχών της δεκαετίας του 1950. Μάλιστα πέντε από αυτά, έφτασαν το Top 10 του ρυθμ εντ μπλουζ τσαρτ του περιοδικού
Billboard από τις αρχές του 1951 μέχρι τα τέλη του 1954.
Πήρα ένα κόκαλο μαυρόγατας (σπάνιο είδος φυλαχτού)
Πήρα και μια σακούλα φυλαχτών
Πήρα ρίζα Ιωάννη του Κατακτητή (φυτό για ξόρκια)
Θα σας φέρω μπέρδεμα
Εγώ κορίτσια θα σας κάνω να με κρατάτε από το χέρι
Τότε ο κόσμος θα ξέρει τον άντρα χούτσι κούτσι (γυναικάς)
Είναι ένα ασυγκράτητο μπλουζ, πλούσιο, με βουντού αναφορές, μυστικιστικό, εξωτικό και διεγερτικό. (Ο
Marshall Stearns, επισημαίνει στο "
The Story Of Jazz", ότι είναι μια γοητεία "κατασκευασμένη" στο Σικάγο, με σκοπό να κάνει έναν αγαπητικό ακόμα πιο αξιαγάπητο. Ακόμα, εγγυάται την καλή τύχη στα τυχερά παιχνίδια. Μάλλον πρόκειται για τον νεοαφιχθέντα απόδημο από το βαθύ Νότο παρά για τον μαύρο "σαγηνευτικό" αστό).
Όταν ο
Muddy Waters φωνάζει την ταυτότητά του σαν "
Hoochie Coochie Man", γίνεσαι σχεδόν απόλυτα οπαδός. Tόσο πειστικός είναι ο καλλιτέχνης των κάντρι μπλουζ.
Ποια είναι η πηγή της δύναμης και της αλήθειας του Muddy;
Ο
Big Bill Broonzy, ο πρεσβύτερος των κάντρι μπλουζ τραγουδιστών, το θέτει ως εξής: «
Είναι αληθινός. Ο Muddy είναι αυθεντικός. Βλέπετε τον τρόπο που παίζει κιθάρα; Σε στυλ Μισισιπή, όχι με τον τρόπο της πόλης. Δεν παίζει συγχορδίες, δεν ακολουθεί αυτά που γράφουν τα βιβλία. Παίζει νότες, μπλου νότες. Κάνει αυτό που νομίζει».
Αυτό περιγράψει τον τρόπο του
Muddy Waters με την κιθάρα και τη φωνή: κάνει ό,τι πιστεύει και αισθάνεται.
Από τότε που κατευθύνθηκε βόρεια από το Κλάρξντεϊλ του Μισισιπή (κατά ειρωνεία της τύχης ακολουθώντας την ίδια διαδρομή του θανατηφόρου ατυχήματος της Μπέσσυ Σμιθ) στη δεκαετία του Τριάντα, φώναζε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Πάντα, υπήρχε ένα εντυπωσιακά μεγάλο ακροατήριο που τον άκουγε και αγόραζε τους δίσκους του, ειδικά στην έδρα του, στο Σικάγο.
Ερώτηση:
Πως προκύπτει αυτή η γόνιμη αγορά για το κάντρι μπλουζ στη δεύτερη πόλη της χώρας; Η αστικοποίηση επιφέρει μια πιο γυαλισμένη, πιο μεταξένια ερμηνεία του μπλουζ; Περισσότερο "μουσική", αν θέλετε.
Απάντηση:
Η μετακίνηση στο Σικάγο από το βαθύ νότο (Μισισιπή, Αλαμπάμα, Λουιζιάνα), υπήρξε σταθερή από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακριβώς όπως στις αρχές της δεκαετίας του Είκοσι, η φυγή άρχισε όταν δημιουργούνταν θέσεις εργασίας στις φάρμες και τα χαλυβουργεία, έτσι στα τέλη του Σαράντα, το κίνητρο ήταν οι μεταπολεμικές βιομηχανίες. Το Εθνικό Κέντρο Σφυγμομετρήσεων του Πανεπιστημίου του Σικάγο, εκτιμά αύξηση 250.000 νέγρων από το 1947. Για τους 25.000 νέους κατοίκους στο Σικάγο το χρόνο, τα τραγούδια και το στυλ του Muddy υπήρξαν αληθινά και ουσιαστικά.
Όλοι αυτοί οι χιλιάδες, βρίσκουν στα τραγούδια του
Muddy, σθένος και δύναμη που τόσο λείπει από αυτό που θεωρείται σύγχρονη αμερικανική μουσική. Υπήρξε μια εποχή, όχι πολύ καιρό πριν, όταν ο νεαρός αστός νέγρος απομακρύνθηκε από την κραυγή και το κλάμα του
Big Bill και του
Muddy γιατί τα θεώρησε σαν "παλιά πράγματα". Σήμερα, ο ίδιος βρίσκει σε αυτά τα "παλιά πράγματα" τις μέχρι στιγμής άγνωστες ρίζες του και ανακαλύπτει αυτό που ένας καλλιτέχνης σαν τον
Ellington ήξερε από παλιά: το μακρύ, μέσω των ετών, νήμα που συνδέει τις πιο προηγμένες τζαζ συνθέσεις με το λιτό μπλουζ. Ακριβώς όπως υπάρχει υπερηφάνεια στη μουσικότητα και ευαισθησία του
John Lewis και του
Miles Davis, έτσι υπάρχει και στην υγιή και γήινη έκφραση των
Big Bill και
Muddy.
