Dion - Born To Be With You (1975, Phil Spector International)
A1 Born To Be With You (Robertson)
A2 Make The Woman Love Me (Mann, Weil)
A3 Your Own Back Yard (DiMucci, Fasce)
A4 (He's Got) The Whole World In His Hands (Trad., Arr. Spector, DiMucci)
B1 Only You Know (Goffin, Spector)
B2 New York City Song (DiMucci, Tuohy)
B3 In And Out Of The Shadows (Goffin, Spector)
B4 Good Lovin' Man (Spector, DiMucci, Bernstein)
O Dion (Francis DiMucci) του πάλαι ποτέ ροκαμπιλάδικου The Wanderer, το '76 ήταν πια ένας ξεχασμένος, αλκοολικός, σχεδόν πρώην τραγουδιστής.
Ο Phil Spector ήταν πια, κι αυτός, ένας ξεπερασμένος παραγωγός, δεινόσαυρος μιας ξεχασμένης εποχής, με την συνταγή του Wall of Sound να ακούγεται (εκείνη την εποχή) ξεφτισμένη, ανέραστη και παρωχημένη. Αλκοόλα μεγάλη κι αυτός, με τα χαστούκια από τις αποτυχίες να διαδέχονται το ένα το άλλο, είχε καταντήσει σκιά του εαυτού του.
Οι δυο αυτοί βρέθηκαν μαζί σαν δυο τελειωμένοι μπεκρήδες στη μπάρα ενός ξεχαρβαλωμένου ποτάδικου και είπαν να ξορκίσουν την κατάντια τους φτιάχνοντας ένα δίσκο. Ο οποίος -φυσικά- πήγε άπατος, άλλα αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από τη γοητεία, την ομορφιά και το λυρισμό που βγάζει από τα αυλάκια του...
Γιατί τα παλικάρια παρ' όλες τις "κακουχίες", δεν έχουν χάσει τίποτα από την ψυχή τους. Το οινόπνευμα που κουβαλάνε στις φλέβες τους αρκεί για να γίνει φωτιά, που καίει τα πάντα.
Αγέρωχοι, δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα, παρά μόνο να καταθέσουν αυτά που ξέρουν μια τελευταία φορά. Ο Dion σέρνει τη φωνή του σαν κουρασμένος crooner, σαν να κοιτάει το μισογεμάτο ποτήρι του, περιγράφοντας τα παιχνίδια που κάνει το φως φιλτραρισμένο μέσα από kentucky straight.
O Phil Spector ενορχηστρώνει με ακρίβεια χειρούργου, δείχνοντας ότι οι μόνες στιγμές νηφαλιότητας που έχει είναι όταν διευθύνει το Wall of Sound, το οποίο είναι πάντα εκεί, στιβαρό, άφθαρτο, λαμπερό σαν καλοσυντηρημένος V8 κινητήρας που, όσα χρόνια και να περάσουν, άπαξ και ακούσεις τον ήχο του δεν το ξεπερνάς ποτέ.
Μπορεί ένας γέρος σκύλος να μην μαθαίνει καινούρια πράγματα, αλλά, στην τελική, ποιος νοιάζεται;
Αν ο σκύλος το κατέχει το άθλημα (και στην περίπτωση των δυο "σκύλων" εδώ, το παρα-κατέχουν) δεν σε νοιάζουν τα καινούρια πράγματα. Και τούτοι δω, βγάζουν μια αρχέγονη μαγεία, σαν αρχαίοι μύστες, που προσγειώθηκαν σε μια εποχή παράταιρη και ξένη γι' αυτούς, τραγουδώντας, όχι για να σώσουν τις ψυχές τους ή να κάνουν καμιά καλλιτεχνική δήλωση, αλλά γιατί δεν ξέρουν (και δεν θέλουν να κάνουν) τίποτα άλλο.
https://www.youtube.com/watch?v=IyErVrHE0eM
https://www.youtube.com/watch?v=z0dlPgCjzzU
A1 Born To Be With You (Robertson)
A2 Make The Woman Love Me (Mann, Weil)
A3 Your Own Back Yard (DiMucci, Fasce)
A4 (He's Got) The Whole World In His Hands (Trad., Arr. Spector, DiMucci)
B1 Only You Know (Goffin, Spector)
B2 New York City Song (DiMucci, Tuohy)
B3 In And Out Of The Shadows (Goffin, Spector)
B4 Good Lovin' Man (Spector, DiMucci, Bernstein)
O Dion (Francis DiMucci) του πάλαι ποτέ ροκαμπιλάδικου The Wanderer, το '76 ήταν πια ένας ξεχασμένος, αλκοολικός, σχεδόν πρώην τραγουδιστής.
Ο Phil Spector ήταν πια, κι αυτός, ένας ξεπερασμένος παραγωγός, δεινόσαυρος μιας ξεχασμένης εποχής, με την συνταγή του Wall of Sound να ακούγεται (εκείνη την εποχή) ξεφτισμένη, ανέραστη και παρωχημένη. Αλκοόλα μεγάλη κι αυτός, με τα χαστούκια από τις αποτυχίες να διαδέχονται το ένα το άλλο, είχε καταντήσει σκιά του εαυτού του.
Οι δυο αυτοί βρέθηκαν μαζί σαν δυο τελειωμένοι μπεκρήδες στη μπάρα ενός ξεχαρβαλωμένου ποτάδικου και είπαν να ξορκίσουν την κατάντια τους φτιάχνοντας ένα δίσκο. Ο οποίος -φυσικά- πήγε άπατος, άλλα αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από τη γοητεία, την ομορφιά και το λυρισμό που βγάζει από τα αυλάκια του...
Γιατί τα παλικάρια παρ' όλες τις "κακουχίες", δεν έχουν χάσει τίποτα από την ψυχή τους. Το οινόπνευμα που κουβαλάνε στις φλέβες τους αρκεί για να γίνει φωτιά, που καίει τα πάντα.
Αγέρωχοι, δεν προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα, παρά μόνο να καταθέσουν αυτά που ξέρουν μια τελευταία φορά. Ο Dion σέρνει τη φωνή του σαν κουρασμένος crooner, σαν να κοιτάει το μισογεμάτο ποτήρι του, περιγράφοντας τα παιχνίδια που κάνει το φως φιλτραρισμένο μέσα από kentucky straight.
O Phil Spector ενορχηστρώνει με ακρίβεια χειρούργου, δείχνοντας ότι οι μόνες στιγμές νηφαλιότητας που έχει είναι όταν διευθύνει το Wall of Sound, το οποίο είναι πάντα εκεί, στιβαρό, άφθαρτο, λαμπερό σαν καλοσυντηρημένος V8 κινητήρας που, όσα χρόνια και να περάσουν, άπαξ και ακούσεις τον ήχο του δεν το ξεπερνάς ποτέ.
Μπορεί ένας γέρος σκύλος να μην μαθαίνει καινούρια πράγματα, αλλά, στην τελική, ποιος νοιάζεται;
Αν ο σκύλος το κατέχει το άθλημα (και στην περίπτωση των δυο "σκύλων" εδώ, το παρα-κατέχουν) δεν σε νοιάζουν τα καινούρια πράγματα. Και τούτοι δω, βγάζουν μια αρχέγονη μαγεία, σαν αρχαίοι μύστες, που προσγειώθηκαν σε μια εποχή παράταιρη και ξένη γι' αυτούς, τραγουδώντας, όχι για να σώσουν τις ψυχές τους ή να κάνουν καμιά καλλιτεχνική δήλωση, αλλά γιατί δεν ξέρουν (και δεν θέλουν να κάνουν) τίποτα άλλο.
https://www.youtube.com/watch?v=IyErVrHE0eM
https://www.youtube.com/watch?v=z0dlPgCjzzU
Last edited by a moderator:
